My friend ก็แค่นั้น..แต่มันรักเธอ

     "แก้วๆ ตื่นๆ เช้าแล้ว"

   อื้อ~ เสียงใครมารบกวนอีกแล้วเนี่ย คนกำลังหลับสบาย อย่าเพิ่งมาปลุกจะได้ไหม หลับต่อดีกว่า..

Tomo ::

ผมกำลังปลุกเด็กขี้เซาอยู่ครับ แต่เรียกเท่าไหร่แก้วก็ไม่ยอมตื่น เธอไม่แม้แต่ลืมตาขึ้นมามองเลยครับ --;
ให้ผมทำไงอะหรอ หึหึ น่าสนุกนี่ :) (Pp:โมะยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง!)

     "แก้วตื่น!!!!"

                   พรึ่บ!

  ผมสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแก้ว ทำให้เธอต้องนอนขดตัวเข้าหากันเพราะอากาศหนาว แถมเสื้อที่เธอใส่ก็เป็นแค่เสื้อเชิ้ตบางๆของผม ที่จริงเสื้อผ้าแก้วก็มีอยู่เต็มตู้ครับ แต่แก้วชอบไปหยิบเอาของผมมาใส่ตลอดเลย ปกติผมไม่ค่อยชอบใช้ของอะไรร่วมกับใครนะ แต่พอเป็นแก้วแล้ว มันก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ และถ้าไม่ดูเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไป ผมอยากให้เธอใช้ของกับผมแค่คนเดียว ไม่อยากให้เธอใช้ร่วมกับคนอื่น ก็..ผมหวงเพื่อนนี่ครับ :)

     "หนาว~~"แก้วละเมอออกมาเสียงเบา แต่ก็พอทำให้ผมรู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป..

                    'ยิ่งหนาว ยิ่งน่าแกล้ง'

  ผมไม่รอช้าอุ้มแก้วออกจากที่นอน ก่อนจะพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนสักพัก ก่อนจะวางเธอลงเบาๆบนเก้าอี้ข้างๆ มันเป็นเก้าอี้ที่เธออ้อนให้ผมซื้อมาไว้ในห้องน้ำโดยเฉพาะ ตอนแรกผมไม่เข้าใจว่า ให้ซื้อแล้วเอามาไว้ในห้องน้ำทำไม แต่ตอนนี้เข้าใจดีเลยครับ แก้วซื้อมาเพื่อมานั่งหลับต่อในห้องน้ำ --'
เวลาผมปลุกแก้วไปอาบน้ำแล้วแก้วยอมว่าง่ายๆเดินเข้าห้องน้ำ มีครั้งนึงใช้เวลานานมากจนผมสงสัย เลยไปเคาะเรียกดู แค่ไร้เสียงตอบรับ และด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าแก้วจะเป็นอะไรไปเลยรีบหากุญแจแล้วเปิดเข้าไป
ผลปรากฏคือ..แก้วไม่ได้เป็นอะไร แค่กำลังฟุบหลับกับเก้าอี้อย่างสบายๆ มันน่าตีจริงๆ --!

     "แก้วไม่ตื่นเองนะ หึหึ แกล้งซะให้เข็ด"

ผมหันไปเปิดน้ำจากอ่างล้างหน้า ก่อนจะใช้มือตัวเองรองมันเอาไว้ แล้วกวักใส่คนขี้เซา หึหึ ไม่ตื่นให้รู้ไปสิ แก้วเป็นคนกลัวน้ำครับ โดนน้ำนิดเดียวก็โวยวายแล้ว
ไม่เชื่อคอยดูนะ 1 2 3 ..

kaew ::

     "อื้อ~~ น้ำๆ เปียกๆ ห้ะ! เปียก!"พอได้สติตื่นเต็มที่ ฉันก็รีบหันไปทางตัวต้นเหตุทันที

     "โทโมะ!"

     "ครับ :) " ยังมีหน้ามายิ้มอีกนะ ฮึ่ยย!

     "มันเปียกนะ! เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง!" วิธีบ้าๆแบบนี้มีแต่เขาเท่านั้นแหละที่คิดได้ ช่างสรรหาวิธีปลุกเก่งนักนะ ก็ดูวิธีปลุกของเขาแต่ละครั้งสิ ไม่เคยซ้ำกัน ยิ่งเมื่อคืน.. ไม่ๆ เลิกคิดๆ แก้วเธอต้องใจเย็นๆ (ปลอบตัวเอง)

     "ก็แก้วไม่ยอมตื่น โมะเตือนแล้วนะ ว่ากันไม่ได้ :) "โทโมะยังยิ้มให้หน้าตาย เห็นแล้วอยากฆ่าคน -^-

     "ไอ้ :-:(฿&?.:"@?!?'#%$|~€•!~\>&!!? !!!!! " ฉันพ่นคำพูดไม่เป็นภาษา ให้ตาย เขานี่มัน...!

     "ออกไปเลยนะ ออกจากห้องน้ำไปเลย! แล้วเอาผ้ามาให้แก้วด้วย!!!" ฉันยกมือชี้นิ้วไล่โทโมะให้ออกไป ก็รู้อยู่ว่าไม่ชอบน้ำ แล้วยังมาแกล้ง ฮึ่ม! ฉันไม่ฆ่าก็ดีเท่าไหร่!

     "ทำไมจะอาบน้ำหรอ?"

     "ยังจะมาถามอีกนะ!ก็ใครล่ะเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง เปียกหมดเลยเห็นไหม! ถามมาได้ แก้วเอาผ้ามาปูนอนมั้ง!"

     "หื้อ งั้นไม่ให้"

     "ออกไปเอามาเดี๋ยวนี้!!!!!!"

     "ครับผม :)"

       ปัง~~

    ฉันรีบปิดประตู ฮึ่ย! กว่าจะยอมออกไปได้นะ--^^^^
จะมาเถียงต่อปากต่อคำนี่ช่วยดูอารมณ์ฉันก่อนได้ไหม คนเขาโดนแบบนี้ จะมีอารมณ์มาเล่นด้วยไหมละ! จู่ๆเขานึกสนุกบ้าอะไรเนี่ย มาใช้วิธีนี้ปลุกฉัน เมื่อก่อนก็ปลุกดีอยู่หรอก (ไม่นับรวมเมื่อคืนนะ..-///-)

      คอยดูนะ ออกไปเมื่อไหร่ละน่าดู จะแกล้งงอนซะให้เข็ดเลย หึ -^-

   5 นาทีต่อมา..

     "แก้วๆ ผ้ามาแล้ว"เสียงโทโมะดังมาจากข้างนอกห้องน้ำ ทำไมต้องมาเวลานี้ด้วยนะ!

     "อื้มๆ วางไว้หน้าห้องนั้นแหละ เดี๋ยวแก้วออกไปเอา"ฉันตะโกนตอบกลับไป ก่อนจะหันมาอาบน้ำต่อ

  Tomo ::

   เสียงแก้วตะโกนตอบกลับมา ผมเลยรู้ว่าเธออาบน้ำแล้ว เลยวางผ้าเช็ดตัวกับชุดตัวนึงไว้ข้างๆ กัน แล้วเดินออกจากห้องไป.. แน่ละ ถ้าขืนผมยังอยู่ต่อ เธอคงได้ออกมาโวยวายอีกแน่ๆ แต่ผมก็เตรียมตัวไว้แล้วครับ :)

"กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใคร ~ มันเจ็บที่ถูกทิ้งต้องนานเท่าไหร่~~"

  แต่ก่อนที่ผมจะทันได้ออกจากห้อง เสียงๆนึงก็ดังขึ้น แก้วกำลังร้องเพลงอยู่ในห้องน้ำ 'ถามไม่คิด' เพลงที่ FFK ร้องในอัลบั้มนึง เธอร้องเพลงตัวเองอาจจะดูไม่เห็นแปลกอะไร แต่ความหมายของมันดันตรงกับเรื่องเมื่อวานนี้ แก้วเจ็บหรอ? ทำไม! หรือแก้วจะรู้...

   หรือว่าเป็นเพราะคำถามของผม ???

ผมมองไปทางห้องน้ำที่ยังมีเสียงร้องเพลงดังออกมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ มันดูเจ็บปวดยังไงไม่รู้สิ..

     "แก้วเจ็บ โมะก็เจ็บด้วย.." ผมพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยิน ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเดินออกไป.. บางที..เราควรเว้นระยะห่างกันบ้าง..

   Kaew ::

     "อยากได้เธอคืน ต้องทำยังไง~ ช่วยตอบฉันหน่อยเซ่~~~~" อยู่ๆฉันก็นึกอยากร้องเพลงขึ้นมา แต่พอร้องก็ดันรู้สึกอินกับมัน 'คำถาม..ถามไม่คิด'

     "ไม่เอาแก้ว ไม่เอา เลิกคิดๆ " ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะมองไปที่ประตูห้องน้ำ เขาออกไปแล้วใช่ไหม --? ไม่อยู่แล้วแน่นะ ! ฉันซีเรียสนะ!

  ( ย่องๆ ) ฉันพยายามเดินย่องให้เบามากถึงมากที่สุดเพื่อเดินไปที่ประตู ไม่ได้หรอก! โทโมะหูดีจะตาย เสียงอะไรนิดนึงก็ได้ยินแล้ว-- เขามันยิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่ --;;

     แอด~~ (เสียงเปิดประตู)

  ฉันลองชะโงกหน้าออกมาดู เหลือบซ้าย เหลือบขวา ข้างบน ข้างล่าง (??) ไม่มี.. ไม่อยู่แห่ะ แปลก.. สงสัยสำนึกผิดเลยเชื่อฟัง ^^ ก็ดี~~.

       'แต่ลองเรียกชื่อเพื่อความชัวร์ดีกว่า'

     "โทโมะ!" ไม่ตอบ..

     "นี่! อยู่มั้ย!" เงียบ..

     "ถ้าแก้วออกไปแล้วเห็นว่าอยู่นี่โกรธจริงๆนะ!" ไม่มีสัญญาตอบคนจากคนที่ท่านเรียก...

     "สงสัยจะออกไปแล้วจริงๆ :) " ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำมองหาเสื้อผ้าที่โทโมะเอามาให้
             

                        อยู่ไหนนะ อ๊ะ! เจอแล้ว..

     "นี่มัน.." ฉันมองชุดในมืออย่างอึ้งๆ ชุดกระโปรง! โทโมะเอาชุดกระโปรงมาให้ฉันใส่ค่ะ เขายอมให้ฉันใส่ชุดแบบนี้แล้วหรอ--?

     "หื้มมม" ฉันเช็ดตัวก่อนจะลองหยิบมาสวมดู พลางมองดูตัวเองอยู่หน้ากระจก นี่มันตุ๊กตาชัดๆ คนอะไรน่ารักจัง บ้า~ เขาเขินนะ -///- (Pp:แก้วหลงตัวเองมาก แถมยังพูดคนเดียวอีก ชมเอง เขินเอง-..-)

     "โทโมะนี่เข้าใจเลือกแห่ะ^^" ฉันยิ้มก่อนจะรีบจัดการกับตัวเองให้เสร็จแล้วเดินออกจากห้องไปหาโทโมะ

     "อยากเห็นสีหน้าตอนโทโมะเห็นชุดนี้จัง คริคริ" เดินไปหัวเราะไป หึหึ แค่คิดก็สนุกแล้ว ><

        อ๊ะ! เจอแล้ว เขากำลังนั่งกินข้าวอยู่ในครัว

     "นี่! กินไม่รอกันเลยนะ" ฉันว่าอย่างไม่จริงจังก่อนจะเดินไปดูใกล้ๆ วันนี้เขาทำอะไรกินนะ หอมเชียว

     "...." โทโมะเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิ่งๆ แล้วก้มหน้ากินข้าวในจานต่ออย่างไม่สนใจจะตอบ

     "โทโมะ!"

     "มีอะไร ?" เขาตอบเสียงนิ่งๆ ไม่มีวี่แววจะกวนฉันเหมือนเก่า.. เขา..เปลี่ยนไป !!!!

     "เปล่า.."ฉันเงียบสักพักก่อนจะตัดสินใจถาม "โกรธหรอ" เรื่องตอนเช้าเขาผิดนะ! ไม่ใช่ฉันสักหน่อย -^-

     "เรื่องอะไรละ"เขาถามกลับนิ่งๆ

     "ก็...ที่แก้วโวยใส่โมะอ่ะ แก้วขอโทษก็ได้ แต่แก้วไม่ผิดนะ ก็โทโมะมาแกล้งแก้วเองนี่ แก้วควรจะต้องเป็นฝ่ายโกรธสิ ไม่ใช่โทโมะ! " ก็มันจริง ฉันต้องเป็นฝ่ายโกรธสิ แล้วทำไมเขาต้องมาทำท่าทีนิ่งเงียบและให้ฉันต้องรู้สึกผิดแบบนี้ด้วย ?

     "ครับ แก้วควรจะโกรธ.."

     "คือแก้ว.." ฉันพูดอะไรไม่ออกเลย ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ นี่เขากำลังจะถอยห่างฉันแล้วงั้นหรอ.. เขารู้แล้วสินะ..ฉันต้องทำใจยอมรับความจริงใช่ไหม..

     "ขอโทษ..ผมไม่ได้โกรธแก้วหรอก มานั่งกินข้าวสิ "

     "........." แม้แต่สรรพนามที่เขาใช้แทนตัวเองกับฉันมันก็เปลี่ยนไปด้วย.. นี่เราสองคน..ทำไม? เป็นเพราะอะไร ?

             'มันเกิดอะไรขึ้น ????'

     "โทโมะ... " อยู่ๆน้ำตาฉันมันก็ไหลออกมาเอง และฉันห้ามมันไม่ได้ มันกลั้นหรือเก็บต่อไปไม่ไหวแล้ว :'(

    Tomo ::

     "แก้ว!!!!!" ผมหันไปมองแก้วด้วยสายตานิ่งๆ แต่ห็ต้องร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นแก้วยืนร้องไห้อยู่ ไม่นะ !

     "แก้ว ได้โปรดอย่าร้อง.." ผมพูดเสียงเบา พลางดึงแก้วเข้ามากอด ไม่ได้! ผมทำไม่ได้! ผมทนมันไม่ได้อีกแล้ว แก้ว..อย่าเกลียดโมะเลยนะ ....

     "ทำไม..ทำไม.. ทำไม.. " แก้วพูดเหมือนคนที่กำลังละเมอ พูดอะไรออกมาไม่รู้ตัว แก้วกำลังเจ็บปวด...

     "แก้ว.. โมะขอร้องอย่าเป็นแบบนี้ โมะใจไม่ดี"

     "ฮืออออ~~ " แก้วส่งเสียงร้องออกมาจากที่เมื่อกี้ร้องไห้ไม่มีเสียง..

     "แก้ว..โมะขอโทษ..โมะผิดเอง..อย่าร้องอีกเลยนะ นะครับ.. นะ " ผมผิดเองที่แสดงออกไปแบบนั้น รู้ทั้งรู้ว่าแก้วเกลียนการเปลี่ยนแปลง แล้วยัง..

               'ก็ถ้าผมยังอยากเป็นเพื่อนแก้ว ผมก็ต้องยอมเปลี่ยน'

     "โทโมะเปลี่ยนไป..โทโมะเย็นชา แก้วไม่ชอบ ไม่ชอบเลยจริงๆ อย่าไปนะ..อย่าทิ้งแก้วไป ไม่เอา..ฮึก "

     "โมะไม่เคยคิดจะทิ้งแก้วไปไหน โมะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆแก้วเสมอ.. แก้วคือคนที่โมะอยากดูแลมากที่สุดนะ      รู้มั้ย ? อย่าร้องนะคนดี.. เงียบซะ " ผมกอดปลอบแก้ว ผมพยายามเข้มแข็งไว้ แต่สุดท้าย..น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ก็ไหลออกมาจนได้.. ผมนี่มันบ้า เจอเรื่องอะไรก็ทนได้ แต่แค่เห็นแก้วเจ็บปวด ผมก็กลายเป็นคนอ่อนแอทันที..

                  'บ้าจริงๆด้วย'

_______________________________________