DJ.ผีเพี้ยน

"เอาล่ะครับในบรรยากาศฝนตกแบบนี้หลายๆ คนอาจเหงาหรืออยากนอน เรามารับแชร์ความรู้สึกผ่านวิทยุคลื่นนี้กันเถอะครับ ใครมีความรู้สึกดีๆ หรือแย่มากเล่าผ่านทางนี้ได้เล๊ยยยย.....055xxxxx"

 

          เสียงดีเจประจำคลื่นเอฟเอ็มสองจุดจุดจุด (เป็นคลื่นที่มีชื่อแปลกมากๆ) เขาเป็นผู้ชายอารมณ์ประมาณว่าคารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นรอง (เพราะเขาหน้าตาไม่ดีหรือไม่หล่อนั่นเอง) แต่ก็มีผู้หญิงหลายคนที่เป็นแฟนคลับ เขาคือดีเจทัต

 

"เอาล่ะครับสายแรกของเราในวันนี้มีเรื่องอะไรเล่ามาได้เลยครับ"

 

"ชื่อแนนนี่ค่ะ หนักใจมากฝนตกแบบนี้เพิ่งทะเลาะกับเพื่อนมา วันนี้กะว่าจะไปขอโทษแต่ฝนตกหนักแบบนี้คงไปไม่ได้ เพื่อนของแนนนี่ชอบฟังวิทยุคลื่นนี้มากๆ ถ้าฟังอยู่เราขอโทษนะ"

 

"สายแรกของเขาก็ขอโทษเพื่อนผ่านวิทยุเลยทีเดียว คุณแนนนี่ครับบอกได้หรือเปล่าว่าเพ่อนของคุณชื่ออะไร"

 

"ชื่อวารีค่ะ"

 

"ฝากถึงคุณวารีด้วยนะครับคุณแนนนี่ฝากขอโทษนะครับ...จบไปแล้วครับสายแรกของเรา มาฟังสายต่อมา...."

 

          ฉันไม่ได้สนใจฟังสักเท่าไหร่ แน่ล่ะสิก็เป็นเสียงที่ฉันได้ยินเป็นประจำอยู่แล้วนี่นาเพราะฉันทำงานที่นี่ ก็เป็นแค่ผู้ช่วยเท่านั้นแหละ

 

"เบลล่า ว่างหรือเปล่าวันนี้วันเกิดดีเจทัต"

 

"ไม่ว่างจริงๆ ค่ะพรุ่งนี้มีนัดกับแม่"

 

"ไม่เป็นไร งั้นกลับไปก่อนได้เลยนะ"

 

"ค่ะ" จากการทำงานด้วยกัน มีอยู่อย่างเดียวที่ฉันไม่ชอบดีเจทัตคือความเจ้าชู้และความฟุ่มเฟือย เคยมีอยู่หลายครั้งที่เขาใช้เงินหมดจนต้องมาขอยืมเงินในนี้จนเกือบทุกคน จนทุกวันนี้เขาใช้หนี้หมดทุกคนแต่ก็ยังไม่มีเงินเก็บทั้งๆ ที่เขาออกจะฮอตซะขนาดนี้

 

 

          เช้าวันต่อมา...

 

"วันนี้ว่างสักทีนะ"

 

"ดีเจประจำคลื่นคงเมาอยู่มั้งคะ เมื่อคืนเลี้ยงฉลองวันเกิดกันด้วย"

 

"เหรอ ดูเบลไม่ค่อยชอบดีเจคนนี้สักเท่าไหร่เลยนะ"

 

"ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกค่ะ เบลก็เป็นอย่างนี้แหละแม่ก็รู้" ความจริงฉันก็ไม่ค่อยชอบจริงๆ นั่นแหละ

 

          'ข่าวการฆาตกรรมดีเจชื่อดังที่ห้องพักเมื่อเช้านี้เวลาหกโมงเช้า ขณะที่แม่บ้านประจำโรงแรมเข้าไปทำความสะอาด มาฟังกันเลยค่ะ

 

          แม่บ้าน : ก็เข้าไปทำความสะอาดตามหน้าที่ค่ะ เคาะประตูเรียกหลายครั้งยังไม่เปิดก็เลยไปทำความสะอาดห้องอื่นก่อน พอกลับมาอีกห้องกไม่ได้ล็อคอยู่เดินเข้าไปเห็นเขานอนอยู่หน้าประตู ตอนแรกคิดว่าเมาแต่เห็นเลือดท่วมตัวก็เลยรับบอกผู้จัดการค่ะ

 

          ผู้จัดการ : เมื่อคืนเขาเมามาก ผมเห็นเขาเข้ามาในโรงแรมกับผู้หญิงหน้าตาดีหรือเปล่าไม่รู้เพราะผมไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น

 

          ตำรวจ : เป็นการฆาตกรรมแน่นอนครับเพราะกล้องวงจรปิดระบุไว้ชัดเจนว่าเวาลาที่มีคนออกมาจากห้องหลังจากนั้นไม่นาน ก็เป็นเวลาตายของผู้ชายคนนั้นพอดี....

 

          ยังคงเป็นเรื่องถกเถียงกันอยู่มาก...'

 

          ฉันรีบโทรไปที่ทำงานทันที

 

          ตู๊ดดดดดดดด~

 

          ให้ตายเถอะหายไปไหนกันหมด ไม่มีใครมารับสายเลยสักคนคงไม่ได้เมากันอยู่หรอกนะ แล้วดีเจทัตเขาตายได้ยังไงกัน ฉันได้ยินเสียงประกาศข่าวตอนที่แม่ฉันกลับมาจากทำบุญแล้วเปิดโทรทัศน์ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยพอดี

 

[ฮัลลลล...โหลลลลล]

 

"นี่ยัยมัทอย่าบอกนะว่าแกเมา"

 

[เมาอะรายยยย ไม่ได้มาววววว]

 

"แกฟังฉันนะดีเจทัตตายแล้ว"

 

[อะไรนะ...ล้อเล่นอย่างนี้ไม่ตลกนะ] ที่งี้ล่ะตาแจ้งเชียวนะ

 

"นี่ตอนนี้เป็นข่าวดังเลยนะ ลองอ่านหนังสือพิมพ์หรือไม่ก็เปิดดูโทรทัศน์ก็ได้"

 

          ฉันกดวางสายแล้วรีบไปที่ทำงานอย่างด่วน...เป็นไปอย่างที่คาดไว้ที่นี่มีนักข่าวมารอสัมภาษณ์เต็มไปหมด

 

"คุณเบลล่าคะ คุณมีความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้คะ"

 

"ไม่มีค่ะ"

 

"แล้วคุณคิดว่าผู้หญิงที่อยู่ในโรงแรมกับดีเจทัตเป็นใครคะ"

 

"ฉันไม่รู้ค่ะ"

 

          ฉันพยายามเลี่ยงนักข่าวตั้งนานกว่าจะรอดมาได้ โดนถามคำถามตั้งหลายคำถาม แต่ที่ฉันตอบก็เป็นความจริงทุกอย่างฉันไม่รู้ไปไม่เห็นจริงๆ

 

          วันนี้ทุกคนถูกเรียกไปสอบปากคำ....

 

"เอาล่ะ การสูญเสียดีเจเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ เราคงต้องหาดีเจคนใหม่มาแทน" พี่นัทผู้จัดการของที่นี่พูดขึ้นหลังจากที่ถูกสอบสวนแล้วมานั่งเงียบอยู่ในห้องนี้

 

"พี่นัท ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ นะคะ" เมรี่แย้ง

 

"นั่นสิ" ฉันเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

 

          หลังจากที่พูดตกลงกันอยู่นาน ทุกคนก็ต้องไปช่วยแจกใบปลิวสมัครดีเจคนใหม่ตามสถานที่ต่างๆ 

 

          ตุบ!

 

          โอ๊ย เดินมาชนใครอีกเนี่ย ฉันกะพูดขอโทษแต่ว่า...

 

"เดินประสาอะไรของเธอ" เขาด่าซะก่อนทำให้ความสำนึกผิดของฉันหายไปจากหัวจนหมด

 

"นายนั่นแหละยืนอยู่ทำไมไม่เห็นเหรอว่ามีคนเดินอยู่" ฉันเถียงกลับแบบไม่ค่อยมีเหตุผลสักเท่าไหร่ (รู้ตัวเองดี)

 

"ฉันขอโทษ" อ้าวอยู่ๆ เขาก็พูดออกมาก่อนฉันเฉยเลย

 

"ฉันก็ขอโทษด้วย" แล้วฉันก็เดินหนีออกมา เขาเป็นคนหน้าตาดีมากๆ แต่ท่าทางเหมือนชอบกวนประสาทคนอื่น หรือว่าฉันคิดไปเองกันแน่ล่ะเนี่ย

 

          วันนี้แจกใบปลิวหมดก็กลับมานั่งที่ทำงานเหมือนเดิม ช่วงนี้รายการวิทยุก็เงียบเหงานิดหน่อย ว่าแต่ต้องรอไปอีกกี่วันล่ะถึงจะมีคนมาสมัครงาน

 

"มีคนมาสมัครแล้วค่ะ" พี่วรรณวิ่งเข้ามาบอกแบบดีใจสุดๆ

 

"หล่อมั้ย" นี่คือคำถามของเมรี่

 

"เธอนี่นะ"

 

"แหม! เบลเธออาจจะได้ทำงานกับคนหล่อๆ บ้างก็ได้นะ" ให้ตายเถอะ! นี่เพื่อนฉันตัวจริงหรือเปล่าเนี่ย

 

          อึ้งงงงง!

 

          ตะลึงงงง!

 

          ก็ผู้ชายคนนั้นฉันจำได้ดีเลยว่าเขาเป็นใครเพราะฉันเพิ่งเดินชนเขาเมื่อไม่นานเองนี่นา ก็เกือบจะห้าชั่วโมงได้แล้วมั้ง

 

"อ้าวเธอนั่นเอง" เขายังจำฉันได้อีกนะ

 

"ยังไงเนี่ยเบล รู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน" เมรี่กระซิบถามแสดงความอยากรู้ออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจนที่สุด

 

"ก็วันนี้แหละฉันเดินชนเค้าอ่ะ เลิกถามเถอะไปสัมภาษณ์นายนี่เถอะ"

 

"โอ๊ยยย! ไม่ต้องสัมภาษณ์หรอกเสียเวลาเข้าทำงานเลย นี่เบลล่าผู้ชายของเธอ เบลล่าส่วนนี่เจมส์ดีเจคนใหม่ เริ่มงานวันนี้เลยนะ" พี่วรรณสรุปเองเสร็จเรียบร้อย

 

          วันนี้เป็นวันแรกที่ได้ทำงานร่วมกัน ดูท่าทางเหมือนเป็นคนไม่ค่อยพูดสักเท่าไหร่ แต่ก็จริงๆ แล้วก็พูดเก่งอยู่นะ

 

"เอาล่ะครับในบรรยากาศฝนตกแบบนี้หลายๆ คนอาจเหงาหรืออยากนอน เรามารับแชร์ความรู้สึกผ่านวิทยุคลื่นนี้กันเถอะครับ ใครมีความรู้สึกดีๆ หรือแย่มากเล่าผ่านทางนี้ได้เล๊ยยยย.....055xxxxx" นี่มันเสียงดีเจทัต

 

"ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ เธออัดเสียงไว้หรือเปล่า"

 

"จะบ้าเหรอที่นี่เขาไม่อัดเสียงกันหรอก"

 

"งั้น...นั่นก็"

 

"ผี!!!!!"