[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

2 วันต่อมา

Sakura talk

     ฉันอยู่ในงานศพของพ่อกับแม่ ฉันพึ่งออกมาจากโรงพยาบาลวันนี้เป็นวันเผา ฉันเองก็พอทำใจได้บางแล้ว ตอนนี้ฉันยืนมองปล่องเมรุที่มีควันลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า คำพูดของแม่ลอยเอามาในหัวของฉันคำถามที่แม่ถามฉันเป็นครั้งสุดท้าย 'ถ้าแม่กับพ่อไม่อยู่กับหนู หนูจะอยู่ได้ไหม' ฉันตอบแม่ไปว่า 'ถ้าหากเป็นแบบนั้นฉันก็ต้องอยู่ให้ได้อยู่แล้ว ก็ฉันเป็นลูกพ่อกับแม่นิ' แต่เอาจริงๆ แล้วฉันจะอยู่ได้หรอ ตอนนี้ฉันรู้สึกเคว้งฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่ฉันต้องอยู่ต่อไปให้ได้ฉันบอกกับพ่อและแม่ไปแล้วนิ และมันเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวลูกสาวคนนี้

     "ซากุระ แกเข้มแข็งไว้นะโว๊ย" อิโนะตบไหล่บอกฉัน

     "อืม ฉันเข้มแข็งอยู่แล้ว" ฉันส่งยิ้มให้อิโนะไปอย่างน้อยฉันก็ยังมีเพื่อนที่สนิทอย่างอิโนะอยู่อีกคน

     "มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกฉันได้นะ ฉันจะช่วยแกเอง"

     "ขอบใจนะ อิโนะ" ฉันโชคดีที่มีเพื่อนแบบอิโนะ

     "ขอโทษนะครับ คุณใช่ ฮารูโน ซากุระ ใช่หรือเปล่าครับ"  ผู้ชายผมสีเงินเข้ามาถามฉัน แต่ว่าฉันไม่รู้จักเขาเป็นใครกัน

     "เอ่อ...ค่ะ ใช่ ฉัน ฮารูโนะซากุระค่ะ มีอะไรหรอเปล่าค่ะ"

     "ผม คาคาชิ เป็นตัวแทนคุณ ฟุคาคุ ให้เอาสัญญาเงินกู้มาให้ครับ"

     "สัญญาเงินกู้ หมายความว่าไงค่ะ" ฉันไม่เคยกู้เงินใครน่ะ

     "นี่ครับ พ่อของคุณทำสัญญาไว้ครับ อ่านดูนะครับ" เขายื่นกระดาษเอกสารมาให้ ฉันเอามาอ่านมันเป็นรายมือของพ่อฉันจริงๆ

     "นะ..นี่มะ..มันอะไรกัน"

     "มีอะไรซากุระ ขอฉันดูสิ" อิโนะแย่งเอกสารไปจากฉันแล้ว แต่ว่าตัวเลขในนั้นมัน....

     "ห๊ะ 50 ล้าน พ่อแกเอาเงินไปทำอะไรมากมายอย่างนี้เนี่ย" นั่นสิ เดี๋ยวนะ หรือว่าจะเป็นเรื่องนั้น

     "พ่อฉันเคยบอกว่า...."

     "พ่อเธอโกงเงินพ่อฉันไง" ชายอีกคนเดินเข้ามา

     "ไม่ใช่นะ พ่อฉันไม่เคย.."

     "แล้วใครที่บอกว่าจะขายหุ้น พอทำสัญญาเสร็จก็ชิ้งเงินไป"

     "แต่พ่อฉันก็ให้หุ้นไปแล้วนิ แล้วทำไม..."

     "ในสัญญาพ่อเธอต้องให้หุ้นบริษัท กับพ่อฉัน 25% แต่ที่พ่อเธอให้มามันแค่ 15% พ่อเธอจึงขอทำเป็นสัญญาเงินกู้แทน" ที่เขาพูดมันก็เรื่องจริง แต่พ่อฉันมีเหตุผลน่ะ เมื่อ 3 เดือนที่แล้ว แม่ตรวจพบมะเร็งที่สมองขั้นที่ 2 ทางบ้านเราจำเป็นต้องใช้เงิน พ่อก็เลยตัดสินใจจะขายหุ้นที่มีออกไป 25% แต่แม่บอกว่า ถ้าขายสิทธิในบริษัทในการตัดสินใจทั้งหมดก็จะเป็นของตระกูล อุจิวะ พ่อเลยบอกทาง อุจิวะ ว่าจะขาย 15% ที่เหลือจะขอคืนเป็นเงินให้ทีหลัง เพราะพ่อเอาเงินมารักษาแม่แล้ว แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะมากถึงขนาดนี้

     "ละ..แล้วทำไมมันมากถึงขนาดนี้แหละค่ะ ถ้าจำไม่ผิดพ่อฉันคืนไปให้ 40 ล้านแล้วมันต้องเหลือ 10 ล้านสิ แล้วทำไมตอนนี้.."

     "ค่าเสียหาย และดอกเบี้ยไง นี่ถือว่าครอบครัวฉันใจดีแล้วนะ"

     "....ค่ะ ฉันจะใช้เงินให้คุณครบตามจำนวนแน่นอน" โชคยังดีที่สัญญาบอกไว้ภายใน 7 ปี

     "ก็ขอให้เป็นแบบนั้น อีก 7 วันเอาเงินมาให้ฉันที่บริษัทด้วยแล้วกัน"

     "ห๊ะ นะ..นี่คุณในสัญญาบอกว่า 7 ปีไม่ใช่ 7วันนะ"

     "ฉันเปลี่ยนใจแล้ว" เขาพูดหน้ายิ้มๆ แต่สำหรับฉันมันน่ากลัวเอามากๆ

     "นี่คุณสัญญามันบอกว่า 7 ปี คุณจะผิดสัญญางั้นหรอ"

     "เธออ่านนี่สิ" เขาเอากระดาษเอกสารอีกใบมาให้ ในนั้นเขียนว่า 'ถ้าหากข้าพเจ้ามีเหตุที่ไม่สามารถหาเงินมาใช้ให้ได้ ข้าพเจ้ายินดีที่ให้ทางอุจิวะสามารถเปลี่ยนแปลงสัญญา และอำนาจในการถือครองสิทธิทางทรัพย์สินทั้งหมดของข้าพเจ้า เท่าจำนวนเงินที่ได้ตกลงกันไว้'

     "กะ..ก็ได้ฉันจะเอาเงินไปให้ที่บริษัท"

     "ฉันเอาเงินสดนะ ไม่เอาเป็นตัวหุ้น ฉันมีเยอะแล้ว"

     "ค่ะ" เขาเดินจากไปแล้วนี่ฉันจะทำไงดีละ เงินตั้ง 50 ล้าน

     "แกจะเอาไง ซากุระ ฉันบอกพ่อให้เอาเงินมาให้ก่อนไหม"

     "ไม่เป็นไรอิโนะ ฉันไม่อยากรบกวนพวกเธอ"

     "แต่ว่า..."

     "น่ะอิโนะ ถ้าเอาเงินพ่อเธอมาฉันก็เป็นหนี้พ่อเธออยู่ดี ไหนๆ ก็เป็นหนี้แล้ว ฉันจะหาทางใช้หนี้ด้วยตัวเอง อีกอย่างอย่าบอกพ่อกับแม่เธอเรื่องนี้นะ ฉันขอร้อง"

     "เอางั้นก็ได้ ถ้าไม่พอก็บอกได้นะ"

     "อืม ขอบใจ"

เวลา 18.30 น.

     "เฮ้ออออ.... จะเอาไงดีละ พ่อค่ะ แม่ค่ะ หนูคงไม่มีเวลามานั่งเสียใจเรื่องพ่อกับแม่แล้วนะค่ะ หนูบอกแล้วว่าหนูอยู่ได้เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะค่ะ" ฉันนั่งบนเตียงพูดกับรูปของพวกท่าน อันดับแรกต้องรวบรวมเงินที่มีทั้งหมด ฉันเอาเงินในบัญชีที่มีทั้งหมดมาเปิดดูรวมกันได้ 5 ล้านเอง คงต้องเอาบ้านไปขายแล้วล่ะ น่าจะได้หลายล้านอยู่และคงเหลือพอซื้อบ้านหลังเล็กๆ อยู่ ไหนจะเงินประกันชีวิตพ่อกับแม่ด้วยแล้วก็น่าจะพออยู่

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

     "คุณหนูค่ะ คุณหนู เกิดเรื่องแล้วค่ะ" เสียงแม่บ้านฉันเอง

     "ค่ะรอแป๊บน่ะค่ะ" ฉันลุกไปเปิดประตู

     "มีเรื่องอะไรรึเปล่าค่ะ"

     "นี่ค่ะ" แม่บ้านยืนกระดาษใบหนึ่งมาให้

     "อะไรค่ะ ห๊ะ ยึดบ้าน" ในกระดาษแผ่นนั้นบอกว่าให้ย้ายออกไปภายใน 14 วันเพราะขาดส่งมา 2 เดือน ชีวิตของฉันคงจบแล้วสิน่ะ

3 วันต่อมา

     ฉันรวมเงินที่มีทั้งหมดแล้วรวมเงินประกันชีวิตของพ่อแม่แล้วได้ 25 ล้าน ไม่พอสินะ จริงสิ ยังมีหุ้นที่บริษัทอยู่อีกนิ ฉันเดินไปในห้องนอนของพ่อ ในตู้เซบ ใบหุ้นบอกว่ามีหุ้น มีอยู่ 55 % ถ้าขายออกไปซัก 10% ก็พอ ฉันก็จะเหลืออีก 45% เท่ากับตระกูลอุจิวะ แต่สิทธิในการตัดสินใจก็ยังคงเป็นของฉัน

ณ วันครบกำหนด

     ฉันกำลังเดินเข้าโรงแรมของพ่อไม่สิของฉัน เพื่อจะไปห้องรองประธานบริษัท ว่าแต่นายคนนั้นดูแล้วอายุน่าจะพอๆ กับฉัน ทำไมเป็นรองประธานได้ละ ฉันเดินเข้ามาในโรงแรมแล้วกำลังขึ้นลิฟของพนักงานที่นี่แบ่งเป็นส่วนแยกระหว่างแขกกับที่ทำงาน

     "ขอโทษนะครับสำหรับพนักงานและผู้บริหารเท่านั้น" รปภ. ห้ามไม่ให้ฉันขึ้นไป ไม่ต้องแปลกใจ ฉันไม่ค่อยเข้ามากับพ่อเลยนะ เคยมาแค่ครั้งสองครั้งเอง

     "เอ่อ.. ฉันเป็นลูกของเจ้าของที่นี่นะค่ะ ทำไมจะเข้าไปไม่ได้"

     "คุณคิซาชินะหรอครับ งั้นคุณชื่ออะไรครับ" ฉันดีใจนะที่ รปภ. ที่นี่มีความรอบครอบนะ

     "นี่ค่ะ บัตรประชาชนของฉัน" ฉันยื่นไปให้เขาดู

     "ขอโทษด้วยนะครับที่เสียมารยาท เชิญครับ"

     "ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันยิ้มให้เขาไปทีหนึ่งเพราะเขาก้มหัวขอโทษฉันใหญ่

     ฉันเข้ามาในลิฟแล้วกดไปที่ชั้น 45 ชั้นผู้บริหารมีคนขึ้นมาพร้อมฉันคนหนึ่ง ผู้ชายผมดำยาว ที่หน้ามีรอยเหมือนตีนกาด้วย มันไม่ได้ทำให้เขาดูแก่ลงไปเลยกลับเพิ่มเสน่ห์ให้เขา แต่ยืนนิ่งเงียบไม่ขยับ หน้าเชิดคอตั้ง เขาดูน่ากลัวจัง ถ้าบอกว่าเขาเป็นนักฆ่าหรือมือปืนฉันก็เชื่อ หรืว่าเขาจะเป็นจริงๆ ไม่น๊าา ฉันเหลือบมองเขาเป็นระยะ เขามองฉันด้วยหางตาจนฉันเขยิบตัวติดกับข้างลิฟ...(T^T)...น่ากลัว

     "ฮึ๊ม..."

     "กะ..กลัวแล้วค๊าาา ฮือ ขะ..ขอโทษค่ะ" เขาไอออกมาทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกฉี่แทบราด...(T^T)...เขามองฉันเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าตั้งตรงเหมือนเดิม

ติ๊ง

     อ้าาา เสียงแห่งการรอดชีวิตของฉัน ถ้าอยู่กับเขาในลิฟอีกซัก 5 นาทีมีหวังหัวใจวายตายแน่ รีบออกดีกว่า

     "นี่เธอ!"

     "ฮื๊อ" ฉันสะดุ้งสุดตังยืนตัวแข็งทื่อค่อยๆ หันไปหาเขาช้าๆ

     "คะ...คะ..ค่ะ มะ..มะ.มีอะไร" เขาจ้องฉันตาไปกระพิบน่ากลัวเกินไปแล้วนะ..(T_T)...

     "เธอทำของหล่นนะ เป็นอะไรไปทำไมยืนตัวแข็งแบบนี้หละ" เขาก้มลงเก็บกระเป๋าตังให้ฉัน

     "ขะ...ขะ.ขอบคะ..คุณคะ...." แล้วสติของฉันก็หายไป