[Fic naruto] The victory ชัยชนะนี้เพื่อเธอ

"ยะ..อย่า..อย่าทำฉัน ขอร้อง..อย่าาาาา!!!"

ปั้ง!!!!!!

เสียปืนดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ลำแสงวิถีกระสุนพุ่งออกจากปลายสุดกระบอกเข้าสู่กลางหน้าผากของร่างสูงที่คุกเข่าพนมมือเพื่อร้องขอชีวิต ร่างสูงผมสีนิลมองต่ำลงไปที่เท้ามองผู้ที่ร้องขอชีวิตเมื่อครู่ด้วยสายตาที่นิ่ง นิ่งเสียจนน่ากลัวนัยตาเขาตอนนี้ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ปรากฏออกมามันว่างเปล่ามาก ว่างเปล่าจริงๆ ก่อนร่างสูงจะหันหลังเดินจากไป

"เป็นไง.. เรียบร้อยไหม อิทาจิ" เสียงของร่างสูงผมดำถามออกมาอย่างสบายใจ เมื่อเห็นร่างสูงอีกคนเดินกลับมาที่รถ

"....." ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับของร่างสูงผมสีนิลคนนี้ อิทาจิเดินเข้าไปนั่งในรถด้านคนขับสายตามองตรงไปเบื่องหน้า ก่อนจะเหล่ตามองร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่ด้านนอก

"จะไม่ขึ้นมาหรอ มาดาระ" เสียงเย็มถามออกมาสายตาที่นิ่งดั่งทะเลที่ไร้ซึ่ง คลื่น ลม แต่ลึกลงไปใครจะรู้ว่าทะเลนั้นกำลังแปรปรวนมากขนาดไหน มันอาจกำลังก่อคลื่น นำพาพายุลูกใหญ่มาก็เป็นได้ สายตาแบนั้นทำเอามาดาระค้างไปชั่วครู่ 'อะไรกัน!? อะไรกัน แค่สายตานั้นทำเราค้าง เป็นสายตาที่ 'น่ากลัว' จริงๆ' ก่อนเขาจะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป

'วันนี้เวลา 11.30 น. มีคนพบศพ สส.คาบูโตะ พรรคโอโรชิตายในโกดังร้างถือเป็นบุคคลสำคัญของประเทศอิโนะคุนิของเราที่เสียชีวิตไปเป็นรายที่ 5 แล้วและมีข่าวลือว่าเป็นฝีมือของอดีตตำรวจรายหนึ่ง การเสียชีวิตของสมาชิกผู้แทนทำให้ทางทหารและตำรวจเสริมกำลังคุมกันท่านประธานธิบดี ฮาชิรามะ อย่างแน่นหนาเพื่อความปลอดภัย...'

"ฝีมืออิทาจิจริงๆ ด้วยสินะ ไม่คิดเลยว่าจะทำได้ถึงขนาดนี้" ยามาโตะดูข่าวแล้วพูดออกมา

"เฮ้ออ..พวกเราคงจะหยุดหมอนั้นไม่ได้แล้วล่ะ ยามาโตะ ทำใจเถอะ" คาคาชิยื่นมองท้องฟ้ายามค่ำคืนริมระเบียงห้อง เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะตอบยามาโตะไปสายตายังคงมองดวงดาวที่แพรวพราวอย่างเลื่อนลอย

"ครับท่าน แต่ว่า...เป็นแบบนี้มันจะดีจริงๆ หรอครับ" ยามาโตะขานรับไปแต่ยังคงหนักใจอยู่

"เป็นแบบนี้อาจจะดีก็ได้ ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก หน้าที่ของเราคือ คอยดูแล พวกเด็กๆ ถ้าพวกนั้นเล่นงานพวกเด็กๆ ทุกอย่างที่ทุ่มเท่มาก็หมดความหมาย เพราะฉะนั้นเราต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด" คาคาชิพูดอย่างสบายๆ หลับตารับลมเย็นๆ ผ่อนคลายให้มากที่สุด

"ครับท่าน" ยามาโตะตอบเสียงอ่อย

"อย่าเครียดกันสิค่ะ" เสียงใสดังขึ้นมาจากหน้าประตู

"ใช่ๆ เครียดมากๆ แก่เร็วนะ คริคริ" สาวน้อยร่างบางผมสีน้ำตาลเข้มอีกคนเดินหอบหิ้วสัมภาระมากมายเข้ามาในห้องรับรองในถุงสัมภาระเหล่านั้นส่วนใหญ่จะเป็นของกินเสียมากกว่า

"ริน!!/ยูคิมิ!!" คาคาชิและยามาโตะเรียกชื่อคนมาใหม่ทั้งสองพร้อมกัน ร่างบางผมสีน้ำตาลเข้มเดินมาหน้าโต๊ะอาหารพร้อมวางข้าวของบนโต๊ะ

"ริน แล้วโอบิโตะล่ะไม่มาด้วยกันหรอ" คาคาชิถามถึงเพื่อนอีกคน

"อ๋อ...ดะ.." ไม่ทันที่รินจะพูดต่อก็มีบางเสียงแทรกขัดขึ้นมา

"นี่!! เธอสองคนน่ะ!ทำไมทำกับฉันแบบนี้ห๊ะ!!!! พวกมันอยู่กันแค่สองคนซื้อของกินมาเหมือนอยู่กันเป็นร้อยอย่างนั้นแหละ โอ๊ย!!! อะไรนักหนาวะ!!!เนี่ย!!! เอาใครใช้ให้ตกลงไปขึ้นมาๆ โอ๊ยยยย หนักโว๊ยยยย!!!" เสียงเอ๊ะอ๊ะโวยวายพร้อมการบ่นอีกมากมายดังไล่หลังพวกสาวๆ มาทันที่ คาคาชิรู้เลยว่าเป็นใครถึงกับหัวเราะออกมานิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปด้านนอก

"โอ๊ยยย!! บ้านนี้ เมืองนี้ ประเทศนี้ มันไม่มีน้ำใจกันเลยใช่ไหม!! แหกปากเสียงดังขนาดนี้ยังไม่มาช่วยกันอีก" เสียงโวยวายยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

"นี่!! พี่จะบ่นอะไรนักหนา รำคาญญญญ" เสียงใส่อีกหนึ่งเสียงดังแทรกขึ้นมา 'เสียงใครไม่คุนเลย?' คาคาชิคิดในใจเปิดประตูออกมาเดินไปที่บันใด

"มาเอานี่!! บ่นเป็นตาแก่แรงถึ้งไปได้ อายุก็ยังไม่เยอะซะหน่อยขี้บ่นจริง จะบ่นให้มันได้โล่นักวิจารณ์แห่งชาติเลยหรือไงห๊ะ!! น้องจะไม่ไหวกับพี่แล้วนะพี่โทบิ บ่นนั้นบ่นนี้อยู่นั้นแหละ หนวกหู! รำคาญ! เข้าใจไหมมมมม! ทำไมที่บ้านมีปัญหาหรอห๊ะ!! ทำอย่างกับกลัวเขาไม่รู้ว่าพี่มาด้วยอย่างนั้นแหละ แหกปากอยู่ได้ไม่เมื่อยปากบ้างหรือไง!! ถือของนิดหน่อยทำเป็นบ่น พี่รินกับพี่...ก็ถือของเหมือนกันพี่เขาไม่เห็นบ่นอะไรเลย พี่โทบิเป็นผู้ชายแท้ๆ ขี้บ่นจริงๆ ไปเอานิสัยแบบนี้มาจากไหนห๊ะ!! น้องล่ะกลุ่มใจที่มีพี่ชายขี้บ่น ขี้โวยวายแบบนี้ เดี๋ยวก็ทิ้งไปมีพี่ชายคนใหม่เลย ชิ!!!" 'ฉันเอานิสัยขี้บ่นมาจากคนแถวนี้แหละ (=_=')' โทบิยืนมองสาวน้อยร่างบ่นอุบอิบขณะกำลังถือของเดินขึ้นบันใด ร่างบางเรือนผมเหลือก้าวเท้าขึ้นบันใดไปพรางปากก็บ่นไปพรางอย่างเหลือทนกับชายตรงหน้าก่อนสบัดหน้ากลับมาเมื่อถึงขั้นสุดท้าย จังหวะเดียวกับคาคาชิที่เดินมาถึงพอดี

ปึก!! โครมมม!!

"ระวัง!!/ว๊ายยยยย!!/ยูกิโตะ!!!!" ร่างบางผมเหลือชนเข้ากับแผ่นอกกว้างก่อนจะหงายหลังและด้วยความไวของคาคาชิเขารวบเอวร่างบางพร้อมดึงเข้าหาตัวเพื่อไม่ให้ร่างบางตกลงไปด้านล่างแต่อาจเป็นเพราะเขาดึงแรงไปหรืออาจเป็นเพราะร่างบางตัวหนักเกิน คาคาชิเลยหงายหลังล้มลงไปพร้อมร่างเล็กในอ้อมแขนเขาเป็นเบาะกันกระแทกให้อย่างดี

"คอหักตายแล้วมั้งน้องฉัน!!" โทบิรีบวิ่งขึ้นมาทันที

"โอ๊ยยย!! เอ็บอัง" ร่างบางพูดออกมาเสียงอุ้อี้ในขณะที่ยังซุกหน้ากับแผ่นอกกว้างของคาคาชิ

"เป็นไรมากไหมครับคุณ" คาคาชิมองร่างบางที่ซุกหน้าอยู่ตรงอก แขนยังคงกอดเอวร่างบางไว้อยู่

"เจ็บสิค่ะ หื๊อ!! ขอโทษค่ะๆ" ยูกิโตะเงยหน้าพูดสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะมองที่หน้าคาคาชิคนที่เป็นเบาะกันกระแทกอีกครั้งแล้วมองหน้าอกของร่างสูงที่เธอพึ่งเอาหน้าซุกไปเมื่อกี๊ก็ต้องตกใจรีบขอโทษใหญ่

"ครับๆ ไม่เป็นไรครับ แต่ว่า..เอ่อ..ชะ..ช่วยลุกก่อนได้ไหมครับมันหนัก" คาคาชิพูดออกมาเล่นเอาร่างบางหน้าแดงขึ้นมาทันที 'ผู้ชายบ้าอะไรมาพูดแบบนี้กับผู้หญิงเสียมารยาทที่สุด ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นซักหน่อย' ยูกิโตะคิดในใจไปพรางพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น

"ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นซะหน่อยเสียมารยาท" ยูกิโตะบ่นอุบอิบออกมาเบาๆ แต่ด้วยระยะแค่นั้นมีหรือคาคาชิจะไม่ได้ยิน เขามองหน้าร่างบางให้ชัดอีกครั้งดวงตากลมโตแต่แอบซ้อนความซุกซนดั่งลูกแมวจมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากสวยเขารูป แก้มเนียนใส ใบหน้ารูปไข่ไร้ซึ่งสิ่งแต่งเติมใดๆ เธอคนนี้ช่าง 'สวย' เหลือเกิน คาคาชิค้างไปครู่หนึ่ง

"นิ!! คุณค่ะปล่อยฉันสิหนักไม่ใช่หรอ" ยูกิโตะพูดขัดขึ้นมาช่วยดึงคาคาชิสติกลับมา

"ขอโทษครับ" คาคาชิปล่อยมือจากเอวร่างบาง

"ยูกิโตะ!!! ตายยังงงงง เห๊ยยย!!!" ด้วยความรีบบวกสัมภาระมากมายหรืออาจเป็นเพราะความซุ่มซ่ามของโทบิเขาสะดุดขอบบันใดขั้นสุดท้าย ล้มไปทับร่างบางของยูกิโตะทำให้ยูกิโตะที่กำลังลุกขึ้นล้มลงไปทับร่างคาคาชิอีกครั้งแต่ว่าคราวนี้มันต่างออกไปเพราะปากของเธอและเขาแตะกันพอดี ยูกิโตะนัยตาเบิกกว้างมองลงมาที่ร่างสูงด้านล่าง คาคาชิก็เช่นกันเขาเองตกใจไม่ใช่น้อย

"โอ้ยยย เจ็บวะ แต่ยังดีที่มีเบาะกันกระแทก หืมมม...เดี๋ยวนะทำไมเบาะมันหนาๆ หนึ่ง สอง สาม ฉันอยู่ด้านบน ยูกิโตะอยู่กลางแล้วใครอยู่ล่างสุดล่ะ อื๊อหื๊ออออ ชะ..ชัดเลย" โทบิเลื่อนหน้ามองข้างๆ ตรงหน้าเขาคือ ภาพชายหญิงกำลังจูบกันอยู่ที่สำคัญ คนที่คาคาชิกำลังจูบอยู่นะมัน น้องสาวสุดรักของเขา

"จะอยู่ท่านี้อีกนานไหม ลุกได้แล้วยัยยูกิโตะ" โทบิทรงตัวลุกขึ้นพร้อมกระชากน้องสาวขึ้นมา แต่ทั้งคู่ยังคงมองกันอยู่แบบตกตะลึง

"อะ.เอ่อ.. คะ..คือว่า.." คาคาชิลุกขึ้นมามองหน้ายูกิโตะทั้งคู่เผลอสบตากันทำยูกิโตะเอาหน้าร้อนทีเดียวก่อนเธอจะก้มหน้าลงไปด้วยความอาย 'น่ารัก' คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวของคาคาชิ

"แฮ่ม!!!!! อ่ะถือ!! เข้าไปในห้องได้แล้ว ไปสิ!!" โอบิโตะหรือโทบิเดินมาขั้นกลางระหว่างทั้ง 2 ก่อนจะยกถุงสัมภาระให้คาคาชิแล้วจับตัวคาคาชิหันหลังผลักเข้าไปในห้อง

"อะ..อืม" คาคาชิหลุดจากมนต์สะกดของร่างบางผมเหลืองหันไปตามแรงที่เพื่อนรักผลักเดินเขาไปในห้อง คาคาชิหันหลังหลับตายิ้มกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

"เอ๊ะอ๊ะเสียดังอะไรกันเมื่อกี๋นะ กำลังจะเดินออกไปดู เข้ามากันซะก่อน" รินถามออกมามองคาคาชิที่เดินนำเข้ามาตามด้วยโอบิโตะ และยูกิโตะ แต่ว่าอาการของเพื่อนชายมันแปลกๆ ไปจากเดิน 'หื๊ม.. หน้าแดงๆ ด้วย อากาศก็ไม่ร้อนนิ' รินมองหน้าคาคาชิอย่างสงสัย 'อ๊ะ!! ยูกิโตะก็หน้าแดง เกิดเรื่องอะไรขึ้นนะ' รินคิดในใจ

"ไม่มีไรหรอกริน เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยนะ" คาคาชิพูดอย่างปกติหน้าแดงระเรื่อเมื่อครู่หายไปแล้ว 'หรือว่าเมื่อกี๋เราตาฟาดหว่า?' รินคิดในใจก่อนจะสัดหัวลบความคิดไป

"อ๋อ.. ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เออ!! นิฉันจะแนะนำให้รู้จักนะ คนนี่ ยูกิโตะ น้องสาวต่างแม่ของโอบิโตะ ที่สำคัญยังโสดสนิทอีกด้วย เธอเพิ่งกลับมาจากอเมริกาเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว และนี่ก็เป็นสาเหตุที่เรามาในวันนี้เลี้ยงฉลองสำหรับการกลับมาของยูกิโตะ" รินเดินไปโอบไหล่สาวน้อยร่างบางคนนี้แล้วพูดอย่างร่าเริง ยูกิโตะยิ้นนิดๆ หน้าแดงหน่อยๆ

"ยูกิโตะ หรอ.. โสดซะด้วยอย่างนี้ผมก็ยังมีสิทธิ์อยู่สินะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" คาคาชิมองหน้าอีกคนด้วยหน้ายิ้มๆ

"คะ.ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ คุณ..อะ.เอ่อ" ยูกิโตะสบคาคาชิชั่วแว๊บนึงก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อยหน้าตอนนี้เริ่มร้อนขึ้นมานิดๆ แล้ว

"ผม คาคาชิ ครับ ฮาตาเคะ คาคาชิ" คาคาชิตอบกลับไปพร้อมยืนมือให้

"อ๋อ..คะ.." ยูกิโตะกำลังยกมือขึ้นมา

หมับ

"ฉัน อุจิวะ โอบิโตะ นะยินดีที่ได้รู้จัก" โอบิโตะที่ยืนข้างน้องสาวแสนสวยยกมือมาจับมือคาคาชิแล้วบีบอย่างแรงเขย่าจนแขนคาคาชิแทบหลุด คาคาชิมองก็รู้ทันทีว่าเพื่อนชายคนนี้หวงน้องสาวมากขนาดไหน 'อย่างนี้ก็สนุกสิ' คาคาชิคิดในใจ

"หืม.. มีน้องสาวน่ารักๆ แบบนี้ไม่บอกกันบางเลยนะ โอบิโตะ ฉันจะได้ จีบบบ" คาคาชิยังคงจับมือโอบิโตะอยู่เหล่มองยูกิโตะเล็กน้อยด้วยสายตาสุดเจ้าเล่ห์

"ที่ไม่ได้บอกกับนายว่าฉันมีน้องสาวก็เพื่อความปลอดภัยของน้องสาวฉัน!! เข้าใจใช่ไหมคาคาชิ" โอบิโตะมองคาคาชิหางตากระตุกเล็กน้อยตอบพร้อมบีบมืออีกคนอย่างแรง แต่ดูเหมือนว่าคาคาชิจะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่

"แต่ฉันว่า นายน่าจะบอกฉันนะว่ามีน้องสาวนะ ที่สำคัญอยู่กับฉันนะปลอดภัยที่สุดแล้วววว..." คาคาชิมองหน้ายูกิโตะแล้วพูด เล่นเอาร่างบางยืนหน้าแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก

"ฮื๊มมมม!! ฉันคอแห้งไปเอาน้ำมาให้หน่อยสิ" โอบิโตะสบัดมือคาคาชิออกก่อนจะกระแฮมเสียงดัง

"นายมาบ้านฉันบ่อยจะตายรู้หมดแล้วไม่ใช่หรอว่าอะไรอยู่ตรงไหนไปเอาเองสิ" คาคาชิตอบหน้านิ่งตามแบบฉบับความ 'กวน'

"นะ..นี่แก..." โอบิโตะถึงกับอึ่งยืนชี้หน้าคาคาชิ ก่อนคาคาชิจะยิ้มให้ครั้งนึงแล้วเดินจากไป

"พี่รินค่ะ น้องหิวน้ำอยู่ตรงไหนหรอค่ะ" ยูกิโตะกระซิบถามรินเบาๆ

"อ๋อ.. อยู่นะ.." ไม่ทันทีรินจะตอบ

"นี่ครับน้ำ ของโทษนะครับที่เอามาให้ช้าไปหน่อยผมนี่แย่จริงๆ" คาคาชิยืนน้ำให้ยูกิโตะจากด้านหลังร่างบางหันไปมอง

"เอ่อ... ขะ..." ยูกิโตะรับน้ำมาพร้อมกล้าวขอบคุณ

หมับ

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของเจ้าของบ้านที่ต้องรับแขกผู้มาเยือน โดยเฉพาะ คนสวยๆ อย่างคุณ" คาคาชิยกมือขึ้นมาเอานิ้วชื้ทาบที่ริมฝีปากร่างบางเบาๆ ก่อนตนจะพูดออกมา ตอนนี้ร่างบางยืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวมีเพียงกอกตาไปมาเพื่อให้รู้ว่ายังพอมีสติอยู่บ้าง

ซิ้งงงงง!!!

"ไอ้คาคาชิ!!!! ออกไปให้ห่างจาก น้อง-สาว-ฉัน!!" โอบิโตะตรงดิ่งเข้ามาจับมือคาคาชิให้ออกจากปากน้องสาวตัวเอง

"แหม... นิดๆ หน่อยๆ แค่นี้ทำเป็นหวง" คาคาชิมองหน้าโอบิโตะที่กำลังควันออกหู

"ฉันหวงของฉัน ถึงแกเป็นเพื่อนก็อย่างหวังซะให้อยาก น้องสาวฉันต้องได้คู่กับผู้ชายที่ดีที่สุด และที่สำคัญต้องผ่านการคัดเลือกจากฉัน!!" โอบิโตะพูดสีหน้าน้ำเสียงจริงจังสุดๆ

"พอแล้วๆ คาคาชิก็เลิกแหย่โอบิโตะซะที รู้แล้วไม่ใช่หรอว่า อีตานี่นะ หวงน้องสาวขนาดไหน" รินรีบห้ามทั้งสองที่ยืนประจันหน้ากันอยู่

"แหม.. รินผมก็แค่แหย่เล่นๆ เองทดสอบระดับความหวงนะ" คาคาชิตอบหน้ายิ้มๆ

"ชิ!!!" โอบิโตะสบัดหน้าใส่คาคาชิก่อนจะเดินมาหาริน

"ฟู!! แค่เล่นๆ โล่งอกไปที" ร่างบางที่ยืนข้างคาคาชิเป่าลมออกมาจากปากอย่างโล่งอก

"กับโอบิโตะผมอาจเล่น แต่ว่า... กับคุณแล้ว ผม-เอา-จริง" คาคาชิจ้องตายูกิโตะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ทำเอาอีกคนแข็งทื่อไป

"อ๊ะ!! อีกอย่าง ปากคุณหวานมากครับ แล้วก็นุ้มมากด้ย" คาคาชิยกมือลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ พรางพูดออกมา คาคาชิทิ้งระเบิดลูกใหญ่ก่อนจะเดินไปช่วยพวกรินเตรียมของ ปล่อยให้ยูกิโตะยืนหน้าแดงพร้อมหัวใจที่เต้นระรัวราวกับว่ามีคนไปตีกลองอยู่ด้านใน