My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

 

ตอนพิเศษ HBD (ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลัก) #เรื่องสั้น

 

 

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ดูเงียบเหงา ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ
ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปเห็นพวกเด็กๆกำลังวิ่งเล่นกันไปมาอย่างสนุกสนาน ฉันยิ้มทุกครั้งเมื่อเห็น บางทีฉันก็อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งนะ ฉันนึกย้อนกลับไปในอดีต ภาพที่ฉันเห็นคือ เด็กผู้หญิงคนนึงกำลังนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว แล้วอยู่ๆก็มีเด็กผู้ชายคนนึงยื่นสายไหมมาให้พร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

"กินสายไหมมั้ย?" เด็กผู้ชายพูดพร้อมกับยื่นสายไหมไปให้เธอ

"...." เด็กผู้หญิงไม่ได้พูดอะไร แต่อย่างน้อยเธอก็หยุดร้องไห้แล้วมองหน้าเขาแบบงงๆ

"ทำไม ไม่กินหรอ ? " เขาถามเธอกลับ ก่อนจะชักมือกลับ แต่จู่ๆก็มีมือมาคว้าแขนเขาไว้

"กะ กินสิ " เธอว่าก่อนจะคว้าแขนเขามาใกล้ แล้วตัดสินใจงับสายไหมที่เขาถืออยู่อย่างช้าๆ

ตึกตัก ตึกตัก ~

เสียงหัวใจของเด็กชายเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่มีใครมาทำกับเขาแบบนี้ เขาก้มมองแขนตัวเองที่มีมือของเด็กหญิงคล้องไว้อยู่
'นี่เป็นครั้งแรก..' ครั้งแรกที่เขาไม่นึกรังเกียจมือของคนอื่น ปกติเด็กชายจะเป็นคนถือตัว ไม่ชอบให้ใครมาแตะหรือโดนตัวเอง นอกจากเพื่อนสนิทและครอบครัว 'แต่กับเธอมันแปลก' เขาคิดก่อนจะยิ้มออกมาช้าๆ อย่างไม่รู้ตัว

"นี่! ยิ้มทำไมหรอ ? " เมื่อเด็กหญิงเงยหน้าขึ้นเห็นเด็กชายกำลังอมยิ้ม เธอก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

"เปล่านี่ ฉันไม่ได้ยิ้มให้เธอสักหน่อย" เด็กชายรีบเถียงกลับ แต่มันก็เป็นแค่ข้อแก้ตัว..

"งั้นเหรอ.."

"ใช่สิ"

"เสียดายเนอะ ฉันก็อยากมีคนยิ้มให้ฉันแบบนี้บ้างจัง"เด็กหญิงพูดพร้อมก้มหน้า เธอปล่อยมือจากแขนของเขา"แต่..ก็ไม่มีเลย ฮึก"แล้วเธอก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง.."ไม่มีเลยจริงๆ"

"นี่! อย่าร้องไห้สิ" เด็กชายตกใจก่อนจะรีบหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้เธอ แต่เธอก็ไม่หยุดร้องสักที เขาไม่รู้จะทำยังไงเลยดึงเธอมากอดไว้ เขาปลอบใครไม่เป็นด้วย แต่จะลองปลอบเธอเป็นคนแรก

"ยัยขี้แย เธอจะร้องไห้ขี้มูกโป่งไปถึงไหน!"

"ฮึก~ ก็ฉัน ฮึก ไม่มีใครนี่"

"เธอก็มีฉันแล้วนี่ไง..!"

"เอ๊ะ! " เด็กหญิงหยุดร้องก่อนจะเงยหน้ามองเด็กชายตรงหน้า

"ก็..เอ่อ ถึงเธอจะไม่มีใคร เธอก็จะมีฉัน แล้วถ้าเธออยากมีคนยิ้มให้ ฉันก็เอ่อ..จะยิ้มให้เธอเอง ทีนี้หยุดร้องไห้ได้แล้วเด็กน้อย :) "

"นายก็เด็กเหมือนกันแหละ! "

"ฉันโตกว่าเธอแล้วกัน"

"นายเด็ก!"

"ฉันโตกว่า!"

"นายเด็กเหอะ"

"ยัย..เด็กดื้อ!"

"เอ๊ะ! ไม่.." เด็กหญิงกำลังจะเถียงแต่เมื่อสบตากับเด็กหนุ่มเธอก็ต้องเงียบ..

ตึกตัก ตึกตัก~

เสียงหัวใจที่มันเต้นรัวอยู่นี่คืออะไร..?
ทำไมละ อยู่ๆเธอก็อายที่จะมองหน้าเขา นี่เธอเป็นอะไรไป ทำไมเป็นแบบนี้ ? ไม่มีเหตุผลเลย..

เด็กหญิงผละออกจากเขา ก่อนจะยืนขึ้นพลางก้มหน้างุด เธอกำลังเขิน ??

"เอ่อ..ฉันต้องไปแล้ว" เธอพูดก่อนจะวิ่ง แต่..

"เดี๋ยว! เธอจะไปไหน " เขาคว้าแขนเธอไว้..

"ฉัน..ไม่รู้.."

"เธอ.." เด็กชายเงียบไม่ถามต่อ "ก็ได้ เธอไปเถอะ" เขาตัดสินใจปล่อยมือเธอไป..

"อื้ม..ขอบคุณนะที่ยิ้มให้ฉัน" เธอว่าพลางวิ่งออกไปอย่างเร็ว แต่เธอก็ยังได้ยินเขาตะโกนบอกชื่อตัวเองตามหลัง แต่เธอก็ไม่หันกลับไปบอกชื่อของเธอบ้าง..

'โทโมะ' เขาชื่อโทโมะ ฉันจะจำนายเอาไว้ :)

ฉันนึกถึงตอนนั้นทีไร ฉันก็ยิ้มได้..และฉันก็ยังจำมันได้ขึ้นใจ รอยยิ้มของคนแรก..

คนแรกที่เดินเข้ามา คนแรกที่ห่วงใยกัน คนแรกที่ปลอบโยนฉัน และคนแรกที่ยิ้มให้กัน..

"Happy Birthday to you ~~~"

"เอ๊ะ! ทุกคน ? "

"เฟย์ฟางแก้วๆๆ " เสียงเรียกของทุกคนทำให้ฉันยิ้มได้อีกครั้ง..

ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันมีเพื่อนๆ มีแฟนคลับ เพราะตอนนี้ ฉันเป็นนักร้อง เป็น เฟย์ฟางแก้ว :)

"เข้ามาได้ไงเนี่ย ? "

"ก็ต้องขอบคุณผู้ชายคนนี้อะ " เฟย์พูดพลางชี้มือไปที่ผู้ชายที่ยืนหันหลังอยู่ เขาดูนิ่งๆ เงียบๆ ไม่สนใจใคร
ฉันว่าฉันไม่เคยรู้จักผู้ชายแบบนี้นะ แฟนคลับ? ก็ไม่น่าใช่..แล้วเขารู้จักที่นี่ได้ไงละ !?!

"ฟางไม่รู้มาก่อนเลยนะว่าแก้วจะรู้จักผู้ชายคนนี้ด้วย ไม่รู้ด้วยว่าแก้วจะมาอยู่ใต้ดินแบบนี้ คิดได้ไง -0-"

"เอ่อ..ก็มัน.."บอกได้ไง ที่นี่เป็นที่แห่งความทรงจำของเธอและเขา..โทโมะ..

"ฮึก.." น้ำตาบ้านี่ร้องอีกแล้ว ..

"เฮ้ย!แก้วร้องไห้ทำไม!?"

"ร้องไห้แบบนี้ตลอดเลยนะ"

"เอ๊ะ!"

ตึกตัก ตึกตัก~

ทำไมหัวใจเต้นละ ? เสียงนี้มัน.. ไม่จริง..

"ยัยเด็กดื้อ ชอบร้องไห้ขี้มูกโป่ง "

"โอ๊ะ! นายก็พูดเป็นนี่ "เฟย์พูด

" เฟย์! " ฟางส่ายหัวเบาๆเพื่อบอกให้น้องเงียบก่อน เธอดูออกว่าเพื่อนเธอรอคอยคนๆนี้มานาน

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ..ฉันตามหาเธอนานมากรู้มั้ย ? ไม่คิดถึงกันบ้างหรอ ? "

"....." คิดถึงสิ..ทำไมจะไม่คิดละ ..

ฉันมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วก็ไหลออกมามากกว่าเดิม เขามาอยู่ตรงหน้าของฉันแล้ว

"ยังร้องไห้ง่ายเหมือนเดิมเลยนะ :) "

"ฮึก..เปล่านะ" ฉันรีบเช็ดน้ำตาก่อนที่เขาจะล้อฉันมากกว่าเดิม นี่เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด!

"คิดถึงกันมั้ย :) " เขาถามด้วยรอยยิ้ม

"ไม่" ฉันรีบตอบทันที

"ปากแข็ง!!!" เฟย์ฟางพร้อมใจกันตะโกนออกมา

"ว่าไงครับ? ให้โอกาสอีกครั้ง" โทโมะพูดพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนฉันต้องถอยหลัง

"เอ๊ะ! ไม่คิด..อุ้ป :X "

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบ โทโมะก็มาปิดปากของฉันด้วยปากของเขาซะก่อน ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อึ้งปล่อยให้เขาจูบฉันอยู่แบบนั้น...

"เฮ้ๆ มดขึ้นแล้วๆ" เฟย์ตะโกนออกมาทันทีที่เพื่อนเธอเหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ นี่ลืมไปแล้วใช่มั้ยว่ายังมีพวกเราอยู่ ?

"ปล่อยเขาไปเถอะเฟย์ ตอนนี้พวกเขายังลืมแล้วละว่ายังมีพวกเรายืนอยู่ด้วย" ฟางเอาบ้าง นี่เธอเขินแทนเพื่อนขนหน้าแดงหมดแล้ว ความผิดใคร! ถ้าป๊อปปี้มาเล่น เธอโดนล้ออีกแน่ๆ ป๊อปปี้ยิ่งชอบแกล้งเธออยู่ด้วย ฮึ่ย! ถ้าป๊อปรู้ ความผิดเธอนะแก้ว!

"เอ่อ..-///- " ฉันได้แต่ก้มหน้างุด ไม่กล้าเงยขึ้นไปสบตากับใครเลย นี่ลำพังคนตรงหน้าฉันก็เขินจะบ้า แล้วนี่ยังมียัยเพื่อนตัวแสบสองคนนี้ล้อฉันอย่างสนุกอีก ดีนะที่แฟนคลับออกไปรอข้างนอกกันแล้ว ไม่งั้น.. ไม่อยากจะคิดเลย แก้วใจอายคะ..

"เป็นอะไรไป เขินหรอ?" โทโมะเอ่ยถามหน้าตาย

"-///-" นี่เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ ยังมีหน้ามาถามอีกนะ โทโมะ บ้า! บ้าที่สุด!

"แก้ว :) "

"...." ฉันไปตอบ แต่ยกมือตีเขาไปทีนึง

"โอ๊ย มาตีกันทำไม"

"ไม่คุยด้วยแล้ว"

ฉันว่าพลางวิ่งออกจากตรงนั้นทันที แต่ฉันก็ลืมไปว่าข้างนอกมีแฟนคลับรออยู่ กลายเป็นว่าฉันหนีเสือปะจระเข้ ฮือ TTOTT อายอ่ะ

"กรี๊ดดดดด พี่แก้วววว " ทันทีที่แฟนคลับหันมาเห็นฉัน พวกเขาก็กรี๊ดต้อนรับกันทันที เอ่อ คือ..พี่ยังไม่พร้อมเลยน้อง พี่อายอยู่ -///-

"สวัสดีค่ะทุกคน แห่ะๆ" ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป ฉันตื้นตันที่ทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมหน้ากันแบบนี้ มีทั้งคนที่คุ้นหน้าและที่ไม่คุ้นหน้า ฉันดีใจมากจริงๆนะ ที่พวกเขาไม่เคยลืม แม้ว่าฉันจะลืมวันเกิดของตัวเองไปบ้างก็เถอะ.. ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆที่พวกเขาให้ความสำคัญกับฉันมากขนาดนี้ ขอบคุณทุกๆรอยยิ้มที่มีให้กันมากตลอด แต่อยากบอกเหลือเกินว่าฉันยังไม่พร้อมตอนนี้ ฮือ~ โทโมะ ไอ้บ้า!

"วิ่งออกมาแบบนี้ อีกแล้วนะ.."ฉันหันไปตามเสียงโทโมะที่เดินเข้ามาอย่างช้าๆพูดขึ้น

"เมื่อตอนนั้น ก็วิ่งไปโดยไม่บอกชื่อ"โทโมะพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ

"ชอบให้ตามหามาหรือไง หื้มม? " โทโมะยื่นหน้ามากระซิบใกล้ๆเพื่อให้ได้ยินกันสองคน

"กรี๊ดดดด หล่อมาก!" เสียงแฟนคลับร้องออกมา

"ใช่ๆ พี่แก้ว เขาเป็นใครคะ> <"

"แก้ววววๆๆ รักกับพี่คนนี้เถอะ~"

เฮ้ย! อยู่ๆแฟนคลับก็ตะโกนร้องเชียร์กันอย่างบ้าคลั่ง นี่คลั่งโทโมะมากขนาดนี้เลยหรอ? ฉันละ ?

'แล้วหมายความว่าไงที่ว่าให้รัก-///-'

"ปะ..ไปกันใหญ่แล้วทุกคน ไม่ใช่นะ "ฉันรีบปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ผล กลับยิ่งทำให้เสียงเชียร์ดังมากกว่าเดิม

"ไม่เชื่อออออออ~"

"ใช่ๆ เราไม่เชื่อ หน้าแดงเห็นชัดขนาดนี้ มีอะไรแน่ๆ"

"รักเลยๆๆ แก้วอย่ามาเนียน~" เฮ้ย! อะไรกัน เป็นแฟนคลับฉันจริงป่ะเนี้ยะ! บ้าไปแล้ว -///-

"รออะไรอยู่ละแก้ว ตกลงเป็นแฟนเลยสิ" เฟย์ที่ตามมากับฟางทีหลังพูดขึ้น นั่นทำให้ทุกคนกรี๊ดกันมากขึ้นกว่าเดิม ยัยเฟย์เจ้าเล่ห์!

"รอมานานแล้วไม่ใช่หรอ? ลังเลอะไรคะเพื่อน^^" ฟางก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอ-0-

"เย้ๆๆ เป็นแฟนกัน! เป็นแฟนกัน!" ยังไม่หยุดกันอีก

"นี่! ทุกคนหยุดกันเดี๋ยวนี้! โทโมะเขายังไม่ได้พูดอะไรเลย" ฉันพูดก่อนจะก้มหน้างุด พูดไปก็เขิน

"ใครว่า..โมะพูดไปตั้งแต่จูบแรกแล้ว :) "

ฉ่า~~ -////- (หน้าแดงคูณสิบเท่า)

เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ จูบแรก..

อุ๊ป :X อื้อ~~~

โทโมะคว้าใบหน้าฉันมาจูบอีกรอบ คราวนี้มันไม่เหมือนครั้งแรก มันดูนุ่มนวล อ่อนโยน และอบอุ่น เหมือนเป็นการบอกว่า เขาจะไม่ปล่อยฉันไปอีกแล้ว..

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~"

"ทุกคน! ถ่ายไว้อย่าให้พลาดนะ^O^" เสียงเฟย์ตะโกนบอกแฟนคลับ ทำให้ฉันรีบผละออกจากโทโมะ

"อ้าว ไม่หวานต่อแล้วหรอ ^^?" ฟางเอาอีกแล้ว

"ถ่ายทันไหมทุกคน^O^" เฟย์ยังไม่หยุดอีก-///-

"ระดับนี้แล้ว ไม่มีพลาดหรอกค่ะพี่เฟย์ >O<

"ทำได้ดีมากเด็กๆ" เฟย์พูดพร้อมกับยกนิ้วให้

"น่ารักมากเลยค่ะทุกคน " ฟางพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้แฟนคลับ อารมณ์ดีกันจังนะพวกเธอ--,

"พี่โทโมะ จูบอีกสิคะ~"

เฮ้ย! ไม่เอานะ!

"จูบอีกๆๆๆๆ" ทุกคนร้องตะโกน นี่พวกเธอไม่หวงฉันกันบ้างหรอ? ทีกับคนอื่นละหวงกันจัง -.-

"ไม่ได้ครับ ผมอยากเก็บไว้ทำเวลาอยู่กันสองคนมากกว่า :) " โทโมะตอบพร้อมยิ้ม ตอนนี้ไม่อบอุ่นแล้ว ดูเจ้าเล่ห์ไงไม่รู้ อันตราย!

"กรี๊ดดดดดดดดด~ "

"พี่แก้ว คบเลยๆๆ พวกเราไฟเขียว คนนี้โอเค"

ฉันไม่โอเค ฉันเขินจะบ้าอยู่แล้วนะ !!!!

"ทุกคนพูดพร้อมกัน ^O^" เฟย์ตะโกนพร้อมปรบมือบอกทุกคน จะทำอะไรอีกกกก !!!

"เป็นแฟนกัน เป็นแฟนกัน เอ้า ทุกคนปรบมือด้วย"

"เย้ๆ เป็นแฟนกันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~"

ยัยเพื่อนตัวแสบ เดี๋ยวก่อนเถอะ!

"ตกลงนะครับ :) "

"อ๊ะ! จะทำอะไร ?" อยู่ๆโทโมะก็อุ้มฉันขึ้น ทำไมให้ฉันตกใจรีบคว้าคอเขาไว้แทบไม่ทัน

ฉันกลัวความสูง..กลัวตก -///-

"ก็อุ้มเด็กน้อยไงครับ :)"

"แก้วไม่เด็ก!"ฉันรีบเถียงกลับทันที นี่เขายังว่าฉันเป็นเด็กอีกหรอ นี่ฉันโตแล้วนะ!

"เด็กดื้อ! อย่าเถียง :) "

"จะเถียง.."

"อีกรอบดีไหมนะ.." เขายิ้มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว

"อะไร..อีกรอบ.. "

"ก็จูบไง :)" โทโมะพูดแค่นั้นก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบฉันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง...

"Happy Birthday to you ~ Happy birthday to you ~ Happy birthday happy birthday ..happy birthday to you..~~"

"สุขสันต์วันเกิดนะแก้วใจ รักเธอเพิ่มขึ้นทุกๆปี พวกเราจะอยู่ตรงนี้ไปไปไหน จะคอยเฝ้าดูความรักของเธอ จะเป็นกำลังใจให้เสมอ จะติดตามและรักพี่แก้วตลอดไป เย้ๆๆ รักกันนานๆนะคะ~~"

เสียงร้องอวยพรยังดังต่อเนื่องไม่มีหยุด และโทโมะก็ไม่ยอมปล่อยให้ฉันได้หายใจสักที..ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ตอบออกไป แต่ตอนนี้ก็คงรู้ๆกันอยู่

'เราเป็นแฟนกันแล้ว..'

ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ เพราะการกระทำมันพูดแทนหมดแล้ว :) จากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อเขากลับมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ฉันจะไม่มีทางปล่อยเขาไปเด็ดขาด ฉันจะโอบกอดรักครั้งแรก คนแรกคนนี้เอาไว้
ความอบอุ่นครั้งนี้ ฉันจะไม่มีทางลืมเลย..

ขอบคุณแฟนๆที่น่ารักทุกคน ขอบคุณทุกช่วงเวลาดีๆที่มีให้ตลอดมา กำลังใจที่ไม่เคยได้จากใคร ตอนนี้ ฉันได้รับมากพอแล้ว ขอบคุณที่มาอยู่ตรงนี้ ขอบคุณสำหรับคำอวยพร..ขอบคุณจริงๆ :')

'และสุดท้าย..ขอบคุณนะโทโมะ ขอบคุณที่ตามหาฉัน ขอบคุณที่ไม่ลืมกัน และ..ขอบคุณที่กลับมา :) '

________________________________

#HBDKAEW2015
#HBDKAEW23years
#HBDKAEWbyTKR
#FFKtoysHBDkwj :D

 

 

 มาแล้ววว หายไปนานเนอะ ยังไม่ลืมนะ แต่งอยู่ๆ วันนี้ผ่านไปอีกวันแล้ว

แต่งตั้งแต่เที่ยงเพิ่งเสร็จ วันเกิดแก้วทั้งทีเนอะ 5555

 

วันเกิดแก้วทั้งที เม้นบอกกันบ้างว่ายังไงบ้างเนอะ:)

#ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม สัญญาจะแต่งให้จบ ^•^