What....

 
**ฟิคชั่นเรื่องนี้เเต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงบุคคลในเรื่องไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง**
Please love me มารักกันมั้ยยัยเลขา
 
 
 
 
"พี่ฟาง ฟี่ฟางอย่าเป็นอะไรนะ"
เฟย์เขย่าร่างของพี่สาวที่สลบไป เพราะโดนป๊อปปี้อุ้มเข้าไปในลิฟต์
 
 
 
"พี่เธอเค้าไม่เป็นไรง่ายหรอกนะ"
ผมพูดพร้อมกับเอามือลูบผมเธอเบาๆเป็นเชิงปลอบ
เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้ น่ารักจริงๆเลย
 
 
 
"แล้วทำไมพี่เธอถึงกลัวลิฟต์ขนาดนี้ล่ะ"
 
 
 
"ตอนเด็กๆพี่ฟางเคยติดอยู่ในลิฟต์ค่ะ"
 
 
ติดอยู่ในลิฟต์หรอ อันที่จริงผมก็เคยติอยู่ในลิฟต์เหมือนกันเรื่องมันนานมากแล้ว
ตั้งแต่ผมอายุประมาณ 6-7 ขวบ ลิฟต์ที่บริษัทนี้และ รู้สึกว่าตอนนั้นถ้าจำไม่ผิด 
เหมือนจะมีเด็กผู้หญิงคนนึงติดอยู่กับผมด้วยหรือว่าจะเป็น...
 
 
"เอ่อ..เฟย์พี่เธอติดอยู่ในลิฟต์ที่ไหนหรอ"
 
 
 
"เฟย์ไม่รู้เหมือนกันคะ แม่เล่าให้ฟัง"
 
 
"ฮือๆ แม่จ๋าช่วยฟางด้วยฟางกลัว"
 
"นี่เธอ อย่าเพิ่งร้องสิ "
 
"เพราะนายนั่นและ ที่พาเรามาเล่นในนี้"
 
"ฉันจะพาเธออกไปจากลิฟต์ให้ได้ ฉันสัญญา"
 
 
 
"พี่ป๊อปปี้ พี่ฟางฟื้นแล้ว"
 
 
 
"โอ๊ยๆ เฟย์"
พอฉันฟื้นขึ้นมายัยเฟย์ก็กอดฉันแน่นมาก
ฉันจะสลบอีกรอบแล้วนะ
 
 
 
"เฟย์พี่เธอไม่เป็นไรเเล้ว เฟย์ออกไปรอข้างนอกเเปปนึงได้มั้ย"
 
 
"ได้ค่ะแต่พี่ป๊อปปี้อย่าทำไรพ่ีฟางอีกนะ"
 
 
"เฟย์ !!"
ฉันจับแขนของเฟย์ไว้ ฉันไม่อยากอยู่กับบอสใจร้าย
 
 
"ไปเถอะเฟย์ ฉันไม่ทำอะไรฟางหรอก"
เค้าพูดด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
แล้วเฟย์ก็สบัดมือฉันออกและเดินออกจากห้องไป 
ทำไมยัยเฟย์ถึงฟังคำสั่งของเค้าล่ะเนี่ย ฉันไม่กล้ามองน่าเค้าเลย
สายตาร้ายกาจมาก...!! 
 
 
 
"หึ!! ที่นี้ในห้องก็เหลือเเค่เราสองคนและ"
อ้ากก ขนลุกให้ฉันมาเป็นเลขา หรือเป็นอะไรกันเเน่
 
 
 
"นี่ถ้าคุณเข้ามาคุณโดนเเน่"
 
 
"อย่าท้านะ..ผมไม่กลัว"
 
 
 
" ToT "
 
 
"เธอเคยติดอยู่ในลิฟต์สินะ ธนันต์ธรญ์"
รู้ได้ไงเนี่ย เฟย์แฉฉันหมดเลยหรอ
 
 
"มีเด็กผู้ชายติดอยู่กับเธอด้วยใช่มั้ย"
อ้ากกกก รู้ได้ไงอ่า เป็นป๊อปปี้จิตสัมผัสหรอ
แต่เฟย์ไม่รู้ว่ามีเด็กผู้ชายติดอยู่กับฉันนิ หรือว่า.....
 
 
 
"คุณคือเด็กคนนั้นหรอคะ ??...."