The sky send you to me......

บ้านไทยานนท์....##

Tomo:

หืมมม.....อ๋อ ผมรู้แล้วว่าจะทำยังไงให้เธออกมาจากห้องผมให้ได้ ด้วย....."อาหารไง" * *

ผมเลยรีบวิ่งยังกะจรวดติดเทอร์โบไปซื้ออาหารญี่ปุ่นที่หน้าปากซอย~~

"เรานี้ฉลาดจริงๆแหะ ทำไมไม่คิดได้ตั้งแตแรกเนี้ย!" 

ต๊อก ต๊อก ต๊อก ต๊อก~~

"หิวหรือเปล่า? ตั้งแต่วันนี้เริ่มไปฉันจะทำอาหารให้เธอกินบ่อยๆนะ...."[หราาาาาาาา =w= <---ไรเตอร์]] (จะได้ผลมั้ยเนี้ย?) 

"........."

"อาหารเสริมพวกนั้นก็ยังโอเคอะนะ แต่เธอก็ต้องกินอาหารดีๆมั้งนะ ไม่งั้นเธอจะทำร้ายยร่างกายตัวเองปล่อยๆ"

"............." ผมไม่ได้คำตอบอีกแล้ว

"งั้นฉันเปิดประตูเข้าไปนะ".....ตอนที่ผมกำลังจะเปิดประตู เธอกลับปาของใส่ประตูอย่างแรงและดังทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมาก -..-

"O.O ....งั้นฉันว่างไว้หน้าประตูนะ"(เริ่มท้อแล้ว _ _!!)

"เฮ้อ~~"ผมถอนหายใจแล้วเดินไปอาบน้ำและแช้น้ำ ในขณะที่ผมอาบน้ำอยู่ ผมก็คิดไปมาว่าจะทำยังไงให้เธออกจากห้องผม เหมือนมันจะไม่ง่ายๆเลยนะ เอ่...แต่ทำไมผมต้องไปสนใจด้วยละ? ผมก็แค่ต้องชินกับการนอนในห้องพี่เคนจิ ยังไงอีก 1 อารทิตเธอก็จะออกมาเองแหละ เธอคงไม่สนใจผมหรอก ผมก็ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมาก  เธอก็มีอาหารเสริมของเธอ แต่ตอนนี้....ผมอยากได้ผู้หญิงสักคนเป็นของผมบ้าง.....

วันต่อมา.....##

"เธอกินอาหารที่ฉันเอามาให้แหะ จานเธอก็ล้างให้สะอาดซะด้วย....หิวจัง ไปหาไรกินหน่อยดีกว่า "

ผมเดินลงไปข้างล้างที่ห้องครัวและเปิดตู้เย็นเพื่อจะหาอะไรกินลองท้องก่อนไปมหาลัยแต่....

"เฮ้ย!!! อาหารเช้าของฉันหายไปไหนเนี้ย?! เธอกินหมดตู้เย็นเลยเหรอ?!"

"โอ๊ะ นมกล่องนั้นยังเหลือ ขนมปังก็ยังเหลืออยู่แผ่นนึง" ผมรีบเดินไปหยิบมากินเหมือนคนอดอยาก 

"SHIT! มันไม่พอ ทำไงดี? ยังหิวอยู่เลย = ="

ในขณะที่ผมกำลังกินอยู่ผมก็เผลอไปมองเห็นจดหมายถึงที่มีเงินเป็นล้าน yen อยู่ข้างใน แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า หึ  พ่อแม่ภาษาอะไรทิ้งลูกสาวให้อยู่กับคนแปลกหน้า....บอกลาแก้วสักหน่อยดีกว่า

"ฉันไปเรียนก่อนน้า Sayonara~~" ผมตะโกนบอกแก้วเสียงดังแต่ผมก็ไม่ได้คำตอบกลับอีกแล้ว....เธอเป็นใบ้เปล่าเนี้ย?!

ที่มหาลัย....##

หลังเลิกเรียนผมกำลังจะไปทำธุระส่วนตัวต่อแต่.....

"ไอโมะ! โดดเรียนรอบบ่อยอีกแล้วเหรอวะ?" พายุตะโกนถามเพื่อนชายจากตึกชั้นสอง

"กูเคยโดดเรียนเหมือนมึงตั้งแต่ตอนไหนวะ - -?"

(เงิบ....)"เอ่อ....แล้วจะเอาช่อดอกไม้นั้นไปให้ใคร? หันแหน่ๆ ให้สาวๆอ่ะดิ"

"เปล่า...ฉันจะไปเยี่ยมแม่ป๊อปปี้ที่โรงพยาบาล"

".......งั้นบายเพื่อนๆ" (ทำไมวันนี้เราถามอะไรผิดตลอดเลยแว๊ - -*)

"อืม"

ก็แค่เพียงเธอนะแอบ....สงสัย ก็ถือว่าเธอใส่ใจฉันแล้ว~~ เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังจะไปโรงพยาบาล....

"ฮัลโล?"

"โทโมะ!! นายรีบมาที่สวนสาธารณะเดี๋ยวนี้ ฮึก!"

"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น? นายร้องไห้ทำไม?"

"ฟางโดนรถชน!!" ตอนที่ผมได้ยินคำว่า "ฟาง" ใจผมเหมือนจะหยุดเต้น ทั้งโลกหยุดหมุน ทุกอย่างหยุดลง อะไรนะ...ฟางโดนรถชน...เป็นไปไม่ได้ มันห้ามเป็นแบบนี้!!

อัพแล้วนะค้าบ อย่าลืมติดตามกันไปเรื่อยๆนะ แต่เห็นมีคนมาตอมเม้นไรเตอร์ก็ดีใจแค่ไหนแล้วววว