แสบรัก แสบร้าย ของคุณชายจอมป่วน

koen'
วันนี้ผมขำตาโซ่แทบบ้า ขอทานอะไรกลับบ้านมาทีมีแต่เปลือกไข่ติดเต็มตัวไปหมด
ไม่รู้ว่าไอน้องชายจะไปลองใจใครเป็นพิเศษรึเปล่า แต่สำหรับผมมี....
เรื่องมันเกิดเมื่อเดือนก่อน...
แอ๊ด..
ผมเปิดประตูเข้ามาในผับแห่งหนึ่ง หลังจากที่โดนแม่บ่นเรื่องการแต่งตัว ที่ทุเรศของผม
ผมแต่งเป็นคนบ้า ไม่เห็นจะผิดอะไรเลย...
"รับอะไรดีคะ"
สาวเสิร์ฟถามผม เธอเป็นคนที่น่ารักมากเลย ทุกครั้งที่เธอยิ้มจะมีลักยิ้มน้อยๆ
โผล่ขึ้นมาด้วย แต่ผมก็เห็นแววตาที่เศร้าหมองของเธออยู่นะ..
"เอา วอดก้าครับ"  ผมสั่งเบาๆ
สักพัก สาวเสิร์ฟก็มาพร้อมวอดก้าในแก้ว
"นี่ค่ะ"
ผมกำลังจะยกแก้วขึ้นดื่ม แต่ก็ต้องสะดุดหยุดชะงักกับสร้อย ที่คอของหญิงสาว
"เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ" 
"ชื่อเฟย์ ค่ะ"
เธอตอบผม ดวงตาผมยังคงจ้องที่สร้อยของเธอ แล้วภาพความทรงจำเมื่อวัยเด็ก
ก็ผุดขึ้นมา
"เขื่อนๆ มานี่หน่อยจ่ะ" เสียงคุณหญิงน้อย เพื่อนแม่ตะโกนเรียกผมจากสนามเด็กเล่น
"คร๊าบบ ป้าน้อย"
ผมวิ่งไปหาคุณหญิงน้อยทั้งที่เนื้อตัวเปื้อนทรายเต็มไปหมด
"ป้าคงไม่ได้เจอ เขื่อน ก...กับ ลูกของป้าอีกแล้ว เฟย์น่ะ"
คุณหญิงน้อยพูดพลางใช้มือปาดน้ำตา ที่หยดลงมา
"อ่าว ทำไมล่ะค๊าบ"
"ป้าอยากไปสวรรค์น่ะ.. "
ป้าน้อยพูดยิ้มๆ ให้กับผม
"ฝากจดหมายนี่ ให้เฟย์ด้วย"
ป้าน้อยยื่น จดหมายฉบับหนึ่งให้กับผม มันเป็นซองจดหมายสีเรียบๆ
"อ่ะๆ เดี๋ยวเขื่อนอย่าลืมเอาไปให้ เด็กผู้หญิงที่ใส่สร้อยรูปตัว F นะ ป้าไปหล่ะ"
"คร๊าบบ ป้าน้อย"
ขณะที่ผมกำลังหันหลังกลับไปอยู่นั้น
ปึง!
เสียงปืนดังลั่น พร้อมกับร่างของป้าน้อยที่ค่อยๆล้มลงไปกับพื้น
"ป้าน้อยยย!"
ผมหันกลับไป แล้วรีบวิ่งไปหาร่างที่ไร้วิญญานนั้น
"ผมคาดว่า ผู้ตายคงจะมีความเครียดทางเรื่องธุรกิจน่ะครับ จึงยิงตัวตาย"
เสียงตำรวจนายหนึ่งพูดกับ คุณอา(สามีป้าน้อย) ตามมาด้วย เสียงเอกเขนกโวยวาย
ของกลุ่มคนที่มามุงดู เสียงรถปอเตกตึ้ง และที่สำคัญคือเสียงร่ำไห้ของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ
"แม่ๆอย่าทิ้งเฟย์ไปนะ เฟย์ไม่ยอมแล้วใครจะเป็นคนเล่านิทานให้เฟย์ฟังหล่ะ ฮือๆๆ"
เด็กผู้หญิงคนนั้นกอดร่างของป้าน้อยแล้วเขย่าไปมา น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดหย่อน
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ"
เสียงสาวเสิร์ฟคู่สนทนา พูดขึ้นทำให้ผมหลุดออกมาจากภวังค์ความคิด
"ป..เปล่าครับ"
ผมรีบเช็คบิน แล้วออกมาจากร้านนั้นทันที ภายในหัวก็ครุ่นคิด
เรื่องสร้อยของสาวเสิร์ฟคนนั้น ไม่แน่อาจจะเป็นเธอคนนั้นก็ได้...
ผมรีบขับรถกลับมาที่บ้าน พร้อมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทำงาน
แล้วเตรียมคิดแผน..
นี่อาจเป็นทางเดียว ที่ทำให้ผมได้รู้จักคนที่ผมตามหามาตลอดชีวิต!!