[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

     "ว่าไงบ้างพี่ ตกลงการประชุม เมื่อ 3 วันที่แล้ว ได้ข้อสรุปว่าไง"
     "อย่างที่คาดการ มาดาระขึ้นเป็นประธานคนใหม่ แล้วพี่ก็เสนอให้นายเป็นผู้จัดการฝ่ายสถานที่ พี่เห็นว่าเราเรียนสถาปัตฯ จะได้เอามาใช้ประโยชน์ได้ด้วย"
     "ครับ แล้วพี่ละ" ซาสึเกะถามกลับ
     "พี่ก็รองประธานเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนอีกอย่างคือ ริน ถูกย้ายให้ไปเป็นเลขาของมาดาระ" อิทาจิบอกต่อ
     "ใครเสนอ"
     "มาดาระเป็นคนเสนอเอง"
     "ทำไม แล้วใครจะมาเป็นเลขาพี่ละ"
     "พี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมมาดาระถึงให้รินไป ส่วนเรื่องเลขาของพี่ เห็นว่าเป็นคนที่ถือหุ้นอีก 10% นะ พรุ่งนี้ก็มาแล้ว" อิทาจิตอบ
     "เดี๋ยวนะค่ะ คนที่ถือหุ่นอีก 10% หรอ ใช่ คนของ ยามากะ หรือเปล่าค่ะ" ซากุระถามบ้างหลังจากนั่งฟังอยู่นาน
     "อืมใช่แล้ว รู้สึกจะชื่อ อิโนะ นะ"
     "อิโนะหรอ เพื่อนฉันเอง แต่ว่ายังเรียนไม่จบเลยนะ จะมาทำงานให้พี่ได้ไง"
     "แต่พวกเราก็อยู่ปี 3 แล้ว เทอมหน้าก็ฝึกงานไม่ใช่หรอ ฝึกไปด้วยทำงานไปด้วยไงละ"
     "โชคดีนะที่อิโนะไม่ได้เป็นเลขาของมาดาระน่ะ"
     "ทำไมมีอะไร" ซาสึเกะถาม
     "ก็นายนั่นดูไม่น่าไว้ใจ ฉันไม่อยากให้อิโนะอยู่ใกล้ผู้ชายแบบนั้น" ซากุระให้เหตุผล
     "หึ หรือว่าเธอคิดจะเอาไว้เอง"
     "นินาย!!" ซากุระตะคอกใส่ซาสึเกะ
     "หรือไม่จริง"
     "มันจะมากไปแล้วนะ"
     "หยุดเลยทั้งคู่!!!!" อิทาจิทำหน้าดุใส่ทั้ง 2 ทำเอาหน้าซีดกันเลย
     "ซาสึเกะพรุ่งนี้นายจะต้องย้ายไปอยู่ที่ห้องมาดาระ"
     "ครับพี่"
     "ส่วนซากุระพี่จะให้เรามาเป็นเลขาของซาสึเกะ ไหนๆ ก็ต้องทำงานกับซาสึเกะอยู่แล้วจะได้สะดวกในการตามงาน"
     "ค่ะพี่อิทาจิ"
     "นายไปดูห้องทำงานปะ มีอะไรขาดจะได้สั่งมา พรุ่งนี้จะได้เริ่มทำงานได้เลย"
     "ครับ" ซาสึเกะเดินออกไปตรงประตู
     "เอ้า!!! นั่งเซ้ออยู่ได้ไปสิ!" ซาสึเกะหันมาพูดกับซากุระ
     "ค๊าาาา ท่าน" ซากุระขานรับก่อนจะเดินตามไป
     "เฮ้อออ 2 คนนี้ จะรอดไหมเนี่ยชักจะห่วงๆ แล้วสิ" อิทาจิส่ายหน้ากับทั้ง 2
 
ณ ห้องทำงานของซาสึเกะ
 
     ทั้งคู่เดินดูความเรียบร้อยของห้อง มีโต๊ะทำงาน ตู้หนังสือ โซฟารับแขก ด้านในมีห้องส่วนตัวในนั้นมี เตียง ขนาด 5 ฟุต ตู้เสื้อผ้าและห้องน้ำ มีครบหมดทุกอย่าง ส่วนของใช้ของมาดาระดูเหมือนว่าจะถูกย้ายออกไปหมดแล้ว
 
     "อ๊ะ!!"
     "มีอะไร" ซาสึเกะถามซากุระที่เดินสำรวจอยู่อีกด้านของประตูด้านในห้องทำงาน อยู่ๆ ก็ร้องออกมา
     "ปะ..เปล่าไม่มีอะไร" ซากุระตอบพร้อมเก็บซองสีน้ำตาลที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาใส่กระเป๋า
     "จะไม่มีอะไรได้ไงอยู่ๆ ก็ร้องออกมา" ซาสึเกะเดิมมาดู ซากุระหันมาทันทีกลัวว่าเขาจะเห็นสิ่งที่เธอเก็บ
     "มีเตียงด้วยหรอเนีย ลองใช้ดูดีกว่า" ซาสึเกะพูดพร้อมผลักซากุระลงไปบนเตียง
     "นะ..นายจะทำอะไร" ซากุระถามขณะลุกขึ้นมา
     "ก็ทดสอบไงว่ามันสปลิงดีไหมไม่ดีจะได้เปลี่ยน" ซาสึเกะดันร่างซากุระลงนอนบนเตียง พร้อมขึ้นมาคร่อมร่างเธอ
     "ทดสอบ? อะไรของนาย จะทดสอบก็ทดสอบคนเดียวสิ ฉันไม่เอาด้วยหรอก" ซากุระดิ้นหนี
     "จะทดสอบคนเดียวได้ไงมันต้องเป็นคู่สิถึงจะได้รู้ว่ามันเด้งดีไหม"
     "เด้ง? เตียงเขาไว้นอนนายจะเต้นบนนี้หรือไง" ซากุระถามด้วยความซื่อ
     "ใครว่าเตียงไว้นอนอย่างเดียว ยังมีอีกหน้าที่หนึ่งน่ะลองนึกดูดีๆ สิ" ซาสึเกะจ้องหน้าซากุระ
     "อีกอย่างหรอ?" ซากุระคิดว่าอีกหน้าที่หนึ่งของมันคืออะไร
     "ยังคิดไม่ออกอีหรอ ฮึ้ม" ซาสึเกะก้มหน้าหอมแก้มซากุระไปฟอดหนึ่ง
     "ฮึ๊ ไอ้บ้าออกไปน๊าาา" ซากุระเมื่อถูกหอมแก้มก็ดิ้มไปมาใหญ่
     "รู้หรือยังละ" ซากุระพอจะรู้ว่าอีกหน้าที่หนึ่งของมันคืออะไร ก็หยุดดิ้น
     "ทำเป็นใสซื่อทำอย่างกับไม่เคย" ซาสึเกะจ้องหน้ามาถาม
     "จะเคยไม่เคยมันก็เรื่องของฉัน อยากทดสอบว่าเด้งดีไม่ดีใช่ไหม๊ ได้....." ซากุระตอบพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มยิ้มครุกครุ่นไปให้
 
ตุ๊บ ตับ ปึก ตุบ ตุบ
 
     "หึ เป็นไงเด้งดีไหมละฉันว่าเด้งกำลังดีเลยล่ะไอ้หื่นนนน" ซากุระเดินออกไปนอกห้องแล้วตรงไปที่ห้องอิทาจิ
     "โอ๊ยยย ยัยแสบ กล้าทำฉันหรอ ฝากไว้ก่อนเถอะ" ซาสึเกะนอนคลิ้งไปมาบนเตียงหลังจากซากุระใช้ ท่าซูเปอร์คิก ท่าไซโคร ซิด ท่าสโตนโคล จนลงไปนอนร้องโอดโอยกับเตียง
     "เป็นอะไรซากุระทำไมทำหน้าแบบนั้น ทำอย่างไปมีเรื่องกับใครมางั้นแหละ" อิทาจิถามหลังจากซากุระเข้ามาในห้องทำงานพร้อมกับกระแทกก้นนั่งกับโซฟาอย่างแรง
     "ก็... ช่างมันเถอะค่ะ พี่อิทาจิค่ะ ฉันมีอะไรจะให้พี่ดู" ซากุระลุกขึ้นมาหาอิทาจิ
     "อะไร" อิทาจิรับซองสีน้ำตาลมา
     "ลองเปิดดูสิค่ะ"
     "ห๊ะ!!! นี่มัน..." หลังจากเปิดดูเอกสารข้างในก็ถึงกับตกใจ
     "พี่ช่วยตรวจสอบให้ทีได้ไหมค่ะ"
     "อืม พี่จะตรวจดูให้ อย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับใครน่ะ"
     "ค่ะ ฉันจะคอยหาเอกสารเกี่ยวกับการเบิกเงินก้อนนั้นเพิ่ม"
     "ระวังตัวด้วยละ เราไม่รู้ว่าเบื้องหลังมันเป็นยังไง อาจมีคนชักจูก็ได้"
     "ฉันหวังว่าจะไว้ใจพี่ได้ใช่ไหม" ซากุระเริ่งระแวงเพราะยังไงเขาก็เป็นญาติกัน
     "ถึงเป็นญาติถ้าทำผิดพี่เองก็ไม่เอาไว้ สบายใจได้ ที่พี่บอกว่าอย่าพึ่งบอกใครเพราะมันแค่เล็กน้อย ถ้าจะเอาผิดจริงๆ ต้องเอาให้ดิ้นไม่หลุด" อิทาจิพูดอย่างหนักแน่น
     "ขอบคุณมากน่ะค่ะ พี่อิทาจิ" ซากุระเข้าไปกอดอิทาจิ
     "ไม่เป็นไร ซากุระก็เหมือนน้องสาวของพี่อีกคน" อิทาจิกอดตอบเอามือลูบหัวอย่างเอ็นดู ซากุระหลับตายิ้มด้วยความอบอุ่นหลังจากเสียพ่อกับแม่ไปเธอก็เคยได้รับความอบอุ่นแบบนี้จากใครอีกเลย
 
ปึก
 
     "ทำอะไรกัน" ซาสึเกะที่เข้ามาเห็นก็ถาม
     "ซักผ้าอยู่ มีอะไร" ซากุระตอบ
     "อย่ามากวน ปล่อยพี่ฉันเดี๋ยวนี้"
     "ไม่ปล่อยฉันจะกอดอยู่อย่างนี้จะทำไม" ซากุระพูดลอยหน้าลอยตา
     "งั้นฉันจะตัดเงินเธอ 10,000 " หลังจากซาสึเกะพูดจบซากุระก็ปล่อยอิทาจิทันทีแล้วยืนตัวตรง
     "หึ กลัวละสิ ไปกลับบ้าน พี่กลับไปก่อนน่ะฉันมีธุระต้องไปทำ"
     "อืม แล้วจะกลับเมื่อไหร"
     "หายเครียดเมื่อไหร่ก็กลับเองแหละ"
     "นายจะไปไหนหรอ" ซากุระที่ฟังอยู่ถาม
     "เรื่องของฉัน เธอกลับกับอิทาจิแล้วกัน"
     "ค๊าาา" ซากุระตอบเปิดประตูออกไปแล้ว
     "เราก็ไปกันบ้างดีกว่า" อิทาจิบอกกับซากุระ
     "ค่ะพี่...จ็อกๆ... อุ๊ย แฮ็กๆ" ซากุระเอามือลูบท้องตัวเองพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน
     "พี่ว่าเราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับดีว่าปะ พี่เลี้ยงเอง"
     "กำลังรอคำนี้อยู่เลย"
     "เราเนี่ยมัน...จริงๆ เลย" อิทาจิเอามือขยี่ผมซากุระไปมา
 
ณ ร้านอาหาร
 
     "นิ ยัยบ้อง"
     "อะรัยหยอค่ะ พี่อิทาจิ หม่ำๆ" ซากุระเงยหน้าขึ้นมาถามปากยังคาบขาปูอยู่เลย
     "จะพูดก็เคี้ยวให้หมดก่อนสิ" อิทาจิเอามือมาหยิบขาปูที่ปากซากุระออก
     "ขอโทษค่ะ แล้วมีอะไรหรอคะ" ซากุระกลืนอาหารในปากลงคอเสร็จแล้วก็พูด
     "จะอะไรอีกละ ดูสิสั่งมาเยอะขนาดนี้จะกินหมดไหมเนี่ย" อิทาจิมองบนโต๊ะที่มีอาหารกว่า 10 อย่างบนโต๊ะ
     "ก็ตอนนั้นมันหิวนี่หน่า เห็นอะไรก็น่ากินไปหมดก็เลย...."
     "เฮ้อออ ความบ้องของเราเนี่ยมันไม่ลดละ...อื่ม..อือ.." ซากุระรู้ว่าพี่ชายตรงหน้าต้องบ่นเธอยาวแน่เลยหยิบขาปูในมือของเขายัดเข้าปากอิทาจิไป อิทาจิตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
     "ยะ..ยิ้มทำไม" ซากุระถามมือยังคงจับขาปูที่ปากอิทาจิอยู่
     "ก็ขาปูอันนี้พี่เอาออกมาจากปากเราดูสิน้ำลายเรายังติดอยู่เลย อย่างนี้ก็แปลว่าพี่กับเราจูบกันนะสิ" อิทาจิพูดมือยังคงจับมือของซากุระที่จับขาปูอยู่ เขาสบตากับเธอพร้อมงับขาปูที่ซากุระถืออยู่ไปอีกที ซากุระได้แต่นั่งหน้าแดงมองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างอายๆ
     "พี่อิทาจิ บ้า...(-///////-)..." ซากุระวางขาปูที่อิทาจิกินหมดลงบนจานแล้วหยิบอันใหม่ใส่จานอิทาจิ อิทาจิจับขาปูขึ้นมากินมองหน้าซากุระที่แดงเอามากๆ
     "เป็นอะไรค่ะ พี่อิทาจิ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นหละค่ะ" ซากุระเห็นอิทาจิหน้าแปลกๆ เลยถาม
     "อันนี้พี่ว่ามันไม่หวานเหมือนอันที่แล้วเพราะอะไรน่ะ" อิทาจิมองหน้าซากุระ
     "เพราะไม่มีคนป้อนหรือเพราะไม่ได้กินต่อจากปะ..." ซากุระรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อรีบเอาขาปูที่เธอถือยัดปากอิทาจิทันที
     "อันนี้ก็หวานใช่ได้เลยนะ"
     "บ้า...(-////////////-)...พี่อิทาจิพูดอะไรก็ไม่รู้รีบๆ กินดีกว่าค่ะ จะได้กลับ" อิทาจิยิ้มกับท่าทีของร่างบางก่อนจะก้นหน้ากินต่อไป
     "ขอนั่งด้วยสิ" มีเสียงจากชายคนหนึ่งดังขึ้นทั้งคู่หันไปมองก็พบ
     "ซาสึเกะ" ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกัน
     "เธอกลับไปก่อนน่ะนี่ค่าเสียเวลา" ซาสึเกะหยิบเงินในกระเป๋าให้หญิงตรงหน้าที่ทั้งสวยและเซ็กซี่ไป
     "เรายังไม่ได้หาอะไรสนุกๆ ทำกันเลยนะค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นอ้อนกอดแขนซาสึเกะใหญ่
     "กลับไปก่อนน่ะครับ" ซาสึเกะหอมแก้มหญิงตรงหน้าไปที่นึงหญิงคนนั้นอายจนมวนแล้วเดินกลับไป
     "ประเจิดประเจ้อ" ซากุระเห็นภาพนั้นก็แอบแขวะ
     "หึ ทีเธอกับอิทาจิละ ไม่อายเขาบ้างหรือไง" ซาสึเกะลงไปนั่งข้างอิทาจิ
     "ฉันกับพี่อิทาจิทำอะไรเราแค่กินข้าวกันเฉยๆ ไม่เหมือนนาย"
     "เรื่องของฉัน ว่าแต่ทำไมไม่กลับบ้านละ มานั่งบื้อ! ทำอะไรอยู่ตรงนี้" ซาสึเกะมองอิทาจิ
     "แค็กๆ แค็กๆ" อิทาจิถึงกับสำลักอาหารที่กินอยู่ 'มันด่าเรานี่หว่า' อิทาจิคิดในใจ
     "ก็ฉันหิวข้าวเลยมากิน ทำไมมีอะไร" ซากุระถามไปปตักอาหารไปเธอไม่ค่อยสนใจคนมาใหม่เท่าไหร่ สนใจอาหารมากกว่า
     "หึ วันนี้หิวข้าวแล้วถ้าวันหลังหิวอย่างอื่นละ ไม่แวะ..อื่ม..อือ" อิทาจิรู้ว่าน้องของตนจะพูดอะไรก็รีบเอาน่องไก่ยัดปากทันที
     "รู้ว่าหิวกินไปอย่าพูดมาก" อิทาจิยังคงจับน่องไก่อยู่พร้อมส่งสายตาดุๆ ไปให้เจ้าน้องชาย
     "อ้าวหิวหรออ่ะ อันนี้อร่อยมาก" ซากุระหยิบขาปูให้ไปหนึ่งขา ซาสึเกะมองขาปูตรงหน้าแต่ไม่ยอมกิน
     "ทำไมไม่กินละแพ้หรอ" ซากุระถามเพราะเขาเอาแต่นั่งมอง
     "เปล่าหรอกซากุระ ของโปรดมันเลย แต่มันแกะไม่เป็นนะมันเคยแกะแล้วขาปูกระเด็นไปอยู่บนหัวคนนั่งโต๊ะข้างๆ หลังจากนั้นมันก็ไม่กล้าแกะขาปูด้วยตัวเองอีกเลยต้องให้พี่หรือไม่ก็แม่เป็นคนแกะให้กินนะ" อิทาจิอธิบายให้ฟังพร้อมแกะปูให้เจ้าน้องชาย ซาสึเกะนั่งหน้าแดงอายความจริงที่พี่ชายเอามาแฉ แต่ก็กินเนื้อปูที่อิทาจิแกะให้ ทำไงได้ละเขาชอบกินมันนิ
     "ฮ่า ฮ่า ฮ่า โตป่านนี้ยังให้คนอื่นแกะให้กินอีกหรอ เด็กน้อยเอ๋ย" ซากุระแซว
     "ทำไมละก็ฉันแกะไม่เป็นนิ"  ซาสึเกะถึงกับว่างช้อนซ้อมที่จิ้มเนื้อปูลงแล้วหันหน้าหนีอย่างงอนๆ
     "เป็นอะไรของนายแค่นี้ทำเป็นงอน"
     "......." ซาสึเกะหันหน้าไปทางอื่นไม่ยอมหันกลับมามอง ซากุระเห็นว่าเจ้านายตนงอนก็...
     "อ่ะ กินสิฉันแกะให้เองเลยนะ" ซากุระแกะขาปูจนเหลือเห็นเนื้อปูขาวๆ อวบๆ ออกมาเหนือขาปูที่ยังไม่แกะเปลือกยื่นมาให้ซาสึเกะ
     "......." เขาหันมองเนื้อปูอวบๆ แล้วกลืนน้ำลายลงคอ
     "กินสิค่ะนายท่าน ดิฉันอุตส่าแกะให้เลยน่ะค่ะ" ซากุระง้อเจ้านายตัวเอง
     "เอ่อ...(-///-)...ขะ..ขอบใจ" ซาสึเกะเอื้อมมือไปหยิบขาปู แต่ซากุระเบี่ยงมือหนี
     "ให้ฉันไม่ใช่หรอเอามาสิ" ซาสึเกะมองหน้าถาม
     "ก็ให้นายนะแหละ แต่จะป้อนให้ อ่ะ อ้าปากสิ แล้วอย่าตัดเงินน่ะ" ซาสึเกะที่กำลังอ้าปากงับก็ชะงัด 'ที่แท้ทำเพราะกลัวโดนตัดเงินนี่เอง' ซาสึเกะคิดในใจ 'ฉันทำอะไรลงไปอีกแล้วเนี่ยดีน่ะหาข้ออ้างทัน' ซากุระคิดในใจ แต่ซาสึเกะก็งับขาปูไป
     "ปูที่นี่หวานดีมากินอีกดีกว่า" ซาสึเกะพูดออกมาหลังจากกินเนื้อปูที่ซากุระป้อน
     "พี่ว่าที่มันหวานไม่ใช่เพราะเนื้อปูหรอก เพราะอย่างอื่นมากกว่า"
     "เลิกพูก กินซะจะได้รีบกลับ" ซาสึเกะหันไปพูดหน้านิ่งเสียงเย็นใส่พี่ชายตน
     "เข้าหมวดโหดอีกแหละ กินต่อดีกว่า"
     "ส่วนเธอ...เอ่อ...กะ..แกะให้ฉันดะ..ด้วยน่ะ" ซาสึเกะพูดตะกุกตะกักอย่างอายๆ
     "หึ ได้สิเดี๋ยวป้อนให้ด้วยก็ได้" ซากุระรับคำต่อจากนั้นเธอแทบไม่ได้กินอะไรเอาแต่นั่งแกะปูแล้วป้อนให้ซาสึเกะกิน อิทาจินั่งมองอย่างยิ้มๆ 'คนนี้แหละที่จะมาเป็นน้องสะใภ้ของเรา แกห้ามเอาคนอื่นเด็ดขาดไอ้น้องชาย' อิทาจิคิดในใจก่อนกินอาหารตรงหน้าสลับกับมองหญิงสาวกับชายหนุ่มนั่งป้อมอาหารให้กัน ทะเละกันบ้างเหมือนคนรัก ก็ยิ่งทำให้อาหารมื้อนี้อร่อยขึ้นไปอีก