[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

     ซากุระเคลิ้มกับสัมผัสที่ซาสึเกะมอบให้ สัมผัสของชายหนุ่มที่อ่อนโยนมันเป็นครั้งแรกของเธอที่โดนผู้ชายทำแบบนี้ ซาสึเกะเลื่อนมือลงมาเรื่อยๆ มองร่างบางที่นอนเคลิ้มกับสัมผัสที่เขามอบให้ พร้อมสะแยะยิ้มออกมา  'หึ ผู้หญิง เธอมันก็เหมือนที่พ่อกับมาดาระพูด' ซาสึเกะคิดในใจ

     "โอ๊ยยย เจ็บ" ซากุระมีสติกลับมาอีกครั้งเมื่อโดนซาสึเกะบีบปลายคาง

     "หึ คิดจะมาจับฉันเหมือนที่มาดาระ บอกจริงๆ ด้วยสินะ คงจะผ่านมาเยอะละสิถึงได้เคลิ้มกับแค่สัมผัสแบบนี้ เพทศยาจริงๆ" ซาสึเกะสบัดหน้าซากุระอย่างแรงแล้วผลักตัวออกมา

     "ฉันจะผ่านมามากหรือน้อยมันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิมาว่าฉันแบบนี้ที่ฉันเคลิ้มมันแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น" ซากุระลุกขึ้นนั่งปลายเตียง

     "แต่ฉันขอบอกไว้ตรงนี้เลยน่ะ อย่าคิดจะสบายทางลัด สำหรับเธออย่างมากก็เป็นแค่ที่ระบายความไคร่ของฉันเท่านั้น" ซาสึเกะมองสำรวจตัวเธอ เอามือเสยปลายค้างซากุระขึ้นมาเบาๆ ก้มลงไปพูดกระซิบข้างหูเธอ

     "แต่... คิดไปคิดมาแล้วเธอก็...ใช่ได้เลยนะ สนใจไหมละ 1 ครั้ง ฉันลดหนี้ให้ 1 เดือนกับอีก 1 แสน ค่าตัวเธอไง"

     "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เชิญนายออกไปได้แล้ว" ซากุระสบัดมือซาสึเกะออกอย่างแรง

 

ก็อกๆ ก็อกๆ

 

     "ซากุระ พี่อิทาจิเองนะ พี่เอาผ้าห่มมาให้นะ" เสียงอิทาจิดังขึ้นหน้าประตู

     "พี่อิทาจิ!!" ซากุระตกใจ ถ้าอิทาจิเข้ามาตอนนี้หละก็.....

     "หึ มีผู้ชายมาหาไม่ขาดสายเลยน่ะ พี่ฉันจะรอดมือเธอไหมเนี่ยยิ่งซื่อๆ อยู่" ซาสึเกะพูดลอยหน้า

     "นายไปหาที่ซ้อนก่อน ถ้าพี่อิทาจิมาเห็นจะเข้าใจผิด" ซากุระร้อนตัวกลัวคนอื่นมาเห็นเธอกับเขาในสภาพแบบนี้

     "ซากุระเป็นอะไรหรือเปล่า พี่เปิดประตูเข้าไปเลยน่ะ" อิทาจิรู้สึกผิดปกติถามซ้ำอีกที่แต่ไรซึ่งเสียงตอบรับใดๆ

     "นายฉันขอร้อง ไปหลบก่อน" ซากุระขอร้องซาสึเกะ แต่คนตรงหน้าก็ยืนเฉยทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว เธอจึงดันเขาไปตรงซอกตู้ที่เจอเขาตอนแรก ก่อนจะออกมาหาอิทาจิ

     "พี่เปิดเข้าไปแล้วน่ะ"  อิทาจิตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

     "ซากุระอยู่ไหน พี่เอาผ้าห่มมาให้น่ะ คืนนี้ออกหนาวๆ เดี๋ยวจะไม่สะ......" อิทาจิเปิดเข้ามาก็เห็นซากุระอยู่ในสภาพผ้าขนหนูพันตัวก็อึ่งกับภาพตรงหน้า

     "อ๊ายยยย พี่อิทาจิ" ซากุระพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพกึ่งโป้ก็รีบเอามือปิดส่วนที่เกินออกมาทันที

     "เอ่อ... พะ...พี่ขอโทษ ไม่รู้ว่า เอ่อ...(-//////-)..." อิทาจิมองสภาพซากุระก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง

     "มะ..ไม่เป็นไรค่ะ ...(-//////-)... ขะ..ขอบคุณมากน่ะค่ะที่เอามาให้" ซากุระรับผ้าห่มมา

     "งั้นพี่ไปก่อนน่ะ หลับฝันดีนะครับ" อิทาจิมองซากุระอีกทีก่อนจะเดินออกไป ซากุระยิ้มกับอาการของอิทาจิที่เขินจนหน้าแดงไม่แพ้กับเธอ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังมีใครอีกคนอยู่ในห้อง

     "นี่นาย ออกไปได้แล้วฉันจะนอน นี่.... นาย อ้าวไม่อยู่แล้วนิ ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่" ซากุระเดินมาตรงซอกตู้ก็ไม่เห็นใคร

     "อะไรของเขาจะไปก็ไป" ซากุระเลิกสนใจเรื่องซาสึเกะ เปลี่ยนมาแต่งตัวเพื่อเข้านอน

 

     "เฮ้อออ เกือบไปแล้วเรา ยัยบ้องนะยัยบ้องยังจะมาเคลิ้มอีก อีก....แค่นิดเดียว ถ้าฉันห้ามใจไม่อยู่จะทำไงยัยบ้องเอ๋ย" ซาสึเกะอยู่ในห้องนอนพูดกับตัวเองเบาๆ มองมือตัวเองแล้วยิ้ม

     "แก้มยัยนั่นนิ่มชะมัด"

     มาต่อกันเลย

เช้าวันต่อมา

 

     "นี่... ตื่น นี่ๆ ตื่น...." เสียงทุมดังขึ้นปลุกร่างบางที่นอนอยู่อย่างสบาย

     "ขออีก 5 นาทีนะค่ะพ่อ" ร่างบางนอนพลิกตัวหนีเสียงนั้น

     "จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ตื่น!!" ร่างสูงกระแทกเสียงเพื่อปลุกร่างบางที่นอนไม่สนใจใคร

     "ไม่ตื่นจริงๆ สินะ งั้นปลุกวิธีฉันแล้วกัน"

 

5 นาทีต่อมา

 

     "อืม" ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกอึดอัด

     "ยังไม่ตื่นอีกหรอ งั้นต้องมากกว่านี้" ซาสึเกะที่ลงไปนอนกอดซากุระ เปลี่ยนมาคร่อมร่างบาง เขาก้มลงจูบแก้มเธอเบาเพื่อปลุกให้เธอตื่น 'แก้มยัยนี่ทั้งนิ่มทั้งหอม อย่าพึ่งตื่นมาตอนนี้ละ' ซาสึเกะเอามือไล้แก้มเธอเบาๆ ก่อนจะซุกหน้าลงไปจูบอีกครั้งแล้วค่อยๆ เลื่อนลงมาที่ซอกคอของเธอ เขาจูบซอกคอของซากุระบางจังหวะก็ใช่ลิ้นเลียเพื่อชิมความหวานของตัวเธอ 'ตรงนี้ทั้งหอม ทั้งหวาน หยุดไม่ได้แล้วสิ ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมาตอนนี้ละก็...' ซาสึเกะเริ่มคุมการกระทำของตัวเองไม่ได้แล้ว ความหอม หวานของร่างบาง มันช่างยั่วยวนใจเสียเหลือเกิน

     "อืม กะ..เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" ซากุระค่อยๆ ลืมตาขึ้นมากับความรู้สึกแปลกใหม่ที่มี ซาสึเกะยังคงไซ้ซอกคอร่างบางต่อไป ทั้งจูบ ทั้งเลียอย่างคนกระหาย

     "อ๊ายยยย นาย!! ทำอะไรของนายเนี่ย ออกไปจากตัวฉันน๊า...." ซากุระผลักซาสึเกะออกไปทันทีที่รู้สึกตัว

     "อ้าว! ตื่นแล้วหรอ กว่าจะตื่น ฉันปลุกตั้งนาน" ซาสึเกะบอกหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     "ปลุก!?" ซากุระถามหน้าตาสงสัย 'บ้านนี้เขาปลุกกันแบบนี้หรอเนี่ย' เธอคิดในใจ

     "ฉันปลุกเธอแบบคนทั่วไปแล้ว แต่เธอไม่ตื่นเลยใช้วิธีของฉันปลุกเธอ อืม ดูเหมือนจะได้ผลซะด้วย" ซาสึเกะพยักหน้ารับความคิดของตัวเอง

     "ใครเขาปลุกกันแบบนี้ละอีตาบ้า" ซากุระนั่งมองหน้าคนตัวสูงที่ยืนอยู่ หน้าเธอตอนนี้แดงมาก

     "ไปอาบน้ำได้แล้ววันนี้อิทาจิมีประชุมบอร์ดฉันต้องไปดูงานเอกสารแทน"

     "อืมเข้าใจแล้ว ว่าแต่นายเข้ามาได้ไง ฉันจำได้ว่าล็อกประตูแล้วนิ?"

     "เรื่องของฉัน จะไปอาบน้ำได้หรือยัง หรืออยากให้ทำต่อจากเมื่อกี๊นี้ ฮึ..." ซาสึเกะนั่งลงมานั่งบนเตียงของเธออีกครั้งพร้อมยื่นมือมาลูบแก้มเธอเบาๆ

     "O.K. ไปแล้ว" ซากุระลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

 

ตึกตึก ตึกตึก

 

     "โอ๊ยเต้นแปลกๆ อีกแล้วแถมยังแรงกว่าเดิมอีก บ้าน่าพึ่งเจอกันเองน่ะ" หลังจากที่เข้ามาในห้องน้ำเธอยกมือคลุมตรงหน้าอกตัวเอง พร้อมลอบยิ้มออกมา

     "ยัยบ้องเอ๋ย ถ้าตื่นช้ากว่านี้ละก็...." ซาสึเกะมองไปที่ประตูห้องน้ำแล้วยิ้มก่อนจะเดินไปตรงผนังซอกตู้ผลักผนังออกไป ก่อนที่ผนังนั้นจะหมุน 180 องศา เขาเดินเข้าห้องนอนของตนไป ใช่แล้วห้องเธอและเขาเชื่อมหากันได้

 

ณ โรงแรม

 

     "สวัสดีค่ะ ซาสึเกะคุง มาเช้าจังเลยน่ะค่ะ" ผู้หญิงผมยาวสีน้ำเงินถาม

     "หวัดดี ฮินาตะ แล้วมาทำอะไรแต่เช้า"

     "อ๋อค่ะ พี่นัดไว้ว่าจะพาไปซื้อของนะค่ะ"

     "งั้นหรอ ระหว่างรอเราไปหาอะไรกินกันดีกว่าน่ะ"

     "ค่ะ ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน เอ่อ...คุณซากุระไปด้วยกันไหมค่ะ" ฮินาตะถามอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังซาสึเกะ

     "เอ่อ...คือ..." ซากุระทำท่าอึดอัดเล็กน้อย

     "ซากุระจ๊างงงง ทางนี้" เสียงใครบางคนดังขึ้นมาเธอหันไปตามเสียงเรียกของคนๆนั้น

     "อ้าว! นารูโตะ นายมาทำไมเนี่ย" พอซากุระหันไปก็พอเพื่อนสุดแสนจะสนิทของเธออีกคน

     "อ้าวทำไมถามแบบนั้นละ เขาน้อยใจน๊า...(T^T)..." นารูโตะพูดพร้อมกอดแขนซากุระ

     "อีตาบ้า...(-////-)..."

     "เอ่อ...ตกลงจะไปด้วยกันไหมค่ะ" ฮินาตะถามอีกครั้ง

     "ไม่เป็นไรค่ะฉันมีเพื่อนแล้วเชิญพวกคุณตามสบายเลย ส่วนคุณอีก 45 นาที ฉันจะตามไปที่ห้องทำงานนะ" ซากุระหันไปบอกกับเจ้านายของเธอ

     "ซาสึเกะ!! นายซาสึเกะนี่ ไม่เจอกันตั้งนานเป็นไงบ้างวะ" อยู่ๆ นารูโตะก็ทักซาสึเกะ

     "คิดว่าไม่เห็นฉันอีก เจ้าเซ้อ" ซาสึเกะตอบกลับ

     "นี่นาย 2 คนรู้จักกันด้วยหรอ" ซากุระถามบ้าง

     "รู้จักสิเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถมจน ม.ปลายเลยนะ พอมหาลัยมันไปเรียนด้านสถาปันนิก แต่ก็มหาลัยเดียวกับเรานะซากุระจัง"

     "ไม่จริงน่า..." ซากุระอุทานออกมากับความบังเอิญที่เกิดขึ้น

     "งั้นเราไปทานอาหารพร้อมกันเลยดีกว่าทานด้วยกันหลายคนสนุกดี ไปซากุระ ซาสึเกะ เอ่อ..เธอคนนั้นด้วย" นารูโตะลากซาสึเกะไปที่ห้องอาหารทันที

 

     "ว่าแต่นายมาทำอะไรที่นี่ละนารูโตะ" ซากุระที่นั่งฝั่งตรงข้ามนารูโตะถาม

     "อิโนะบอกว่าซากุระจังมาทำงานที่นี่เลยตามมาดูไง ซากุระจังใจร้ายมากเลยน่ะ มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายไม่บอกกันบางเลย"

     "ฉันเกรงใจน่ะ"

     "แล้วนี่ใครวะ ซาสึเกะทั้งน่ารัก ทั้งสวยแบบนี้" นารูโตะถามถึงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซากุระ ทำเอาฮินาตะเขินหน้าแดงเลยที่เดียว

     "อ๋อ..นี่นะหรอ แฟนฉันเอง มีอะไร" ซาสึเกะตอบแล้วมองหน้าซากุระ

     "ไม่ใช่น่ะค่ะ เราแค่เพื่อนสนิทกันเฉยๆ ค่ะ" ฮินาตะรีบแก้ตัว

     "อย่าปฏิเสธเลย ใครๆ เขาก็รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน" ซาสึเกะพูดพร้อมเอามือจับมือฮินาตะ 

     "เอ่อ.... ฉะ..ฉันอิ่มแล้วขอตัวก่อนน่ะ" อยู่ๆ ซากุระก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที

     "ซากุระจังยังไม่ได้แตะอะไรเลยน่ะ ซากุระ เป็นอะไรของเขา" นารูโตะมองที่จานอาหารของซากุระที่ยังไม่มีอะไรล่อยหลอลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วจะอิ่มได้ยังไง

     "หึ"

     "มีอะไรซาสึเกะ อยู่ๆ ก็หัวเราะ" นารูโตะถาม

     "เปล่า ฉันขอตัวก่อนน่ะ ฝากฮินาตะด้วยละ เพื่อนคนนี้ฉันสนิทมาก เหมือนน้องสาวคนหนึ่งเลย" ซาสึเกะพูดก่อนจะค่อยๆ ลุกไป

     "ไหนบอกว่าแฟนอะไรของมัน" นารูโตะพรึมพรัมเบาก่อนจะหันมามองอีกคนทียังนั่งอยู่

     "อย่าไปสนใจพวกนี้มันเลยน่ะ เอ่อ.. ฮินาตะ ใช่ไหม"

     "อะ...ค่ะ"

 

~~~~~กริ่งงงงง กริ่ง กริ่งงงงง~~~~~

 

     "ขอโทษน่ะค่ะ" ฮินาตะกล้าวขอโทษก่อนจะกดรับโทรศัพท์

     "ค่ะ พี่เนจิ ค่ะ อ้าวทำไมละค่ะ อ๋ออย่างนั้นหรอค่ะ ค่ะ ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ สวัสดีค่ะ" ฮินาตะทำหน้าหนักใจเล็กน้อยหลังจากวางสายไป

     "เอ่อ... มีอะไรหรือเปล่าครับ"

     "อ๋อไม่มีอะไรค่ะ"

     "บอกผมมาเถอะ ถ้าผมดูแลคุณไม่ดีเจ้าซาสึเกะเอาผมตายแน่"

     "เอ่อ..คือ ก็ได้ค่ะ พี่เนจิ เอ่อ.. พี่ชายของฉันนะค่ะบอกว่ามารับฉันไม่ได้แล้ว ฉันจะไปซื้อของเข้าบ้าน น่ะค่ะ พึ่งย้ายกลับมาจาก อเมริกา"

     "เนจิหรอ ใช่ ฮิวงะ เนจิ ชายผมยาวนัยตาสีเผือกหรือเปล่าครับ"

     "รู้จักพี่เนจิด้วยหรอค่ะ"

     "รู้สิ เพื่อนสนิทผมกับซากุระจัง เจ้านั้นคงอยู่กับแฟนน่ะ เดี๋ยวผมพาคุณไปซื้อของเอง วันนี้ผมว่าง จะอาสาเป็นคนถือของให้เอง"

     "เอ่อ.. คือ..เกรงใจนะค่ะ"

     "ไม่เป็นไรครับผมเต็มใจ" นารูโตะยิ้มให้เล็กน้อยเพื่อแสดงความจริงใจ

     "ถ้างั้นรบกวนด้วยน่ะค่ะ"

     "ครับด้วยความยินดี" แล้วทั้ง 2 ก็คุยกันไปกินข้าวกับไป

 

ตัดมาทางซากุระ

 

     "ยัยบ้าซากุระ ทำอะไรลงไปเนี่ย เขาแค่มีแฟนเองนะ แล้วเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาซะหน่อย จะลุกออกมาทำไมเล่า" ซากุระบ่นคนเดียวอยู่หน้าลิฟ เธอไม่เข้าใจตัวเองที่ทำแบบนั้น หรือว่าเธอจะชอบเขาเข้าให้แล้ว บ้าน่าเจอกันแค่เป๊บเดียวเองนะ จะชอบได้ไง เฮ้อออออ เธอถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟ

     "เป็นอะไรอยู่ๆ ก็เดินออกมา" ซาสึเกะแทรกตัวเข้ามาในลิฟที่กำลังปิด

     "นะ..นายมาได้ไง แล้วแฟนนายละ"

     "ถามทำไม อ๋อ...หรือว่าเธอหึงฉันหรอ" ซาสึเกะเข้ามาแนบตัวซากุระจนหลังเธอติดกับผนังลิฟด้านใน

     "เปล่าซะหน่อยอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย" ซากุระหันหน้าหนี

     "แล้วหนีออกมาทำไมละ ฮึ" ซาสึเกะก้มหน้ามาใกล้หน้าซากุระ

     "เอ่อ....ฉะ..ฉันแค่...จะรีบมาทำงานก็เท่านั้นมะ..ไม่มีอะ..." เสียงของซากุระหยุดไปเพราะซาสึเกะเอามือจับหน้าซากุระให้หันมาแล้วก้มลงจนจมูกเธอและเขาชนกันแล้ว

     "ทำไมไม่พูดต่อละ ฉันรอฟังอยู่ พูดมาสิ" ซาสึเกะพูดในขณะยังอยู่ท่าเดิม

 

ติ๊ง

 

     "อ๊ายยยย ทำอะไรกันนะ" เสียงของใครบางคนดังขึ้นขณะที่ลิฟเปิด

     "ฮื่อ ฮือ เจอกันไม่กี่ครั้งก็..." เสียงของคนอีกคนดังขึ้น

     "มาดาระ!! เอาหน้าออกไปจากหน้าฉัน" ซากุระที่เห็นว่าเป็นใครก็รีบผลักหน้าซาสึเกะออกไปทันที ก่อนจะรีบเดินออกมาจากในลิฟ

     "หวัดดีฮะ พี่มาดาระ คาริน" ซาสึเกะทักคนที่ขัดจังหวะ

     "เมื่อกี๋นายทำอะไรซากุระ ฮึ ซาสึเกะ" มาดาระถาม

     "ผมหรอ เปล่านิ แล้วพี่ละพาคารินมาทำไม"

     "อ้าวแฟนพี่ พี่ก็พามาดูโรงแรมที่พี่ถือหุ้นมากที่สุดตอนนี้ไงละ น้องชาย" มาดาระพูดพร้อมเอามือโอบรอบเอวของผู้หญิงผมแดงร่างบางคนนั้น

     "ไปกันดีกว่าค่ะ ฉันหิวแล้ว คุณมีประชุมบอร์ดตอน 9โมงครึ่งน่ะเดี๋ยวไม่ทัน" คารินพามาดาระเข้าลิฟพร้อมส่งสายตาหวานๆ ให้ซาสึเกะที่ยืนอยู่

     "แล้วเจอกันน่ะ ซาสึเกะคุง" คารินพูดขณะเดินผ่านเพื่อเข้าลิฟ เธอยกมือข้างหนึ่งลูบปลายคางซาสึเกะขณะที่มาดาระเดินเข้าลิฟ ซาสึเกะเองก็ส่งยิ้มหวานไปให้