[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

     Itachi talk

 

     "ขะ...ขะ.ขอบคะ..คุณคะ...."

 

ตุ๊บ

 

     "อ้าว เฮ้ย ซากุระเป็นอะไร" ผมรีบวิ่งไปดูยัยบ้อง อ้อ ไม่ต้องสงสัยผมรู้จักยัยนี่ได้ไง ยัยนี่เคยมากับคุณอาคิซาชิเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว ต้องนั้นผมพึ่งเข้ามาทำงานที่นี่เอง ตอนที่ผมอยู่ในลิฟผมแกล้งกระแฮมเสียงดัง ยัยนี่สะดุ่งโหยงร้องออกมาผมกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ ผมอุ้มซากุระมาที่ห้องทำงาน

     "สวัสดีค่ะ คุณอิทาจิ อ้าวนั่น คุณซากุระนิค่ะเป็นอะไร"

     "เธอเป็นลมนะ คุณริน ผมขอตัวก่อนนะ ยัยนี่ตัวหนักมาก"

     "อ้อ ค่ะๆ เชิญค่ะ" เธอเปิดประตูให้ผม ผมพาเธอมานอนที่โซฟาในห้อง

 

10 นาที ต่อมา

 

     "ซากุระ ซากุระ ตืนสิ นี่ตืน"

     "อืม" อ้า เธอรู้สึกตัวแล้ว

     "ซากุระ เป็นไงบ้าง" ผมยืนหน้าไปหาเธอเพื่อดูอาการใกล้ๆ

     "ไม่เป็... อ๊าย อย่าทำอะไรฉันนะ" ดูยัยนี่ทำ ยกมือไหวผมใหญ่เลย ยังขี้กลัวเหมือนเดิมเลยนะ

 

โป๊ก

 

     "โอ๊ยยยย เจ็บอ๊ะ...." ผมดีดหน้าผากเธอไปทีหนึ่งเผื่อจะจำได้

     "ดีดหน้าผากฉันทำไม เจ็บนะ" ยัยนั่นเอามือลูบหน้าผากใหญ่

     "จำพี่ไม่ได้หรอ ยัยบ้อง"

     "ยัยบ้องหรอ...(T-T)?... มีคนเดียวที่เรียกฉันแบบนี้ พี่อิทาจิชัวร์ พี่ดูแก่ขึ้นเยอะเลยน่ะ โอ๊ยยย...เจ็บๆ...(T-T)..."

     "มาว่าพี่ทำไม สมแล้ว" ผมเขกหัวไปอีกที่

     "แล้วมาทำอะไรละ หรือว่าจะมาทำงานแทนคุณอา แต่ในสัญญาหุ้นบอกว่าเราต้องอายุ 25 ก่อนไปใช่หรอ"

     "เปล่าค่ะ วันนี้ฉันเอาเงินมาใช้หนี้ อุจิวะ ซาสึเกะค่ะ"

     "เออ... พี่ลืม พี่เสียใจเรื่องคุณอาทั้ง 2 ด้วยนะ เราคงลำบากมากเลยสินะ มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกพี่มาได้เลยน่ะพี่จะช่วยเราเอง"

     "ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

     "รออีกเดี๋ยวซาสึเกะก็มาแล้ว"

     "รู้จักซาสึเกะด้วยหรอค่ะ"

     "ทำไมจะไม่รู้จักละ น้องชายพี่เอง"

     "จริงสิ ตระกูลอุจิวะนิ ฉันก็ลืมไป ถึงว่าทำไมคุ้นๆ"

     "ไม่เจอกันตั้งนานโตขึ้นเยอะเลยน่ะเรา" ผมเอามือขยี่ผมเธอไปมา

     "แล้วสวยขึ้นไหมค่ะ"

     "ยังกระโปโลเหมือนเดิม"

     "ฮิ ฮิ พี่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"

 

ผ้างงงง

 

     "พี่เกิดเรื่องละ... เธอ"

     "คุณ/ซาสึเกะ"

     "มีอะไรทำไมหน้าตาตื่นอย่างงั้น"

     "เอ่อ..." ซาสึเกะเหลือบมองซากุระเล็กน้อย

     "พูดมาสิ"

     "คือ มาดาระ มีหลักฐานการเบิกเงินของ คุณคิซาชิ แล้วกรรมการตกลงกันว่าจะโอนหุ้นของ คุณคิซาชิ ไปให้ มาดาระ ทั้งหมด"

     "ว่าไงนะ" ทำไมมาเกิดเรื่องตอนนี้

     "ไม่จริง นี่มันบริษัทของพ่อ โรงแรมของพ่อ ฉันไม่ยอมยกให้ใคร"

     "ซากุระใจเย็นก่อนนะ" ผมเข้าไปประครอง เธอคงจะช็อก

     "หึ ขนาดบริษัทของตัวเองยังโกง ไม่แปลกใจเลยที่พ่อเธอโกงพ่อฉัน วันนี้หวังว่าฉันคงจะได้เงินคืนนะ"

     "อย่ามาว่าพ่อฉัน ส่วนเงินอยู่นี่" ซากุระเดินไปเอาซองสีน้ำตาลในกระเป๋าออกมา 2 ซอง

     "ฉันรวมมาได้ 40 ล้าน อีก 10 ล้าน ของเวลาอีกหน่อย ฉันจะหามาคืน"

     "เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ"

     "ซาสึเกะพูดให้มันดีๆ พี่อยู่ตรงนี้อย่าลืม"

     "พี่ไปเข้าข้างมันทำไม ถ้าพวกมันไม่โกงเงินเราตอนนั้นแม่คงไม่เป็นเจ้าหญิงนิทราแบบนี้!!" ซากุระร้องไห้ออกมา ผมสงสารเธอ ตอนนั้นแม่เกิดอุบัติเหตุหกล้มในห้องน้ำ ต้องผ่าตัดเอาเลือดที่คลั่งในสมองออก แม่เป็นโรคเม็ดเลือดต่ำอยู่แล้ว จำเป็นต้องใช้เงินในการรักษาเป็นอย่างมาก และเป็นตอนที่พวกเราตัดสินใจซื้อหุ้นที่โรงแรมแห่งนี้ และครอบครัวเธอรู้เรื่องนี้ ผมเองก็เห็นใจซากุระน่ะ เพราะทางบ้านเธอก็มีเรื่องจำเป็นต้องใช้เงินคุณอายังมาปรึกษาผมอยู่เลย

     "มันผ่านไปแล้ว อีก 1 เดือน พ่อก็จะพาแม่ไปรักษาที่อเมริกาแล้ว นายอย่างเอามารื้อฟื้นอีกได้ไหม พี่ขอร้อง แค่นี้ซากุระก็เสียหลักมากแล้ว"

     "ไม่! ในเมื่อเธอผิดสัญญาผมก็จะแจ้งความข้อหา ชกโกง"

     "งั้นพี่ใช้หนี้แทนเธอเอง" ผมประจันท์หน้ากับไอ้น้องชายใจแคบ

     "อิทาจิ!" มันตะครอกผมกลับ นี่มันเห็นผมเป็นพี่มันไหมเนี่ย

     "ไม่เป็นไรค่ะพี่อิทาจิ ในเมื่อฉันผิดสัญญา เชิญนายแจ้งความได้เลย ฉันเองก็ไม่มีที่ให้กลับไปแล้วเหมือนกัน อย่างน้อยในคุกก็มีข้าวให้กินมีที่ให้นอน เอาเลย!!" เธอขึ้นเสียงเล็กน้อย มีแต่อารมณ์ล้วนๆ เลยทั้งคู่

     "แล้วบ้านเธอละ" ซาสึเกะถามซากุระน้ำเสียอ่อนลงเล็กน้อย

     "พ่อเอาไปจำนอง แต่ขาดส่ง เลยโดนยึด ฉันกำลังหาที่อยู่ใหม่พอดี ก็ดีเหมือนกันจะได้ฉันคงไม่ต้องหาที่อยู่ให้เมื่อย" เธอพูดพลางเอามือปาดน้ำตาที่ไหลออกมา

     "โธ่ ซากุระ" ผมอุทานออกมา คงเป็นช่วงโมรสุมชีวิตของเธอสิน่ะ

     "เอ่อ..."

     "เป็นอะไรไปไม่โทรละ เห็นใจฉัน คงไม่ใช่ สมเพชฉันอยู่ละสิ มันคงจะเป็นเวรที่ครอบครัวฉันโกงเงินนายตอนที่แม่นายป่วยสิน่ะ งั้นฉันโทรแจ้งความเองก็ได้" ซากุระหยิบโทรศัพย์ขึ้นมา เธอโทรจริงๆ แน่

     "สวัสดีค่ะสถานี่ตำรวจใช่ไหมค่ะ" เห็มม๊ะ ผมบอกแล้ว

     "ฉันจะให้โอกาสเธอ" ซาสึเกะแย่งโทรศัพย์ซากุระมา

     "ขอโทษนะครับ แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะครับ ครับ" ซาสึเกะวางสายไปแล้ว

     "ทำไมละเกลียดฉันมากไม่ใช่หรอ ช่วยฉันทำไม"

     "ใครว่าฉันช่วยเธอ ฉันช่วยตัวฉันเองต่างหาก อีกอย่างถ้าเธอติดคุกทุกอย่างก็จบเงินที่เหลืออีก 10 ล้านฉันก็ไม่ได้คืน ฉันเลยให้โอกาสเธอ" ถึงมันจะพูดแบบนั้น เชื่อผมสิมันเป็นคนเห็นใจคนอื่นเสมอแหละ

     "งั้นฉันก็คงต้องขอบใจนายสินะ"

     "งั้นมาดูสัญญาในการใช้หนี้กันใหม่ดีกว่า"

     "ว่ามาฉันรอฟังอยู่"

     "รอแป๊บ" ซาสึเกะไปนั่งที่โต๊ะทำงานของมันที่อยู่ในห้องผมเขียนอะไรบางอย่างลงกระดาษ ผ่านไป 5 นาทีมันก็เดินมาที่โซฟาที่ผมกับซากุระนั่งอยู่

     "อ่ะ เซ็นซะ สัญญาการใช้หนี้ฉบับใหม่"

 

     'ข้าพเจ้า อุจิวะ ซาสึเกะ ว่าด้วยสัญญาการใช้หนี้ โดยให้ฮารูโนะ ซากุระมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของ อุจิวะ ซาสึเกะ ตลอด 24 ชั่วโมง โดยมีค่าจ้างให้เดือนละ 15,000 บาท หักใช้หนี้ 10,000 บาท ต่อเดือน จนกว่าจะครบ 84 ปี ถ้าขัดคำสั่งให้ อุจิวะ ซาสึเกะ หักเงิน ครั้งละ 5,000 บาท หรือแล้วแต่ อุจิวะ ซาสึเกะ จะเห็นสมควร

     ข้าพเจ้า ฮารูโนะ ซากุระ ขอยอมรับข้อตกลงทุกอย่างข้างต้นโดยไม่มีข้อแม้หรือข้อขัดข้องใดๆ

 

ลงชื่อ...................................เจ้าหนี้

(...................................................)

ลงชื่อ....................................ลูกหนี้

(...................................................)

ลงชื่อ....................................พยาน

(...................................................)

ลงชื่อ....................................พยาน

(...................................................)'

 

 

     "เดี๋ยวนะ ซาสึเกะ สัญญานี้มันกดขี่ไปหรือเปล่า กว่าจะใช้หมด 84 ปีเลยนะนั่น" ช่างเป็นสัญญาที่มีความยุติธรรม และ ใจดี เป็นอย่างมาก ให้เวลาตั้ง 84 ปีแหนะ มีเงินเดือนให้ใช้อีกต่างหาก โอ๊ยยย ใจดี จริงๆ ใจดีมากกกก จะแค้นอะไรนักหน้าของมัน ตอนแรกรู้เรื่องที่ว่าพ่อเธอไม่มีเงินมาคืนเพราะแม่เธอเป็นมะเร็งที่สมองยังบอกว่าน่าสงสารน่าเห็นใจอยู่เลยอะไรของมันงงครับ

     "ว่าไงเธอตกลงไหม ถ้าตกลงก็เซ็นซะ ถ้าไม่ก็เชิญไปใช้ชีวิตอยู่ในคุก"

     "เอ่อ....." ซากุระรังเลเล็กน้อย เป็นผมผมก็รังเล 84 ปีน่ะไม่ใช่ 84 วัน

     "เอาไงเร็วๆ ฉันไม่มีเวลาให้เธอทั้งวันหรอนะ"

     "อืมก็ได้ฉันตกลง แต่ถามอะไรหน่อยสิ ถ้าฉันมีเงินก้อนมาให้นาย ฉันก็ไม่ต้องทำงานใช้หนี้นายครบ 84 ปีหรอกใช่ไหม"

     "อ้อ เรื่องนั้นหรอ...(^ ^)..." มันจะยิ้มทำไม

     "ทำไมยิ้มแบบนั้น"

     "เธออ่านให้เข้าใจก่อนสิ แล้วค่อยถาม"

     "ห๊ะ!!! จนกว่าาจะครบ 84 ปี หมายความว่า..."

     "ใช่แล้วต่อให้เธอมีเงินมาให้จนครบ เธอก็ต้องทำงานจนกว่าจะครบ 84 ปี"

     "หึ สนใจเธอขึ้นมาแล้วสิ ถ้าจะนานขนาดนั้นไม่จดทะเบียนสมรสไปเลยละ ไอ้น้องชาย" ผมกระซิบถามมัน

     "ยุ่ง" คำเดียวรู้เรื่อง

     "เร็ว!!!" ตะครอกใส่เธออีก เดี๋ยวซากุระก็ร้องไห้หรอ ยัยนี่ยิ่งเปราะบางอยู่

     "...(T^T)... ระ..รู้แล้วน่าอย่าเสียงดังสิ" เห็นม๊ะบอกแล้วไม่มีผิด ซากุระเซ็นยอมรับการใช้หนี้เรียบรอย

     "เสร็จ เธอไปเก็บของใช้ที่จำเป็นให้เรียบร้อย ตอนเย็นฉันจะไปรับ"

     "รับไปไหน"

     "มาอยู่บ้านฉันไง"

     "บ้านนาย ทำไมฉันต้องไปอยู่บ้านนายด้วยละ"

     "เธออ่านสัญญาไม่เข้าใจหรือ ตลอด 24 ชั่วโมงนะ"

     "..........." เธอก้มลงพิจารณาสัญญาที่เซ็นอีกรอบ

     "ไม่ต้องกังวลซากุระพี่อยู่บ้านเดียวกับซาสึเกะ มีเรามาอยู่อีกคนก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เหงา"

     "ก็ได้ค่ะ พี่อิทาจิ"

     "เข้าใจแล้วก็รีบกลับๆ ไปซะที ไป!!"

     "โอ๊ยดุจริง คนหรือหมาเนี่ย ไม่งับหัวฉันเลยละ"

     "ไป!!!"

     "เออๆ ไปแล้วๆ"

 

ปั้ง

 

     เธอออกไปแล้ว ต่อไปนี้ชีวิตผมคงมีอะไรสนุกๆ เข้าอีกมากแน่ๆ

 

     "พี่เรื่อง มาดาระ จะเอาไง"

     "พี่ว่าจะคุยกับเราอยู่เหมือนกัน ไม่อยากคุยต่อหน้าซากุระ"

     "เป็นห่วงกันจริงเลยนะ"

     "หึงหรอ"

     "อย่ามามั่ว ฉันจะหึงยัยนั่นทำไม"

     "คิดว่าแกชอบซากุระเสียอีก งั้นก็ดีถ้าแกไม่ชอบพี่จะได้จีบเธออย่างสบายใจ" ผมเหล่มองมันเล็กน้อย แต่มันชอบทำหน้าตายตลอด ไม่รู้ไปจำมาจากใคร (คนแถวนี้แหละ:ไรท์)

     "เชิญตามสบาย ส่วนเรื่องมาดาระ เราต้องหาหลักฐานมายืนยันความบริสุทธิ์ให้คุณอา คิซาชิ"

     "เฮ้อออ ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆ ทำไมต้องทำเป็นเกลียดคุณอาต่อหน้าซากุระด้วย ทั้งๆ ที่แกเคารพ คุณอาซะขนาดนั้น"

     "เรื่องของผม อย่ามายุ่ง" ทั้งน้ำเสียงทั้งสายตา บอกได้คำเดียวว่าาา... จุกครับ