Wind of the love.เมื่อสายลมพัดผ่าน

ฉันลืมตาขึ้นมาในตอนเช้าพบกับความว่างเปล่าด้านข้างของฉัน พี่ป๊อป...พี่ป๊อปไปไหนกันนะ?

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดตั้งเเต่เเรกตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้านี้ ฉันเดินไปยังห้องน้ำ...ไร้วี่เเววคนตัวโตที่ฉัน

รักเฝ้าคนึงหาเขาจนได้เเต่งงานเเละเขาเป็นว่าที่ 'สามี' 

ทำไมพี่ป๊อปทำกับฟางเเบบนี้?...

เเค่คิดน้ำตาที่เคยสะกัดกลั้นเอาไว้ก็ค่อยไหลออกมาตรงเเก้มที่ตอนนี้ตาของฉันยังคงบวมเพราะสาเหตุเมื่อคืนที่พี่ป๊อปไม่เคยเห็นค่าของฉันเลย

        ฉันเดินลงมายังชั้นเเรกเเละลงดิ่งไปยังห้องครัวภาพที่ฉันคิดคือพี่ป๊อปอาจจะทำเซอร์ไพส์ทำอาหารเช้าให้ฉันเป็นการง้อฉันก็เป็นได้ เเต่สิ่งที่ฉันคิดกลับเป็นเพียงเเค่ฝัน...

         ไร้วี่เเววเเละน้ำเสียงของคนอันเป็นที่รัก...

         'ไม่เคยรักฟางเลยใช่ไหมคะ" ฟางเอ่ยกับตัวเองเพราะคนที่เธอกล่าวถึงคงไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดหรอกถึงได้ยิน...ก็ไม่มีทางที่จะเหลียวมามอง

          เธอเดินไปที่ตู้เย็นพร้อมหยิบนมกับขนมปังมาทานไว้เเก้หิว...ความจริงเธอคงต้องทานมันไม่ลงเสียด้วยซ้ำเเต่เธอคงยังต้องอยู่เพื่อเขา เเม้ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเธอเลยเเม้ก็ตาม

          ถ้าฟางไม่อยู่เเล้วพี่ป๊อปคงดีใจนะค่ะ...

          ฟางเดินมาหยุดอยู่ตรงที่เปียโนเพื่อนเล่นที่อยู่กับเธอมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆ เปียโนสีขาวหรือที่เธอเรียกมันว่า เมโลดี้ เธอนำมือวางบนคีย์พร้อมที่จะเล่นมันได้ทุกเมื่อเเต่เเล้ว...

          ความจำวัยเด็กของเธอก็ผุดขึ้น

          'พี่ป๊อปอยากฟังเพลงไหม เดี๋ยวฟางเล่นให้ฟัง'สาวน้อยฟางอายุสิบขวบพูดเสียงใส

          'เอาสิพี่ก็อยากฟังน้องสาวที่รักของพี่เหมือนกันว่าจะเล่นเพราะเเค่ไหน' ป๊อปในวัยสิบสองขวบพูดยิ้มหวานพลางขยี้ศีรษะของฟางอย่างหมั่นเขี้ยว

          'เเน่นอนอยู่เเล้วฟางหน่ะเก่งที่สุดเลย'ฟางพูดจบสาวน้อยวัยใสก็ลงมือเล่นเพลงอย่างไพเราะทำเอาคนฟังเคลิ้ม

           เมื่อหนูน้อยเล่นจบ...เสียงปรบมือไม่ใกล้ไม่ไกลก็ดังอย่างรัว พร้อมกับรอยยิ้ม

                           รอยยิ้มที่เธอชอบมากเป็นประจำ...

           'เล่นเก่งอย่างนี้อยากเอาของรางวัลเป็นอะไรดีครับคนเก่ง' 

          'อืม..'สาวน้อยตรงหน้าครุ่นคิด 'ขอให้พี่ป๊อปเป็นพี่ชายที่เเสนดีของฟางเเละรักฟางไม่ทิ้งฟางไปไหน ทำได้ไหมคะ?'สาวน้อยตรงหน้ายิ้มหวาน

          'ได้สิคนเก่ง'ป๊อปยิ้มหวานพร้อมหอมเเก้มฟางพลางเป็นรางวัล 'งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากัน'ป๊อปชูนิ้วก้อยของตนเองขึ้นมา

           'ค่ะ เกี่่ยวก้อยสัญญากัน'ฟางเกี่ยวก้อยสัญญากับพี่ชายของเธอ ที่รักที่สุด

           ความทรงจำที่ไม่มีวันจะหายไป...

           ''พี่ป๊อปยังจำสัญญาของเราได้ไหมคะ...ฮึก...พี่ยังจำคำสัญญาของเราได้ใช่ไหม ฮือ...''

           รอยยิ้มที่เธอเคยชอบในวันวาน

                ความทรงจำที่ไม่เคยหล่นหาย

           รอยจูบตรงเเก้มที่เธอไม่เคยลืม

                เเละยังรักคนเดิมทุกลมหายใจ.

 ________________________________________________________

                สวัสดีปีใหม่ค่า >3< ไรท์เตอร์หายไปนานเลยใช่ไหม? (รีดเดอร์:ใช่นะสิ -.-!) เเหม...ไรเตอร์เรียนหนักนี่นาใกล้สอบเเล้ว อิอิ 55555    ความจริงไรเตอร์ว่าจะเอาเรื่องนี้ดองเเล้วนะ  (เฮือก!หลบสายตาเรด้ารัดเดอร์)เเต่ไรเตอร์มาอัพให้เเล้วน๊า ตัวเอง ;) ไรเตอร์จะพยายามอาอัพให้จบนะค่า  นิยายเรื่องนี้มีเเปดตอนค่ะตามที่พลอตไว้เมื่อนานมาเเล้ว5555 ไรเตอร์จะเอาให้น้ำตาก๊อกเเตกไปเลยค่า โฮ่ๆ รู้สึกสงสารเจ้ฟาง โฮ... 

ปล.ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามนะค่ะ :) รักจากใจไรเตอร์ค่ะ