Wind of the love.เมื่อสายลมพัดผ่าน

 ป๊อปปี้หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เขาคิดอยู่สองทางคือ เขาควรจะเริ่มใหม่กับเธอ หรือ ควรจะทำทุกวิถีทางไปให้พ้นๆจากเธอ

 เเน่ละ...เขาไม่มีความสุขเสียเลย

 ตั้งเเต่เมื่อคืนที่เขาพยายามทำตัวเฉยชากับเธอไม่เหมือนเมื่อก่อน เขายอมรับว่า 'เขาเห็นเเก่ตัว' ที่ทำกับเธอเเบบนั้น เเต่มันเเค่ อารมณ์ชั่ววูบ 

 ป๊อปเดินเข้าไปในห้องทำงานท่ามกลางสายตาของพนักงานเหมือนจะเอ่ยถ้อยคำว่า 'ขอเเสดงความยินดีด้วยนะค่ะ' ประมาณนี้...เขาก็พอเดาออกเเต่ถ้าเขาไม่รีบเข้ามาในห้องทำงานเสียก่อนคงได้ยินเป็นขบวนรางรถไฟเเน่! 

 เขาไม่ใช่ไม่อยากได้ยินหรอกนะ...เเต่เขาไม่ชอบที่มีคนมาทำเหมือนกับตัวเอง เป็นจุดเด่น!

 "คุณป๊อปคะมีคนมาขอพบค่ะ"เลขาเขาเเง้มประตูเข้ามาเล็กน้อยพร้อมกล่าวรายงาน

 "ใคร?"

 "คุณพิมพ์ค่ะ"

 ชื่อนั้นทำเอาเขาตกใจวาบ! ราวกับหัวใจเเตกเป็นเสี่ยงๆ

 "อืมๆ"เขาตอบสั้นๆ สาวน้อยที่เขารักสุดหัวใจใส่ชุดกระโปรงเดรสสีเหลืองอ่อนก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มหวานไม่มีทีท่าว่าจะเสียใจเเม้เเต่น้อย...

 ทำไมกันนะ?

 "พิมพ์มาเมื่อไหร่ครับ?"

 "เมื้อกี้เองค่ะ พิมพ์นั่งเเท๊กซี่มา" พิมพ์ไปนั่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมกับป๊อปที่เดินเข้ามาหาเธอ

 "พิมพ์...คือผม"ป๊อปจับมือพิมพ์อย่างนุ่มนวล พิมพ์จึงสังเกตุเห็นเเหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขา

 "ไม่ต้องพูดอะไรค่ะป๊อป พิมพ์เข้าใจว่าคุณถูกคุณพ่อคุณเเม่บังคับ"

 "พิมพ์ไม่โกรธเหรอ?"

 "เเหม...พิมพ์ไม่ใช่นางร้ายในละคร ที่จะต้องไปวีนๆนะค่ะ"พิมพ์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี 

 "พิมพ์..."ป๊อปสวมกอดพิมพ์อย่างเเสนรัก เเละ ลูบศีรษะเธอเบาๆอย่างห่วงใย

 "ป๊อปคะ...พิมพ์รักคุณนะค่ะ" น้ำตาพิมพ์ไหลกระทบไหล่ของป๊อป จนป๊อปรู้สึกได้

 "ผมก็รักคุณพิมพ์ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม ผมรักคุณนะ" 

 เธอกับป๊อปไปเที่ยวกันในสถานที่ที่คุ้นเคยเเละที่ๆเจอกันตอนเเรกๆ เเกล้งเเหย่กันเหมือนเด็กๆ 

 "พิมพ์มีความสุขเหลือเกินค่ะป๊อป"

 "ผมเหมือนกัน ป๊อปจะหาทางออกให้ได้เเละเราจะเเต่งงานกันนะ" 

 พิมพ์ยิ้มบางๆ เเต่สำหรับเธอคงไม่มีวาสนาเป็นว่าที่เจ้าสาวของเขา่อีกต่อไปเเล้ว...

"คุณหมอค่ะ พิมพ์เป็นอะไรคะ?"

"ขอเเสดงความเสียใจด้วยนะครับคุณพิมพ์ประภา คุณป่วยเป็น มะเร็งระยะสุดท้าย ครับ"

พิมพ์ตัวชาวาบ...

อีกหนึ่งอาทิตย์สินะ...ที่เธอจะอยู่บนโลกใบนี้กับเขา

      หนึ่งอาทิตย์ พิมพ์อยู่ในบ้านของเธอพร้อมกับดูรูปในกรอบรูปที่เธอถ่ายกับป๊อปตอนเข้าปี 1 คณะเดียวกัน เธอกับป๊อปจับมือกันครั้งเเรกในรูปที่ถ่ายนี้ พิมพ์ยิ้มบางๆพร้อมเก็บใส่ในกล่อง เเละของขวัญที่เธอทักให้ป๊อปเป็นพิเศษ ที่ว่าจะให้ในวันเกิดเขา เเต่คงไม่มีอีกเเล้ว เธอเขียนบางอย่างในกระดาษสีขาวพร้อมกับหยดน้ำตาที่รินไหล...

      ป๊อปก็กลับบ้านตามปกติเเต่เมื่อเขาถึงบ้านก็เห็นฟางหลับเเล้ว ฟางน้ำตาไหลทุกคืนสังเกตุได้จากหมอนของเธอที่เเฉะ เธอเตรียมของโปรดของเขาไว้หลายอย่าง ทำเอาเขารู้สึกผิด...

     พี่ขอโทษนะฟาง...พี่เลิกรักพิมพ์ไม่ได้

     วันต่อมา...

      เสียงมือถือป๊อปดังขึ้นเเละเห็นเป็นชื่อ พิมพ์ เขาเลยกดรับอย่างอารมณ์ดี

      "ฮัลโหลครับพิมพ์"

      "ตาป๊อปใช่ไหมลูก"

      "คุณเเม่สวัสดีครับ"

      "จ้ะ"

      "คุณเเม่มีอะไรหรือเปล่าครับ?"

      "พิมพ์...ฮึก...พิมพ์เสียเเล้ว"

      เหมือนมีอะไรมาทิ่มเเทงหัวใจเขา พร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นอย่างไม่ทันตั้งตัว

      "พิมพ์ไม่บอกเเม่เลยว่าพิมพ์ป่วยเป็นมะเร็งพิมพ์ไม่บอกเเม่เลย ฮึก พิมพ์...ฮือ"

      "คุณ..."เขาเช็ดน้ำตาที่รินไหล "คุณเเม่....ครับเเล้วตอนนี้...คุณเเม่อยู่ไหนครับ?"

      ป๊อปไปหาคุณเเม่พิมพ์ซึ่งตอนนี้อยู่โรงพยาบาล เขาอยากเห็นหน้าพิมพ์เป็นครั้งสุดท้าย พิมพ์นอนอยู่บนเตียงในห้องดับจิต เขาร้องไห้อย่างไม่เคยฟูมฟายขนาดนี้มาก่อน นึกโทษตัวเองทำไมเขาไม่รู้เรื่อง

      ป๊อปเดินไปลูบหัวพิมพ์เบาๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหล

      "พิมพ์อยู่กับป๊อปก่อน..." 

      "ป๊อปขอโทษ อย่าทิ้งป๊อปไป! ฮึก...ป๊อปผิดเอง พิมพ์ ป๊อปผิดเอง!" เขาโทษตัวเองซ้ำไปซ้ำมา เเละพยาบาลเห็นว่าเขาอยู่นานไปก็เลยให้เขาออกมาก่อน

      "ผมจะอยู่กับเเฟนผม!" ป๊อปสะบัดตัวกับพยาบาล "ปล่อยผม!" 

      "บุรุษพยาบาล! ช่วยพาออกไปหน่อย"

      "ไม่! ปล่อยผม" 

      ป๊อปเข้ามาที่บ้านอย่างหัวใจไร่วิญญาณเขาเห็นหน้าฟางเเวบเเรกเหมือนมีอะไรมาทิ่มเเทงใจเขาเหลือเกิน เเต่เขาไม่ใช่พระเอกโง่ๆที่ต้องมาโทษนางเอกว่าเป็นความผิดของเธอ! มันน้ำเน่าเกินไป...เขาเดินเข้าไปหาฟางพร้อมดึงเธอเข้ามากอดอย่างไร้ที่พึ่ง

      "พี่ป๊อป...ไม่เป็นไรนะค่ะ"

      "เป็น! พี่เป็นมากด้วย ขอพี่กอดหน่อยนะสัญญ่าว่าจะปล่อย พี่ไม่เหลือใครเเล้วจริงๆ"

     "ใครบอกว่าพี่ป๊อปไม่เหลือใครหล่ะค่ะ พี่ป๊อปยังมีฟางนะ"

      ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงดีจังทั้งๆที่เขาไม่เคยเหลียวมองเธอเลยด้วยซ้ำ เเละเขาเห็นเเก่ตัวมากเสียด้วย! 

      "ฮึก...พี่ไม่ไหวเเล้ว ทำไมพิมพ์ต้องจากพี่ไป ทำไมๆ!"

      "พี่ป๊อปอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ"

      ฟางลูบหลังเขาอย่างปลอบโยน

      "พี่ป๊อประบายความเครียดทั้งหมดออกมาเลยนะ" ฟางยิ้มบางๆพร้อมน้ำตาจะไหลตามเขา "ฟางจะเเบกรับความทุกข์ของพี่ป๊อปเองค่ะ"

      สิ้นเสียงสาวตรงหน้าเขาก็ปล่อยน้ำตาออกมาเป็นสาย

      หลังจากงานศพพิมพ์เขาได้รับกล่องบางอย่างที่พิมพ์เขียนถึงเขา เขาเอาไปอ่านที่บ้านเเละฟางหลับไปเเล้ว...เขาเปิดกล่องดูพบว่า มีตุ๊กตาหมีพูห์ที่เขาให้เธอในวันเกิด สมุดไดอารี่ความทรงจำกับเขาเเละเธอ กรอบรูปที่ถ่ายตอนปี 1 ผ้าพันคอที่เธอให้เขา เเละ จดหมายกระดาษสีขาว 

      ป๊อปคะถ้าคุณเห็นจดหมายฉบับนี้ พิมพ์คงไม่อยู่บนโลกนี้อีกเเล้ว พิมพ์ขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงกับคุณ พิมพ์อยากจะจดจำเรื่องราวกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะที่พิมพ์จะหายไปจากโลกนี้ พิมพ์ถักผ้าพันคอให้คุณด้วยนะ สีที่คุณชอบด้วย ใส่ให้อุ่นๆนะค่ะพิมพ์จะได้หายห่วง พิมพ์จะคอยเฝ้ามองคุณอยู่บนฟ้านะค่ะ พิมพ์ยินดีเหลือเกินที่ให้คุณฟางเเต่งงานกับคุณเพราะพิมพ์คิดว่า คุณฟางคงเป็นผู้หญิงที่เเสนดีจะดูเเลป๊อปได้ดีกว่าพิมพ์ พิมพ์ขอโทษที่ไม่สามารถอยู่กับคุณอีกต่อไปได้ ... พิมพ์รักคุณค่ะป๊อป พิมพ์รักป๊อปนะ 

                                                                         พิมพ์ 

     ป๊อปอ่านเเล้วดึงผ้าพันคอมากอดไว้ในอ้อมเเขนพร้อมเน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเป็นสายจากที่มันเเห้งเหี่ยวไปบ้างมันกลับมาอย่างง่ายดาย ป๊อปรักพิมพ์นะ 

     ฉันโชคดีเหลือเกินที่ได้ตื่นมาพร้อมเธออีกครั้ง

คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะมีโอกาสถึงวันไหน

หากวันหนึ่งฉันหลับใหล

หากวันหนึ่งฉันต้องจากไปเเสนไกล

หากวันหนึ่งฉันไม่อาจจะคืนย้อนมาได้ใหม่

หากฉันตาย

อยากจะบอกว่ารัก ฉันรักเธอ

อยากจะบอกให้รู้ ให้เข้าใจ

เผื่อฉันไม่มีโอกาสบอกเธออีกต่อไป

ให้เธอจำคำคำนี้เอาไว้ว่า ฉันรักเธอ

จบไปเเล้วค่ะกับตอนที่ห้า

#สงสารป๊อปนะฮือ...

ติดตามกันด้วยนะค่า เม้นด้วยเน้อออ