[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

ปั้งง!!!
 
"จะหนีทำไม มาคุยกันให้รู้เรื่อง ซากุระ!!" ซาสึเกะปิดประตูไล่หลังซากุระ
"ยังไม่จบอีกหรอ!! ฉันก็อธิบายไปหมดแล้ว แต่นายไม่เชื่อเองจะให้คุยอะไรอีก!!" ซากุระหันมองลงมาจากบันใดก่อนจะรีบเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ด้วยอารมณ์หงุดหงิด ตลอดทางก็ทะเลาะกันมาเพราะเรื่องนี้ เธออธิบายให้เขาฟังหมดแล้ว แต่ว่าเขาไม่ฟัง เอาแต่หาว่าเธอต้องการสบายทางลัด โดยการเอาตัวเข้าแลก
"ซากุระมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ ซากุระ!! ซากุระ!!" ซาสึเกะตามขึ้นมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของซากุระ สีหน้าทั้งโมโห ทั้งโกรธ ทุบประตูเพื่อเรียกให้เธอออกมา
"ไม่!!! ฉันไม่อยากคุยกับคนงี่เง้าอย่างนาย ซาสึเกะ!!!" ซากุระตะโกนกลับไปยืนอยู่กลางห้อง
"ไอ้บ้า งี่เง้าที่สุด นายมันงี่เง้า มีคนเป่าหูให้หน่อยก็เชื่อ ไอ้บ้า!!!!" ซากุระหยิบหนอนปาใส่ประตูอย่างโมโห หันมากอดอกอย่างหงุดหงิด
"ฉันนะหรองี่เง้า" เสียงทุ้มดังขึ้นมาจาด้านหลังซากุระหันไปดูก็พบซาสึเกะยืนอยู่หลังเธอ
"นาย!! ใช่นายมันงี่เง้า นายฟังคาริน แต่ไม่ฟังฉัน" ซากุระตกใจเล็กน้อยที่เห็นซาสึเกะในห้อง แต่มันก็ปกติไปซะแล้ว เพราะเขาเข้ามาในห้องเธอแทบทุกวัน
"ฟังเธองั้นหรอ แล้วเธอมีอะไรทำใหฉันเชื่อ ว่าที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริง" ซาสึเกะก้าวเท้าเข้ามาใกล้ร่างเธอจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
"แล้วคารินทำอะไรให้นายเชื่อหละซาสึเกะ!! ให้ฉันพูดอย่างไงในเมื่อใจ!นายเชื่ออย่างนั้นไปแล้ว ต่อให้พูดมากไปกว่านี้ก็ไม่มีความหมายอะไรหรอกซาสึเกะ" ซากุระกระแทกเสียงใส่ซาสึเกะจ้องหน้าร่างสูงกลับอย่างไม่ลดละ
"ในเมื่อสิ่งที่เธอพูดกับสิ่งที่ฉันเห็นมันต่างกัน เธอบอกว่าโดนหลอกมา แต่ภาพที่ฉันเห็นบนเตียงนั่น เธอนอนให้มันลูบคลำโดยเธอไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เธอเองก็ลูบคลำมันกลับยังมาบอกว่าโดนหลอกงั้นหรอ ทำไมฉันดูแลเธอไม่ดีงั้นหรือไงเธอถึงอยากไปจากฉันนัก ฉันขาดตกอะไรตรงไหน ฉันให้เธอไม่พองั้นหรอถึงไปหาคนอื่น อ๊อ!! ถ้าจะขาดหละก็....." ซาสึเกะถามก้าวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ ซากุระถอยหลังไปจนขาติดขอบเตียง ซากุระมองเตียงสลับกับซาสึเกะ 'แบบนี้ไม่ดีแน่' ซากุระคิดในใจก่อนจะผลักซาสึเกะให้ออกไปจากตน
"นายจะทำอะไร ซาสึเกะ ออกปะ...อ๊ายยยย!! ออกไปนะซาสึเกะ!!! บอกให้ออกไป!!!" ซาสึเกะจับมือซากุระที่ดันหน้าอกตนก่อนจะผลักเธอลงไปกับเตียงมือยังคงล็อกข้อมือเธอไว้ทั้งสองข้าง
"ฉันก็จะทำสิ่งที่ฉันยังไม่ได้ทำให้เธอไง ดูสิว่าเธอจะเอาอะไรมาอ้างเพื่อจะไปจากฉันอีก" ซาสึเกะก้มลงไซ้ซอกคอซากุระ เธอดิ้นเพื่อขัดการกระทำของร่างสูง
"สิ่งที่นายขาดคือความเชื่อใจไงซาสึเกะ สิ่งที่นายให้ฉันไม่ได้คือความเชื่อใจ ถ้าเป็นพี่อิทาจิต้องเชื่อฉันแน่ๆ" ซากุระพูดน้ำตาซึมหันหน้าไปอีกทาง ซาสึเกะชะงัดเงยหน้าขึ้นมามองซากุระ
"ถ้าเป็นอิทาจิหรอ หึ เพราะว่าพี่ฉันมันโง่ไงถึงเชื่อ ถ้ามันมาเห็นอย่างที่ฉันเห็น แล้วมันยังเชื่อเธออีกฉันจะขอตัดพี่ตัดน้องกับมันเลย" ซาสึเกะก้มไซ้ซอกคอซากุระอีกรอบเอาลิ้นร้อนๆ เลียลำคอของซากุระ
"อืม..คะ..คนใจร้าย" ซากุระรู้ว่าขัดขืนไม่ได้เลยตัดพ้อออกมาหวังว่าเขาจะเห็นใจเธอบ้าง
"หึ ใจร้าย ต้องเป็นไอ้เสี่ยนั่นหรือไง!!เธอถึงเต็มใจ ก็อย่างว่าล่ะมันให้ค่าตัวเธอตั้ง 10 ล้าน มากกว่าที่ฉันให้ขนาดนั้น ทำไมไม่เสนอมาหละฉันเองก็ให้เธอได้ จะได้ไม่ต้องเสียตัวหลายต่อ" ซาสึเกะจ้องตาซากุระ เธอทนกับคำดูถูกของซาสึเกะไม่ไหวสบัดข้อมือจากการจับกุมของเขา
 
เพี๊ยะ
 
"มากไปแล้วนะ!!!! ถ้าไอ้เสี่ยนั่นมันให้เงินฉัน 10 ล้าน ตอนนี้จริงๆ หละก็ฉันนี่แหละจะขอเสนอตัวให้เขาเอง อย่างน้อยเขาก็ไม่ดูถูกฉันเหมือนกับนาย!!!" ซากุระตบหน้าซาสึเกะก่อนจะตอกกลับไป ทั้งสองฝ่ายต่างโหมไฟอารมณ์ใส่กันไม่มีใครยอมให้ใคร
"หึหึ รู้ไหมว่าคนที่ทำร้ายฉัน มันต้องเจอกับอะไร" ซาสึเกะค่อยๆ หันหน้ามามอง นัยตาตอนนี้เต็มไปด้วยโทสะ
"ยะ..อย่าทะ..อืม..อื่อ..อื่ม" ซากุระเห็นสายตานั้นก็รู้ทันที่ว่าความหมายของร่างสูงที่ว่าคืออะไร
ซาสึเกะก้มลงกระแทกริมฝีปากกับปากของซากุระเพื่อให้เธอหยุดพูด เขาปล่อยมือจากข้อมือของร่างบาง เลื่อนมือมากระชากเสื้อของซากุระออกจนได้ยินเสียงขาดของผ้า ซากุระทั้งทุบทั้งตีซาสึเกะเพื่อให้เขาหยุดทำ แต่ดูเหมือนมันจะตรงกันข้ามเขายิ่งรุกเธอหนักมากขึ้นเท่านั้น ซาสึเกะดุนลิ้นเข้าไปในปากซากุระเอาปลายลิ้นตวัดปลายลิ้นของซากุระอย่างจาบจ้วงควานรอบลิ้นดูดซับความหวานจากปากเธอ ซากุระพยายามเอาลิ้นดันลิ้นเขาให้ออกไปมือผลักดันที่หน้าเขาให้ห่างซาสึเกะผลักปากออกจากปากเธอไล่ลิ้นลงมาที่ต้นคอเอื้อมมือปลดตะขอเสื้อในโยนมันไปให้พ้นก่อนลงลิ้นกับยอดอกสีหวานคบเม้มยอดอกเบาๆ
"ยะ..หยุด อืม..พอแล้ว..อื่อ" ซากุระเม้มปากไม่ให้ส่งเสียงแปลกๆ ออกมา ดันหน้าซาสึเกะให้ออกไป แต่มีหรือที่แรงเพียงน้อยนิดจะต้านทานร่างสูงได้ ซากุระได้แต่กัดฟันเอามือปิดปากตัวเองเมื่อทานร่างสูงไม่ได้เปลี่ยนมาต้านทานอารมณ์ปรารถนาตัวเองแทน ซาสึเกะยิ่งได้ใจที่เห็นร่างบางหยุดขัดขืนการกระทำของตน มือเลื่อนเกี่ยวกางเกงออกไล่ลิ้นลงมาเรื่อยๆ จูบเนินอย่างหื่นกระหาย
"โดนเล้าโลมแค่นี้ถึงกับอ่อนเลยหรอ ทำอย่างกับไม่เคย หึ ดูไร้เดียงสาดีดิ อย่างนี้สินะถึงทำให้ไอ้เสี่ยนั้นติดใจเธอมากขนาดนั้น เข้าใจทำนิ" ซาสึเกะกระตุกยิ้มกับอาการของซากุระจับขาเธอให้แยกออกก่อนก้มลงเลียตามร่องเนื้อผ่านชั้นในที่ยังปกปิดอยู่
"ฉะ..ฉันไม่เคยจริงๆ นะ" ซากุระพูดตามจริง ดูเหมือนซาสึเกะจะไม่เชื่อ
"หึหึ เธอนะหรอไม่เคย หึ ฉันรู้นะว่าเธอคบกับไอ้โตะ มันไม่ปล่อยให้รอดมาหรอกมีฉันอีกคนคงไม่มีอะไรเสียหายไปมากกว่านี้หรอกมั้ง" ซาสึเกะกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนกระชากผ้าชิ้นสุดท้ายของเธอออก ซาสึเกะเลียตามร้อยแยกของร่องเนื้อสีหวานร่องเนื้อที่ปิดสนิทเหมือนไม่เคยมีใครแตะต้องมาก่อนเขาลากลิ้นขึ้นลงตามแนวยาวทุกครั้งที่โดนจุดรับสัมผัสซากุระสะดุงตัวเกร็งทุกครั้ง 'เป็นใครก็หลงวะ ก็เล่นแบบนี้' ซาสึเกะคิดในใจก่อนจะรัวลิ้นตรงจุดรับสัมผัส จนแข็งเป็นรูป เม้มปากเบาๆ เพื่อเพิ่มอารมณ์ปรารถนาให้เธอ ซากุระดิ้นเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ลิ้นร้อนๆ ของเขาสัมผัสโดยเธอ มือดันหน้าผากเขาให้ออกไป ซาสึเกะลากลิ้นลงมาตวัดเข้าไปในร่องเนื้อรั่วลิ้นแรงๆ เร็วๆ มือก็คลึงจุดรับสัมผัสแรงๆ
"ยะ..อ่า.หยุดน๊าาา..อื่อ..ขะ..ขอร้อง..อ่า..พอได้แล้ว...อ๊าาาา" ซาสึเกะตวัดลิ้นลงลึกเข้าไปอีกเมื่อรับรู้ถึงแรงรัดที่ลิ้นก็ยิ่งตวัดไปมาอย่างเร็วแร็ง จนซากุระกระตุกเกร็งร้องเสียงหลงเบิกตากว้างตัวเบารู้สึกเหมือนลอยเคว้งอยู่ในอากาศ ในหัวขาวโพรงมึน แต่รู้สึกเหนื่อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 'ทำไมนะ ทำไมถึงรู้สึก... ดี อย่างนี้' ซากุระคิดในใจ ถึงตอนนี้เธอไม่สามารถต้านทานใจตัวเองได้แล้ว
"ยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ ซากุระ มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น" ซาสึเกะจูบไล่ขึ้นมา มือปลดเสื้อผ้าของตนออกอย่างช้า เพราะรู้ว่าร่างบางไม่สามารถต้านเขาได้อีกต่อไป ซาสึเกะ คบเม้นยอดอกเบาๆ ก่อนเลื่อนขึ้นมาจูบที่ปาก ชันตัวขึ้นมาจับตัวตนถูกับร่องเนื้อค่อยๆ ดันเข้าไปช้าๆ
"อ๊าาาาา....จะ..เจ็บ..เจ็บ..ฮึดๆ.คะ..คนใจร้าย ใจร้ายๆ ใจร้ายที่สุด" ซาสึเกะกระแทบตัวตนเขามาในตัวซากุระครึ่งนึงก็ต้องตกใจเบิกตากว้างเมื่อตัวตนเคลื่อนผ่านเยื่อบางกับการรับสัมผัสที่ตอดรัดแน่นมากจนตัวตนของเขาแทบขาด ซาสึเกะมองมาจุดเชื่อมของร่างกายพบคราบเลือดเขารู้ทันทีว่านี่คือครั้งแรกของเธอ ซาสึเกะกลับมามองหน้าร่างบางใต้อานาณัตอีกครั้ง ตอนนี้ซากุระหลับตาแน่นหันหน้าไปอีกทางเอามือก็ทุบที่อกซาสึเกะแรงๆ ปากก็ร้องออกมาเพราะความเจ็บ เจ็บที่ตัวและใจ
"ซะ..ซากุระ ซากุระ ลืมตา ซากุระ" ซาสึเกะจูบที่เปลือกตาร่างบางอย่างแผ่วเบามือลูบผมอย่างอ่อนโยนเรียกให้เธอลืมตามองเขา ซากุระยังคงหลับตาแน่นเพราะยังเจ็บอยู่ที่สำคัญไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้ายคนนี้
"ซากุระ ฟังฉันนะ ฉะ..ฉันขอโทษทะ..ที่ทำแบบนี้ มองฉันสิซากุระได้โปรด" ซาสึเกะพรมจูบที่แก้มเพื่อให้เธอลืมตามองเขา ซากุระค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองร่างสูง
"ฮึดๆ..ซะใจนะ..นายแล้วใช่ไหม..ฮึด..พอใจแล้วใช่ไหม..ฮึดๆ.. " ซากุระพูดทั้งน้ำตาซาสึเกะใจไหววูบเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงจูบซับน้ำตาให้เธอ ซากุระเบือนหน้าหนีมองไปอีกทาง
"ฉันขอโทษที่ไม่เชื่อใจเธอ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ขอโทษจริงๆ ที่ฉันทำเพราะฉันไม่อยากให้เธอไปจากฉัน พอได้ยินสิ่งที่คารินพูดฉันโกรธๆ มาก จนขาดสติ แต่ที่ฉันทำไปเพราะฉันรักเธอนะ ได้ยินไหมซากุระฉันรักเธอ รักมาก นอกจากแม่แล้วฉันไม่เคยรักผู้หญิงคนไหน จนได้พบเธอ เธอคือผู้หญิงที่ฉันรักที่สุด และอยากอยู่ด้วยไปตลอด" ซาสึเกะบอกสิ่งที่อยู่ในใจมองซากุระที่หันมามองเขา ซาสึเกะเอามือลูบผมซากุระอย่างแผ่วเบ่า ส่งสายตาที่มีความรู้สึกมากมายไปให้
"ที่นะ..นายพูดก็แค่ข้อแก้ตัวเท่านั้น ฮึด..ฉันไม่เชื่อนายหรอก คนใจร้าย.. " ซากุระหันมามองถึงสายตาเขาจะบอกว่าเรื่องที่พูดเป็นเรื่องจริง แต่เขาเป็นพวกช่ำชอนเรื่องผู้หญิงคงจะทำมาบ่อยเพื่อไม่ให้ตัวเองดูเลวก็เท่านั้น
"ยังไม่ต้องเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดตอนนี้ก็ได้ ลองเปิดใจเธอแล้วมองลงให้ลึกถึงใจฉันให้ใจเราเชื่อมถึงกัน ให้เราตอบสนองซึ่งกันและกันก็พอ" ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าลุ่มหลงพรางจูบเปลือกตาซากุระให้เธอผ่อนคลายไล่จูบมาที่ใบหูกระซิบเสียงแหบก่อนจะใช้นิ้วลูบเปลือกตาเธอเบาๆ เพื่อให้เธอลืมตาขึ้นมามอง ก้มลงหอมแก้มเธอไปมาสลับทั้งสองข้างมือค่อยๆ เลื่อนลงมาบีบคลึงที่อกอิ่ม ขยับตัวตนเข้าออกช้าๆ เนิบๆ เพื่อให้เธอคลายความเจ็บ ซากุระเคลิ้มสัมผัสที่ซาสึเกะมอบให้ บวกกับสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ส่งมาทำเอาเธอคุมสติตัวเองไม่ได้
"อื่อ..อืม..อ่า..." ซากุระค้อยตามซาสึเกะส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ หลับตารับสัมผัสที่เขาให้ ซาสึเกะขยับตัวเข้าออกช้าๆ ฟืนความต้องการของตัวเพื่อให้เธอคลายความเจ็บลง ก้มลงเอาลิ้นวนรอบยอดอกที่ชูชันคบเม้มเบาๆ สลับไปมาทั้งสองข้าง ซากุระเองก็ส่งเสียงครางหวานๆ ออกมาเป็นระยะตามจังหวะการโยกของร่างสูง ซาสึเกะเงยหน้ามาจูบซากุระเธอเองก็จูบเขากลับไป
"พร้อม..อืม.ไปกับฉะ..อือ.ฉันไหม..อ่า..ซะ..ซากุระ" ซาสึเกะพรมจูบทั่วใบหน้าของซากุระเงยหน้าสบตากับเธอก่อนถามขยับตัวช้าๆ เนิบๆ สีหน้าพยายามฟืนอารมณ์เป็นอย่างมาก
"อ้า..นะ..นายรัก..อื่อ..ฉะ..อืม..ฉันจริงๆ ใช่ไหม อ้า" ซากุระลูบไล้ใบหน้าร่างสูงถามจากใจ สบตาเขาอีกครั้ง
"ที่สุดครับ สุดที่รัก" ซาสึเกะก้มลงจูบซากุระอย่างดูดดื่มอีกครั้ง ขยับเอวเร็วและลึกกว่าเดิม ซากุระเองก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีจูบเขากลับไปเอามือลูบแผ่นอกกว้างไปมา ซาสึเกะชันตัวขึ้นมาขยับเอวเร็วกระแทกลึกจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นมาเมื่อกลั้นความต้องการไม่ได้ ซากุระเริ่มขยับเอวรับสัมผัสที่แทรกเข้ามาอย่างประสีประสาทำตามความต้องการของตัวเอง ซาสึเกะรู้ร่างบางฟืนอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เร่งจังหวะเอวเพื่อพาเธอไปให้สุดขอบปลายฟ้า
"ฉะ..อ่า.ฉันรักนายนะ..อื่ม..ซะ..อ่า.ซาสึเกะ." ซากุระกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ระบายความรู้สึกที่มีออกมา สวนเอวกลับร่างสูงไป ซาสึเกะก้มลงจูบซากุระเอาลิ้นเกี่ยวพันกับลิ้นของซากุระไปมา ก่อนจะกระแทกสุดแรงพาร่างบางแตะปลายสุดของขอบฟ้า ซากุระกระตุกเกร็งขมิบตัวตอดรัดการปลดปล่อยของซาสึเกะอย่างเรี่ยงไม่ได้
"ขะ..ขอบคุณ..อืม..ขอบคุณ..แฮ๊กๆ..ขอบคุณ ฉันก็รักเธอ" ซาสึเกะทาบตัวลงมาซบซอกคอซากุระพรมจูบที่แก้มลูบผมซากุระด้วยความรักใคร่ ซากุระเองก็กอดซาสึเกะไว้แน่นเช่นกันราวกับว่ากลัวเขาหายไปอย่างไงอย่างนั้น ก่อนจะหันมาจูบกับเขาอย่างดูดดื่มมือลูบแผ่นหลังไปมา ซาสึเกะชันตัวขึ้นมา
"เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ ที่รักของผม" ซาสึเกะจูบแก้มซากุระอีกทีเริ่มขยับตัวอีกครั้ง
"คะ..คน..อ้ะ..บ้า..อื่ม.." ซากุระยิ้มให้ตบที่ไหล่ก่อนจะหอมแก้มซาสึเกะแล้วบทเพลงรักก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
 
เพี๊ยะ
 
"แกเรียกไอ้เวรนั่นมาทำไม" ร่างสูงผมส้มตบเข้าที่หน้าสวยอย่างแรงจนร่างบางทรุดลงกับพื้น
"ฉะ..ฉันมะ.."
"อย่ามาตอแหล เพราะมีแค่แกเท่านั้นที่รู้ หรือว่าแกให้อภัยพวกมันแล้วเรื่องที่พวกมันฆ่าพ่อกับแม่เธอ" ร่างสูงกระชากผมร่างบางให้เงยหน้าสบตาตน
"มะ..ไม่ใช้ฉันแค่คะ..คิดว่าถ้าให้ซาสึเกะมาเจอฉากนั้นอาจทำให้ซะ..ซาสึเกะไล่มันออกมาจากบ้านกะ..ก็ได้ ถะ..ถ้าเป็นอย่างนั้นเรื่องที่จะได้ตัวมันมากะ..ก็จะได้ง่ายขึ้น" ร่างบางผมแดงพูดอย่างลำบากเพราะความเจ็บที่หน้าจนรู้สึกเหมือนหน้าชา
"หึ ไม่ใช่ว่าแกใจอ่อนคิดจะช่วยมันหรอกหรอ อย่าลืมสิว่าพ่อมันเป็นคนฆ่าพ่อแม่เธอ แถมยังเอาที่ดินของพวกเธอไปเป็นของพวกมันปล่อยให้เธอกับน้องต้องลำบากมากขนาดไหน ในขณะที่พวกมันเสวยสุขบนทรัพสมบัติที่ควรเป็นของพวกเธอ อย่าลืมสิ คาริน" ร่างสูงจับปลายคางพูดเสียงอ่อนฟังดูน่ากลัว ย้ำสิ่งที่เคยผ่านมา
 
คารินเบิกตากว้างเมื่อภาพอดีตที่เธอเห็นพ่อโดนยิงต่อหน้าต่อตาลอยกลับเข้ามาในหัวอีกครั้งเพราะตอนที่พ่อเธอล้มลงกับพื้นเธอเห็นคิซาชิเดินเข้ามามองพ่อเธอในมือถือปืนก่อนจะวิ่งไปอีกทาง เด็กน้อยวัย 10 ขวบ เดินออกมาหาผู้เป็นพ่อ
'คุณพ่อค่ะ..ฮึดๆ..คุณพ่อ..ฮือออ..' เด็กน้อยวิ่งเข้ามากอดพ่อตัวเองที่นอนจมกองเลือดร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้
'คะ..คาริน..พ่อระ..รักหนูนะลูก..อึด..' ร่างสูงวัยกลางคนนอนเอามือลูบผมเด็กน้อยที่กอดตัวเองปลอบขวัญลูกตัวเองที่กลัวจนตัวสั่น
'หนูก็รักพ่อค่ะ..ฮึดๆ..หนูจะพาคะ..ฮึด..คุณพ่อไปหาคุณหมอนะค่ะ..พ่ออย่าเป็นไรนะ..ฮึดๆ..' เด็กน้อยพยายามพยุงตัวผู้เป็นพ่อให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ผู้เป็นพ่อเห็นความพยายามของลูกสาวที่จะช่วยตนถึงกับน้ำตาไหลออกมาเพราะรู้ว่าพยายามไปก็ไร้ความหมาย
'มะ..ไม่เป็นไรคะ..คารินพะ..พ่อไม่ไหวแล้วลูก ระ..รีบนะ..หนีไปคาริน..หนีไป' ผู้เป็นพ่อพยายามยกมือกอดลูกสาวตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายรู้ว่าลมหายใจใกล้จะหมดลงเต็มที
'คาริน!! อ๊ะ!? คุณพ่อ!!!! ใครทำคุณพ่อ' เด็กชายวัย 15 อีกคนวิ่งออกมาจากตัวบ้านตรงมาหาร่างสูงที่นอนกับพื้นโดยมีน้องสาวตนกอดไว้อยู่
'ซะ..ซาโซริดะ.ดูแลน้องดะ..ด้วยนะลูก พ่อรักลูกทั้งสองมาก ระ..รักน้องให้มะ..มากๆ นะซาโซริ ไปลูกพะ..พาน้องหนีไปทะ..ที่นี่อันตะ..ตรายหนีไประ..รีบนะ...' ร่างสูงลูบหัวเด็กชายก่อนจะผลักตัวลูกสาวให้ลูกชายเพื่อให้พาหนีไป สายตาจ้องมองที่เด็กทั้งสองคนด้วยความห่วงหาอาถรก่อนตาจะค่อยๆ หลับลงพยายามมองหน้าลูกสาวและลูกชายของตัวเองผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา อยากมองให้นานที่สุดเท่าทียังทำได้ อยากโอบกอดเอาไว้จนนาทีสุดท้าย อยากปกป้องให้ทั้งคู่ปลอดภัย และอยากอยู่ด้วยกันให้นานกว่านี้
'ใครเป็นคนทำพ่อแบบนี้ครับ ใคร..พ่อ!!!ลืมตาขึ้นสิครับ!!ลืมตา..พ่อ...ผมจะดูแลน้องเองด้วยชีวิตของผม ผมสัญญา...' เด็กน้อยเขย่าร่างพ่อหวังให้ลืมตาตื่นขึ้นมา เด็กน้อยทั้งสองร้องไห้กอดร่างที่ไร้ซึ่งลมหายใจกรี๊ดร้องออกมาราวกับคนขาดสติ
'ไม่!!!!!! พ่อจ๊าาา!!ตื่นสิลืมตาสิพ่อพูดกับหนูสิค่ะ..ฮึดๆ..อย่าทำกับหนูแบบนี้นะ..ฮืออออ..อย่าทิ้งหนูไป..ฮืออออ' เด็กสาวซบลงบนอกของผู้เป็นพ่อที่คอยให้ความอบอุ่น ถึงแม้ตอนนี้ร่างที่ไร้ลมหายใจไร้ซึ่งสัญญาณของการมีชีวิต แต่ว่าอ้อมอกเขาร่างสูงก็ยังอบอุ่นอยู่เสมอ ถึงแม้เลือดในร่างกายจะหยุดไหลเวียนแต่ความรักความห่วงใยยังไม่หายไป เด็กน้อยซุกหน้ากับอกร้องไห้ฟูมฟาย เด็กชายลุกขึ้นปาดน้ำตาตัวเองทิ้งก้มหน้ากำหมัดแน่นก่อนสายตาจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่พื้น ซาโซริหยิบของที่ตกกับพื้นขึ้นมามอง เป็นส้อยเงินรูปวงกลมฝังเพร็ชสีชมพูที่ขอบเรียงตามแนว 5 เม็ด เด็กชายพยายามว่าเคยเห็นที่ไหน 'ของคุณลุงคิซาชินิ'
 
ปั้ง!!
 
'คารินไปเร็ว คาริน' ซาโซริรีบคว้าข้อมือของน้องสาว
'ไม่!!น้องไม่ไป..ฮึดๆ..น้องจะอยู่กับพ่อ..ฮือออ..พ่อจ๊าา...' คารินสบัดมือออกจากพี่ชายก่อนจะกลับไปซบหน้ากับพ่ออีกครั้ง
 
ขนปั้ง!! ปั้ง!!
'ไปเร็วคาริน พี่สัญญากับพ่อว่าจะดูแลน้อง ไปกับพี่' ซาโซริคว้าแขนน้องสาววิ่งไปหลบที่พุ้มไม้ข้างๆ
'หายไปไหนแล้ว บ้าจริง!!!' ร่างสูงสะบดออกมาสบัดมือที่ถือปืนอย่างหงุดหงิดก่อนจะวิ่งไปอีกทางอย่างเร็ว
'คุณลุงคิซาชิ!!?' ซาโซริมองร่างสูงที่วิ่งหนีไปจนลับตา
'น้องเห็นคุณลุงยิงคุณพ่อ..ฮึดๆ..คุณลุงฆ่าคุณพ่อน้องเห็น น้องเห็น..ฮืออออ' คารินพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนขาดสติ เด็กน้อยเอามือจับหัวของตัวเองลูบไปลูบมาราวกับจะให้ภาพที่เห็นหายไป ซาโซริเข้าไปกอดน้องสาวที่นั่งร้องไห้จนตัวสั่นเทาราวกับลูกนกที่ตกน้ำลูบผลปลอบใจก่อนจะพาน้องออกมาจากที่เกิดเหตุ
 
"ฉันไม่ใจอ่อนกับพวกมันง่ายๆ หรอก สำหรับทุกสิ่งที่พวกมันทำ" คารินหันไปประจันหน้าร่างสูงอีกครั้งส่งสายตาแข็งกร้าวไปให้ ร่างสูงกระตุกยิ้มชอบใจที่สุมไฟให้ร่างบางได้สำเร็จ
"ดีมากคาริน มันต้องอย่างนี้สิ เธอต้องตอบสนองมันให้มากกว่าที่เธอได้รับ อย่าลืมนะว่าเธอกับพี่ชายเธอลำบากมากขนาดไหนตอนที่อยู่กันตามลำพังโดยไม่มีพ่อแม่คอยดูแล เธอต้องเอาคืนมันให้มากเป็นร้อยเท่าพันเท่า ฉันจะค่อยช่วยเธอเองนะคาริน" ร่างสูงพูดวงเวียนอยู่ใกล้ใบหูก่อนพรมจูบที่แก้มเนียนใส
"ค่ะ พี่เพน" คารินจูบตอบเพน เพนพาร่างบางมาที่เตียงเพื่อเริ่มบทรักสุดเร้าร้อน