DJ.ผีเพี้ยน

"เอาล่ะครับในบรรยากาศฝนตกแบบนี้หลายๆ คนอาจเหงาหรืออยากนอน เรามารับแชร์ความรู้สึกผ่านวิทยุคลื่นนี้กันเถอะครับ ใครมีความรู้สึกดีๆ หรือแย่มากเล่าผ่านทางนี้ได้เล๊ยยยย.....055xxxxx"
 
          เสียงดีเจประจำคลื่นเอฟเอ็มสองจุดจุดจุด (เป็นคลื่นที่มีชื่อแปลกมากๆ) เขาเป็นผู้ชายอารมณ์ประมาณว่าคารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นรอง (เพราะเขาหน้าตาไม่ดีหรือไม่หล่อนั่นเอง) แต่ก็มีผู้หญิงหลายคนที่เป็นแฟนคลับ เขาคือดีเจทัต
 
"เอาล่ะครับสายแรกของเราในวันนี้มีเรื่องอะไรเล่ามาได้เลยครับ"
 
"ชื่อแนนนี่ค่ะ หนักใจมากฝนตกแบบนี้เพิ่งทะเลาะกับเพื่อนมา วันนี้กะว่าจะไปขอโทษแต่ฝนตกหนักแบบนี้คงไปไม่ได้ เพื่อนของแนนนี่ชอบฟังวิทยุคลื่นนี้มากๆ ถ้าฟังอยู่เราขอโทษนะ"
 
"สายแรกของเขาก็ขอโทษเพื่อนผ่านวิทยุเลยทีเดียว คุณแนนนี่ครับบอกได้หรือเปล่าว่าเพ่อนของคุณชื่ออะไร"
 
"ชื่อวารีค่ะ"
 
"ฝากถึงคุณวารีด้วยนะครับคุณแนนนี่ฝากขอโทษนะครับ...จบไปแล้วครับสายแรกของเรา มาฟังสายต่อมา...."
 
          ฉันไม่ได้สนใจฟังสักเท่าไหร่ แน่ล่ะสิก็เป็นเสียงที่ฉันได้ยินเป็นประจำอยู่แล้วนี่นาเพราะฉันทำงานที่นี่ ก็เป็นแค่ผู้ช่วยเท่านั้นแหละ
 
"เบลล่า ว่างหรือเปล่าวันนี้วันเกิดดีเจทัต"
 
"ไม่ว่างจริงๆ ค่ะพรุ่งนี้มีนัดกับแม่"
 
"ไม่เป็นไร งั้นกลับไปก่อนได้เลยนะ"
 
"ค่ะ" จากการทำงานด้วยกัน มีอยู่อย่างเดียวที่ฉันไม่ชอบดีเจทัตคือความเจ้าชู้และความฟุ่มเฟือย เคยมีอยู่หลายครั้งที่เขาใช้เงินหมดจนต้องมาขอยืมเงินในนี้จนเกือบทุกคน จนทุกวันนี้เขาใช้หนี้หมดทุกคนแต่ก็ยังไม่มีเงินเก็บทั้งๆ ที่เขาออกจะฮอตซะขนาดนี้
 
 
          เช้าวันต่อมา...
 
"วันนี้ว่างสักทีนะ"
 
"ดีเจประจำคลื่นคงเมาอยู่มั้งคะ เมื่อคืนเลี้ยงฉลองวันเกิดกันด้วย"
 
"เหรอ ดูเบลไม่ค่อยชอบดีเจคนนี้สักเท่าไหร่เลยนะ"
 
"ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกค่ะ เบลก็เป็นอย่างนี้แหละแม่ก็รู้" ความจริงฉันก็ไม่ค่อยชอบจริงๆ นั่นแหละ
 
          'ข่าวการฆาตกรรมดีเจชื่อดังที่ห้องพักเมื่อเช้านี้เวลาหกโมงเช้า ขณะที่แม่บ้านประจำโรงแรมเข้าไปทำความสะอาด มาฟังกันเลยค่ะ
 
          แม่บ้าน : ก็เข้าไปทำความสะอาดตามหน้าที่ค่ะ เคาะประตูเรียกหลายครั้งยังไม่เปิดก็เลยไปทำความสะอาดห้องอื่นก่อน พอกลับมาอีกห้องกไม่ได้ล็อคอยู่เดินเข้าไปเห็นเขานอนอยู่หน้าประตู ตอนแรกคิดว่าเมาแต่เห็นเลือดท่วมตัวก็เลยรับบอกผู้จัดการค่ะ
 
          ผู้จัดการ : เมื่อคืนเขาเมามาก ผมเห็นเขาเข้ามาในโรงแรมกับผู้หญิงหน้าตาดีหรือเปล่าไม่รู้เพราะผมไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น
 
          ตำรวจ : เป็นการฆาตกรรมแน่นอนครับเพราะกล้องวงจรปิดระบุไว้ชัดเจนว่าเวาลาที่มีคนออกมาจากห้องหลังจากนั้นไม่นาน ก็เป็นเวลาตายของผู้ชายคนนั้นพอดี....
 
          ยังคงเป็นเรื่องถกเถียงกันอยู่มาก...'
 
          ฉันรีบโทรไปที่ทำงานทันที
 
          ตู๊ดดดดดดดด~
 
          ให้ตายเถอะหายไปไหนกันหมด ไม่มีใครมารับสายเลยสักคนคงไม่ได้เมากันอยู่หรอกนะ แล้วดีเจทัตเขาตายได้ยังไงกัน ฉันได้ยินเสียงประกาศข่าวตอนที่แม่ฉันกลับมาจากทำบุญแล้วเปิดโทรทัศน์ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยพอดี
 
[ฮัลลลล...โหลลลลล]
 
"นี่ยัยมัทอย่าบอกนะว่าแกเมา"
 
[เมาอะรายยยย ไม่ได้มาววววว]
 
"แกฟังฉันนะดีเจทัตตายแล้ว"
 
[อะไรนะ...ล้อเล่นอย่างนี้ไม่ตลกนะ] ที่งี้ล่ะตาแจ้งเชียวนะ
 
"นี่ตอนนี้เป็นข่าวดังเลยนะ ลองอ่านหนังสือพิมพ์หรือไม่ก็เปิดดูโทรทัศน์ก็ได้"
 
          ฉันกดวางสายแล้วรีบไปที่ทำงานอย่างด่วน...เป็นไปอย่างที่คาดไว้ที่นี่มีนักข่าวมารอสัมภาษณ์เต็มไปหมด
 
"คุณเบลล่าคะ คุณมีความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้คะ"
 
"ไม่มีค่ะ"
 
"แล้วคุณคิดว่าผู้หญิงที่อยู่ในโรงแรมกับดีเจทัตเป็นใครคะ"
 
"ฉันไม่รู้ค่ะ"
 
          ฉันพยายามเลี่ยงนักข่าวตั้งนานกว่าจะรอดมาได้ โดนถามคำถามตั้งหลายคำถาม แต่ที่ฉันตอบก็เป็นความจริงทุกอย่างฉันไม่รู้ไปไม่เห็นจริงๆ
 
          วันนี้ทุกคนถูกเรียกไปสอบปากคำ....
 
"เอาล่ะ การสูญเสียดีเจเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ เราคงต้องหาดีเจคนใหม่มาแทน" พี่นัทผู้จัดการของที่นี่พูดขึ้นหลังจากที่ถูกสอบสวนแล้วมานั่งเงียบอยู่ในห้องนี้
 
"พี่นัท ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ นะคะ" เมรี่แย้ง
 
"นั่นสิ" ฉันเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
 
          หลังจากที่พูดตกลงกันอยู่นาน ทุกคนก็ต้องไปช่วยแจกใบปลิวสมัครดีเจคนใหม่ตามสถานที่ต่างๆ 
 
          ตุบ!
 
          โอ๊ย เดินมาชนใครอีกเนี่ย ฉันกะพูดขอโทษแต่ว่า...
 
"เดินประสาอะไรของเธอ" เขาด่าซะก่อนทำให้ความสำนึกผิดของฉันหายไปจากหัวจนหมด
 
"นายนั่นแหละยืนอยู่ทำไมไม่เห็นเหรอว่ามีคนเดินอยู่" ฉันเถียงกลับแบบไม่ค่อยมีเหตุผลสักเท่าไหร่ (รู้ตัวเองดี)
 
"ฉันขอโทษ" อ้าวอยู่ๆ เขาก็พูดออกมาก่อนฉันเฉยเลย
 
"ฉันก็ขอโทษด้วย" แล้วฉันก็เดินหนีออกมา เขาเป็นคนหน้าตาดีมากๆ แต่ท่าทางเหมือนชอบกวนประสาทคนอื่น หรือว่าฉันคิดไปเองกันแน่ล่ะเนี่ย
 
          วันนี้แจกใบปลิวหมดก็กลับมานั่งที่ทำงานเหมือนเดิม ช่วงนี้รายการวิทยุก็เงียบเหงานิดหน่อย ว่าแต่ต้องรอไปอีกกี่วันล่ะถึงจะมีคนมาสมัครงาน
 
"มีคนมาสมัครแล้วค่ะ" พี่วรรณวิ่งเข้ามาบอกแบบดีใจสุดๆ
 
"หล่อมั้ย" นี่คือคำถามของเมรี่
 
"เธอนี่นะ"
 
"แหม! เบลเธออาจจะได้ทำงานกับคนหล่อๆ บ้างก็ได้นะ" ให้ตายเถอะ! นี่เพื่อนฉันตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย
 
          อึ้งงงงง!
 
          ตะลึงงงง!
 
          ก็ผู้ชายคนนั้นฉันจำได้ดีเลยว่าเขาเป็นใครเพราะฉันเพิ่งเดินชนเขาเมื่อไม่นานเองนี่นา ก็เกือบจะห้าชั่วโมงได้แล้วมั้ง
 
"อ้าวเธอนั่นเอง" เขายังจำฉันได้อีกนะ
 
"ยังไงเนี่ยเบล รู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน" เมรี่กระซิบถามแสดงความอยากรู้ออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจนที่สุด
 
"ก็วันนี้แหละฉันเดินชนเค้าอ่ะ เลิกถามเถอะไปสัมภาษณ์นายนี่เถอะ"
 
"โอ๊ยยย! ไม่ต้องสัมภาษณ์หรอกเสียเวลาเข้าทำงานเลย นี่เบลล่าผู้ชายของเธอ เบลล่าส่วนนี่เจมส์ดีเจคนใหม่ เริ่มงานวันนี้เลยนะ" พี่วรรณสรุปเองเสร็จเรียบร้อย
 
          วันนี้เป็นวันแรกที่ได้ทำงานร่วมกัน ดูท่าทางเหมือนเป็นคนไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ แต่ก็จริงๆ แล้วก็พูดเก่งอยู่นะ
 
"เอาล่ะครับในบรรยากาศฝนตกแบบนี้หลายๆ คนอาจเหงาหรืออยากนอน เรามารับแชร์ความรู้สึกผ่านวิทยุคลื่นนี้กันเถอะครับ ใครมีความรู้สึกดีๆ หรือแย่มากเล่าผ่านทางนี้ได้เล๊ยยยย.....055xxxxx" นี่มันเสียงดีเจทัต
 
"ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ เธออัดเสียงไว้หรือเปล่า"
 
"จะบ้าเหรอที่นี่เขาไม่อัดเสียงกันหรอก"
 
"งั้น...นั่นก็"
 
"ผี!!!!!"