ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

          "พี่เมี่ยวคะ เมื่อไหร่หวานจะได้ออกจากโรงพยาบาลสักทีล่ะค่ะ เบื่อจะแย่อยู่แล้วเนี่ย.." ร่างเล็กร่างหนึ่งบนอุบอิบขณะนั่งขัตมารตบนเตียงขนาดพอดีตัวในห้องพักฟื้น 
          ใช่แล้ว! เธอคือเด็กสาวที่มะเมี่ยวไปช่วยนั่นเอง 
          ชื่อของเธอคือหวานหวาน อายุ สิบเก้าปี เป็นเด็กที่ฉลาดแถมน่าตาและนิสัยยังคล้องจองกับชื่ออีกด้วย 
           ผิดกับมะเมี่ยวที่ถึงแม้จะสวยก็สวยไปทางด้านเซ็กซี่ ดื้อรั้น ยิ่งนิสัยไม่ต้องพูดถึง เพราะมันคนละคั่วกันเลย
          และถึงแม้ทั้งสองจะอายุห่างกันแค่สองปีแต่ความสนิทสนมไม่ได้น้อยเลยทีเดียว
          "เงียบไปเลยยัยหวาน หมอก็บอกอยู่ว่าให้นอนพักฟื้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับแล้วทนเอาหน่อยเถอะ ..." มะเมี่ยวเอ็ดเสียงดัง
          "แหมพี่เหมี่ยว ก็หวานเกรงใจคุณเนวิลล์นี่คะ.." หวานหวานพูดพลางนึกถึงเนวิลล์นักธุรกิจหนุ่มที่เคยมาเยี่ยมเธอเมื่อวันก่อน 
          "เกรงใจทำม่ะ ค่ารักษาพยาบาลก็เงินพี่ ไม่ใช่เงินหมอนั่นสักหน่อย" 
          "แต่ว่าพี่ยังไม่ได้เริ่มงานเลยแท้ๆ กลับเบิกตังค์เขาตั้งเยอะ อย่างงี้จะไม่ให้หวานเกรงใจได้ไง" 
          "เรื่องนั้นช่างเถอะ ว่าแต่เราน่ะ ตัดสินใจหรือยัง" มะเมี่ยวเปลี่ยนประเด็น เพราะรู้ว่าหวานหวานต้องถามมากกว่านี้แน่
          "ค่ะ หวานตัดสินใจแล้ว หวานจะบอกแม่เรื่องนี้ หวานจะให้แม่เลิกกลับมัน!!" หวานหวานพูดพลางนึกถึงคำถามของมะเมี่ยวที่ถามเธอว่าจะบอกเรื่องนี้กับแม่ของเธอไหม 
          "ดี!! พี่เชื่อว่าพอป้ารู้เรื่องนี้ต้องยอมเลิกแน่ๆ" มะเมี่ยวพูดอย่างมั่นใจ เพราะเธอคิดว่าเธอรู้นิสัยของแม่หวานหวานดี ถึงแม้จะรู้จักกันแค่สามปีก็ตาม
          "ค่ะ! หวานก็เชื่ออย่างนั้น^^"
          "อืมม งั้นพี่ไปก่อนนะ เพราะวันนี้เริ่มงานวันแรก"  
         "จริงเหรอคะ เฮ้อ ดีเหมือนกัน หวานก็ว่าเมื่อไหร่พี่จะเริ่มงานสักที" 
          "งั้นพี่ไปก่อนนะ อ้อ แล้วจะให้คนมาเฝ้านะ" มะเมี่ยวพูดจบเธอก็เดินผิวปากออกไปโดยไม่ให้หวานหวานคัดค้านได้เลย
          ไม่นานประตูก็เปิกออกอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงร่างหนึ่งที่มีหน้าตาคมคาย หล่อเหลาเดินเข้ามา
          ใบหน้าเย็นชาไรอารมณ์บ่งบอกได้ถึงนิสัยดีเยี่ยม
          "นายเป็นใครน่ะ!!" หวานหวานเอ่ยถามตามมารยาท 
          เธอไม่ชอบบุคลิกของคนๆ นี้เลย เพราะพอมองเขาทีไร เธอก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีโดยไม่มีสาเหตุ
          "ฉันมาดูแลเธอแทนคุณมะเมี่ยว" เขาพูดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาว 
          "งั้นเหรอ ขอบใจนะ" 
          "ไม่ต้องขอบใจ เพราะฉันทำตามคำสั่ง" 
          "อะ อืม.. ไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่เลยแฮะ" เธอพูดกับเขาแต่ประโยคสุดท้ายแค่พึมพำคนเดียว