[Fic naruto] นี่แหละชีวิตของฉัน

     "ซากุระ ทำอะไรอยู่ลูก พ่อกับแม่ จะกลับแล้วน่ะ ขึ้นรถเร็ว"     "ค๊าาา แม่ หนูจะไปแล้วค่ะ อิโนฉันกลับก่อนน่ะ แล้วเจอกัน"     "อืม แต่คงเปิดเทอมเลยนะ ฉันจะไปฝร่งเศษกับพ่อน่ะ"     "อืม แล้วเจอกันนะบ๊าย" หญิงสาวผมหวานชมพูวิ่งไปที่รถทันทีที่ลาเพื่อนสาวเสร็จ รถได้เคลื่อนตัวออกมาจากตัวบ้านอย่างช้า     "นี่ลูก แม่ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"     "ว่ามาสิค่ะ" ซากุระที่นั่งมองข้างทางหันไปมองผู้เป็นแม่ที่นั่งข้างคนขับ     "ถ้าหากวันหนึ่ง แม่กับพ่อ ไม่ได้อยู่กับหนู ลูกจะอยู่ได้ไหม" น้ำเสียงที่อ่อนโยนถามออกมาด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้ม แต่สำหรับซากุระแล้วคำถามและน้ำเสียงนั้นมันเหมือนมีอะไรมาบีบคอจนหายใจไม่สะดวก     "ทะ..ทำไมแม่ถามแบบนั้นละค่ะ" เธอถามกลับสีหน้าแสดงถึงความตกใจบวกกังวล     "คนเราเกิดมาก็ต้องตาย แม่แค่อยากรู้ว่าลูกจะอยู่ได้ไหม ถ้าไม่มีแม่กับพ่อ"     "พูดอย่างกับจะทิ้งหนูไปงั้นแหละ"     "ตอบแม่มาสิ" เธอถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง     "อะ..เอ่อ ค่ะ ถ้าหากเป็นแบบนั้นหนูก็ต้องข้ามผ่านมันไปให้ได้ เพราะว่าหนูเป็นลูกพ่อกับแม่นี่ค่ะ ต้องเข้มแข็งอยู่แล้ว" เธอตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงสดใส     "จ๊าลูก ลูกพ่อนี่เก่งจริงๆ เลยน๊าาา" ผู้เป็นพ่อมองกระจกหลังเจอกับอาการทะเล้นของลูกสาวก็เอามือมาขยี่ผมด้วยความรักความเอ็นดู     "คุณค่ะ ข้างหน้า" ผู้เป็นแม่ตะโกนออกมาสุดเสียงจนทั้ง 2 หันไปมองตาม ก็เจอรถคันหนึ่งวิ่งข้ามเลนมาด้วยความเร็ว     "ไม่ทันแล้ว"
ปั้งงง
     "มะ..มะ.ม๊ายยยยย"     "ซากุระ! ซากุระ! แกเป็นไร"     "ใจเย็นน่ะลูก หนูปลอดภัยแล้ว" ซากุระที่เอ๊ะอะโวยวายลืมตาขึ้นมามองรอบข้าม ด้วยอาการเหนื่อยหอบอย่างแรง เธอรู้สึกถึงความเจ็บที่แขนและความปวดที่หัว ก่อนจะมองรอบตัวอีกครั้งให้ชัดขึ้น     "ทะ..ทะ.ที่นี่ที่ไหน" เธอเอามือจับหัวตัวเองเบาเพราะรู้สึกมึนๆ     "ที่นี่โรงพยาบาล รถของแกชนประสานงากับรถกระบะ แกหลับไปตั้ง 3 วันเลยนะเว๊ยเป็นห่วงแถบแย่"อิโนะมานั่งข้างเตียงเพื่อนแล้วตอบ     "จริงสิจำได้ว่าเห็นรถวิ่งสวนเลนมา แล้วพ่อกับแม่ฉันอยู่ห้องไหนละ" เธอถามพล่างหันมองเพื่อนสาวสติเธอเริ่มกลับมาทั้งหมดแล้ว     "อะ..เอ่อ คือ"     "ท่านทั้ง 2 ปลอดภัยดีใช่ไหม อิโนะ" เธอเริ่มหวั่นกับอาการของเพื่อนสาวที่อ่ำๆ อึ่งๆ     "น้าว่าหนูพักผ่อนก่อนดีกว่าน่ะ" แม่อิโนะเข้ามาประครองตัวซากุระให้นอนลง     "ไม่ค่ะ พ่อแม่ของหนูละค่ะ ท่านปะ..ปลอดภัยใช่ไหม" ซากุระเริ่มเสียงสั่นเล็กน้อย เธอรู้สึกร้อนรอบๆ บริเวณดวงตา     "คือ อย่างนี่นะ พ่อกับแม่หนู เสียชีวิตตรงที่เกิดเหตุนะลูกมีหนูที่รอดมาได้คนเดียว" พ่ออิโนะตอบน้ำเสียงนิ่งๆ      "มะ...มะ..ไม่น่ะ พ่อจ๊า แม่จ๊า ไม่จริง หรือว่าเราฝันไป ใช่เราต้องกำลังฝันอยู่แน่ๆ เดี๋ยวก็ตื่น ตื่นสิ... ตื่น... ตื่นขึ้นมาสิตัวฉัน ตื่นจากฝันร้ายนี่สิ ตื่น...ตื่นสิ..." ซากุระเอามือตบหน้าตัวเองแรงๆ เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นจนแก้มด้านซ้ายชา 'แสดงว่านี่เป็นความจริงสิน่ะ' เธอคิดในใจ น้ำอุ่นๆ ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสอง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเคว้งอยู่ในอากาศ หาจุดยืนหรือที่ยึดเกาะไม่ได้ โลกมันหมุนวนไปหมด ก่อนที่สติของเธอจะหายไป
     "ซากุระ! ซากุระ ! แกทำใจดีๆ ไว้นะ" อิโนะเข้ามาประครองร่างของเพื่อนไว้ก่อนที่เธอจะล้มตัวลงมาข้างหน้า     "พ่อค่ะ แม่ค่ะ ซากุระเป็นลมไปแล้วค่ะ"     "จับซากุระนอนดีๆ น่ะลูกพ่อจะไปเรียกหมอมาดูอาการ" พ่อของอิโนะบอกอย่างมีสติก่อนที่เขาจะเดินออกไป
     "คุณค่ะฉันสงสารหนูซากุระจังเลยค่ะ เสียคนสำคัญไปพร้อมกันถึง 2 คนแบบนี้เธอคงช็อคน่าดู" แม่อิโนะยืนพูดกับสามีของตนมองคุณหมอตรวจอาการให้ซากุระ     "ทำไงได้ละคุณ เราคงทำได้แค่ให้กำลังใจเขาให้ข้ามผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้"     "เธอไม่เป็นไรแล้วน่ะครับ อีก 2 วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว" หมอที่ตรวจอาการเสร็จบอกทั้ง 3 ที่ยืนมองอยู่     "ขอบคุณมากน่ะค่ะคุณหมอ"     "ครับ งั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับ" หมอเดินออกไปข้างนอกห้อง     "เฮ้อออ เราก็ไปกันได้แล้วล่ะคุณ"     "ค่ะ อิโนะลูกหนูดูแลซากุระนะ แม่กับพ่อจะไปจัดการเรื่องงานศพของ พ่อแม่ซากุระ"     "ค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงน่ะค่ะ" ทั้งสองเดินออกไป ในใจสงสารเด็กสาวที่นอนอยู่เอามากๆ     "ซากุระ ฉันเห็นใจแกจริงๆ เลยวะ แกต้องผ่านมันไปให้ได้ย่ะเว๊ย ฉันจะเป็นกำลังใจให้แกเอง" อิโนะนั่งมองเพื่อนสาวที่นอนน้ำตาไหล เธอเองเห็นภาพนั้นก็ยิ่งสงสารเพื่อนจากใจ ก่อนจะเอามือเช็ดน้ำตาให้เพื่อนที่นอนอยู่