เพลิงแค้นพิศวาสรัก

ฟางรู้สึกตัวตื่นอีกทีในตอนเช้าตรู่ เธอมองร่างใหญ่ที่นอนอยู่ข้างกายนิดนึง

ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้น  แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นรูปของฟ้าที่ป๊อปปี้ติดเอาไว้

ตรงที่โต๊ะทำงาน เป็นรูปเล็กๆ   เธอส่งยิ้มให้พี่สาวฝาแฝด

"ฟางสัญญาว่าจะดูแลป๊อปปี้แทนพี่ฟ้านะคะ  แม้ว่าเขาจะร้ายกาจ จะเลว

แค่ไหน ฟางก็จะทน  ฟางจะเป็นคนดูแลเขาเองค่ะ"

สิ้นคำพูดของหญิงสาว ลมก็พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างอย่างไม่มีสาเหตุ

เหมือนเป็นสัญญานว่าฟ้ารับรู้แล้ว....

"นอนไม่รู้เรื่องเลยนะ อีตาหมีหื่น"ฟางอมยิ้มน้อยๆมองเขาก่อนจะเดินไป

จัดแจงตัวเอง  แล้วไปทำอาหารเช้าให้เขาทาน 

ครู่ต่อมาไม่นานนัก  ร่างกายกำยำที่นอนแผ่อยู่บนที่นอนนุ่มก็เริ่มขยับตัว

เพราะถูกแดดส่องตา   ....

"ฟาง...."เขาลืมตามองหาร่างเล็กที่เขากกกอดมาทั้งคืน  เธอหายไปไหน....

เขารีบลุกลงจากเตียง  คว้าผ้าขนหนูมาพันตัวอย่างร้อนรน  ก่อนจะเดิน

ตามหาฟาง  สักพักเขาก็ได้ยินเสียงฮัมเพลงเสียงหวานๆอยู่ในครัว

ชายหนุ่มโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก  เธอยังอยู่.....

"ตื่นแล้วเหรอคะ"ฟางหันมาเห็นเขาก็ส่งยิ้มหวานให้

"เธอ....  ไม่โกรธฉันแล้วรึไง"แปลกคน...  เมื่อกลางดึกยังร้องไห้ ฟูมฟาย

ประชดประชันเขาอยู่เลย....

"ฟางจะไปโกรธเคืองสามีสุดที่รักได้ไงล่ะคะ"คำพูดของเธอทำให้เขาใจสั่น

ทำไม เธอต้องมาทำดี ทำโน่น ทำนี่กับฉันด้วย...

"ฉันก็แค่เล่นๆ อย่าเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย"เขาเอ่ยเสียงเย็นชา  ร่างบางนิ่งไป

 เธอพยายามเก็บกักน้ำตาไว้  อย่านะ ฟาง....

"ฟางทราบค่ะ  แต่ฟางรักป๊อป  ฟางแค่อยากดูแลป๊อป มันผิดนักเหรอ"

"แต่คนที่เจ็บมันคือเธอนะ ฟาง"ป๊อปปี้มองเธออย่างอึ้งๆ  เธอรักเขามาก

ขนาดนี้เลยรึไง....

"ข้าวต้มเสร็จแล้วค่ะ ทานกันเถอะนะ"ฟางแสร้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง

เธอเดินไปยกหม้อออก ก่อนจะตักใส่ชามให้ชายคนรัก

"แล้วเธอล่ะไม่กินเหรอ"ป๊อปปี้ถาม

"ไม่ล่ะ  เดี๋ยวฟางจะกลับบ้านไปกินกับแม่"ฟางบอก

"เธอจะกลับบ้านเหรอ"ป๊อปปี้ไม่อยากให้เธอไปไหนเลยสักนิด

แค่คิดว่าจะจากเธอ ก็แทบจะล้มทั้งยืน...

"ค่ะ  ฟางไม่รู้จะอยู่ที่นี่ทำไมอีก ป๊อปรังเกียจฟางนี่น่า"

"ฟาง...."ยังไม่ทันที่จะเอ่ยอะไรต่อ ร่างบางก็เดินหนีเขาไป   ป๊อปปี้มองตาม

ก่อนจะรีบตักกินข้าวต้มในชามให้หมด  จะได้ไปคุยกับหญิงสาวให้มัน

รู้เรื่องสักที   เป็นคนก่อปมขึ้นมา เขาก็ต้องแกะมันเอง....

ป๊อปปี้นี่ท่าจะสับสนทางจิตนะ ฮ่าๆๆๆ  เด๋วร้ายเด๋วดี  โลเลเรื่อย

สงสารพี่ฟางจัง