My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

                             บทที่ 4 :: เพราะเป็นเธอ :)

 

Tomo ::

      ผมมองดูคนในอ้อมกอดผมที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วหลังจากที่ร้องไห้มาได้สักพักนึง โชคดีจริงๆที่เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผม ไม่งั้นเธอก็คงได้เห็นความอ่อนแอของผม น้ำตาที่มันไหลลงมาเพื่อเธอคนเดียว..คนที่เป็นเพียงเพื่อน..คนที่ผมรักสุดหัวใจ...

      เพราะอะไรไม่รู้ แต่มันสั่งให้ผมคอยดูแลเธอ แคร์แค่เธอ มันไม่ใช่เพราะแรงเชียร์จากแฟนคลับหรือจากเพื่อนๆ ครอบครัว..มันคล้ายกับหัวใจผมมันเรียกร้องว่าต้องคนนี้เท่านั้น! เป็นแก้วคนเดียวเท่านั้น! แต่มันก็มีบางสิ่งบางอย่างมาห้ามผมไว้ มันเป็นแค่เส้นบางๆที่มากั้นเราสองคนเอาไว้ คำว่า 'เพื่อน' มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะก้าวข้ามมันไป ถ้าใครรู้เข้าก็คงจะหัวเราะผม โทโมะ คนที่ไม่เคยทุกข์ร้อนกับเขา ไม่เคยกลัวอะไร แม้แต่ความตาย! กลับต้องมาตกม้าตายเพราะ 'ผู้หญิง' คนเดียว คนที่เป็นเหมือน 'ครอบครัว' ของเขา ครับ ผมกล้าพูดเต็มปากว่า แก้วคือครอบครัวของผม เป็นคนที่ผมสาบานว่าจะดูแลไปจนตาย..

     "แก้ว..แก้ว กินข้าวก่อนนะ " ผมพูดกับคนในอ้อมกอดเบาๆ และกำชับแขนให้แน่นกว่าเดิม บางที ผมก็อยากจะให้เวลามันหยุดอยู่แค่นี้ ตอนนี้ เพราะเวลาที่มีแก้วอยู่ในอ้อมกอดมันรู้สึกดีจนไม่อยากผละออกจากกันเลย ถ้าทำได้คงจะดี..

      "อื้อ~ ไม่เอา ไม่หิว ไม่กิน " แก้วพูดเบาๆอย่างคนงัวเงีย นี่เกือบจะหลับแล้วละสิ! ผมคิดก่อนจะส่ายหัวเบาๆ แก้วนะแก้ว ไม่ได้เปลี่ยนเลยจริงๆ ^^'

      "ไม่หิว ก็ต้องกิน!"เมื่อผมพูดจบ แก้วเงยหน้ามามองผมเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มงอแงอีกรอบ

      "ไม่กิน ทำไมต้องบังคับกันด้วยอ่า แก้วไม่หิวแล้ว ร้องไห้อิ่มแล้ว! " ลงท้ายด้วยการประชดครับผม--;

      "อย่าดื้อสิแก้ว ไม่เอาน่า กินข้าวนะ นิดนึงก็ยังดี"

      "ว่าเค้าดื้อ ตัวเองก็กินก่อนสิ"
              (แก้วแอบทำปากมุบมิบบ่นพึมพัมกับตัวเอง)

      "เมื่อกี้พูดว่าอะไร ? " ผมถามแก้ว เมื่อเห็นว่าเมื่อกี้เธอทำปากมุบมิบ แก้วต้องบ่นอะไรอีกแน่ๆ

      "เปล่านี่~ ไม่ได้พูดอะไรเล้ยย"

      "แน่นะ!"

      "อะห่ะ หรืออยากให้แก้วบ่นให้ฟัง ? "

      "หึ โมะฟังแก้วบ่นจนชินแล้ว ฟังอีกครั้งจะเป็นไร "

      "ไอ้บ้า! โรคจิต!" นั้นไงโดนด่าเลย ก็ผมพูดเรื่องจริงนี่ครับ

      "ครับ ตอนนี้กินข้าวกันได้ยัง ? "

      "ยัง!" แก้วตอบพร้อมกับสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างงอนๆ

      "สงสัยจะอยากให้ป้อนแห่ะ"ผมยิ้มพลางใช้มือลูบคางตัวเองอย่างอารมณ์ดี วันนี้ได้ป้อนข้าวเด็กดื้อแล้วสิ :)

      "นี่.."อยู่ๆแก้วก็หันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้ผมต้องหยุดยิ้ม แล้วมองสบตากับแก้วด้วยสายตานิ่งๆ บ้าง

     "หืม.."

     "โทโมะ..ไม่โกรธแก้วแล้วหรอ ? " แก้วส่งสายตาพร้อมกับคำถามที่ทำเอาผมงง ผมไปโกรธแก้วตอนไหน?

     "ไม่นี่.."ผมเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ"ไม่มีเคยมีครั้งไหนที่โมะจะโกรธแก้วเลยนะ ไม่ว่าแก้วจะดื้อแค่ไหน โมะก็ไม่เคยโกรธแก้วได้เลยสักครั้ง" ผมพูดจริง แก้วคือคนที่ผมไม่เคยคิดจะโกรธเลย แม้ว่าแก้วจะทำผิดแค่ไหน หรือ เอาแต่ใจแค่ไหนก็ตาม อย่างมากผมก็แค่งอนเธอ แต่สุดท้ายก็เป็นผมอีกนั้นแหละครับที่เป็นคนง้อเธอ งอนเองง้อเอง --'

      "แล้วทำไม.."แก้วเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ"ทำไมเมื่อกี้นี่ถึงทำเย็นชาใส่แก้วละ.."

      "นั้นมัน..."ผมเงียบ..ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามนี้ยังไงดี ให้ตอบว่าเพราะอยากรักษาระยะห่าง เลยมีท่าทีแบบนั้น แก้วก็คงจะต้องถามอีกแน่ว่าเพราะอะไร แล้ว..ผมควรตอบไปว่ายังไงดีละ ?

      "ไม่ต้องตอบแก้วก็ได้ แต่..สัญญาก่อน ว่าจะไม่เย็นชาใส่แก้วอีก!" แก้วพูดพร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้น ทำให้ผมยิ้ม แล้วยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเธอ ให้สัญญาชั่วชีวิตนี้ยังได้ :)

      "โมะให้สัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ทำเย็นชาใส่แก้วอีก โมะจะดูแลแก้ว อะไรที่แก้วสบายใจโมะทำให้หมด จะไม่ทำให้แก้วต้องเสียใจอีก และจะอยู่กับแก้วตลอดไป"

      "ให้สัญญาแค่เรื่องเดียวมาซะเต็มเลย -///- "

      "ห้ะ! เมื่อกี้แก้วพูดว่าอะไรนะ ? "เมื่อกี้ผมได้ยินแก้วพูดว่าอะไรเต็มๆเนี่ยแหละ ถ้าฟังไม่ผิด

      "ห้ะ! เปล่าๆ ไม่มีไร แค่พูดว่าสัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะ"

      "ครับ :) "

      "ดะ..ดีมากก ^^"

Kaew ::

      "เดี๋ยวนะ! ทำไมหน้าแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่า" โทโมะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจทำให้ฉันที่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ต้องสะดุ้งตกใจตามเสียงเขา

      "ไม่.. ไม่นี่ แก้วไม่ได้เป็นอะไรเลย ฮะ ฮะ " ฉันพูดพร้อมกับยกมือมากุมแก้มตัวเองทั้งสองข้าง พลางลุกจากตักเขาอย่างตื่นๆ นี่ฉันหน้าแดงเห็นชัดขนาดนี้เลยหรอ ? บ้าน่า แก้วใจ! เก็บอาการของเธอหน่อยสิ!  

อย่าเพิ่งเขิน -///-  (Pp:รู้สึกจะไม่ทันแล้วนะ-.-)

      "จะเดินไปไหน มานี่! ให้โมะดูหน่อย " โทโมะลุกตามแล้ว ใช้มืออังหน้าผากของฉันสลับกับของเขา แต่แล้วจู่ๆก็เปลี่ยนจากมือเป็น เอาหน้าผากเขามาชนกับหน้าผากฉัน ทำให้ฉันรีบผละออกห่าง และหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม โทโมะ เขาบ้าไปแล้ว><

      "ตัวก็ไม่เห็นร้อนนี่"

      "ก็แก้วบอกแล้วว่าไม่ได้เป็นไรไง"ฉันพูดแล้วหันหลังจะเดินหนี แต่ก็ต้องหันกลับเพราะมือโทโมะที่คว้ามาจับแขนฉันไว้ ฮึ่ย! มือไวเป็นบ้า (แก้วกระทืบเท้าเบาๆอย่างขัดใจ)

      "ไม่ได้เป็นไร งั้นมากินข้าว..จะได้กินยาด้วย อย่างน้อยก็กันไว้ก่อน" โทโมะว่าพลางลากฉันมานั่งแหมะอยู่ที่เก้าอี้ (จนได้สินะ)

      "ต้องกินจริงๆหรอ *-* "

      "ไม่ต้องมาทำตาปริบๆเลย ต้องกินครับ :) "

      "เชอะ กินก็ได้ -0- " สุดท้ายฉันก็ต้องยอม.. ไม่รู้ทำไมต้องยอม~~ (ร้องเพลงซะเลย)

      "ว่าง่ายๆแบบนี้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง"

      "บ่นอะไร บ่นอะไร จะให้กินไหม ห้ะ ! "

      "โอ๋ๆๆ ให้กินสิ มาเดี๋ยวโมะป้อน"

      "ไม่..ไม่เอา จะกินเอง" ขืนให้เขาป้อนก็มัวแต่เขินไม่ได้กินสักทีนะสิ แค่นี้ก็หน้าแดงจะแย่แล้ว -////-

      "งั้นกินเลย อย่าช้า! "

      "ค่ะ ! พ่อคนชอบออกคำสั่ง"

20 นาทีต่อมา...

      "กินเสร็จแล้ว"ฉันว่าก่อนจะใช้มือดันจานไปตรงหน้าเขา คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ บังคับให้กินข้าวแล้วยังจะมานั่งเฝ้าอีก แบบนี้ใครจะไปกินลง-.-,

      "โอเค อย่าลืมกินน้ำกับยาด้วยนะ "โทโมะลุกขึ้นเอาจานข้าวไปเก็บแต่ก็ยังไม่ลืมหันมาเตือนฉันแล้วชี้ไปที่ยาที่ฉันแอบซ่อนเอาไว้ ฮึ่ย! รู้ทันตลอดเลยนะ -^-

      "ทำไมต้องกินด้วย-3-" ฉันบ่นก่อนจะคว้ายาเม็ดนั้นมามอง เหอะ! เม็ดใหญ่เป็นบ้า ใครจะไปกินลง

      "แก้ว!"

      "ว๊าย!!!" ฉันกรี๊ดร้องอย่างตกใจเมื่อโทโมะเรียกชื่อ นี่เขายังอยู่ตรงนี้อีกงั้นหรอ-0-? เกือบไปแล้วเชียว ฉันกะจะแอบหักยาครึ่งนึงซะหน่อย-.- ดีนะ ยังไม่ทันหัก ไม่งั้น.. ฮึ่ยย ><

      "ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น?"

      "เอ่อ..ก็แก้วกำลังจะกิน แต่โทโมะเรียกซะดังจะไม่ให้ตกใจได้ไง นี่ถ้าแก้วกินยาไม่สำลักตายหรอ"

      "ดัง ? โมะว่าโมะพูดเสียงปกตินะ "

      "เออ ไม่ดังก็ไม่ดัง"

      "โมะว่าแก้วหาข้ออ้างไม่กินยามากกว่า" ชิ! เบื่อคนรู้ทัน

      "ใครบ๊อกก กินสิ กิ๊นนน "

      "ทำไมต้องเสียงสูง--"

      "เสียงปกตินะ!!!" ฉันก็พูดเสียงปกติอยู่แล้ว เสียงสูงที่ไหน ไม่มี๊~~ โทโมะมั่วแล้ว!

      "หื้มม..งั้นก็กินสิครับ :)" อะไรกัน อยู่โทโมะก็เดินกลับมาอยู่ตรงหน้าฉัน แถมตายังจ้องตาฉันไม่กระพริบเลย ฮืออออ TT'

      "อะ อะไรเล่า! ไหนบอกจะเอาจานไปเก็บไง "

      "เรื่องจานไว้ทีหลังก็ได้ ตอนนี้โมะอยากเห็นแก้วกินยาก่อนมากกว่า :)" ยังยิ้มไม่เลิกอีก--, โทโมะนี่พูดได้หน้าตายจริงๆ

      "ไม่เอา"

      "ต้องกินครับ!"ไม่ต้องมาทำเป็นสุภาพเลยนะ! แบบนี้เขาเรียกบังคับกันชัดๆ คนเขาไม่อยากกิน ยังจะตื้อไม่เลิก หึ -^-

      "หันไปอีกทางก่อน"

      "ไม่หัน"โทโมะส่ายหน้าให้ฉันช้าๆ จะบอกว่าไม่มีทางงั้นหรอ นี่เขากำลังดื้อกับฉันอยู่ใช่มั้ย???

      "งั้นไม่กิน"เอาสิดื้อมา ฉันดื้อกลับ !

      "หึหึ สงสัยอยากให้ป้อน"โทโมะใช้มือลูบคางแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ นี่เขาคิดจะทำอะไร! "แบบเมื่อคืนเป็นไง.."เมื่อคืน! ไม่นะ! O-o

      "กินแล้วๆๆๆๆ"ฉันรีบพูดรัวๆติดกันแล้วหยิบยาเม็ดโตนั่นเข้าปากตามด้วยน้ำทันที

          (อึก อึก อึก) เสียงดื่มน้ำ..

      "ก็แค่เนี้ยะแหละ :) " โทโมะว่า ก่อนจะเดินเอาจานไปเก็บในครัว มาแค่นี่อะไร ยาขมเป็นบ้า :(

      "ไปไหนก็ไปเลย"ฉันบ่นตามหลัง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ว่าร้องไห้เหนื่อยแล้วนะ! เถียงกับเขานี่เหนื่อยกว่าอีก-.-

                    'นี่! ฉันจะไม่มีทางชนะโทโมะเลยใช่มั้ย ??? '

       อยู่ๆ ฉันก็นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา..โทโมะเขาดูแลฉันดีมาตลอดเลยใช่มั้ยละ ฉันไม่อยากจะคิดเลย หากวันหนึ่ง ระหว่างเราเปลี่ยนไปจะเป็นยังไง ดูแค่ตอนเมื่อกี้เขายังทำเย็นชากับฉันจนน่าตกใจ และฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นแบบนั้นเพราะอะไร สาเหตุเกิดจากอะไร.. ที่ฉันไม่ถาม ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากรู้ แต่เป็นเพราะ ฉันกลัวคำตอบของมัน กลัวว่าคำตอบจะทำให้เราสองคนต้องเปลี่ยนไปจากเดิม..ฉันไม่รู้ว่าควรทำไงเลยจริงๆ .....

Tomo ::

       หลังจากที่ผมเอาจานไปเก็บและล้างให้เรียบร้อยแล้ว พอผมเดินออกมา ก็เห็นแก้วนอนฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ แก้วหลับ ? หรือ กำลังใช้ความคิด ? ผมเดินตรงเข้าไปหาแก้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินแก้วพูดอะไรสักอย่าง ผมเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างหลังแก้วเงียบๆ อะไรคือสิ่งที่แก้วคิดในตอนนี้ ?

      "โทโมะ.."ผมยิ้มเมื่อได้ยินแก้วเรียกชื่อผมแต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มในประโยคต่อมา "แก้วเหนื่อย.." ผมมองแก้วด้วยสายตานิ่งๆ อยู่พักนึงก่อนจะตัดสินใจเดินไปหยุดตรงหน้าแก้ว

      "โทโมะ ! " แก้วร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นผม ก่อนจะรีบลนลานลุกขึ้น แก้วมองหน้าผมพร้อมกับเม้มปาก แก้วกำลังกลัว ! แต่เธอจะกลัวอะไร..?? ผมได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ก่อนจะยิ้มให้แก้วอย่างปกติที่ทำ..

      "คิดอะไรอยู่ครับ :)"

      "แก้ว..แก้วไม่ได้คิดอะไร.." แก้วตอบพร้อมกับหลบสายตาลง ผมหรี่ตามองเล็กน้อย ทำไม ต้องหลบสายตา ?

      "แน่ใจนะ ?"

      "แน่ใจสิ ! หรือโทโมะจะไม่เชื่อแก้ว !"

      "โอเค โมะจะเชื่อแก้ว.."

      "งั้นก็ดี..^-^"แก้วยิ้มพลางเอื้อมมือมาจับผม จะอ้อนอะไรอีกแล้วสินะ ได้โปรดอย่าใช้ลูกไม้เดิมๆแบบนี้ ผมใจอ่อน..

      "แก้วอยากไปซื้อซีรี่ย์กับนิยายอ่ะ -3-" แก้วมองสบตาผม พร้อมกับกระพริบตาปริบๆ เฮ้อ..ผมใจอ่อนอีกแล้วสิ

      "พาไปก็ได้..แต่แก้วต้องเปลี่ยนชุด!"ผมเกือบลืมไปได้ยังไงกัน แก้วใส่ชุดกระโปรงอยู่ แล้วจะให้ผมพาเธอออกไปสภาพนี้นี่นะ เหอะ! บอกเลยว่าไม่มีทาง!

      "ทำไมต้องเปลี่ยน ชุดนี้โทโมะเลือกให้แก้วเองนะ!"

      "ไม่เปลี่ยน งั้นโมะก็ไม่พาไป"

      "เชอะ! แก้วไปกับฟางก็ได้-.-"

      "แบบนั้น ยิ่งต้องเปลี่ยนใหญ่เลย!"

      "ทำไม!?!"แก้วหันหน้ามาถามผมเสียงดังพร้อมกับทำหน้าสงสัย ทำไมนะหรอ..ก็ผมหวงไง..

      "......."ผมเลือกที่จะเงียบแทนที่จะตอบแก้วไป..

      "โทโมะ! อย่าเงียบสิ!"

Kaew ::

       อยู่ๆเขาก็เงียบไป เป็นอะไรของเขาอีกนะ นี่ฉันทำเขาโกรธอีกแล้วหรอ ? ทำไมฉันถึงใส่ไม่ได้ละ ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย ตัวเองเป็นคนเลือกให้เองแล้วจะมาโมโหเพื่ออะไร! นี่วันนี้เขาเป็นบ้าป่ะเนี่ย! ตอนเช้าก็ทีนึง ยังจะมาตอนนี้อีก คอยดูนะ ถ้าเขาไม่มีเหตุผลที่มันดีพอ ให้ตายฉันก็จะใส่ชุดนี้ไปห้าง!!!!

 

      "ไม่เปลี่ยนก็ตามใจ..."เออพูดงี้ตั้งแต่แรกก็จบ สุดท้ายเขาก็ยอมให้ฉันใส่ชุดนี้ออกไปแล้ว แต่..ทำไมฉันไม่เห็นดีใจเลยละ ?

      "แน่ใจนะ ?"

      "อืม..."

      "เดี๋ยวสิ! แล้วนั้นโทโมะจะเดินไปไหน"ฉันรีบร้องถามเมื่ออยู่เขาก็หันหลังทำท่าจะเดินเข้าห้องไป ไม่ปกติแล้วนะ!

      "กลับห้อง.."

      "อ้าว ไหนบอกจะพาไปไง"

      "ก็แก้วจะไปกับเฟย์ฟางนี่ โมะคงไม่ต้องไปแล้วมั้ง.." หา-0-! นี่เขากำลังงอนฉันใช่มั้ยเนี่ย จริงหรอ ? เป็นไปไม่ได้ -.- ไม่เชื่ออะ ฮึ ไม่มีทาง โทโมะ เขาเนี่ยนะ! บ้าแล้ว (ยังไงก็ไม่เชื่อ ! )

      "แก้วบอกจะไปกับฟางคนเดียว"

      "แก้วจะไปกับใคร.. มัน ก็ ไม่ เกี่ยว อะไร กับ โมะ นี่!" โทโมะพูดย้ำชัดๆช้าๆ นี่เขากำลังน้อยใจ ???

      "เกี่ยวสิ !"

      "ช่างเถอะ! แก้วจะทำอะไรโมะไม่เคยห้ามได้อยู่แล้วนี่.." นั่น..มีตัดพ้อด้วย O.o สงสัยต้องร้องเพลงง้อแล้วแห่ะ-.-,

"โอ๋ๆ ไม่งอนน้าาา ยิ้มๆๆ ^^"

      "ใครงอน!"

      "เด็กชายวิศว ไทยา.."

      "โมะเปล่า!"ฉันยังไม่ทันได้พูดนามสกุล เขาก็รีบตะโกนเถียงขึ้นมาซะก่อน บอกว่าเปล่า แต่หน้านี่ไปแล้วนะ-.-

      "แกล้งงอนอย่างงี้เพื่อให้แก้วง้อ รู้มั้ยหนอโมะงอนอยู่นะ -3-"

      "ฮ่าๆๆ " นั่นไงหัวเราะแล้ว >< บอกแล้ว เขางอนได้ไม่นานหรอก หึหึ ฉันร้องเพลงเพราะขนาดนี้ ลองงอนต่อสิ แม่จะงอนกลับให้ดู จะให้ง้อคืนซะให้เข็ดเลย ^^'

      "ยิ้มแล้ว ฮี่ๆๆ v (^•^ ) v "

      "หึ ไปหัดวิธีง้อแบบนี้มาจากไหนครับ :)"โทโมะยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือมาจับหัวฉันโยกไปโยกมา เอ๊ะ ! นี่เขาเห็นฉันเป็นเด็กอีกแล้วใช่มั้ย พูด!

      "ไม่ได้หัด คิดเองสดๆเลย " ก็เพลงตัวเองนี่ ไม่ได้ลอกมาจากใครเลยนะ จดลิขสิทธิ์ไว้แล้วด้วย! ห้ามขโมยนะ! ฉันจะเก็บไว้ใช้กับโทโมะแค่คนเดียว รู้ไว้ด้วย -0-!

______________________________________________________________

มาอัพแล้วนะ :)

 

วันนี้มาเร็ว 555  คือปลื้มมาก อ่านเม้นแล้วดีใจ  ขอบคุณนะ เม้นแบบนี้ เดี๋ยวเค้ามาอัพให้บ่อยๆนะ

 

ถึงอัพช้าแต่เข้ามาดูตลอดนะ    รักทีเค ทีมโทโมะตลอดไป >•<

 

 

อ่านแล้วถ้าสนุกต้องเม้นเยอะๆนะ ขอนะ นะ นะ   *O*