[Fic naruto] The victory ชัยชนะนี้เพื่อเธอ

ณ ห้องมืด

 

"เป็นไง ผ่านไหม"

"ครับหัวหน้า มันกล้ายิงน้องมัน แต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้"

"อื่ม ไม่เป็นไรค่อยๆ ดูไปก็ได้"

"แล้วเรื่อง ซากุระละครับ จะเอาไงต่อ"

"ไม่คิดเหมือนกันว่าลูกของคิซาชิจะมีฝีมือเหมือนกันคงประมาทไม่ได้"

"ครับ จะให้ไปจับตัวมาเลยหรือเปล่า"

"ยังไม่ต้องฮิดัน ส่วนนายคิซะเมะฉันฝากดูอิทาจิมันด้วยถ้ามันมีพิรุธจัดการได้เลย"

"ครับ หัวหน้ามาดาระ"

"ฉันว่าไปคุยกับมันตรงๆ เลยดีกว่า ไม่เห็นต้องเอา ยัยเด็กนั้นมาเป็นเครื่องต่อรองเลย"

"ทำไมละซาโซริ"

"ทางเราเองก็มีอิทธิพลมากพออยู่แล้ว พวกก็เยอะกว่าแก๊งฮารูโนะอีกทำไมต้องเอายัยเด็กนั่นด้วย ยัยนั่นแสบจะตาย"

"จริงอยู่ที่แก๊งของเรามีทั้งอิทธพล อำนาจ แต่เราต้องการที่ฟอกเงินถูกกฏหมาย พวกแก๊งฮารูโนะ เป็นมาเฟียก็จริงแต่พวกมันทำธุระกิจแค่ค้าอาวุธเท่านั้น แถมยังคุมที่นี่ได้อย่างสบายถึงคนจะน้อยแต่คุมเมืองใหญ่ได้ทั้งเมืองก็สุดยอดแล้ว พวกชาวบ้าน อัตพาล จิ๊กโก๊ รวมทั้งแก๊งฮาตะเคะเองก็เกรงใจพวกมันกันหมดเผยๆ พวกตำรวจเองก็อยู่ข้างพวกมัน เราต้องให้พวกมันเป็นพวกเราให้ได้ ที่นี้ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน ฉันก็จะคุมทั้งประเทศทุกอย่างที่มันควรจะเป็นของฉัน จะกลับมาเป็นของฉันอีกครั้ง" มาดาระฉายแววตาอาฆาตมาทางเหล่าลูกน้อง

"ตกลงจะเอาไง" คาคุสึถาม

"เรื่องซากุระเอาไว้ก่อนแล้วกันคาคาชิคงส่งลูกน้องคอยคุมแล้ว เรายังมีอีกอย่างต้องทำ"

"เรื่องส่งของหรือครับ"

"ใช่แล้ว คราวนี้ให้อิทาจิเป็นหัวหน้า"

"จะไว้ใจได้หรอ ล็อกนี้รวม 300 ล้านเลยน่ะ ถ้ามันเป็นพวกตำรวจไม่วอดวายกันหมดหรอ"

"นี้ถือเป็นบททดสอบอีกอย่าง ยาล็อกนี้กว่าหลายกิโล ถ้าเข้าเมืองนี้ละก็... ถ้ามันเป็นพวกตำรวจจริงๆ คงไม่ปล่อยให้ยามากมายขนาดนี้เข้าเมืองได้หรอ"

"ที่ว่ามันก็จริงอยู่ แต่มันจะเสี่ยงเกินไปหรือเปล่า" คิซาเมะเสริม

"หึ มันก็ต้องเสี่ยง"

 

ตัดมาทางอิทาจิ

 

"มาดาระดูเหมือนจะไม่เชื่อใจคุณง่ายๆ นะครับคุณอิทาจิ" หลังจากที่กลับมาบ้านพักที่มาดาระเตรียมไว้โดยให้อยู่เป็นคู่บัดดี๊ ตามจุดสำคัญของเมืองกระจายวงลอมออกไปโดยศูนย์กลางคือฐานที่มาดาระอยู่

"ฉันก็คิดไว้อยู่แล้ว" อิทาจิตอบหน้านิ่ง

"คุณอิทาจิครับไปหาหมอเถอครับผมว่ากระสุนคงฝังในแน่ๆ เลือดถึงไม่ยอมหยุดไหลซักทีนี่ก็จะชั่วโมงแล้วนะครับ" ลูกน้องที่ทำแผลเดินมาดูอาการของหัวหน้าเห็นว่าเลือดยังไม่หยุดไหลก็กังวล

"แค่นี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไปเอากล่องพยาบาลมา" ลูกน้องหยิบกล้องพยาบาลใบใหญ่ให้ในนั้นมีครบทุกอย่าง ทั้งแอลกอฮอ น้ำเกลือล้างแผล ยาแดง ผ้าผันแผลแม้แต่ที่เย็บแผลยังมีเลย

อิทาจิเอาแอลกอฮอลาดลงบนแผลสดเป็นการฆ่าเชื้อโรค คิสะเมะมองกระกระทำของอิทาจิถึงบิดหน้าแสบแทน แต่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะร้องออกมาว่าแสบเลยหน้าตายังคงนิ่งเหมือเดิม หลังจากนั้นเขาจุดไฟลนที่ปลายมีดสั้นของตนแล้วกรีดหัวไหล่ตรงจุดที่โดนยิงเป็นทางยาวประมาณ 5 เซน เลือดไหลออกมาตามปลายแหลมของมีดที่กรีดลงบนเนื้อ หลังจากนั้นเขาใช้ปลายมีดแหลมๆ สะกิดเอาหัวกระสุนที่ฝังในออก จัดการเอาน้ำเกลือราดลงบนรอยกรีดเพื่อทำความสะอาดแผลแล้วเอาด้ายเย็บแผลเย็บเนื้อตัวเองโดยไม่ฉีดหรือทายาชาใดๆ ทั้งสิ้นจนปากแผลปิดสนิทเอาผ้าผันแผลมาผันครึ่งคอและรอบรักแร้เพื่อไม่ให้เชื้อโรคเข้าหลังจากที่ผันเสร็จก็เอาที่กัดสีใสกัดเพื่อยึดผ้ากันหลุด

"เลือดหยุดแล้ว ไม่ต้องไปหาหมอแล้วใช่ไหม" อิทาจิหันไปถามลูกน้อง 3-4 คนที่นั่งมองการทำแผลของตนหน้าพวกนั้นซีดยิ่งกว่าไก่ต้มเสียอีก

"อะ..เอ่อ คะ..ครับ ไม่ต้องไปแล้ว"

"ไปพักผ่อนก่อนเถอะครับคุณอิทาจิ อีก 3 วันก็ถึงวันที่ส่งของแล้ว" คิซะเมะกล่าว

"อืม" อิทาจิรับคำแล้วเดินเข้าห้องนอนของตนไป

กลับมาทางกลุ่มนักกีฬา

 

"เป็นไงบางซาสึเกะ เทมาริ พวกเธอต้องเจ็บตัวเพราะฉันแท้ๆ ขอโทษน่ะ" ซากุระก้มหัวขอโทษคนรักและเพื่อน

"ไม่เป็นไรหรอ แค่นี้จิ๊บ ยิ่งกว่านี้ก็โดนมาแล้ว" เทมาริกล่าวปลอบใจเพื่อนสาว

"ใช่แค่นี้จิ๊บ ที่สำคัญพี่ฉันเป็นคนทำเนี่ยสิ มันคงอยู่ฝั่งนั้นแล้วหละ" ซาสึเกะพูดหน้าออกแค้นนิดๆ

"แต่สีหน้าดูไม่ได้เลยน่ะซาสึเกะ พรุ่งนี้ให้คิบะลงแทนแล้วกัน" คาคาชิที่เดินเข้ามาพูด

"อาจารย์คาคาชิ" ทุกคนที่อยู่ข้างในพูดพร้อมกัน

"ฉันขอโทษที่ดูแลพวกเธอไม่ดี ทำให้พวกเธอต้องเจ็บตัวแบบนี้" คาคาชิกำหมัดแน่นด้วยความแค้น 'ถ้าไม่ใช่เรื่องนั้นละก็... จะยกลูกน้องไปถล่มพวกมันให้ลาบ แต่เพื่อ...'

"อาจารย์คาคาชิค่ะ! คิดอะไรอยู่ค่ะเรียกตังหลายรอบแล้ว" เท็นๆ ตะโกนเรียกคาคาชิที่ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่

"อะ..ห๊ะ.. มีอะไรละ"

"คือซากุระมันบอกว่าขอโทษที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้นะค่ะ"

"อ๋อ ไม่เป็นไร ฉันเองที่ผิดดูแลพวกเธอได้ไม่ดี ฉันให้พัก 30 นาทีแล้วกันหลังจากนั้นก็ซ้อมด้วยละ ซาสึเกะ นายไว้หรือเปล่าหน้าดูซีดๆ" คาคาชิถามศิษย์รักที่นั่งหน้าซีดเหงื่อตก

"เอ่อ.. คือรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยังไงไม่รู้ เหมือนจะเป็นไข้เลย" ซาสึเกะเอามือจับหัวจับคอไปมา

"ถ้าไม่ไหวก็ไปพักผ่อนซะ อย่าหักโหมละ" คาคาชิเดินออกไปด้านนอก

"นี่ก็จะ 3 ทุ่มแล้วพวกเธอไปนอนเถอะพวกฉันจะไปซ้อมแล้ว" ชิกามารุบอกพวกผู้หญิง

"อืม ชักง่วงๆ แล้วเหมือนกันวันนี้ออกแรงเยอะไปหน่อย" อิโนะหาววอดๆ

"ซาสึเกะแล้วนายละ" ซากุระเห็นหน้าซีดๆ ของซาสึเกะก็ถาม

"ฉันอยากเล่นอะ ไปเล่นกับพวกนี้ดีกว่า เหงื่อออก จะได้หายเร็วๆ" ซาสึเกะทำท่ากระโดดวอมอัพร่างกาย

"พรุ่งนี้ไข้ขึ้นๆ มาฉันไม่อยู่ดูแลหรอกนะ"

"ฉันแข็งแรงจะตายไม่เป็นไรง่ายๆ หรอกน้องสาว" ซาสึเกะเอามือมาลูบแก้มซากุระเล่น

"จ๊าคนเก่ง ไปนอนดีกว่า" พวกซากุระเดินขึ้นไปชั้นบนกันหมดแล้ว

"พวกเราก็ไปกันบางดีกว่า ปะ"

"แกนี่น๊าาา ระวังไข้ขึ้นๆ มาจริงนะโว๊ย" เนจิส่ายหัวกับความดือของเพื่อน

"ก็อยากเล่นนี่หว่า ไป เดี๋ยวดึก" ถึงจะโดนบ่นแต่ให้ทำไงได้เขาชอบเล่นบาสให้ทำไง

 

เช้าวันต่อมา

 

"เห้ย ซาสึเกะ ไหวเปล่าวะ" เนจิออกมาจากห้องน้ำถาม

"นั่นดิ หน้าซีดเชียว" นารูโตะถามซ้ำอีกที หลังจากที่เนจิไลท์ไปบอก ก็รีบมาดูอาการเพื่อนรัก

"อืม ไม่เป็นไรแค่ไข้ขึ้นนิดหน่อยนะ" ซาสึเกะยังคงนอนหลับตาอยู่เพราะพิษไข้

"ไหนดูดิ" เนจิเดินมาที่เตียงของซาสึเกะเอาหลังมือทาบที่หน้าผากของเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียง

"โอโห ร้อนขนาดนี้ไม่นิดแล้ว ลุกไปกินยาเลย" เนจิสัมผัสถึงความร้อนที่หน้าผากซาสึเกะก็ตกใจ

"นอนอีกเดี๋ยวก็หาย"

"เอ็งไม่ต้องมาดื้อทำตัวเป็นเด็กเลยไอ้เกะ ลุกไปกินยา" เนจิดึงซาสึเกะให้ลุกจากเตียงเขารู้ว่าเพื่อนรักน่ะเกลียดการกินยามากขนาดไหน แต่ดูท่าแล้วเพื่อนรักจะขืนตัวนอนอย่างเดี๋ยว

"พวกแกรีบไม่ใช่หรอ ไปได้แล้วนี้ก็จะ 10 โมงแล้วไป!" ซาสึเกะไล่ทั้งคู่ให้ออกไป

"เอาไงวะนารูโตะ ปล่อยมันไว้แบบนี้เดี๋ยวอาการหนักขึ้นมาทำไงวะ"

"มีอีกคนที่บังคับมันได้เดี๋ยวข้าจัดการเอง" นารูโตะเหมือนนึกอะไรออกก็พากันเดินออกมาปล่อยให้ซาสึเกะนอนต่อไป

 

"น๊าา ซากุระจังไปดูซาสึเกะมันให้ทีนะ"

"ไรอะเมื่อวานก็บอกแล้วว่าถ้าไข้ขึ้นจะไม่ดู ฉันอยากไปดูพวกนายแข่งอ่ะ" ซากุระทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

"โธ่ซากุระซาสึเกะมันดือจะตายปล่อยมันไว้แบบนี้มีหวังมันเอาแต่นอนอย่างเดียวแน่ มันเกรียดการกินยาจะตาย"

"จะว่าไปครั้งก่อนที่มันเป็นไข้มันก็ดื้ออย่างนี้จนชักมาแล้ว" ชิกามารุบอกถึงเหตุการณ์ครั้งที่แล้ว

"เอ่อ..."

"แกอยู่ดูเหอะวะซากุระเดี๋ยวอัดวีดีโอมาให้ดู" เทมาริพูดเมื่อเห็นซากุระทำท่าอึดอัด

"ก็ได้"

"ซากุระจัง เรื่องยากับข้าวต้มฉันเตรียมไว้ให้แล้วนะค่ะอยู่ในครัวเผื่อซากุระจังด้วย" ฮินาตะเดินออกมาจากในครัว

"ขอบใจนะ" ซากุระขอบใจฮินาตะ เดินมาส่งเหล่าเพื่อนที่รถตู้

"นิซากุระไอ้ซาสึเกะมันดื้อมาก มันไม่ยอมกินยาง่ายๆ แน่ๆ หาทางรับมือมันด้วยละ" เนจิเตือนเพราะเคยเจอมาแล้ว

"อืม ฉันก็พอรู้ว่าเจ้านั้นมันดื้อขนาดไหน" ซากุระทำหน้าคิดหนัก

"ฝากดูมันด้วยนะ มีอะไรก็โทรมาบอกเลยไม่ต้องเกรงใจ ไม่รู้ว่าแข่งเสร็จเมื่อไหร่"

"อืมบาย" รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว เหลือหญิงสาวร่างบางกับชายหนุ่มร่างสูงที่ดื้อเอามากๆ

 

เวลา 11.45 น.

 

"นินาย ซาสึเกะ ลุกขึ้นเร็ว มากินข้าวกินยาก่อนค่อยนอน" ซากุระทั้งฉุดทั้งกระชากร่างสูงให้ลุกขึ้นมา แต่เขาไม่ยอมบอกจะนอนอย่างเดียวนี้ก็ฉุดกระชากกันมาจะ 30 นาทีแล้ว

"โอ๊ย!! ทำไมดื้อแบบนี้เนี่ย"

"ฉันไม่เป็นไร นอนเดี๋ยวก็หาย" ซาสึเกะลืมตามามองซากุระไข้ตอนนี้ลดลงไปมากแล้วเหลือแค่ปวดหัวเท่านั้น

"ได้ไง ไม่กินข้าวแต่กินยาก็ยังดีนะ เดี๋ยวเป็นหนักขึ้นมาทำไง" ซากุระอ้อน

"มันขมอ่ะ ไม่ชอบ"

"โธ่... ยามันก็ขมอย่างนี้แหละ นายรีบกลืนมันก็ไม่ขมแล้ว" ซากุระยืนยากันน้ำให้

"ไม่เอา ไม่กินไม่ได้หรอ"

"ไม่ได้ถ้าไม่กินเราเลิกกัน" ซากุระยื่นคำขาด

"ถึงกับเลิกเลยหรอ กินก็ได้เอามา" ซาสึเกะยอมแต่โดยดี

"กินข้าวก่อนค่อยกินยา" ซากุระยกข้าวต้มมาให้บนเตียง

"อืม ป้อนให้หน่อยดิ เจ็บแผลยกแขนไม่ไหว" ซาสึเกะอ้อนบาง

"อืม ก็ได้" ซากุระคอยๆ ป้อนข้าวให้ซาสึเกะอย่างเบามือ

"อร่อยจัง" ซาสึเกะพูดสบตาซากุระ

"ฉันไม่ได้ทำน่ะ ฮินาตะเป็นคนทำ" เธอสบตาเขาตอบ พร้อมป้อนข้าวใส่ปากซาสึเกะ

"ฉันว่าที่อร่อยเพราะคนป้อนมากกว่า" ซาสึเกะจับมือซากุระที่ถือช้อนอยู่แล้วจูบที่ฝ่ามือเบา

"บ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ ข้าวหมดแล้ว กินยาต่อน่ะ อ่ะ" ซากุระวางถ้วยข้าวต้มหยิบยาพร้อมน้ำมาให้

"ไม่กินไม่ได้หรอ ดูสิฉันไม่เป็นไรแล้ว" ซาสึเกะเริ่มดื้อขึ้นมาอีกครั้ง

"งั้นเราเลิกกัน" ซากุระขู่อีกครั้ง

"เธอเลิกแต่ฉันไม่เลิกซะอย่างจะทำไม" ซาสึเกะต่อปากต่อคำ

"ทำไมดื้ออย่างนี้เนี่ย"

"ไม่ได้ดื้อ แค่ไม่อยากกิน"

"เนี่ยแหละที่เขาเรียกว่าดื้อ" ซาสึเกะล้มตัวลงนอนเอาผ้าคุมโปรงทันที ซากุระถึงกับเอามือคุมขมับตัวเอง

"จะไม่กินจริงๆ ใช่ไหม ฉันยังมีอีกวิธีที่จะให้นายกินยา" ซากุระเอายาใส่ปากพร้อมอมน้ำแล้วรีบจับหน้าซาสึเกะให้หันมาประกบปากทันที่พร้อมพ้นยาและน้ำลงคอเขาทันที่

"แค๊กๆ แค๊กๆ แหวะ ขม" หลังจากที่ซากุระถอนปากออกมาซาสึเกะก็เอาผ้าเช็ดลิ้นตัวเองทันที

"นินายขมขนาดนั้นเลยหรอ" ซากุระยืนข้างเตียงมองการกระทำที่เหมือนเด็กของซาสึเกะ

"ก็ใช่สิเธอใจร้ายมากเลยนะ รู้ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบยังบังคับอีก" ซาสึเกะพูดอย่างงอนๆ

"อย่างอนเลยนะน๊า" ซากุระลงมานั่งใกล้ๆ ซาสึเกะที่นั่งอยู่บนเตียง โดยเอามือจับไหล่แล้วเอาคางเกยไหล่ไว้อีกทีทำหน้าอ้อนๆ ซาสึเกะเห็นซากุระมาใกล้ก็ยิ้ม

"ว๊ายยย ทำอะไรของนายเนี่ย ปล่อยฉันนะ" ซากุระที่นั่งจับไหล่ซาสึเกะเพื่อง้อก็ร้องตกใจขึ้นมาเพราะเขารวบตัวเธอมากอดไว้

"ฉันอยากให้เธอคอยดูแลฉันอย่างนี้ตลอดไปเลยซากุระ เวลาที่อยู่ใกล้กับเธอฉันมีความสุขมากเลยรู้ไหม" ซาสึเกะมองร่างบางที่อยู่บนตักของตัวเองจูบเบาๆ ที่หน้าผากเธอ

"ฉันก็เหมือนกัน ฉันรักนายมากนะ" ซากุระบอกพร้อมเอามือลูบหน้าซาสึเกะไปมา

"รู้แล้วว่ารักรักเธอเหมือนกัน" ซาสึเกะก้มลงมอบจูบที่อ่อนโยนไปให้เธอ ซากุระรับรู้ถึงความรู้สึกมากมายที่ส่งมาให้หลับตารับสัมผัสที่ซาสึเกะมอบให้ ซาสึเกะดุนลิ้นเข้ามาในปากของเธอซากุระตอบรับด้วยการตวัดลิ้นตอบกลับไปเบาๆ ทั้งคู่จูบกันอย่างเนินนาน จนซากุระกำเสื้อกามสีขาวของซาสึเกะแน่นเพื่อเป็นการเตือนว่ากำลังขาดใจ เขาถอนจูบออกมาอย่างช้าๆ

ทั้งคู่สบตากันสายตาที่มีความต้องการกันและกัน ซาสึเกะก้มลงหอมแก้มซากุระเบาก่อนจะพลิกตัวซากุระให้นอนลงกับเตียง โดยเขาขึ้นคร่อมร่างเธอ ไล่จูบจากแก้มลงมาไซ้ที่ซอกคอขาวของเธอเบาๆ ทั้งจูบและเลียเพื่อซับความหวานจากตัวเธอ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่เนินอกเขาทำรอยจูบไว้ที่เนินอกเธอ เงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออีกครั้ง

"อยากให้ฉันหยุดไหม" ถามเสร็จก็ก้มลงหอมแก้มเธออีกครั้ง

"ว่าไง ตอบมาสิ ซากุระ" ซากุระจับหน้าซาสึเกะโน้มหน้าเขาลงมาจูบแทนคำตอบ

"ถ้าเป็นนาย ฉันพร้อมจะฝากชีวิตและหัวใจเอาไว้ให้นายดูแล"

"ขอบใจนะซากุระ" ซาสึเกะจูบซากุระอีกทีก่อนจะไล่จูบลงมาที่ซอกคอ มือค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเธออย่างช้าๆ ไล่จูบลงมาที่เนินอก จนเห็นชันในสีอ่อนเขาเอื้อมมือไปปลดตะขอออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นอกอิ่มขนาดกำลังพอมือ เขาคลึงหน้าอกเธอเบาๆ ปากก็ค่อยๆ คบเม้น

"อืม..." ซากุระครางออกมาเบา ซาสึเกะลากมือลงมาผ่านท้องน้อยล้วงเข้าไปในกางกางขาสั้นแล้วคลึงจุดรับสัมผัสเบาๆ

"อืม...อ่า อือ" ซากุระเม้มปากพยายามไม่ให้ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา

"ไม่ต้องฝืนหรอกปล่อยออกมาเลย เสียงเธอน่ารักดี" ซาสึเกะพูดขณะไล่จูบลงมาเรื่อยๆ ผ่านหน้าอก หน้าท้อง สะดือ ค่อยๆ ถอดกางเกงของเธอออก อย่างช้าๆ เขาจูบเนินของเธอผ่านชั้นใน ก่อนเกี่ยวชั้นในออก จับขาซากุระให้แยกออกแล้วซุกหน้าลงไป

"อ้า... สะ..เสียว..อือ อ๊า... " ซาสึเกะทั้งดูดทั้งเลียชิมน้ำหวานของเธอพร้อมตวัดลิ้นเข้าในตัวเธอไปมา เมื่อเห็นว่าร่างกายของร่างบางพร้อมแล้วก็ถอดกางเกงตัวเองออกกลับมาคร่อมร่างบางอีกครั้ง

"จะใส่เข้าไปแล้วนะ" ซาสึเกะจับตัวตนถูกับเนินของซากุระไปมาก่อนจะคอยๆ สอดเข้าไปในตัวเธอ

"อึกก.....อะ.." ซากุระจิกที่นอนแน่นบิดตัวเพราะความเจ็บซาสึเกะหยุดเคลือนตัวก้มลงมาจูบไล้ที่ซอกคอและเล่นกับอกอิ่มของเธอ เพื่อให้ความเจ็บที่เธอได้รับเบาบางลง

"หายเจ็บหรือยัง" ซาสึเกะถามขนาดยังเล่นกับหน้าอก ซากุระพยักหน้าเบา ซาสึเกะก้มลงจูบเธออีกครั้งก่อนจะขยับตัวออกมาอย่างช้า แล้วกดเอวลงไปจนมิดในครั้งเดียว

"อ้าาาา.....อึก.." ซากุระเบิกตากว้างเมื่อความใหญ่ยาวเข้ามาในตัวในครั้งเดียว ซาสึเกะขยับเอวช้าๆ เนิบๆ เพื่อให้ซากุระปรับตัว

"อ้า อ่า...อือ" ซากุระครางออกมาตามแรงโยกของซาสึเกะ เขารับรู้ถึงการตอดรัดของร่างกายเธอก็รู้แล้วว่าเธอพร้อมที่จะหลอมรวมกับเขาแล้ว

"ฉันจะโยกแล้วนะ" ซาสึเกะเริ่มขยับเอวแรงขึ้นเล็กน้อย

"อืม.. อ้า... ระ..แรงๆ อ้า เลยกะ...อืม...ก็ดะ..ได้ อ๊าาา..." ซากุระเองเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เมื่อความต้องการเพิ่มขึ้น ซาสึเกะตอบสนองด้วยการขยับสะโพรกแรงและเร็วขึ้น ร่างของซากุระสั่นไหวตามแรงโยกของซาสึเกะ

"ซะ...อืม..ซาสึ..อ๊ะอ่า.เกะ บะ..เบาๆหน่อย..อืม.อ้า..ก็ได้..อือ ฉันจะ อ๊า..มะ..มะ.ไม่ไหวแล้ว อ๊าสส..." ซากุระกระตุกเกร็งไปทั่วทั้งร่างจิกเล็บลงกับแขนของซาสึเกะเพื่อระบายความเสียวซ่านที่เกิดขึ้น ในหัวเธอตอนนี้มันขาวโพรงตัวเบาเหมือนลอยอยู่ในห่วงอากาศ

"ถ้าเธอรัดฉันระ..แรงอย่างนี้ฉะ..ฉันก็ไม่ไหวเหมือนกัน อึก..อ้า..." ซาสึเกะกระตุกเกรงปลดปล่อยน้ำของเขาเข้าไปในลำตัวของซากุระ ซาสึเกะนอนพักที่หน้าอกซากุระหอบเหนื่อยหายใจอย่างหนัก ก่อนจะเงยหน้ามาจูบเธออย่างร้อนแรงอีกครั้ง

"ต่อกันเลยน่ะ" ซาสึเกะกระซิบข้างหูพร้อมเลียใบหูขาวๆ เพื่อเพิ่มความต้องการอีกครั้ง ซากุระไม่ตอบแต่พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ ซาสึเกะจับตัวเธอพลิกกลับให้ชันขาขึ้นมาโดยไม่ถอนตัวตนออกจากตัวเธอ แล้วบทเพลงรักก็เริ่มบรรเลงอีกรอบ

 

เวลา 20.30 น.

 

"ป่านนี้ ซาสึเกะมันเป็นไงบางวะ เนจิไปดูดิ" นารูโตะบอกกับเนจิเขาพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินไปดูที่ห้องนอนด้านในสุดของชั้น 2

"ซาสึ... โอ้โฮ ไม่เบานี่หว่าซาสึเกะ ฉันยกห้องให้ก็ได้" เนจิเปิดประตูเข้าไปก็เห็นซาสึเกะนอนกอดซากุระในสภาพที่ทั้งคู่อยู่ใต้ผ้าห่มโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเดินเข้าไปหยิบกระดาษมาเขียนแล้วยัดใส่มือซาสึเกะ

"หลับให้สบายนะเพื่อน ไปดีกว่า" เนจิเดินออกมาพร้อมชุดนอน

"เป็นไงบางวะ" ชิกามารุถาม

"ซาสึเกะไข้ขึ้นนะ ฉันเลยให้ซากุระมันนอนเฝ้านะ" เนจิโกหกเพื่อน

"พาไปหาหมอดีไหมถ้าอาการหนักขึ้นมาจะได้รักษาได้ทัน" อิโนะเสนอ

"ฉันตรวจดูแล้วมีไข้ไม่เท่าไหร่ แต่ซาสึเกะมันยอมกินยาที่ซากุระให้ ฉันเลยให้ซากุระเฝ้านะ มันจะได้ไม่ดื้อ" เนจิให้เหตุผล

"จะว่าไปก็ใช่ ซากุระจังใช้วิธีไหนนะ ฉันขอไปดูมันหน่อยดีกว่า" นารูโตะทำท่าจะเดินขึ้นไปเยี่ยมซาสึเกะ แต่เนจิห้ามไว้

"ไม่ต้องหรอ ไม่วุ่นวายเปล่าๆ ดีไม่ดีมันเกิดดื้อไม่กินยาอีกทำไง"

"มันก็จริงวะ แล้วเอ็งจะนอนไหนวะ"

"ก็นอนกับนายไง นายนอนคนเดียวไม่ใช่หรอ"

"อื่มๆ ปะ ไปนอนกันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" นารูโตะพูดพลางเดินขึ้นชั้นบน

"เท็นๆ มานี่หน่อย" เนจิกระซิบกับเท็นๆ เธอพยักหน้ารับแล้วหายไปข้างบน

"ไปอาบน้ำนอนกันได้แล้ว พรุ่งนี้จะพาไปเลี้ยง" คาคาชิบอกเหล่าเด็ก

"ครับ/ค่ะ" แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนห้องของตน