The sky send you to me......
9.0
เขียนโดย 
KittyMinzy
วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 22.06 น.
11 chapter
44 วิจารณ์
19.69K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2557 00.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTomo:
"ความจริงเธอพูดได้ใช่ไหม?"
"..............."
"มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!! ผมเดินไปหาเธอและดึงหมวก(ที่ติดไว้กับชุดสิงโต)ออกด้วยความโมโหและควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วสิ่งที่ผมเห็นคือเด็กผู้หญิงอวบอ้วน แต่ผมดึงหมวกเธอออกไม่หมด ผมแค่เห็นแว๊ปๆเท่านั้น ผมเห็นคางไปจนจมูกของเธอแต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่าหน้าตาเธอจะเป็นยังไง.....เธอดูอวบมากเลยทีเดียว ในขณะนั้นเธอกลับมากัดที่นิ้วโป้งของผมอย่างแรง(แรงกัดเยอะจริงๆ!) มันเจ็บจนทำให้ผมสะดุ้งและแว่นที่ใส่อยู่ก็หลุดออกจากใบหน้าของผมและหักจนได้...
"โอ้ย!!! เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิ" เธอวิ่งหนีผมอีกแล้ว....
"เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย?...รู้สึกเหมือนทำร้ายเด็กเลย - - เธอคงกลัวฉันมากเลยสินะ"
ตอนนี้เธอวิ่งไปซ่อนในห้องไหนแล้วก็ไม่รู้ อาจจะขึ้นไปบนห้องนอนผมอีกแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้ผมง่วงมากเลย...ปวดหัวซะมัด เหนื่อยกับวันนี้เหลือเกิน....ไหนจะเรื่องฟางอีก "เฮ้อ~" ผมถอนหายใจและนอนลงกับโซฟาที่ห้องรับแขก
1 ชม. ต่อมา-ตกค่ำ
"อืมมม~~...กี่โมงแล้วเนี้ย ลืมตาไม่ขึ้นเลย = ='" ผมเดินไปในครัวเพื่อหาอะไรกินลองท้องสักหน่อย
"หืม? ซุบมะเขือเทศ กลิ่นหอมน่าอร่อย แม่กลับมาบ้านแล้วหรอกเหรอ...."ผมเดินไปหาซุบแสงจะอร่อยที่นึกว่าแม่ตัวเองเป็นคนทำแต่ไม่ใช่...แก้วทำให้ผมกินตั้งหาก สิงโตตัวนั้นกำลังนอนอยู่กับพื้นห้องครัว...
"ทำอาหารเธอก็ทำเป็นนี่หว่า....แต่เก็บหกวาดหลังทำอาหารคงไม่เป็นแหะ"(รกซะ! ==) ตอนที่ผมกำลังเก็บหกวาดอยู่-ผมได้ยินเหมือนกำลังมีคนพูดอะไรสักอย่าง....
"เธอพูดตอนหลับเหรอ..."ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอเพราะอยากฟังให้ชัดเจนกว่านี้.....อยู่ดีๆเธอจะตื่นขึ้น ทำเอาหัวใจผมเกือบวาย! เธอวิ่งไปมาในห้องครัวเหมือนจะกลัวและหนีผม โดยความตกใจของผม ผมเลยรีบคว้าเธอไว้ตรงหมวก เธอยังไม่หยุดเคลื่อนไหวเลยทำให้หมวกของเธอหลุดติดคามือผม ครวานี้แหละ ผมเห็นหน้าเธอจริงๆ แล้ว โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ....
"Mi dispiace. Ho sbagliato io, Please Forgive me. Those kind of Things! ฉันจะไม่ยุ้งกับของของคุณอีกแล้วค่ะ....Je nele Touche jamails. Please give me my face....! ขอร้องเถอะค่ะ. A me! JE! Im....IO! "
"O_O'" ครั้งแรกที่ผมได้ยินเธอพูด ครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของเธอ แต่เหมือนเธอจะพยายามพูดอะไรสักอย่าง มันมีหลายภาษาจนผมเองก็นับไม่ถ้วน ทั้งๆที่ผมก็เก่งหลายภาษาอยู่แล้ว เธอก้มลงกับพื้นและร้องไห้เหมือนลูกหมาตากฝนที่กำลังจะหาที่หลบฝน ผมส่งสารเธอ ผมนิมันบ้าจริงๆเลย!!
"แก้ว....."
"Please let me back to that room it is....it is only my place...(แปล: ขอให้ฉันได้อยู่ในห้องนั้นเถอะ มันเป็นที่ที่เดียวฉันจะอยู่ได้...)"เธอตอบผมกลับด้วยภาษาอังกฤษ
"........." ผมรู้สึกผิด พูดอะไรไม่ออก ผมค่อยๆลงไปโอบกอดเธอและสัมผัสเส้นผมของเธอแล้วปลอบเธอ...ผมลองกลับไปคิดอีกครั้งว่าตัวเองเคยพูดอะไรกับเธอไว้มั้ง..."มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!!" ผมคะคอกใส่เธอรุนแรงเกินไปหรือเปล่านะ....
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ ฉันขอโทษ.." ผมบอกแก้วด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เธอกลัว ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน.....
มาอัพให้แล้วนะค่ะ ยังไงก็ติดตามต่อเรื่อยๆด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ รักคนอ่านจุ๊บๆ อบ่าลืคอมเม้นด้วยนะว่าเป็นยังไง
"ความจริงเธอพูดได้ใช่ไหม?"
"..............."
"มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!! ผมเดินไปหาเธอและดึงหมวก(ที่ติดไว้กับชุดสิงโต)ออกด้วยความโมโหและควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วสิ่งที่ผมเห็นคือเด็กผู้หญิงอวบอ้วน แต่ผมดึงหมวกเธอออกไม่หมด ผมแค่เห็นแว๊ปๆเท่านั้น ผมเห็นคางไปจนจมูกของเธอแต่มันก็ทำให้ผมรู้ว่าหน้าตาเธอจะเป็นยังไง.....เธอดูอวบมากเลยทีเดียว ในขณะนั้นเธอกลับมากัดที่นิ้วโป้งของผมอย่างแรง(แรงกัดเยอะจริงๆ!) มันเจ็บจนทำให้ผมสะดุ้งและแว่นที่ใส่อยู่ก็หลุดออกจากใบหน้าของผมและหักจนได้...
"โอ้ย!!! เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนสิ" เธอวิ่งหนีผมอีกแล้ว....
"เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไปเนี้ย?...รู้สึกเหมือนทำร้ายเด็กเลย - - เธอคงกลัวฉันมากเลยสินะ"
ตอนนี้เธอวิ่งไปซ่อนในห้องไหนแล้วก็ไม่รู้ อาจจะขึ้นไปบนห้องนอนผมอีกแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้ผมง่วงมากเลย...ปวดหัวซะมัด เหนื่อยกับวันนี้เหลือเกิน....ไหนจะเรื่องฟางอีก "เฮ้อ~" ผมถอนหายใจและนอนลงกับโซฟาที่ห้องรับแขก
1 ชม. ต่อมา-ตกค่ำ
"อืมมม~~...กี่โมงแล้วเนี้ย ลืมตาไม่ขึ้นเลย = ='" ผมเดินไปในครัวเพื่อหาอะไรกินลองท้องสักหน่อย
"หืม? ซุบมะเขือเทศ กลิ่นหอมน่าอร่อย แม่กลับมาบ้านแล้วหรอกเหรอ...."ผมเดินไปหาซุบแสงจะอร่อยที่นึกว่าแม่ตัวเองเป็นคนทำแต่ไม่ใช่...แก้วทำให้ผมกินตั้งหาก สิงโตตัวนั้นกำลังนอนอยู่กับพื้นห้องครัว...
"ทำอาหารเธอก็ทำเป็นนี่หว่า....แต่เก็บหกวาดหลังทำอาหารคงไม่เป็นแหะ"(รกซะ! ==) ตอนที่ผมกำลังเก็บหกวาดอยู่-ผมได้ยินเหมือนกำลังมีคนพูดอะไรสักอย่าง....
"เธอพูดตอนหลับเหรอ..."ผมค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอเพราะอยากฟังให้ชัดเจนกว่านี้.....อยู่ดีๆเธอจะตื่นขึ้น ทำเอาหัวใจผมเกือบวาย! เธอวิ่งไปมาในห้องครัวเหมือนจะกลัวและหนีผม โดยความตกใจของผม ผมเลยรีบคว้าเธอไว้ตรงหมวก เธอยังไม่หยุดเคลื่อนไหวเลยทำให้หมวกของเธอหลุดติดคามือผม ครวานี้แหละ ผมเห็นหน้าเธอจริงๆ แล้ว โดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ....
"Mi dispiace. Ho sbagliato io, Please Forgive me. Those kind of Things! ฉันจะไม่ยุ้งกับของของคุณอีกแล้วค่ะ....Je nele Touche jamails. Please give me my face....! ขอร้องเถอะค่ะ. A me! JE! Im....IO! "
"O_O'" ครั้งแรกที่ผมได้ยินเธอพูด ครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของเธอ แต่เหมือนเธอจะพยายามพูดอะไรสักอย่าง มันมีหลายภาษาจนผมเองก็นับไม่ถ้วน ทั้งๆที่ผมก็เก่งหลายภาษาอยู่แล้ว เธอก้มลงกับพื้นและร้องไห้เหมือนลูกหมาตากฝนที่กำลังจะหาที่หลบฝน ผมส่งสารเธอ ผมนิมันบ้าจริงๆเลย!!
"แก้ว....."
"Please let me back to that room it is....it is only my place...(แปล: ขอให้ฉันได้อยู่ในห้องนั้นเถอะ มันเป็นที่ที่เดียวฉันจะอยู่ได้...)"เธอตอบผมกลับด้วยภาษาอังกฤษ
"........." ผมรู้สึกผิด พูดอะไรไม่ออก ผมค่อยๆลงไปโอบกอดเธอและสัมผัสเส้นผมของเธอแล้วปลอบเธอ...ผมลองกลับไปคิดอีกครั้งว่าตัวเองเคยพูดอะไรกับเธอไว้มั้ง..."มีปากไว้ทำไม? ทำไมไม่ใช้มันละ?!!" ผมคะคอกใส่เธอรุนแรงเกินไปหรือเปล่านะ....
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอตกใจ ฉันขอโทษ.." ผมบอกแก้วด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เธอกลัว ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน.....
มาอัพให้แล้วนะค่ะ ยังไงก็ติดตามต่อเรื่อยๆด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ รักคนอ่านจุ๊บๆ อบ่าลืคอมเม้นด้วยนะว่าเป็นยังไง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
