ที่รัก...มาเป็นบอดี้การ์ดผมสิ

           ณ โรงพยาบาลเค..

           "หมอคะ...เธอเป็นไงบ้างคะ" มะเมี่ยวเอ่ยถามทันทีที่คุณหมอเดินออกมาจากการตรวจรักษาเรียบร้อยแล้ว 

          "ไม่เป็นไรแล้วครับ ร่างกายมีแค่แผลฝกช้ำ หมอว่านอนพักสักสี่ห้าวันก็คงออกจากโรงบาลได้แล้วไม่ต้องกังวลนะครับ" หมอพูดอย่างสุภาพแล้วเดินจากไป 

          "เฮ้อ ค่อยยังชั่ว เออนี่! เรื่องค่ารักษาช่วยออกให้ก่อนนะ เอ๊ะ! ไม่สิ! หักจากเงินเดือนฉันเลยก็แล้วกัน"ร่างบางพูดตบบ่าเนวิลล์แป่ะๆ แล้วเดินผละเข้าไปในห้องพักฟื้นทันที 

          ซึ่งเขาทำได้เพียงแต่ส่ายหัวละอา ทั้งๆ ที่ยังไม่เริ่มงานแท้ๆ แต่กับใช้เงินเดือนไปซะหมด เชื่อเลย... เขาบ่นในใจก่อนจะเดินไปจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลตามที่ยัยตัวเล็กสั่ง 

          "เฮ้ๆ ยัยเด็กหน้าไม่อาย ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ" มะเมี่ยวตะโกนเสียงแจ้ว พลางดีดนิ้วไปที่หน้าผากร่างที่หมดสติเบาๆ อย่างเอ็นดู 

          "เฮ้อ แม่เธอจะว่าไงบ้างนะ ถ้ารู้ว่าพ่อเลี้ยงเฮ็งซวยนั่นเอาเธอมาแลกกับหนี้การพนันของมันน่ะ"

           เธอคิดก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอบุกไปที่นั่นครั้งแรกเมื่ออาทิตย์ก่อนเพื่อทวงยัยนี่มา แต่ตอนนั้นเธอดันเสียท่าไป เลยโดนพวกนั้นไล่ออกมาพร้อมกับบอกว่าถ้าอยากได้เธอคืนให้หาเงินมาใช้หนี้ซะ 

           'เลวจริงๆ ....' 

            มะเมี่ยวคิดในใจก่อนจะสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่ความคิดและความโกรธออก แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา แต่ระหว่างที่เธอกำลังปิดประตูนั้นก๊มีเงาร่างหนึ่งแทรกตัวเข้ามาและล็อคประตูอย่างรวดเร็ว 

            และนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เพราะเขาคือเจ้านายของเธอ... เนวิลล์นั่นเอง!!! 

            "เฮ้ย! นายเข้ามาทำไมน่ะ"      

            "ฮึ ..." เนวิลล์ไม่ตอบแต่กลับเดินเข้าไปใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ เป็นเหตุให้มะเมี่ยวต้องถอยหลังจนแผ่นหลังบางแนบกับกำแพง 

            "นี่! ออกไปนะ" ร่างบางตวาดหวั่นๆ แต่เนวิลล์ไม่สนเดินเข้าไปจนลำตัวชิดกัน นี่ถ้าไม่มีมือบางของคนตัวเล็กกั้นระหว่างเขาและเธอไว้ มีหวังร่างสูงได้แต๊ะอั๋งเธอทางอ้อมแน่ๆ 

            "อะไรกัน นี่จะไล่เจ้านายของตัวเองงั้นเหรอ หืมมม~" เนวิลล์ยื่นหน้าลงมากระซิบเสียงแหบพร่าข้างใบหู  

            นั่นทำให้ร่างบางรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาแปลกๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วไหนจะหัวใจที่เต้นไม่เป็นระส่ำ! นี่อีก เธอคิดก่อนจะขนลุกขึ้นมาอย่างฉับพรัน 

             "นะ...นาย ออกป๊ะ..อุ๊บ!!!" 

             ร่างบางยังไม่ทันพูดจบคำ เนวิลล์ก็เข้าประกบปากซะก่อน และเธอที่กำลังตกใจนั้นทำให้เขาสามารถใช้ลิ้นควานหาความหวานจากโพรงปากเล็กของเธอได้อย่างต้องการ

             "อื้อๆๆ" เธอครางออกมาเมื่อเนวิลล์เพิ่มดรีกรีความร้อนแรงเข้าไปอีก ร่างบางที่เพิ่งได้สติเอามือดันแผงอกแกร่งออกไป  

            เนวิลล์เลยถือโอกาสรวมข้อมือบางเอาไว้เหนือหัวด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียว ส่วนอีกมือหนึ่งก็ไม่ได้อยู่เฉย มันลากเข้าไปในสาปเสื้อวนไปมาบนท้องแบนเรียบ จนร่างบางแขม่วท้องด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ มือใหญ่ยังคงไม่ยอมหยุดลาก เขาค่อยๆ ลากมือขึ้นไปอีกเพื่อกอบกุมทรวงอกเต้าตึงพร้อมกับขยำมันอย่างแรง

           "อื้อๆๆๆ" เธอคราออกมาอีกครั้ง แล้วดิ้นแรงๆ เพื่อที่จะได้ออกจากการกักกุมของร่างสูง แต่มันก็เปล่าประโยชน์เมื่อเขาแรงเยอะกว่าเธอมาก 

            คนตัวเล็กคบคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะหยุดดิ้นแล้วขยับปากตามร่างสูงไป เนวิลล์เมื่อเห็นมะเมี่ยวอ่อนโอนตามเขาจึงปล่อยข้อมือของเธอแล้วเปลี่ยนมาโอบเอวบางไว้แทน 

            "อืมมม~" เนวิลล์ครางออกมาอย่างพอใจเมื่อร่างบางเริ่มจูบตอบ พร้อมกับมือเล็กที่ลากตามลำตัวเขาสะเป่ะสะป่ะ 

             หากแต่เขายังไม่รู้ว่ามะเมี่ยวกำลังคิดอะไร เธอปล่อยให้เนวิลล์ลากริมฝีปากตามซอกคอของเธอโดยไม่คิดห้าม 

              "เนวิลล์..." ร่างบางเรียกชื่อคนตรงหน้าที่กำลังซุกไซ้หน้าอกของเธออย่างใจเย็นพร้อมกับใช้มือเล็กช้อนคางเขาขึ้นมาประกบริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะถอนริมฝีปากออก

           ส่วนมืออีกข้างก็ถือวัตถุสีดำขลับจ่อที่ขมับเขา พลางยักคิ้วเหมือนคนที่ถือไพ่เหนือกว่า 

               คนตรงหน้าที่รับรู้ว่าคืออะไรก็หยุดการกระทำ (ที่ยากจะห้าม) พร้อมกับถอยหลังออกไปกว้าหนึ่ง จากนั้นก็ยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้ 

             "กะไว้แล้วว่านายต้องมีของแบบนี้ติดตัว..." เธอพูดขณะที่ยังถือปืนจ่อที่หัวเขาพร้อมลั่นไกได้ทุกเมื่อ 

              "แสบจริงๆนะ คุณบอดี้การ์ดสาว... คิดแล้วเชียวว่าทำไมถึงยอมง่ายๆ" 

             "เอาล่ะทีนี้ก็ติดกระดุมให้ฉันซะ" ร่างบางสั่งอีกครั้งแล้วใช้หางตาเหลือบมองเสื้อของเธอที่ตอนนี้ถูกปลดกระดุมออกจนเห็นทรวงอกอิ่มและที่น่าหงุดหงิดคือรอยแดงที่แสดงความเป็นเจ้าของของเนวิลล์ 

             "ฮึ~" เขาเค้นหัวเราะแล้วเอื้อมมืออกไปติดดระดุมให้มะเมี่ยวอย่างใจเย็น 

             "จุ๊ๆ อย่ามือไวสิคะ คุณเจ้านาย" ร่างบางเอ่ยทักเมื่อเขาพยายามที่จะใช้นิ้วสัมผัสอกอิ่มอีกครั้ง  

             "เฮ้อ ดันรู้ทันจนได้นะ เอ้า เสร็จแล้ว!"  

             เนวิลล์พูดหงุดหงิดเมื่อโดนขัดใจ คนที่มองเขาอยู่อย่างมะเมี่ยวถึงกับหลุดขำ

             จุ๊บ! 

              "ถ้าค้างก็หาที่ระบายเอานะคะ แต่บอกไว้ก่อน ว่าฉันไม่ใช่ที่ระบาย" ร่างบางดระซิบข้างหูหลังจากจุ๊บที่ริมฝีปากของเขาแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำโดยไม่ลืมวางปืนของเขาไว้ที่อ่างล้างมือ

              "ฮึ~ แสบจริงๆ นะ จะว่าไป คืนนี้ต้องทำอย่างที่เธอแนะนำซะแล้ว.. มะเมี่ยว" 

อ่านแล้วอย่าลืมวิจารณ์ให้ด้วยนะคะ

และจะแวะมาอัฟลงบ่อยๆ ค่ะ