[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

     Sakura talk

 

     โอ๊ยยยย อยากจะบ้าตายนี่มันเรื่องอะไรกันเนี๊ย มีแต่เรื่องฉันไปทำเวรทำกรรมกับใครไว้เนี๊ย ถึงมีเรื่องเข้ามาไม่หยุดหย่อนแบบนี้ ฮึ๊ เรื่องโรงแรมอย่าคิดว่าฉันจะยอมนะ ที่ฉันยอมทำงานใช้หนี้ให้ ซาสึเกะ เพื่อจะได้มีโอกาสหาหลักฐานเอาผิดกับคนที่ทำและเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของพ่อให้ได้ ฉันจะไม่ยอมยกสิ่งสุดท้ายที่พ่อกับแม่เหลือไว้ ให้กับใครเด็ดขาด อีกอย่างคนที่ชื่อ มาดาระ เป็นใครกันนะ เคยได้ยินพ่อเล่าให้ฟังว่าเป็นหลานของคุณ ฟุคาคุ พ่อของพี่อิทาจิอย่าให้เจอนะแม่จะสัดให้หน้าหงายเลย ฮึ๊

 

ตุ๊บ

 

     "โอ๊ยยย... เจ็บน่ะ คนเดินอยู่ไม่มีตาดูหรือไง ชนมาได้" ใครไม่รู้ชนจนฉันล้มก้นกระแทกพื้น

     "เธอต่างหาก เดินไม่ดู คนยืนอยู่ ชนมาได้" หึ๊ยยย เขายืนกอดอกทำหน้าตั้งตรงผลุบตาลงต่ำลงมามองฉันที่นั่งอยู่ที่พื้น น่ากลัวชมัดเลยใครเนี่ย ชายผมยาวสีน้ำเงินเข้ม ซอยแหลมทั้งหัว หน้าเรียวยาวสวยได้รูป สวยกว่าผู้หญิงบางคนอีก จมูกโด่งเป็นสัน ผิวขาวเนีย นัยตาสีนิลคมกลิบ แต่หน้าจะดุไปไหน

     "ฉะ..ฉันขอโทษก็ได้ อุ๊ย...เจ็บอ่ะ...(T^T)..." ฉันลุกขึ้นยืนแต่มันเจ็บสะโพรกกับข้อเท้าอะ เลยลงไปนั่งอีกครั้ง

     "หึ มาฉันช่วย" เขาเข้ามาช่วยพยุงตัวฉันให้ลุกขึ้น ถึงหน้าจะดุไปหน่อย แต่ก็ดูใจดีเหมือนกันแฮะ

     "คุณ มาดาระ ค่ะ มีเอกสารที่ยังไม่เซ็นค่ะ" มีผู้หญิงเดินถือแฟ้มเอกสารฉบับหนึ่งมาด้วย แต่ มาดาระ หรอ ต้นเหตุของเรื่องนี้สินะ

     "ปล่อยฉัน นายเองหรอ มาดาระ ที่ซาสึเกะพูดถึง อย่าคิดว่าฉันจะยกโรงแรมนี้ให้ง่ายๆ ฉันจะหาหลักฐานมายืนยันว่าบริสุทธิ์ของพ่อฉันให้ได้คอยดู" ฉันผลักตัวออกมาจากเขา ถึงจะเจ็บแต่ก็ทนดีกว่าให้นายนี่ช่วย

     "ซากุระสินะ หึ" เขาพูดพลางเอามือมาไล้แก้มฉันเบาๆ ก่อนจะโน้มหน้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหู "ให้ฉันช่วยหาไหม"

     "มะ..มะ..ไม่เป็นระ..ไร" ฉันเอียงตัวหลบมายืนตัวตรงให้ห่างจากเขา ใจจะเต้นทำไมเนี่ย (ไม่เต้นก็ตายดิ:ไรท์)(มันไม่ได้เต้นอย่างนั้น แบบว่า..ตึกตัก ตึกตัก แรงๆ แปลกๆ อ่ะ:ซากระ)

 

     เขาเดินมาอยู่ด้านหลังฉัน จนฉันรู้สึกถึงไออุ่นจากข้างหลัง

     "หึ แล้วไว้เจอกันใหม่น่ะ ซากุระ" เขาก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูฉัน จนแก้มฉันสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา ...(-/////-)... ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงเลยเดินเข้าลิฟไปดื้อๆ โดยไม่หันกลับไปมองเขา

     "ฉะ..ฉันจะเขินทำไมเนี่ย เพี๊ยนใหญ่แล้วเรา เฮ้อออ" ฉันบ่นตัวเองอยู่ในลิฟ ช่วงนี้เจอแต่พวกแปลกๆ

 

~~~~ไปให้ไกลสุดขอบฟ้า จะไม่มองย้อนมา จะมุ่งไปให้ถึงดวงดาวที่ฟันไฝ่~~~~

 

     "ว่าอิโนะ"

     (แกอยู่ไหน! มาหาฉันเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะรออยู่ที่บ้านแก)

     "โกรธอะไรใครมาอีกละ"

     (โกรธแกเนี่ยแหละ บ้านแกโดนยึดทำไมไม่บอกฉัน ถ้าวันนี้ฉันไม่มาหาแกที่บ้านฉันจะรู้เรื่องนี้ไหม)

     "จะโกรธทำไม บ้านฉันไม่ใช่บ้านแกซะหน่อย"

     (ฉันบอกแกแล้วไงว่ามีเรื่องอะไรก็ให้บอก แกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนหรือเปล่า ซากุระ)

     "ฉันเกรงใจนะแก"

     (โธ่ ซากุระแกก็เป็นซะแบบนี้ เอาเป็นว่ากลับมาบ้านแล้วค่อยคุยกัน)

     "เออๆ จะกลับให้เร็วที่สุดเลยค่ะ แม่"

     (ดี!! เร็วๆ เลยนะบ๊าย) มันวางสายไปแล้ว

     "ยัยนี่ก็อีกคน ดุจริง แต่ก็ดีใจที่ฉันมีแกเป็นเพื่อนนะ อิโนะ" ฉันยิ้มจากใจจริง ต่อให้ฉันเจอเรื่องอะไรอีกมากมายแค่ไหน ขอแค่ยังมีกำลังใจเพียงเล็กน้อยจากเพื่อนรักของฉันคนนี้ มันก็ทำให้ฉันมีกำลังจะก้าวต่อไปแล้วหละ ขอบใจแกมากนะ อิโนะ

 

ณ บ้านซากุระ ในห้องนอนของซากุระ

 

     "แล้วแกจะเอาอย่างไง ไปอยู่บ้านฉันก่อนไหม"

     "ไม่เป็นไร ฉันหาที่อยู่ได้แล้ว"

     "ที่ไหน กับใคร ผู้ชายผู้หญิง ฉันรู้จะ..."

     "พอ อิโนะ เดี๋ยวฉันจะตอบทุกคำถามแกเอง"

     "งั้นว่ามา" ยั่ยนี่เดินมานั่งบนเตียง

     "ฉันไปอยู่กับ อุจิวะ ซาสึเกะ บ้าน อุจิวะ"

     "แล้วกะ..."

     "และฉันไปอยู่ในฐานทำงานใช้หนี้"

     "ทำมะ..."

     "เป็นผู้ช่วยซาสึเกะ เขาเลยให้ฉันไปอยู่ด้วยเพื่อจะได้ใช้สะดวกๆ"

     "แกยะ.."

     "ฉันไม่ได้ย้อม แต่ที่ฉันทำงานกับซาสึเกะเพื่อจะได้หาหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิให้พ่อ แกเข้าฉันใช่ไหม" ฉันพูดดักยัยนี่ทุกทางไม่เปิดโอกาสให้ยัยนี่พูดหรอ ถ้าขืนให้พูดวันนี้ฉัยคงไม่ได้ไปไหนต้องนั่งฟังยัยนี่บ่น+ด่าอีกยาว

     "งั้นหรอ แล้วเขาไว้ใจได้หรอเปล่า"

     "ไม่รู้วะ ฉันเจอเขา แค่ครั้งสองครั้งเอง แต่ฉันรู้จักพี่ชายเขานะ ก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลยแหละ"

     "ถ้ามีเรื่องอะไรแกต้องคิดถึงฉันเป็นคนแรกเลยนะ เข้าใจไหม"

     "ค่ะแม่"

     "ซากุระฉันพูดจริงน่ะ ฉันคิดว่าแกเป็นน้องสาวฉันคนหนึ่งเลยน่ะ ฉันเป็นห่วงแกจริงๆ น่ะโว๊ย" อิโนะมานั่งบนเตียงที่ฉันเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอยู่

     "ฉันก็รักแกเหมือนพี่สาวแท้เหมือนกันแหละ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกฉันดูแลตัวเองได้" พวกเรานั่งเก็บของกันต่อของฉันมีไม่มากเพราะฉันไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้ามีไม่กี่ชุดแล้วก็ของใช้สำหรับผู้หญิงอีกนิดหน่อย

     "อ้า เสร็จแล้ว ปะ เราลงไปข้างล่างกัน"

     "อืม" ฉันกับอิโนะเดินลงมาข้างล่างมาหยุดอยู่กลางห้องโถ ฉันมองรอบบ้านอีกครั้งซึมซับความทรงจำที่มีให้มาทั้งหมดให้มากที่สุด ภาพที่มีพ่อกับแม่คอยดุ ค่อยเป็นห่วงฉัน

     "สุดท้ายแล้วสิน่ะ"

     "ซากุระเป็นไร"

     "อ้อ เปล่าพอคิดว่าจะจากที่นี่ไปจริงๆ มันก็ใจหายน่ะ"

     "โธ่ ซากุระ" อิโนะเดินเข้ามากอดฉัน

     "คุณหนูค่ะ พวกเรามาลาค่ะ" ป้าแม่บ้านกับเด็กในบ้านประมาณ 5-7 คนเดินถือกระเป๋าเข้ามาลา

     "ค่ะป้า หนูมีอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้น่ะค่ะ เป็นการขอโทษและขอบคุณที่ค่อยดูแลครอบครัวเรามา" ฉันเอาซองให้พวกเขาคนละซอง

     "คุณหนูค่ะ/ครับ พวกเรารับไม่ได้" พวกเขาพูดออกมาพร้อมกันหลังจากเปิดซอง

     "รับไว้เถอะนะค่ะ"

     "แต่นี่มันไม่ใช่น้อยๆ นะค่ะคุณหนู"

     "มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่พวกป้าดูแลพวกเราหรอกนะค่ะ ไม่ว่าจะตอนไหนพวกป้าก็ไม่เคยทิ้งพวกเรา ขนาดไม่มีเงินจ่ายพวกป้ายังไม่ทิ้งเลย แค่นี้เล็กน้อยค่ะ"

     "แต่นี่มัน 50,000 บาทเลยนะค่ะ แล้วคุณหนูละ"

     "หนูยังพอมีเงินเหลือจากการขายหุ่นอีกเล็กน้อยค่ะ"

     "แต่ว่า.."

     "พวกป้าไม่รับแสดงว่าพวกป้าไม่รักหนูแล้วใช่ไหมค่ะ" ฉันทำหน้าดุใส่เล็กน้อย

     "คุณหนู งั้นก็ได้ค่ะ พวกเราไปแล้วน่ะค่ะ" พวกป้าไหว้ฉันทีหนึ่งแล้วกำลังเดินออกไป

     "คุณค่ะ มาหาใครหรอค่ะ" เสียงป้าถามใครบ้างคนจากหน้าประตู

     "ซากุระ" เสียงนี้มีคนเดียว

     "ฉันอยู่นี่" ฉันเดินไปหาเขาที่หน้าประตู

     "รีบๆ ไปกันได้แล้ว"

     "ค่ะๆ ค๊าาา อิโนะฉันไปก่อนน่ะ" ฉันหันไปลาอิโนะที่อยู่ข้างๆ

     "ให้ฉันไปด้วยไหมอยากไปดูที่อยู่ใหม่ของแก"

     "เอ่อ..." ฉันหันไปมองซาสึเกะเล็กน้อย

     "บ้านฉันไม่ใช่สวนสาธารณะ" อีตานี่พูดออกมาลอยๆ

     "ไม่เป็นไรอิโนะแกกลับไปเหอ"

     "อืม งั้นฉันกลับเลยน่ะ แล้วเจอกันนะบ๊าย" อิโนะเดินไปขึ้นรถที่อยู่หน้าบ้าน

     "ส่วนเธอไปรอฉันที่รถ" เขาพูดขณะเดินเข้าไปในบ้าน

     "นายจะไปไหน" ฉันถามเขาชะงักเล็กน้อย

     "ไม่ใช่เรื่องของเธอ" เขาตอบโดยไม่หันมามองฉันเลย ให้ตายเถอะฉันอยู่กับอีตานี่ได้ประสาทตายแน่ๆ เขาเดินเข้าบ้านไปแล้ว ยังมีพวกป้าแม่บ้านอยู่ฉันรอเขาอยู่นอกรถ

 

10 นาทีผ่านไป

 

     "กว่าจะมาน่ะนาย"

     "เธอขับรถเป็นหรือเปล่า"

     "อืม"

     "พูดกับเจ้านายให้มันดีๆ หน่อยเดี๋ยวตัดเงินเลย" นี่พึ่งจะเริ่มเองน่ะ จะตัดเงินกันเลยรึไง งกชะมัด

     "ค่ะ ดิฉันขับรถเป็นค่ะ"

     "อ่ะ เอาไป" อีตานั้นโยนกุญแรถมาให้ฉันแล้วขึ้นไปนั่งด้านหลังรถ ฉันขับรถมาได้ประมาณ 45 นาทีก็มาหยุดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ฉันเดินลงมาเปิดเอากระเป๋าหลังรถ

     "ตามฉันมาจะพาไปที่ห้อง"

     "อืม...เอ่อ ค่ะ" อีตานี่ส่งสายตาอาฆาตรมาให้ เลยต้องเปลี่ยนคำขานรับ ฉันเดินเข้าไปในห้องโถของบ้าน มีคนนั่งอยู่ 3 คน มีพี่อิทาจินั่งส่งยิ้มให้อยู่ อีกคนน่าจะเป็นพ่อนะดูมีอายุแล้วอีกคนไม่รู้เขานั่งหันหลังให้ฉัน

     "อ้าว ซากุระมาแล้ว ยินดีต้อนรับน่ะ" พี่อิทาจิเดินมารับกระเป๋าฉันไปถือ น่ารักที่สุดเลยพี่คนนี้

     "แกจะพายัยนี่มาบ้านเราทำไม ซาสึเกะ" คุณลุงเป็นคนถาม ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหน้าซาสึเกะดุอย่างนี้

     "ผมมีเหตุผลนะพ่อ"

     "เหตุผลอะไร พ่อมันเป็นต้นเหตุทำให้แม่แกนอนนิ่งอยู่บนห้องแบบนั้น!!" พ่อซาสึเกะลุกขึ้นมากระแทกเสียงใส่ฉันที่ยืนอยู่กับพี่อิทาจิ ฉันก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตากับเขา

     "ไม่เอาน่าครับคุณอา พ่อกับลูกมันคนละคนกันนะครับ" คนที่นั่งหันหลังให้ฉันลุกขึ้นแล้วหันมา

     "ห๊ะ นาย มาดาระ ทำไมนายอยู่นี่ได้ละ"

     "ก็นี่มันบ้านฉันเหมือนกันนิ ซากุระ ยินดีต้อนรับน่ะ" เขายิ้มให้ฉัน แต่มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวและไม่น่าไว้ใจที่สุด

     "อย่าคิดมาจับผู้ชายบ้านนี้เด็ดขาด อย่างทำตัวเป็นกาฝากกับลูกหลานฉัน"

     "ฉันไม่มีความคิดต่ำๆ แบบนั้นหรอค่ะ สบายใจได้"

     "ดีหวังว่าจะเป็นอย่างที่พูด แต่ก็อย่างว่าขนาดพ่อเธอยังเชื่อคำพูดไม่ได้แล้วจะอะไรกับเธอ" ‘เจ็บ’ คำเดียวที่ฉันรู้สึก

     "เอ่อ...ผมว่าพ่อไปดูแม่ดีกว่าน่ะครับ ส่วนซากุระเดี๋ยวพี่พาไปดูห้องพักเธอเองนะ" พี่อิทาจิคงเห็นฉันร้องไห้เลยรีบตัดบทสทนา

     "ฉันไปก็ได้ พวกแก 3 คนระวังโดนยัยนี่จับด้วยก็แล้วกัน ฉันเตือนด้วยความหวังดี" ฉันไม่เคยทำอะไรใครเลยน่ะ ทำไมมาว่าฉันแบบนี้ยังไม่รู้จักกันเลยมาว่าฉันทำไม แค่การเบี๊ยวเงินตอนนั้นมันทำลายความเชื่อใจได้มากถึงขนาดนี้เลยหรอ

     "ไปฉันจะพาไปดูห้องนอนเธอ" ซาสึเกะเดินนำหน้าไปแล้ว

     "ไม่เป็นไรนะ ซากุระ พ่อพี่กำลังโกรธอยู่ ปะ..ไปดูห้องกัน" พี่อิทาจิจับไหล่ฉันเบา แล้วจับมือจูงฉันขึ้นมาชั้น 3 ของบ้าน

     "นี่คือห้องนอนของเธอ" ซาสึเกะหยุดอยู่หน้าประตูห้องหนึ่งก่อนจะเปิดแล้วเดินเข้าไป

     "เอ่อ.. ซาสึเกะห้องนี้ มันจะดีหรอ"

     "เอิ่ม... มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" อยู่พี่อิทาจิก็ถามขึ้นมาตอนนี้เราอยู่ในห้องแล้วใหญ่พอดูเหมือนกัน

     "ทำไม มีปัญหาอะไร"

     "ก็เปล่า ไม่มีอะไรหรอกซากุระ เอ่อ..เป็นไงพออยู่ได้ไหม" พี่อิทาจิหันมาถาม

     "ทำไมจะอยู่ไม่ได้ หรือจะไปอยู่กับพวกคนใช้ละ"

     "อยู่ได้ค่ะพี่อิทาจิสบายมาก พอๆ กับห้องเก่าของฉันเลย"

     "นี่จะคุยกันอีกนานไหมพรุ่งนี้ไม่มีงานการทำหรือไงออกไปได้แล้วอิทาจิ" นี่ตกลงใครพี่ใครน้องละเนี่ย

     "พี่ไปก่อนนะ ห้องพี่อยู่ถัดไปอีก 3 ห้องมีอะไรเรียกได้เลย พี่จะคอยเอี้ยหูฟัง"

     "ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ" พวกเขาออกไปกันหมดแล้ว เฮ้ออออ ต่อไปนี้คงเจอเรื่องอีกมากแน่ๆ จัดของแล้วไปอาบน้ำนอนดีกว่า

 

Writer talk

 

45 นาทีต่อมา

 

     “อ้าสบายตัวจังเลย” ซากุระเดินมาหน้าตูเสื้อผ้า ในสภาพผ้าขนหนูผันตัว

     “เธอใช้สบู่กลิ่นซากุระหรอ หอมจัง” เสียงดังออกมาจากข้างตู้ที่เธอยืนอยู่

     “ซะ..ซาสึเกะ นายเข้ามาได้ไง” ซากุระหันมาหาเสียงนั้นก็ต้องตกใจเพราะซาสีเกะยืนกอดอกพิงผนังอยู่

     “อ้าวก็เดินมานะสิ” ซาสึเกะตอบก่อนจะสาวเท้าเดินเข้ามาหาร่างบางภายใต้ผ้าขนหนูที่สั้นจู๋

     “ฉะ..ฉันหมายถึง นะ..นายเข้ามาได้ไงฉันล็อคห้องแล้วนิ” ซากุระเขยิบตัวถอยหลังหนี

     “ไม่บอก ปล่อยให้งง” ซาสึเกะไล่ต้อนซากุระมาที่เตียง

     “ละ..แล้วนะ..นายมาทำไม” ซากุระพยายามมองหาทางหนี

     “ฉันนะหรอนั่นสิน่ะ มาทำอะไร.....” ซาสึเกะใช้สายตามองซากุระจากหัวจรดปลายเท้า ซากุระก้มมองสภาพตัวเองก็รีบเอามือปิดเนินอกและท่อนล่างทันที

     “นะ..นายอะ..ออกไปเดี๋ยวนี้เลยน่ะ ซาสึเกะ”

     “จะรีบให้ฉันออกไปไหนเรามาหาอะไรสนุกๆ ทำดีกว่า ฉันเห็นพ่อดุเธอเป็นห่วงเลยมาดู จะมาช่วยทำให้หายกลัวไง ซากุระ” ซาสึเกะพูดพร้อมผลักซากุระลงนอนกับเตียง เอามือไล้แก้มขาวเนียนนุ่มมือไปมา ส่งสายตาแสดงถึงความต้องการ+อ่อนโยนไปให้เธอ ทำเอาซากุระเคลิ้มไปเลยที่เดียว

     “เธอคงกลัวมากสินะ ฉันเห็นเธอร้องไห้ด้วย เป็นไรมากหรือเปล่า ให้ฉันช่วยปลอยขวัญให้เอาไหม ซากุระ” ซาสึเกะกระซิบข้างหู พูดอย่างช้าๆ มือที่ไรแก้มค่อยๆ เลื่อนลงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่.........