My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

"ความรักที่รู้สึกเหมือนกัน..แต่คำว่าเพื่อน แค่นั้น ที่มันมากั้นระหว่างเรา..แม้จะเปิดเผย ก็ต้องเก็บไว้ ??? แค่นั้น.. "

 ||  Pp' เขาจะไม่แต่งอะไรมาก เขาขี้เกียจและคนเม้นก็น้อย แต่ทำปกใหม่มาฝาก โอเคนะ !!! ||

........————………----_______________________----………————.....

Tomo ::

นี่ผมจะงอนแก้วนานๆไม่ได้เลยใช่ไหม แค่แก้วร้องเพลงแกล้งงอน(ถ้ารักกันยอมฉันนะเธอ) ผมก็ใจอ่อนซะแล้ว.. ชื่อเพลงก็บอกอยู่ตรงๆตัวเลย แล้วจะให้ผมแกล้งงอนต่อได้ยังไง ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าผมไม่เคยโกรธหรืองอนอะไรแก้วได้นานๆเลยสักครั้ง ก็คนมันรักไปแล้วให้ทำยังไงล่ะ

ผมยืนมองแก้วที่ยังยืนยิ้มไม่หุบ และเหมือนจะกำลังเถียงกับตัวเองอยู่ในใจ (อีกแล้ว ?) แก้วมีความสุขที่ผมหายงอนขนาดนี้ ถ้าจะให้ผมทำงอนต่อไปก็คงจะใจร้ายกับแก้วมาก (Pp : คิดเองทั้งนั้น!) แต่ยังไงผมก็ยังไม่ปลื้มชุดอยู่ดี.. ไอ้โทโมะแกเลือกชุดบ้าอะไรว่ะเนี่ย ไม่เห็นสวยเลย (โกหก!)

"นี่! แล้วโมะโอเคจะไปกับแก้วแล้วใช่มั้ย?"

"ไม่!!!"ผมตอบเสียงเข้ม "ต้องเปลี่ยนชุดก่อน!"ผมพูดด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง ไอ้โมะ! แกกล้าเอาชุดนี้มาให้แก้วใส่ได้ไงวะ -*- "มานี่!!!"

"เอ๊ะ!"แก้วอุทานอย่างตกใจเมื่อผมคว้าแขนแก้วลากเข้าห้องไป ไม่ได้! เป็นตายร้ายดียังไง ผมก็ไม่มีทางให้แก้วออกจากบ้านด้วยชุดนี้แน่ๆ ไม่มีวัน!!!

"ไอ้บ้า! ปล่อยยย โอ๊ยย โทโมะเป็นบ้าอะไรเนี่ยยย !!!" แก้วร้องโวยวายเมื่อผมยังไม่ยอมปล่อยแขนที่จับไว้ แถมยังเผลอออกแรงมากขึ้นตามอารมณ์และความหงุดหงิดที่มี

"เปลี่ยนชุดซะ!!!"

"ไม่เอา! ทำไมต้องเปลี่ยน"

"เปลี่ยนเดี๋ยวนี้!!!"

"ไม่!!!" แก้วเริ่มดื้อและต่อต้านแล้ว และผมเองก็เริ่มจะหมดความอดทนจนเกือบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอตะคอกใส่เธอ..

"จะเปลี่ยน..ไม่เปลี่ยน..!!!"

"ไม่เปลี่ยน!!!"

หมับ ! อื้อ~~~ ( : x )

Kaew ::

"อื้อๆๆ"

ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆโทโมะที่ปกติเขาจะยอมตามใจฉันทุกอย่าง กับกลายเป็นคนละคนกัน มีมุมน่ากลัวที่ฉันไม่เคยเห็น และที่ยิ่งน่าตกใจกว่านั้นก็คือ..เขากำลังจูบฉัน !!!!

"อื้อ~ปล่อยย" ฉันทั้งพยายามดันทั้งผลัก แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันง่ายๆ หนำซ้ำยังประคองหน้าฉันให้เงยขึ้นเพื่อจูบรับเขา นี่..นี่เขาบ้าไปแล้ว! เราเป็นเพื่อนกันนะ! ไม่ได้! ก่อนที่ฉันจะเคลิ้ม ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ฉันจะต้องหยุดเขาให้ได้!

ผลัก!

ฉันผลักเขาออกไปด้วยกำลังที่มีอยู่ทั้งหมด แรงที่มีก็แทบจะไม่เหลืออยู่แล้ว ก็เขาเป็นคนสูบเอาแรงที่มีไปจากฉันเกือบหมด ฉันคงจะได้ลงไปกองกับพื้นแล้วถ้าไม่มีมือโทโมะที่ยังประคองฉันไว้อยู่ โทโมะก้มลงมาสบตากับฉันด้วยสายตาที่ฉันไม่อาจคาดเดามันได้เลย บ้าน่า! โทโมะเขาไม่คิดอะไรหรอก เขาก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว จะมีช่วงนี้ที่เขาอารมณ์ยังไม่คงที่ สงสัยจะยังโกรธที่ฉันเลี่ยงไม่เจอเขา ไม่ทำงานร่วมกัน ...

'นี่ฉันคงจะทำผิดต่อเขามากเลยใช่มั้ย ??'

".........."

"........."

เงียบ ต่างคนก็ต่างเงียบใส่กัน มันพูดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูก อยู่ๆเกิดเรื่องแบบนี้ใครจะยังมายิ้มให้กันได้ ยิ่งกับโทโมะด้วยแล้ว..ทำไมมันยากจัง ? ทำไม ระหว่างเรามันกลายเป็นแบบนี้ ?

ฉันพยายามบังคับตัวเองไม่ให้สั่นเพื่อจะมองหน้าโทโมะ แต่เพียงแค่สบตาดำคู่นั้นก็ต้องรีบหลับตาลงทันที ไม่ได้ ฉันทำไม่ได้ บ้าจริง! ทำไมสายตาโทโมะมันดูจริงจังขนาดนี้ โทโมะ ? ต้องการสื่ออะไรกันแน่.. ไม่ใช่เรื่องแล้ว ไม่ดีแน่ๆ ต้องหาทางผละออกมาก่อนที่เราจะถลำลึกไปมากกว่านี้ อะไรที่มันไม่ควร....

"แก้ว..." ในที่สุดโทโมะก็เป็นคนพูดทำลายความเงียบก่อน

"... "ฉันเลือกที่จะเงียบเพื่อรอฟัง..

"เปลี่ยนชุดเถอะนะ โมะขอร้อง.."

"..." ฉันไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป แต่ก็เดินกลับเข้าไปหาชุดเปลี่ยนตามที่เขาบอก ไม่ดื้อแล้วดีกว่า กลัวคนอันตราย -..-

(Pp : ตั้งแต่นี้ต่อไปโมะจะเป็นคนอันตรายสำหรับแก้วแล้วนะ)

เอิ่ม.. =_=, มีเรื่องจะบอก คือว่า..แบบว่านะ..(ห้ามขำนะ!!! )

ฉันเดินเข้าห้องผิด..!

ฉันตั้งใจจะเดินเข้าไปอีกห้องที่อยู่ติดกัน แต่… ฉันรีบเดินไปหน่อย เลยเข้ามาอีกห้องแทน ซึ่งมันก็มีเจ้าของอยู่คนเดียว นั้นก็คือคนที่ยืนอยู่ข้างนอกห้อง ณ ตอนนี้! และ..เขาเป็นคนเดียวกับที่เพิ่ง..จูบฉันไป!!! เขามันบ้า -_- เออ ก็นั้นแหละ เรื่องที่ฉันต้องการจะบอก โทโมะ..คนบ้า!!!!

'แล้ว..เอาไงดีวะ--??' ฉันคิดในใจพลางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าที่เรียงเป็นแถวและแยกสีไว้คนละฝั่ง ส่วนเสื้อยืดเขาจะเก็บไว้อีกตู้นึงและกางเกงเขาจะพับไว้เป็นระเบียบมาก แยกแม้กระทั่งยี่ห้อออกจากกัน! วางรวมไม่ได้นะ และที่สำคัญ อย่าไปทำเสื้อยับเด็ดขาด! ย้ำ! เด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน .. แต่ฉันก็รื้อออกบ่อย จับตัวไหนยับตลอด แต่โทโมะก็ไม่ยักมาระเบิดลงใส่ฉันแห่ะ แถมยังใจเย็นมานั่งเก็บให้เป็นเหมือนเดิมได้อีก -0-

'เอาวะ ใส่ของโทโมะนี่แหละเรา' ฉันคิด ก่อนจะมองหาตัวที่คิดว่าใส่ได้ ยังไงก็ดีกว่า ออกไปหน้าแตกละ --, ฉันยิ่งทำตัวไม่ค่อยถูกอยู่ด้วย ยิ่งเพิ่งโดนทำแบบนั้น..'ไม่! แก้วใจ อย่าคิด! ไม่คิด!' ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป เผลอไม่ได้จริงๆ

ว่าแล้วก็จับดูเสื้อผ้าต่อ..เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ โทโมะเจ้าระเบียบและหวงของมากสินะ-3- หึหึ เสร็จแก้วใจแน่!

"รอให้ทักเข้ามาก่อน ดันไม่ทักเข้ามา ไม่รู้ตัวหรือไม่กล้าหรือทำเป็นหยิ่ง~ มองเห็นเธอก็มองอยู่ แหน่ะ หรือว่าไม่จริง~" ฉันร้องเพลงไปด้วยก็คนมันมีความสุขอะ ได้แกล้งคน ได้เอาคืน -3-

ฉันจัดการคว้าเสื้อผ้าในตู้ทั้งหมดออกมากองบนเตียง (เดี๋ยวกองบนพื้นจะหาว่าใจร้ายเกินไป) อืม..ยังไม่พอ อีกตู้ดีกว่า-..-
ว่าแล้วก็รวบเสื้อยืดที่แขวนอยู่แล้วดึงมันรวดเดียว ไม่คว้าที่ละตัวละ ขี้เกียจ ก็เลยทำให้ไม้แขวนที่แขวนอยู่กับราวหลุดบ้างกระเด็นบ้างจากแรงที่ฉันใช้ดึงเสื้อผ้า มันช่วยไม่ได้จริงๆนะ แก้วมิได้ตั้งใจเลย จริงๆนะ *O*

"หึหึ อื้ม..สภาพ..พอใจละ ใส่ตัวนี้แล้วกัน คริ><"

ฉันว่า พลางหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนึงกับกางเกงยีนส์ขาเดฟตัวเล็กตัวนึง(ของฉันและมีตัวเดียว)มาอยู่ห้องนี้ได้ไงก็ไม่รู้เนอะ จะว่าโมะจำผิดก็ไม่น่าใช่ -.-

อ๊ะ! ถึงเวลาต้องออกไปแล้วใช่มั้ย ? เปลี่ยนใจไม่ไปแล้วทันมั้ย ?

'ไม่ทันแล้วสินะ หึ!'

แอ๊ดดด~~

ฉันเปิดประตูโดยพยายามให้มันเบาที่สุด แต่โทโมะก็ยังอุส่าห์ได้ยินมัน ทำให้ฉันต้องค่อยๆยื่นหน้าออกไปช้าๆ แต่พอเผลอไปสบสายตาเข้ากับสายตานิ่งๆของโทโมะเข้า หัวใจเจ้ากรรมที่ฉันพยายามควบคุมมันเอาไว้ก็เกิดเต้นรัวขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้หัวใจบ้านี่! หยุดเลยนะ ฉันอุส่าห์ยืนทำใจอยู่ตั้งนาน อย่าตื่นสิ! ฮึ่ย!

"มองอะไรเล่า!" ฉันเลยทำเป็นโวยใส่โทโมะเพื่อกลบอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ ฉันอยากจะบ้า ให้ตาย!

"ก็แค่..มองเด็ก..น่ารัก"โทโมะเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูฉันด้วยถ้อยคำที่ทำให้ใจฉันเต้นแรงมากขึ้นกว่าเดิม

แต่..เดี๋ยวเมื่อกี้ เขาว่าฉันเด็กอีกแล้ว ไม่ยอม!!!

"เมื่อกี้ว่าไงนะ!"

"หืม..น่ารัก"เขายังจะมาพูดหน้าตายได้อีกนะ

"ไม่ใช่-///- ก่อนหน้า..ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"ไม่..ก็แก้วเป็นเด็กสำหรับโมะจริงๆ"

"แก้วไม่เด็ก!!!"ฉันยื่นหน้าไปตะโกนใกล้ๆหูโทโมะเสียงดัง แต่โทโมะดันหันหน้ามาพอดี ทำให้ปากที่มันควรตะโกนอยู่ตรงส่วนหูของเขา มาหยุดอยู่ตรงแก้มโทโมะพอดี..

ฉัน..จุ้บแก้มโทโมะอยู่ค่ะ -///- แก้วใจจะบ้า >'<

โทโมะก็นิ่ง ฉันเองก็นิ่ง อึ้ง..วันนี้มันกี่รอบแล้ว หาาา ???

"เอ่อ เออ! เด็กก็เด็ก ไปกันได้แล้ว-///-!" เมื่อฉันได้สติก็รีบพูดตัดบทแล้วเดินเปิดประตูออกไปรอที่รถทันที

แต่..พอเดินได้สักพัก ฉันเพิ่งนึกได้ ฉันไม่รู้ว่าโทโมะไปจอดรถไว้ตรงไหน เพราะ..ฉันหลับ และเขาเป็นคนอุ้มฉันขึ้นไปนอนต่อนี่... -///- แล้วแกรีบเดินออกมาทำไมคะ?? (ก็คนมันอายนี่หว่า ไม่ทันคิด ) แล้วเอาไงต่อ เอาวะ เดินมั่วๆเอาเดี๋ยวก็เจอเองแหละ

หมับ!

อยู่ๆก็มีคนมาคว้าแขนฉัน ฉันตกใจทำท่าจะกรี๊ด แต่พอหันกลับไปก็ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อยเมื่อเห็นว่าเป็นโทโมะ ไม่ใช่ใครอื่น

"คิดจะเดินไปไหน รู้หรือไงว่าโมะจอดรถไว้ตรงไหน ห้ะ! แล้วนี่ทำไมไม่รอ ก็รู้อยู่นี่ว่าต้องออกมาพร้อมกัน ถ้าโมะตามมาไม่ทัน แล้วแก้วเกิดหลงทางขึ้นมาจะทำยังไง มาบ่อยก็ใช่ว่าแก้วจะจำทางได้นะ แก้วก็รู้ว่าโมะไม่มีทางปล่อยให้แก้วเดินออกมาคนเดียวแบบนี้ เกิดมีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไง ห้ะ!"

"ถ้าโมะกลัวเป็นข่าว งั้นแก้วไม่ไปแล้วก็ได้" ฉันพูดเสียงค่อย ในใจก็รู้สึกผิด ฉันไม่เคยเห็นโทโมะในมุมนี้มาก่อนเลย

"ไอ้เรื่องข่าวมันไม่ได้สำคัญกับโมะเลย ถ้าอยากได้ข่าวนักก็ทำไปสิ ดีซะอีก แฟนๆจะได้จิ้นกันเยอะๆ ไม่ต้องไปจับแก้วจิ้นกับคนอื่น.."โทโมะหยุดพูดอยู่แค่ตรงนั้นแต่ฉันเห็นเขากัดฟันกรอดดูเขาจะไม่พอใจเอามากๆ ฉันได้แต่ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด

"แก้ว..."

"...??"โทโมะเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเหมือนจะใจเย็นลงแล้ว ฉันเลยเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เลือกเงียบแล้วฟังดีกว่า

"โมะขอได้ไหม อย่าอยู่ห่างจากสายตาโมะ.."

อะ อะไรนะ เมื่อกี้นี้ โทโมะเขา..บ้า ไม่ใช่หรอก โทโมะก็พูดประมาณนี้อยู่แล้ว ไม่ได้คิดอะไรหรอกน่า

"อื้ม ได้สิ^_^"

"แก้ว! โมะจริงจัง อย่าทำให้เป็นห่วงแบบนี้อีก เข้าใจมั้ย!"

"....." อึ้ง..จริงจัง ??

"นะ.."

"ขะ เข้าใจแล้ว.."

"ดีมากครับเด็กน้อย :)" โทโมะยิ้มแล้วคว้าแขนฉันให้เดินตามแต่จู่ๆมือโทโมะก็ค่อยๆสไลด์ลงมาเรื่อยๆจนมาจับมือของฉันไว้ในที่สุด (เนียน!) ฉันลอบมองมือโทโมะที่จับมือฉันอยู่ แล้วแอบยิ้มออกมา รู้สึกอบอุ่นจัง ขออยู่แบบนี้อีกนานๆได้ไหม

"ถึงแล้วแก้ว ขึ้นรถสิ โมะเปิดประตูรอนานแล้วนะ" ฉันหลุดออกจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงโทโมะพูดขึ้น นี่ฉันเหม่ออีกแล้วหรอ--? เดินมาถึงรถตอนไหนยังไม่รู้ แก้วใจ สติค่ะ สติ!

(Pp : แก้วชอบบ่นกับตัวเอง พูดกับตัวเอง และมักเตือนตัวเองเป็นประจำนะ -.- ที่สำคัญแก้วชอบคิดไปเอง-0- )

"ห้ะ! ก็ขึ้นสิ"ฉันว่าก่อนจะรีบก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ โทโมะก็เดินมาปิดประตูให้ก่อนที่จะอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูขึ้นมานั่งบ้าง ฉันหันไปมองหน้าเขาแปปนึง ก่อนจะรีบหันกลับ นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ยย โทโมะก็เหมือนกันปกติไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย อย่าทำให้ฉันคิดมากไปกว่านี้ได้มั้ย ถ้าไม่รู้สึกอะไร..

________________________________________________

เม้นๆกันหน่อย ไม่งั้นเขาจะอัพน้อย ปล่อยค้าง เพราะข้ามิมีกำลังใจ เออดิ -.-