[Fic naruto] The victory ชัยชนะนี้เพื่อเธอ

"วันนี้อาจารย์แกเล่นซ้อมตั้งแต่เช้าเลยหรอวะ จะฟิตอะไรขนาดนั้น" เนจิวอมอัพร่างกายเตรียมพร้อมรับการซ้อมหนัก

"ไม่รู้เหมือนกันวะ เพราะว่าเราไม่ได้ซ้อมกันมา 2 วันละมั่งเลยจะจัดเต็ม" นารูโตะที่วอมร่างกายด้วยกันหันมาตอบวิ่งกลับไปกลับมาเร็วๆ

"เอาน่าบ่นมากน่ารำคาญจริง" ชิกามารุหันมาบ่นก่อนวอมร่างกายต่อไป

"ว่าแต่ทำไมอาจารย์แกยังไม่มาอีกหละครับเนี่ย จะชั่วโมงอยู่แล้วนะครับ" ซาอิที่นั่งยืดเส้นอยู่เงยหน้ามาถาม

"ก็ประจำแหละรายนั้น ยังไม่ชินอีกหรอวะ" ซาสึเกะที่ยืนยืดเส้นหันมาพูดชิวๆ

"นิๆ ฉันว่าพวกนายเตรียมใจรับบทลงโทษจากอาจารย์แกดีกว่านะ ฉันขอเตือนอาจารย์คาคาชิไม่ธรรมดานะโว๊ย!! ระวังจะเจอของจริงนะฮ่าฮ่าฮ่า" ซากุระนั่งมองพวกที่วอมอยู่ด้านล่างทำหน้าสบายใจเอามากๆ เพราะรู้ว่าพวกนี้จะเจอกับอะไร

"อาจารย์แกไม่รู้หรอกเรื่องนั้นนะ ถ้าไม่มีใครพูดอะนะ" คิบะพูดแบบเสียวๆ สันหลัง

"เลิกพูดเหอะวะยิ่งเราพูดอาจารย์แกก็ยิ่งรู้" ชิโนะเสนอความคิดเห็น

"เรื่องที่พวกเธอแอบไปแข่งรถกันนะหรอ ฉันรู้เรื่องหมดแล้วหละ" เสียงทุ้มดังขึ้นมาเสียงที่สุดแสนจะคุ้นหู เล่นเอาเหล่านักกีฬาสะดุ้งเฮือกราวกับว่ามันคือเสียงของยมทูตที่กำลังจะมาเอาชีวิตของพวกเขาอย่างไงอย่างนั้น

"ฮึ๊ด! อา..จารย์..คาคาชิ!!" ทุกคนอุทานขึ้นมาพร้อมกันมองผู้เป็นอาจารย์หันมาอย่างพร้อมเพียงกันค่อยๆ ฉีกยิ้มทำให้น่าเอ็นดูมากที่สุด

"แหมะ..ยิ้มกันหน้าตาสดใสเชียวนะ ฉันบอกแล้วว่าอย่าขัดคำสั่งของฉัน เตรียมใจรับบทลงโทษได้เลย ลูกศิษย์ผู้น่ารัก...(^ ^)..." คาคาชิยิ้มให้เหล่านักเรียนอย่างเจ้าเล่ห์

เหตุการณ์หลังจากนั้น

"ผมขอโทษนะครับที่ปล่อยให้คุณต้องหว้าเหว่ ต่อจากนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะครับ ผมรักคุณ" ลีประทับจูบลงไปก่อนจะผลักตัวออกมากอดร่างบางไว้อย่างนั้น

"ช่วงชีวิตนี้ของผมขอสัญญาว่าจะรักจะดูแลคุณไม่ให้ต้องเหงาไม่ทิ้งจะไม่มีใครใหม่อีกแล้ว ยกโทษให้กับสิ่งที่ผมทำด้วยนะครับ ที่รัก" ชิโนะก้มลงจุมพิตร่างบางอย่างโหยหา

"ผมรักคุณนะครับ สุดที่รักของผม" คิบะพูดจบก็โอบกอดร่างบางไว้พรมจูบจนทั่ว

"ที่รักผมขอโทษที่ทิ้งไป ผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ" เสียงซาอิพูดอย่างหวานเยิ้มน่าฟัง ก่อนจะเอาหน้าถูๆ โอบกอดร่างบางพูดด้วยอย่างโหยหา

"เค้าสำนึกผิดแล้วครับที่รัก เค้าจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วตัวเองหายโกรธเค้าเถอะนะเขาอยู่ไม่ได้ถ้าขาดตัวเอง เค้ารักตัวเองนะ" นารูโตะร้องไห้ฟูมฟายอย่างน่าสงสารทั้งโอบกอดทั้งพรมจูบไปมา

"เค้าก็ด้วยต่อจากนี้เค้าจะรักตัวเองจะไม่ทิ้งให้เดียวดายอีกแล้วนะ" เสียงเนจิดังต่อจากที่ซาอิพูดจบเนจิจูบเบาอย่างอ่อนโยนไปให้หลับตากอดร่างบางตรงหน้านั้นไว้

"ใช่ๆ ต่อไปนี้จะไม่รำคาญเธออีกแล้ว จะรักจะถนุนถนอมให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ขอโทษที่ทิ้งไปขอโทษจริง" ชิกามารุพูดทำท่าเหมือนจะร้องไห้พรางจูบไล่ตามหน้าร่างบางสำนึกผิดเอามากๆ

"ผมพึ่งรู้ว่าการขาดคุณมันทำให้ผมอยู่บนโลกใบนี้ไม่ได้ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าคุณคือสิ่งสำคัญของผมเรากลับมาเป็นเหมือนเดินเถอะนะสุดที่รักของผม" ซาสึเกะพูดจบค่อยๆ ก้มลงทาบริมฝีปากลงไปอย่างแผวเบากับ.....เบาะ!รถจักระยาน เหล่หางตามามองผู้เป็นอาจารย์ที่กำลังลับดาบซามูไลจนมันเงาวับสะท้อนแสง ซาสึเกะและเหล่าเพื่อนนักกีฬาสบัดหน้ากลับมาง้อจักระยานของตัวเองต่อไป โดยชิกามารุมีคิบะค่อยช่วยง้องอนจักระยาน นารูโตะมีชิโนะช่วยง้อเช่นกัน ส่วนลีช่วยซาอิง้อจักระยาน ทั้งหมดพยายามง้อจักระยานตามคำสั่งของผู้เป็นอาจารย์ เพราะคาคาชิสั่งไว้ว่า

'พวกนายทิ้งจักระยานที่ฉันให้ไปขับรถพวกนายรู้ไหมว่ามันจะรู้สึกอย่างไงเพราะฉะนั้นพวกนายต้องง้อมัน รวมทั้งพวกตัวสำรองด้วย ต้องง้อมันจนว่ามันจะหายโกรธถ้าไม่อย่างนั้น...' คาคาชิยื่นมือออกมายามาโตะเอาของบางอย่างส่งให้คาคาชิรับมาจับปลายดาบค่อยๆ ชักมันออกมาจากฟัก

'ถ้าไม่ทำหรือทำไม่สำเร็จหละก็...ฉันจะทดสอบความคมของมันกับผิวหนังของพวกนาย อยากรู้ไหมล่ะว่ามันคมมากขนาดไหน..' คาคาชิพูดจบก็ฟันลูกแตงโมที่ยามาโตะโยนให้กลางอากาศด้วยความคมของมันทำให้ลูกแตงโมตกลงมาบนพื้นเรียงกันเป็นชิ้นๆ อย่างสวยงามน่ากิน ศิษย์ทั้ง 8 คนมองก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างลำบากวิ่งไปหาจักระยานพูดพร่ำร้องไห้ก้มลงจูบจักระยานอย่างน่าเวทนา

"ฮึๆ ขอเก็บรูปไว้หน่อยนะนานๆ ทีจะเห็นลูกชายคนเล็กแห่งตระกลู อุจิวะ กอดจูบจักระยาน โอ๊ะ!!ๆ รูปของคุณ อุสึมากิ นารูโตะ หลานชายท่านประธานณาธิปดีแห่ง ฮิโนะคุนิ คุณชายทั้งสองอับจนหนทางถึงขนาดต้องมาง้อจักระยานแบบนี้ ฮึๆ จะเอาไปลงให้ว่อนเน็ตเลย ฮ่าฮ่าฮ่า" ซากุระถือสมาก์ทโฟนไล่ถ่ายภาพเพื่อนทั้งหมดเหล่าลูกหลานคุณๆ ท่านๆ ทั้งนั้น

"อย่านะซากุระจังเค้าขอร้อง แค่นี้ก็อายจะแย่ ขอร้องอย่าเลยน๊าา" นารูโตะพูดทั้งน้ำตาอย่างน่าสงสาร แต่กับซากุระแล้วมันยิ่งเพิ่มความฮ่าเข้าไปใหญ่

"เพราะมึงคนเดียวไอ้โตะ!! พวกกูถึงเป็นแบบนี้" ซาสึเกะพูดอย่างโมโหบวกความอายที่สุดในชีวิตปากเรียบบางของเขาที่มีแต่หญิงสาวหมายปรองต้องมาพรมจูบให้กับเบาะอย่างน่าเวทนา

"หรอ!!!!!!" เสียงประสานดังขึ้นมาราวบทเพลงของชายทั้ง 7 คนที่ลูบคลำจักระยานอยู่หันมามองซาสึเกะกันเป็นตาเดียว

"ได้ข่าวมาว่าต้นเหตุมาจากที่แกม้อสาวไม่ใช่หรอ" เนจิพูดสีหน้าเหนื่อยใจกับเพื่อนชายเอามากๆ

"ดีสมแล้ว อาจารย์คาคาชิค่ะเล่นให้หนักๆ เลยนะค่ะ อุ๊ย!! สงสัยอากาศจะร้อนเดี๋ยวฉันเช็ดเหงื่อให้นะค่ะ" ซากุระมองหน้าซาสึเกะก่อนจะหันไปมองผู้เป็นอาจารย์เดินเข้าไปนั่งบนตัก

"เห๊ย!!!!ๆๆ ทำอะไรน่ะ ลุกออกมาเดี๋ยวนี้นะ" ซาสึเกะรีบร้องห้ามซากุระที่กำลังนั่งกอดคอร่างสูงผมสีเงินอยู่ คาคาชิมองซาสึเกะก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมา

"คุณหนูครับช่วยเช็ดเหงื่อให้ผมหน่อยสิครับ ผมไม่ได้เอาผ้าเช็ดหน้ามารบกวนด้วยนะครับ" คาคาชิ 'โอบ' เอวซากุระไว้ลูบไปมาเบาๆ ไล่มือตามเอวหน้าท้องอย่างฉาบฉวย

"ได้สิคะ" ซากุระหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา

"นิๆ ฉันก็ร้อนนะเหงื่อไหลเหมือนกันเยอะกว่าด้วย เช็ดให้หน่อยสิ" ซาสึเกะรีบแย้งขึ้นมาก่อนผ้าของซากุระจะโดนหน้าคาคาชิ ซากุระชะงัดเล็กน้อย

"หรอ! เอาไปสิ" ซากุระยื่นผ้าให้ก่อนหันมาหาคาคาชิอีกครั้ง

"อาจารย์ค่ะ ผ้าเช็ดหน้าไม่มีแล้วงั้นใช้ไอ้นี้แทนนะค่ะ" ซากุระค่อยๆ ถอดเสื้อนอกออก

"เฮ๊ย!!!!! หยุดนะ!!!" ซาสึเกะรีบร้องห้ามทันทีเขาแถบจะถีบจักระยานที่กอดไว้ทิ้ง

"กะแฮ๊ม!! ง้อต่อไป" ยามาโตะกระแอมเสียงดังยกซามูไลขึ้นมาขวางไว้พยายามไม่หัวเราะออกมา ซาสึเกะเห็นอย่างนั้นก็ลงไปกอดจักระยานต่อ ซากุระหันมองนิดๆ ยิ้มให้หน่อยๆ ก่อนจะถอดเสื้อออกจนเหลือเพียงเกาะอกสีขาว คาคาชิมองตาค้างกลืนน้ำลายลงคอ

"ขอโทษนะค่ะ พอดีผ้าเช็ดหน้ามีผืนเดียวใช้ไอ้นี้คงไม่ว่าอะไรนะค่ะ" ซากุระมองเสื้อแขนยาวในมือ

"คะ..ครับคะ.คุณหนูตะ.ตามสะบายเลยครับ" คาคาชิพูดมองหน้าอกที่อยู่ตรงหน้ากระเพื่อมตามการหายใจของร่างบาง ซากุระค่อยๆ เช็ดลูบไล้ตามใบหน้าคมเข้ม

"มีใครเคยบอกอาจารย์หรือเปล่าค่ะว่าอาจารย์นะหล่อมากเหมือนกันนะค่ะ" ซากุระไล่มือกับหน้าคม

"งั้นหรอครับคุณหนู แต่ผมว่าคงจะน้อยกว่า ซาสึเกะหละมั้งครับ" คาคาชิตอบยิ้มพรางมองซาสึเกะที่มองมาทำท่าเหมือนเสือที่มองเหยื่อด้วยความโมโหหิว ซาสึเกะมองทั้งสองที่กำลังนัวเนียกันอยู่อย่างโกรธๆ

"ทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยย!!!!" ซาสึเกะผลักตัวออกจากจักระยานตรงไปหาคาคาชิกับซากุระ กระชากตัวร่างบางออกมาจากอ้อมกอดของคาคาชิหยิบเสื้อหนาวของตัวเองใส่ให้ร่างบางแล้วกอดไว้แน่นๆ

"เมีย!!!ผมอย่างยุ่ง" ซาสึเกะหันมาหาคาคาชิอีกครั้งเขานั่งยิ้มให้อยู่

"ฉันก็ไม่ได้ยุ่งซะหน่อย ซากุระมายุ่งกับฉันเองต่างหาก ฮึ๊ดด ว่าแต่หอมจังเลยนะกลิ่นตัวของคุณหนูเนี่ยขนาดติดที่เสื้อยังหอมขนาดนี้ตัวจริงจะหอมขนาดไหน ชักอยากจะลองขึ้นมาแล้วสิ" คาคาชิสูดดมกลิ้นตัวของซากุระที่ติดบนเสื้อหน้าตาอย่างหื่นกระหาย

"ขอเสื้อเมีย!!!ผมคืนด้วยครับ" ซาสึเกะกระชากเสื้อของซากุระมาฝ่ายสาวผมชมพูยืนมองอากาศของแฟนหนุ่มอย่างยิ้มๆ 'ฮิฮิ กระตุ้นต่อมหึงวันละนิดจิตแจ่มใส' ซากุระหัวเราะเบา

"แหมะ..แค่นี้ทำเป็นหวงไปได้" คาคาชิพูดลอยหน้าหลี่ตามองซากุระ

"เมียใครๆ ก็หวงมันเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ที่สำคัญนี่นักเรียนนะครับเด็กรุ่นลูกนะครับ" ซาสึเกะหน้าจริงจังจ้องหน้าคาคาชิอย่างเขม็ง

"เอ๊า!! เด็กสิดีฉันชอบเด็กสาวๆ มันเราใจดี ดูซากุระแล้วท่าทางจะไม่เบาเหมือนกันนะ ถ้าได้สักครั้งคงจะ..." คาคาชิส่งสายตาสุดแถะโลมไปให้ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างเอามือลูบปลายคางตัวเอง

"ต่อยกันซักยกดีไหม" ซาสึเกะเริ่มควันออกหู เขาไม่ชอบให้ใครมาทำตัวลุ่มล้ามแบบนี้กับซากุระ 'มันหยามกันเกินไป' ซาสึเกะถลกแขนเสื้อตัวเองขึ้นเตรียมตัวเต็มที่

"ได้เลยไอ้หนู" คาคาชิลุกขึ้นมองหน้าซาสึเกะ

"คุณคาคาชิครับ........" ยามาโตะเดินมากระซิบข้างหู คาคาชิเหล่มองพยักหน้าให้ก่อนจะปรับสีหน้าที่เล่นเมื่อกี๋เป็นจริงจังขึ้นมาทันทีก่อนจะเดินเข้ามาหาซาสึเกะด้วยสีหน้าทีแข็งกร้าวกระซิบบอกอะไรบางอย่างให้ก่อนผลักตัวออกมา ทิ้งซาสึเกะให้ยืนหน้าซีดอยู่กับที่

"เอาหละทุกคนพอได้แล้ว ซ้อมกันไปพรางๆ ก่อนเดี๋ยวฉันมาไปห้องน้ำแป๊บ" คาคาชิพูดอย่างยิ้มๆ ก่อนเดินไปพร้อมยามาโตะ

"ให้มันได้อย่างนี้สิ หมอนั้นชอบระห่ำเกินไปแล้ว" คาคาชิพรึมพรัมออกมาสีหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อกี๋หายไปเปลี่ยนเป็นสีหน้าเคร้งเครียดแทน

"แต่ว่าเป็นแบบนี้ก็ดีกับหมอนั้นเหมือนกันนะครับทางนั้นเองก็จะได้เชื่ออย่างสนิทใจ" ยามาโตะเสนอความคิด

"มันก็ใช่แต่ว่าทางเราเองก็จะตามล่าหัวหมอมันอย่างหนักแน่ ที่นี้หมอนั้นต้องรับมือสองทางทั้งทางเราและก็ทางนั้น เราเองก็ยังแสดงอะไรไม่ได้ในตอนนี้ หนอนั่นลำบากแน่" คาคาชิทำหน้าเครียดหยิบโทรศัพย์ขึ้นมาโทรหาใครบางคนก่อนทั้งสองจะพ้นประตูโรงยิมไป

"ซาสึเกะ!! ซาสึเกะ!! เป็นอะไรทำไมหน้าซีดอย่างนี้หละ" ซากุระเรียกร่างสูงเขายืนนิ่งนัยตาสั่นหน้าซีดเล็กน้อย

"อะ..ห๊ะ!! เปล่าๆ ไม่มีอะไร" ซาสึเกะพยายามทำหน้าให้นิ่ง

"อาจารย์เขาพูดอะไรกับนายหรอทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น หรือว่า!! เขาขู่อะไรนายบอกฉันมานะซาสึเกะฉันจะจัดการให้" ซากุระทำหน้าหน้าเครียดตาม

"เปล่าอาจารย์ไม่ได้ขู่อะไร เอ่อ...แค่...อ๊อ!! อาจารย์แกบอกว่า พี่ชิซุยอาการแย่นะ ฉันเป็นห่วงเพราะพี่ชายฉันแท้ๆ" ซาสึเกะบอกอย่างยิ้มๆ

"กังวลเรื่องพี่ชายนายหรอ อย่าคิดมากเลยน๊าาา ไปซ้อมต่อเถอะ" ซากุระเข้าไปกอดซาสึเกะไว้ ซาสึเกะหลับตาผ่อนคลายก่อนจะมองซากุระที่กอดตนเอง 'อย่าพึ่งคิดมากซิ ยังไงก็ยังอยู่ในแผน เจ้านั้นมีเหตุผลเสมอ เราต้องเชื่อมั่นในตัวเขา'

"ขอบคุณนะ ฉันสบายใจแล้วหละไปซ้อมกับพวกนั้นก่อนนะ" ซาสึเกะจูบหน้าผากซากุระอีกครั้งก่อนเดินไปหาพวกเพื่อนนักกีฬา

"นายกับครูคาคาชิมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่านะ บ้า!! แล้วเขาจะปิดบังอะไรเราหละแล้วจะปิดทำไมคิดมากจริงๆ เลยยัยบ้าซากุระ" ซากุระเถียงกับตัวเองก่อนจะมานั่งกับพวกอิโนะ