[Fic naruto] The victory ชัยชนะนี้เพื่อเธอ

เช้าวันจันทร์
 
          "ห้าวววว กี่โมงแล้วเนี่ย" ฉันหันไปมองนาฬิกา 6.45 น. นอนต่ออีกหน่อยดีกว่า
          "ห๊ะ 6 โมง 45 ตายแล้ว" ฉันยังไม่อาบน้ำเลยได้ไปสายแน่ เส้นตายอยู่ที่ 8.30 น. เอง มีหวังซาสึเกะโดนทำโทษแน่ เอ๋!แต่จะว่าไปก็ดีน่ะ ฮิฮิ
 
15 นาที่ผ่านไป
 
          "อ้าเสร็จแล้ว" ลงไปข้างล้างดีกว่า ฉันเป็นคนไม่แต่งหน้าอะไรมาก จะพูดให้ถูกไม่แต่งเลย ยกเว้นปะแป้งกับทาลิปมันเท่านั้น
 
          "......ครับ"
          "อืม ฉันรู้จากคาคาชิแล้วว่าเจ้านั้นให้นายมาคอยรับส่งลูกสาวฉัน หน้าที่ของนายคือ รับส่งลูกสาวฉันให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย ถ้าลูกสาวฉันเป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่เอานายไว้แน่ ต่อให้เป็นลูกตำรวจก็ตาม" เสียงพ่อฉันนิ คุยกับใครอยู่
          "แต่ผมกับซากุ..."
          "พ่อค่ะ คุยกับใครอยู่ค่ะ"
          "อ้าว ลูกมาพอดีเลย"
          "นายคุยอะไรกับพ่อฉัน" พอฉันเดินเข้ามาก็พบซาสึเกะกำลังคุยกับพ่ออยู่
          "เธอมาก็ดีฉันกำลังจะคุยกับพ่อเธอเรื่องของเราพอดี"
          "เรื่องของเรา เรื่องอะไรกัน"
          "ก็เรื่องที่ผมกับซา..."
          "เรื่องที่ซาสึเกะจะต้องมารับมาส่งหนูไงค่ะ"
          "เรื่องนี้คาคาชิบอกพ่อแล้ว"
          "ไม่ใช่นะครับ"
          "ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวสาย"
          "โอ๊ย นี่เธอเบาๆ สิ" ฉันกระชากคอเสื้อนายนี่ออกมาจากตัวบ้าน
 
ณ หน้าบ้าน
 
          "ปล่อยคอเสื้อฉันได้แล้วยัยโหด" ออกมาข้างนอกบ้านแล้วดีนะที่ลากออกมาก่อน
          "นายอย่าเพิ่งคุยเรื่องของเรากับพ่อฉันนะ"
          "ทำไม"
          "เดี๋ยวฉันคุยเอง"
          "ให้ฉันคุยด้วยดีกว่า"
          "นะนาย ฉันยังไม่อยากให้พ่อรู้"
          "ทำไมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา คบกับฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ" ซาสึเกะก้มหน้าลง แวบที่ฉันเห็นนัยตาเขา มันเต็มไปด้วยความน้อยใจ
          "ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันกลัวว่าพ่อจะให้ฉันเลิกยุ่งกับนาย ถึงฉันจะไม่ยอมพ่อก็หาทางจนได้แหละ ให้ฉันคุยก่อนนะ"
          "............"
          "นี่นาย"
          "............" ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่ท่านเรียก
 
หมับ
 
          "นี่นาย" ฉันจับหน้าเขาให้หันมาสบตาฉัน
          "............"
          "นายบอกให้ฉันเชื่อใจนาย นายเองก็ต้องเชื่อใจฉันด้วย"
          "อืม"
          "ปะ เราไปกันได้แล้ว"
          "อืม"
          "ยังไม่หายอีกหรอ"
          "เปล่า" เสียงอย่างนี้เนี่ยนะ ยังมาบอกว่าเปล่าอีก
 
หมับ ฉันเขย่งตัวหอมแก้มซาสึเกะ
 
          "ที่นี้จะหายหรือยัง" ฉันจับหน้าเขาไม่ให้หลบหนี หน้าอีตานี่แดงนิดๆ ด้วยน่ารักจัง
          "ไม่กลัวพ่อเธอเห็นหรือไง ฮึ" เขาจับมือฉันแล้วโน้มหน้าลงมาจนจมูกเราชนกันแล้ว
          "ยะ...อย่าทำอย่างนี้นะ" ฉันดันหน้าอีตานี่ออก เขินนะเฟ้ย
          "เขินหรอ ขอดูหน้าคนเขินหน่อยสิ อืมฮือ หน้าแดงด้วย น่ารักจัง ขอหอมแก้มหน่อย" อีตานี่เอาหน้ามาใกล้หน้าฉัน ไล่หอมแก้มฉันอยู่ อ๊ายยยย เขิน
          "ซากุระลูก"
          "พ่อ นายหยุดก่อน"
 
ตุ๊บ
 
          "โอ๊ยยยย" ฉันกระแทกเข่าเข้าท้องอีตานี่ไปที่หนึ่ง จนลงไปนั่งที่พื้นเอามือคุมท้อง ดีสม
          "ค๊าาาาา พ่อมีอะไรหรือค่ะ" ฉันหันไปที่หน้าประตูบ้าน พ่อกำลังเปิดประตูออกมา คงไม่เห็นหรอกนะ
          "ลูกลืมรายงานนี่นะ แล้ว อุจิวะ เป็นอะไร นั่งกับพื้นทำไม"
          "คือ ผมหิวข้าวนะครับ"
          "หึ ลูกไปได้แล้วเดี๋ยว อุจิวะ จะโดนทำโทษ"
          "ค่ะพ่อ หนูไปก่อนนะค่ะ"
          "ส่วนนายไปเร็วเดี๋ยวไม่ทัน"
          "โอ๊ยยย ยัยโหด อ่อนโยนแบบผู้หญิงเป็นไหม" ฉันลากคอเสื้อซาสึเกะไปรถจักระยานที่อยู่นอกรั่ว
          "พ่อมีไรหรือเปล่าค่ะ" ฉันกำลังปิดประตูรั้วบ้าน เห็นเหมือนพ่อยิ้ม หรือตาฟาดหว่า
          "พ่อก็ไม่มีไรนิ รีบไปเถอะ"
          "งั้นบ๊ายค่ะ พ่อก็ระวังโดนเก็บนะค่ะ"
          "จ๊าาลูก หนูเองก็อย่าหาเรื่องอีกน่ะลูก"
          "ค๊าาาาาา" (โอ้... นี่พ่อลูกเขาคุยกันแบบนี้หรอโหดแท้เหลา)
 
ณ มหาลัยโคโนฮะ
 
          ตอนนี้ฉันนั่งมองซาสึเกะซ้อมบาสอยู่ ครูคาคาชิ ซ้อมแต่ละคนก็ต่างกัน นารูโตะซ้อมชูตบาสอยู่กับซาสึเกะ ครูคาคาชิให้ซาสึเกะซ้อมกับนารูโตะ ก็เหมือนการซ้อมชูตทั่วไป วิ่งรอบวงกลมตรงแป้นชูตโดยมีซาสึเกะส่งบอลให้ ครูให้ชูต แค่ 100 ลูกติดกัน เพราะนารูโตะยังเจ็บอยู่ เลยให้ซ้อมเบาๆ
          ส่วนเนจิซ้อมอยู่กับชิกามารูและซาอิ ซ้อมการส่งบอล รับลูก แย่งลูก พื้นฐานทั่วไปของนักบาส แต่ว่าซ้อมกันมาตั้งแต่บ่าย 2 จนตอนนี้จะ5 โมงเย็นแล้ว ครูคาคาชิยังไม่สั่งเลิกเลย จะโหดไปไหนเนี่ย นี่กะจะเอาแช้มโลกเลยว่างั้น
 
          "นี่ซากุระจัง"
          "มีอะไรหรอ ฮินาตะ"
          "เอ่อ คือฉันพอรู้ว่า อาจารย์คาคาชิ เป็นคนสนิทกับพ่อของซากุระจังคือ..."
          "ทำไมละ"
          "ก็ถ้าอาจารย์รู้ พ่อของซากุระจังก็ต้องรู้ แล้วซากุระจังจะทำยังไง"
          "จริงสิ ลืมคิดไปเลย"
          "ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก ซากุระ"
          "คิบะ" ฉันหันไปทางสนามที่พวกนั้นซ้อมก็เจอ คิบะ เดินมาทางนี้
          "เรื่องเธอกับซาสึเกะ พวกเราจะคอยช่วยเองไม่ต้องห่วง"
          "นายรู้เรื่องอาจารย์คาคาชิด้วยหรอ"
          "อืม ก็รู้นะสิ เธอลืมแล้วหรอว่าครอบครัวฉันเป็นอะไร"
          "สุดยอดนักสืบแห่งโคโนฮะ"
          "ใช่แล้ว"
          "แล้วคนอื่นละ"
          "พวกนั้นก็รู้กันหมดแล้วฉันกับซาสึเกะบอกพวกนี้เอง"
          "อื่ม ขอบใจนายมากนะ คิบะ"
          "ไม่เป็นไร เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพวกเรา" ฉันซึ้งใจพวกนี้จริงๆ พอฉันหันไปที่สนามมองดูแต่ละคน ทุกคนก็ยกไม้ยกมือให้เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าพวกเราจะช่วยเธอเอง
          "ฉันขอบใจพวกนายทุกคนมากน่ะ"
 
          "ไม่ต้องกลัวว่าพ่อจะรู้หรอก"
          "อะ..อาจารย์ยามาโตะ มะ..หมายความว่าไงค่ะ" ขณะที่ฉันมองทุกคนอยู่ อาจารย์ยามาโตะพูดอยู่ด้านหลังฉัน
          "ฉันกับคุณคาคาชิรู้แล้ว จะพูดให้ถูกเห็นตอนเธอแข่งจูบกับซาสึเกะ ก็เลยพอรู้นะ"
          "แล้วทำไม..."
          "หึ ก็ระหว่างศิษย์รักทั้งสอง กับ หัวหน้ามาเฟีย ฉันก็ต้องเลือกลูกศิษย์สิ ถูกไหม"
          "อาจารย์คาคาชิ"
          "ไม่ต้องเป็นห่วงฉันก็จะช่วยพวกเธออีกแรง"
          "ขอบคุณค่ะครู"
 
หมับ
 
          ฉันเข้าไปกอดครูคาคาชิ ฉันดีใจที่ทุกคนจะช่วยฉันเรื่องพ่อ ตอนนี้ที่เหลือก็คือ เข้าไปคุยกับพ่อของฉันและพ่อของซาสึเกะ อย่างที่รู้ทั้งคู่เป็นตำรวจกับมาเฟียและเคยปะมือกันมาแล้ว คงยากเอาการอยู่เหมือนกัน เฮ้ออออ แค่คิดก็เหนือยแล้ว แต่ยังไงก็จะสู้ เพื่อคนที่ฉันรัก
 
          "นี่ๆ" ใครมาสะกิดเนี่ย
          "นี่ จะกอดกันอีกนานไหม" คงไม่ต้องบอกหรอกมั้งว่าใคร
          "ทำไม หึงหรอ" ฉันยังกอดครูคาคาชิอยู่ ครูเองก็เอามือลูบหัวฉัน ความรู้สึกเหมือนกอดกับพ่อเลย
          "ก็ใช่สิ"
          "นายนี่ครูนะคิดไรมาก"
          "แต่ฉันคิด จะทำไม" อีตาซาสึเกะสบัดหน้าหนี แล้วเดินไปหานารูโตะที่ซ้อมชูตบาสอยู่
          "นี่นาย นาย งอนจริงหรอเนี่ย" ฉันยืนมองคนขี้หึง+คนขี้งอนเดินไปแย่งลูกบาสจากมือนารูโตะแล้วชูต เอ่อ...ปามากกว่าแรงซะอย่างนั้น
 
ปึก ปึก ตุ๊บ
 
          เสียงแรก เป็นเสียงลูกบาสกระทบห่วง
          เสียงที่ 2 เป็นเสียงลูกบาสกระทบพื้น
          เสียงที่ 3 เป็นเสียงลูกบาสกระทบหน้าซาสึเกะ จนหงายหลังไปนอนกับพื้น นี่ฉันจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีเนี่ย
 
          "เป็นไงบ้างละ หายงอนยัง"
          ".............." เงียบ
          "นี่นายลุกขึ้นมาเหอ ฉันง้อคนไม่เก่งนะ"
          "............." ยังคงเงียบ
          "ถ้านายไม่ลุกฉันจะกอดครูอีกนะ"
          "............" ทำไมยังเงียบอยู่อีกละ หรือว่า
 
ตึก ตึก ตึก
 
          "นี่นายๆ เป็นไรนะลืมตาสิ" ฉันวิงมานั่งข้างซาสึเกะ ตอนนี้เขานอนนิ่ง
          "นี่นายลืมตาสิ"
          "นาย ลืมตาสิ ฉันเริ่มกลัวแล้วนะ ฮึด"
          "นายฉันกลัวจริงๆ นะ ฮือ ฮึด"
          "นะ..นาย...ฮื่ออออ" ฉันฟุบหน้ากับอกของซาสึเกะฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นไร เลือดก็ไม่ออก แต่เขานอนนิ่งไม่ไหวติง
 
ปึก ปึก ปึก
 
          "ลืมตาสิ" ฉันทุบอกเขาไปแรงๆ 3 ครั้ง
          "นะ..นี่เธอไม่ห่วงฉันบางเลยหรอ"
          "นาย" ฉันกอดซาสึเกะตอนนี่เขาชันตัวลุกขึ้นนั่ง
          "เบาๆ สิ ฉันเจ็บนะ"
          "นายเป็นไรมากไหมฉันขอโทษนะ"
          "อืม ไม่เป็นไรแล้วแหละ แต่ยังมึนๆ หัวอยู่เลย" เขาเอามือนวดที่คอเบาๆ
          "สมแล้วอยากหึงไม่เข้าเรื่อง"
          "ก็ฉันมันคนขี้หึงนิ ให้ทำไง" เขาเบือนหน้าหนีฉันอีกแล้ว
          "โอ้ๆ ยังไม่หายอีกหรอ"
          "เธออย่าทำอย่างนี่อีกนะ ห้ามกอดใครนอกจากนอกเหนือ 3 ข้อที่ฉันบอกนอกนั้นห้าม"
          "มีอะไรบ้าง"
          "อืม มี 3 อย่าง"
          "อะไร"
          "อย่างแรก พ่อและบุพการีผู้มีพระคุณ อย่างที่ 2 ฉัน และสุดท้าย..."
          "ใครหรอ"
          "ลูกของเรา" หน้าแดงขึ้นมาทันที่เลยค๊าาาาา
          "อีตาบ้า"  ฉันพยุงเขาลุกขึ้นแล้วพามาหาพวกครู
          "อืม วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน ฉันมีเรื่องจะบอก การแข่งจะเลื่อนมาสิ้นเดือนนี้"
          "ห๊ะ สิ้นเดือน" พวกนั้นพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
          "งั้นก็อาทิตย์หน้า ที่ไหน" ชิกามารุถาม
          "ที่เมืองมาริ มหาลัยรินมากะ"