[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

"คุณคารินค่ะ นี่ใช่ทางไปโรงแรมมิซากิหรอค่ะ" ซากุระหันหน้ามองข้างทาง เธอนั่งรถมากับคารินจะ 20 นาทีแล้ว ถ้าเป็นโรงแรมซากิจริงๆ จากสนามบินโซระก็น่าจะถึงตั้งนานแล้ว เพราะห่างจากสนามบินแค่ 10 กิโลเอง

"อ๋อค่ะ พอดีลูกค้าขอไปเจอที่โรงแรมชิโอรินะค่ะ คือเขามีธุระต้องทำต่อเพื่อความสะดวกของทางลูกค้านะค่ะ" คารินพูดสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย ก่อนจะมองซากุระที่ก้มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"จะทำอะไรค่ะ" คารินถาม

"จะโทรบอกซาสึเกะน่ะค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ซากุระถามสีหน้าสงสัยเล็กน้อย

"เดี๋ยวฉันโทรให้เองดีกว่านะค่ะ พอดีมีเรื่องจะคุยน่ะค่ะ อีกอย่างก็ถึงแล้วเรารีบไปกันดีกว่าน่ะค่ะ" คารินเปิดประตูรถ ซากุระจึงต้องลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ เบื่องหน้าเป็นโรงแรมสูงสุดหรูที่นี่ใหญ่รองจากโรงแรมโยโรโคบิของเธอ

"แล้วเอกสารสัญญาละค่ะ อยู่ไหนฉันยังไม่เห็นเลยน่ะค่ะ" ซากุระถามมองคารินที่เดินนำเข้าไปในตัวโรงแรม

"อะ..เอ่อ..คะ..คือว่า..อ๋อ..ฉันลืมไว้ในรถน่ะค่ะ ขอไปเอาก่อนนะค่ะ ส่วนคุณก็ไปหาลูกค้าที่ห้องรับรอง ชั้น 15 ห้อง R15-3069 นะค่ะในฐานะตัวแทนคุณซาสึเกะ" คารินพูดพรางหันหลังเดินไป

"เดี๋ยวสิค่ะทำไมต้องนัดในห้องด้วยละค่ะ" ซากุระเริ่มสงสัยขึ้นเรื่อยๆ

"ก็นี่เป็นการทำสัญญาสำคัญนี่ค่ะ ก็ต้องทำในที่ลับหน่อยสิค่ะถูกไหม คุณรีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาเอกสาร และจะโทรบอกซาสึเกะ แล้วจะรีบตามไปน่ะค่ะ ไม่ต้องห่วง" คารินยิ้มให้ซากุระก่อนจะหันหลังเดินไปอย่างเร็ว

"เอาไงดีหละ เพื่อโรงแรมที่คุณพ่อเป็นคนสร้างที่สำคัญเรามาในฐานะตัวแทนของซาสึเกะต้องทำให้ดีที่สุดให้นายนั้นอึ่งไปเลยว่าเราก็ทำได้ เอาหละเป็นไงเป็นกัน" ซากุระสูดหายใจเข้าปอดอีกที่เพื่อเรียกความมั่นใจก่อนจะเดินไปที่ลิฟเอื่อมมือกดเรียกลิฟ

ตัดมาทางซาสึเกะ

"ซาสึเกะคุง เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันต่อดีกว่านะค่ะ" สาวอกอึ๋มควงแขนซาสึเกะเอาหน้าซบกับไหล่คนตัวสูง

"ก็ดะ.."

~~~~~~กริ้งๆ~~~~~

"ขอตัวแป๊บนะครับ" ซาสึเกะเอามือไล้แก้มหญิงสาวก่อนจะรับโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดเล็กน้อย

"มีอะไรว่ามา" ซาสึเกะทำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

'คุณอยู่ไหนน่ะ!ซาสึเกะ!!' เสียงจากในโทรศัพย์ถามน้ำเสียงเหมือนมีเรื่อง

"แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยละ คาริน"

'ก็ซากุระนะสิค่ะ'

"ซากุระ!เป็นอะไร!!" ซาสึเกะถามน้ำเสียงตกใจ

'เธอเคยให้ฉันช่วยติดต่อเสี่ยให้เธอน่ะค่ะแต่ฉันบอกปัดไป แต่ตอนนี้ฉันเห็นซากุระมากับเสี่ยคนหนึ่ง เสี่ยคนนี้ฉันพอรู้จัก เขาชอบเลี้ยงเด็กสาวๆ น่ะค่ะ ยังไม่แก่เท่าไหร่ที่สำคัญทั้งรวยทั้งทุ่มด้วยน่ะค่ะ ไม่กี่วันที่ผ่านมาเพื่อนของฉันที่เป็นเด็กเขาบอกมาว่าเขากำลังจะเลี้ยงเด็กอีกคนเห็นบอกว่าให้ค่าตัวตั้ง 10 ล้านเลยน่ะค่ะ เพื่อนฉันบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นคนขอเองเลยนะค่ะเพราะว่าเธอเป็นหนี้จะเอาเงินที่ได้ไปใช้หนี้ ท่าทางเขาจะหลงเด็กคนนั้นมากด้วยน่ะ เห็นบอกว่ามีอะไรกันหลายรอบแล้วด้วย เพื่อนฉันบอกมาอย่างนี้หละค่ะ" คารินเล่าให้ฟันน้ำเสียงจริงจังเอามากๆ

"ซา-กุ-ระ-อยู่-ไหน!!" ซาสึเกะถามเน้นที่ละคำน้ำเสียงเยือกเย็นจนน่ากลัว เขาวางสายก่อนจะลุกขึ้นสีหน้าไม่มีสบอารมณ์ใดๆ ดวงตาสีนิลฉายแววแข็งกร้าวขึ้นมา

"จะไปไหนค่ะ" หญิงสาวถามขณะที่ซาสึเกะกำลังลุกออกไป

"....." ซาสึเกะหันหน้ามามองด้วยหางตาที่แข็งกร้าวจนหญิงสาวไม่กล้าสบตาหรือถามต่อ ซาสึเกะควักเงินวางบนโต๊ะก่อนจะเดินไป

ตัดมาทางซากุระ

"ห้อง R15-3069 อยู่ไหนนะ อ๊ะ..เจอแล้ว" ซากุระหยุดหน้าห้องที่คารินบอกมาก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองก่อนจะเข้าไป

"เดี๋ยวน่ะ คุณคารินยังไม่มาเลยนิจะรอดีไหมน่ะ" ซากุระหยุดมือที่กำลังเคาะประตู

"เอาน่า เราต้องมั่นใจตัวเอง อื่ม.." ซากุระกำหมัดแน่นก่อนจะเคาะประตู

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"ฉันตัวแทนโรงแรมโยโรโคบิ ฮารูโนะ ซากุระ มาแทนคุณอุจิวะ ซาสึเกะค่ะ ขอเข้าไปนะค่ะ" ซากุระเคาะเรียกคนข้างในแต่ไร้เสียงตอบออกมา 'ไม่เห็นมีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย' ซากุระยืนรอเกือบ 5 นาที

"อย่าบอกนะว่า!" จะเป็นอย่างที่คารินพูดตอนแรก ซากุระนึกถึงตอนที่คารินพูด 'จะไปทำสัญญากับโรงแรมไดอิกิ แทนนะค่ะ ' ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ จะทำไงละ เข้าไปดูก่อนดีกว่า

"อ๊ะ!..ประตูไม่ได้ล็อกไว้ อาจจะเข้าห้องน้ำอยู่ก็ได้" ซากุระให้กำลังใจตัวเองก่อนเปิดประตู

แอ๊ดดด พอเปิดเข้าไปก็พบเพียงความวางเปล่าของห้อง เดินเข้าไปด้านในข้างหน้าเป็นโต๊ะรับแขก ด้านซ้ายเป็นโซนครัว ด้านขวามีผนังกันไว้ด้านหลังประตูเป็นห้องนอนแต่มันก็วางเปล่าไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่

"ฉันมาช้าไปหรอเนี่ย" ซากุระก้มหน้าอย่างผิดหวังก่อนจะมีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมาในหัว 'อย่าเป็นตัวถ่วงลูกฉัน'

"ตะ..ตัวถ่วงหรอ" ซากุระพูดออกมาเบาๆ กับตัวเองนัยตาสีใบไม้สั่นไหวเล็กน้อย

แอ๊ดดด ปึก แกร๊ก ซากุระหันไปตามเสียงที่ดังมาจากประตู

"เธอคือคนที่คารินพามาสิน่ะ" ชายร่างสูงวัยกลางคนเข้ามาในห้องใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเจาะมันไม่ดูน่าเกลียดหรือน่ากลัวเลย แต่มันดันเพิ่มเสน่ห์ให้เขามากขึ้นไปอีก ในชุดเสื้อฮูดสีดำลายคลายเมฆสีแดงด้านหลัง กางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มรองเท้าไนกิสีดำแดงมือล้วงกระเป๋าเสื้อเดินเข้ามาหาซากุระ 'นี่หรอลูกค้าแต่งตัวแบบนี้นะหรอ จะมาทำสัญญาเช่าไม่ต่ำกว่า 10 ล้าน' ซากุระมองสำรวจร่างสูงตรงหน้า

"อะ..เอ่อ..คะ..ค่ะ คะ.คุณคารินให้มาที่นี่" ซากุระเริ่มไม่ไว้ใจในร่างสูงตรงหน้า

"เธอนี่ใช้ได้เลยน่ะ ชื่ออะไรละ" ร่างสูงถามพร้อมก้าวเท้าเข้ามาหาซากุระ

"ฉะ..ฉัน ฮะ..ฮารูโนะ ซากุระค่ะ มาแทนคุณอุจิวะ ซาสึ.." ซากุระหยุดพูดเพราะร่างสูงเดินมาหยุดข้างหน้าพร้อมเอามือโอบเอวดึงตัวเธอมาเข้าหาตัว

"ตัวเธอหอมจัง" เพนสูดกลิ่นกายของซากุระที่ลอยปนในอากาศ

"จะทำอะไร!! ปล่อยน่ะ" ซากุระเอามือยันหน้าอกดันตังเองออกมา แต่ดูเหมือนจะตรงกันข้ามกับร่างสูงที่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก

"ยัยคารินนั้นส่งเธอมาให้ฉันนิ แสดงว่าตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้วเพราะฉันซื้อเธอมา" เพนพูดพรางซุกหน้าบซอกคอขาวๆ ของซากุระ สูดกลิ่นกายของสาวในอ้อมกอดกลิ่นตัวที่ปราศจากน้ำหอม เหงื่อที่เริ่มออกมาด้วยความตกใจกลัวประสมกับกลิ่นเนื้อสาวมันช่างกระตุมอารมณ์ความใคร่ได้เป็นอย่างดี

"ระ..เรื่องอะไรกัน คุณไม่ใช่ลูกค้าที่จะมาเซ็นสัญญาที่คารินบอกหรอ แล้วคุณเป็นใคร" ซากุระถามไปดิ้นไปมาให้หลุดจากอ้อมเอามือดันหน้าเขาให้ออกห่าง

"หึ เธอคงโดนยัยนั้นหลอกมาละสิ แต่ช่างเถอะ ยังไงซะเธอก็ต้องเป็นของฉัน"

"อ๊ายยย!! ปล่อยน่ะปล่อย ขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลย" เพนอุ้มซากุระขึ้นมาเอามือประครองสะโพรกของเธอก่อนจะพามาที่เตียง

"โอ๊ยยย!!!!" เพนเหวี่ยงซากุระลงกับเตียงอย่างแรงก่อนจะโถมตัวเข้าหาร่างบางที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด เธอจุกมากเพราะกระแทกกับเตียงอย่างแรง เพนคร่อมร่างซากุระล็อกข้อมือไว้ เขาไม่รอช้าก้มลงไซ้ซอกคอเธอทันที

"ขะ..ขอร้องยะ..อย่าทำอะไรฉันเลยนะ" ซากุระขอร้องทั้งน้ำตา เพนเงยหน้ามองก่อนจะก้มไปหอมแก้ม ซากุระพยายามเบือนหน้าหนีแต่มีหรือจะพ้น

"อย่าขออะไรที่เป็นไปไม่ได้สิ ไม่ต้องกลัวฉันจะอ่อนโยนกับเธอน่ะซากุระ" เพนกระซิบข้างหูอย่างแผ่วเบาก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในใบหูขาวสะอาด ทำเอาซากุระขนลุกขึ้นมาที่เดียว ซากุระดิ้นอีกครั้งเมื่อความจุกค่อยๆ หายไป เอาเข่ากระแทกที่หว่างขาของเพน

"ไม่ได้กินฉันหรอเธอนะ นอนเฉยๆ ก็พออย่างอื่นเดี๋ยวฉันทำเอง" เพนหนีบขาซากุระโถมตัวทับเธอก่อนจะเอาขาค่อยๆ แยกขาเธอออกจากกัน

"ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ออกไปน่ะ ไอ้..อืม..อื่อ" เพนจูบปิดปากซากุระก่อนเธอจะด่าเขาไปมากกว่านี้ แต่เธอยังคงปิดปากตัวเองไว้ไม่ยอมให้เขาเข้ามาได้ เพนพยายามเอาลิ้นเข้าไปในปากซากุระแต่ทำอย่างไงเธอก็ไม่ยอม จนเขาต้องกระแทบปากเธอแรงๆ จนซากุระยอมเปิดปากเพราะความเจ็บนั้นเป็นการเปิดทางให้เพนเอาลิ้นร้อนๆ ควานหาความหวานทั่วปากดูดซับความหวานจากปากเธอ

"ปากเธอหวานใช้ได้เลยน่ะ ถ้าตรงอื่นหละจะหวานเท่าปากหรือเปล่า ขอฉันลิ้มลองหน่อยน่ะ" เพนปล่อยมือจากซากุระลงมาปลดเสื้อเธอ ทันทีที่เพนปล่อยมือซากุระก็ตบเข้าที่หน้าเพนอย่างแรงจนหน้าเขาหันตามแรงมือมีรอยฝ่ามือปรากฏขึ้นที่หน้า เพนค่อยๆ หันมามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ

"เธอรู้อะไรไหมซากุระ การขัดขืนของหญิงสาวคือตัวกระตุ้นความอยากอย่างดี และที่สำคัญยิ่งทำให้ผู้ชายเจ็บเท่าไหร่เขาก็ยิ่งอยากครอบครองเธอมากเท่านั้น ฉะนั้นอยากตบอยากตีก็เชิญตามสบายเพราะมันยิ่งทำให้ฉันอยากมากขึ้นไปอีก" เพนพูดพรางปลดเสื้อของตนเองมองร่างบางด้วยตาร้อนๆ ซากุระนอนคิดตามคำที่เพนพูดก็หยุดนิ่งพยายามหาทางเอาตัวรอด จนเพนถอดเสื้อตังเองออกกลับมาไซ้ซอกคอเธออีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอนอนนิ่งๆ ให้เขาไซ้โดยไม่ขัด เพนไซ้ซอกคอลงมาที่เนินอกอิ่มเอามือคลึงเบาก่อนจะไล้ปากมาที่แก้ม

"การอยู่นิ่งๆ สำหรับผู้ชายคือสมยอมเธอไม่รู้หรอ ซากุระ" เพนหอมแก้มไปอีกที่ 'โอ๊ย!!อะไรนักหนาเนี่ยพวกผู้ชายอยู่เฉยก็หาว่าสมยอม ขัดขืนก็บอกว่าเพิ่มอารมณ์ ฉันอยากจะบ้า คิดสิคิด อ๊ะ!! งั้นเอาอย่างนี้ดีกว่า' ซากุระหันหน้าไปเจอแจกันที่โต๊ะข้างเตียงก็มีแผนขึ้นมาในหัวทันที

"โธ่..พี่ชายฉันอย่ารีบนักสิค่ะ น้องยังไม่รู้จักชื่อพี่เลยน่ะ" ซากุระยกมือลูบไล้แผ่นอกกว้างกำยำ

"มาไม้ไหนเนี่ย" เพนชะงักเล็กน้อยมองหน้าซากุระ

"น้องตื่นเต้นไปหน่อยน่ะ ว่าแต่พี่ชื่ออะไรหรอค่ะ...(-/////////-)..." ซากุระถามพรางลูบหน้าอกไปมาจนถึงไหล่ 'แล้วฉันจะเขินทำไมเนี่ย ให้ตายทำไมเขามีหุ่นที่... โอ๊ย!อยากจะบ้า' ซากุระพยายามมองหน้าไม่มองแผ่นอกกับซิกเผกของร่างสูงที่มันช่าง...

"พี่ชื่อ เพน ครับ" พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มซากุระไปที ซากุระเบือนหน้าไปอีกทาง

"พี่เพนหรอค่ะ งั้นช่วยอ่อนโยนกับน้องด้วยน่ะค่ะ" ซากุระพูดพรางเอามือไล้หน้าเพนส่วนอีกมือเธอค่อยๆ เอื่อมไปที่แจกันตรงหัวเตียง

ปึกกก เสียงเปิดประตูดังพร้อมการปรากฏตัวของร่างสูงผมดำนัยตาสีนิลฉายแววแข็งกร้าวอย่างน่ากลัว มองคู่ชายหญิงกำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียง โดยหญิงสาวไม่ได้ขัดขืนการกระทำของร่างสูงที่คร่อมเธออยู่

"ซะ.ซา..สึ.เกะ" พอซากุระเห็นซาสึเกะเธอถึงกับยิ้มออกมาอย่างดีใจ ซาสึเกะเข้าไปกระชากร่างสูงออกจากตัวซากุระต่อยแรงๆ เข้าที่หน้าจนเพนลงไปกองที่พื้น

"มึงเป็นใครวะ!! เข้ามาได้ไง!" เพนทรงตัวยืนขึ้นมาเข้าไปกระขากเสื้อของซาสึเกะมองหน้าอย่างเอาเรื่องกำหมัดขึ้นมาเตรียมประทับที่หน้าซาสึเกะ

"อย่าดีกว่า ออกไปซะ" ซาสึเกะพูดสีหน้านิ่งเฉยมองเข้าไปนัยตาของเพนด้วยสายตาแข็งกร้าว เพนมองต่ำลงมาที่ท้องต้องตกใจเพราะซาสึเกะเอาปืนจ่ออยู่  เพนค่อยๆ ถอยออกมาก่อนจะไปหยิบเสื้อที่เตียง

"ไว้เรามาต่อกันใหม่น่ะ ซากุระ วันนี้มีมารผจญพี่ไปก่อนนะ" เพนเอื่อมมือไปไล้แก้มเธอเบาๆ

"อย่ามาแตะตัวฉัน" ซากุระปัดมือออกอย่างรังเกียด

"ที่เมื่อกี๋ยังนอนนิ่งๆ ให้ฉันลูบคลำอยู่เลยทีนี่ทำเป็นรังเกียด เอาเถอะพี่ไปก่อนดีกว่า" เพนทิ้งระเบิดลูกใหญ่ก่อนจะออกไป ซากุระรีบจัดการกับตัวเองก่อนจะลงมาจากเตียง

"ขอบจะ.." ซากุระเข้าไปกอดซาสึเกะอย่างดีใจกำลังพูดแต่ซาสึเกะผลักตัวเธอออกก่อนจะเดินออกไปสีหน้าเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง 'เป็นอะไรของเขา?' ซาสึเกะออกมาด้านนอกโดยมีคารินรออยู่ที่รถของซาสึเกะ ซากุระเห็นคารินก็ตรงเข้าไปหาทันที

เพี๊ยะ

"เธอหลอกฉันมาให้ไอ้เลวนั่น" ซากุระตบเข้าที่หน้าอย่างแรงจนเกิดรอยแดงที่หน้า

"เธอตบฉันทำไม ซากุระ" คารินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

"ไหนเธอบอกว่ามีลูกค้าที่โรงแรมจะทำสัญญาเช่า ฉันขึ้นไปบนห้องที่เธอว่าเจอแต่ไอ้สารเลวนั้น มันบอกว่าเธอขายฉันให้มัน" ซากุระพูดอย่างโมโหกำมือแน่นด้วยความโกรธ

"เธอพูดอะไรของเธอซากุระฉันไม่เข้าใจ" คารินถามทำหน้าสงสัย แต่มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อย ซากุระเห็นอย่างนั้นก็ยกมือขึ้นเตรียมตบเข้าที่หน้าคาริน

หมับ

"ห้ามฉันทำไมซาสึเกะ นายไม่เห็นที่เธอทำฉันหรอ" ซากุระหันไปมองหน้าซาสึเกะอย่างไม่พอใจที่เขาจับมือเธอไว้

"คารินทำอะไร? ฉันเห็นมีแต่เธอที่ทำ อยากไปจากฉันมากเลยหรือไง" ซาสึเกะถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"นายพูดเรื่องอะไรของนาย ฉันไม่เข้าใจ" ซากุระถามหน้าตาสงสัย

"ก็เรื่องที่เธอไปเป็นเด็กไอ้เสี่ยนั้นเพื่อแลกกับเงิน 10 ล้าน ไงละ!!!" ซาสึเกะตะโคกซากุระกลับไป

"เสี่ย? ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันโดนคารินหลอกมานายคิดเองแล้วกัน ว่าฉันมาที่นี่ได้ไงรถก็ไม่มี แล้วฉันจะมาได้ไงเงินติดตัวก็มีไม่ถึงร้อยนายเป็นคนหักเงินฉันเองจำไม่ได้หรอ แต่ทำไมฉันมาที่นี่ได้ เพราะคารินไปรับฉันมาจากสนามบินไง" ซากุระพยายามอธิบายให้ฟัง

"ไม่จริงน่ะค่ะซาสึเกะ คุณคิดเอาเองแล้วกันฉันจะไปทำอะไรที่สนามบินที่นั้นไม่ใช่ห้างสรรพสินค้าซะหน่อยจริงไหมค่ะ" คารินพูดสีหน้าไม่รู้เรื่องใดๆ ยิ้มให้ซากุระเล็กน้อย

"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่" ซากุระย้อนถาม

"เพื่อนฉันพักอยู่ที่นี่ฉันมารับเพื่อนไปเที่ยวนะ นั้นไงเพื่อนฉันมาพอดีเลย" คารินชี้ไปหน้าประตูโรงแรม มีหญิงคนหนึ่งกำลังเดินมาทางนี้พร้อมโบกมือให้ คารินโบกมือรับ

"อย่ามาแฉไฉ เธอกำลังโกหก" ซากุระขึ้นเสียงอย่าโมโห

"พอสักที!!! เธอนั้นแหละซากุระที่โกหกเพราะสิ่งที่ฉันเห็นเธอกำลังนอนนัวเนียกับมันบนเตียง โดยเธอไม่ได้ขัดขืนยังบอกว่าโดนหลอกอีกหรือไง? หึ ขอบใจนะคารินที่บอก ส่วนเธอซากุระมากับฉัน!" ซาสึเกะหันไปพูดกับคารินก่อนจะกระชากซากุระให้เดินตามไป