What....

 

**ฟิคชั่นเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงบุคคลในเรื่องไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง**

Please love me มารักกันมั้ยยัยเลขา

 

 

 

ในที่สุดความจริงตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็ปรากฏเด็กชายคนที่ติดอยู่ในลิฟต์

กับฉันในวันนั้นก็คือคุณภาณุ เย้!! ไขคดีได้แล้ว เอิ่มนี่ฉันเป็นโคนันหรอไม่ช่ายยน้าา

แต่เดี๋ยวก่อนตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจ หลังจากวันที่ติดอยู่ในลิฟต์ฉันสัญญากับตัวเองมาตลอดว่า

ถ้าวันใดวันหนึ่งที่ฉันได้พบเค้าคนนั้นอีกครั้งฉันจะต้องแก้แค้นโทษฐานที่ทำให้ฉันต้องกลัวลิฟต์

 

 

 

"ฮึๆ..คุณภาณุเสร็จฉันแน่"

 

 

 

"พี่ฟางเฟย์อยากกลับบ้านแล้ว"

ว่าแล้วว่าฉันต้องได้ยินประโยคนี้ถึงไม่อยากพามาด้วยไง

เฟย์ถึงจะอยู่มหาลัยแล้ว แต่ก็ยังไปไหนมาไหนเองก็ไม่ค่อยถูก

แบบว่าน้องเฟย์โลกสวยเว่อร์อ่ะ เวลาจะไปข้างนอกก็ต้องให้คนขับรถไปรับ-ส่งตลอด

 

 

 

"แต่พี่ต้องทำงานนิ"

 

 

 

"งั้นเฟย์กลับเองก็ได้คะ"

เฟย์พูดพร้อมกลับยิ้มด้วยความมั่นใจ

ฉันเคยลองให้กลับบ้านเองแล้วครั้งนึงสุดท้ายสถานีตำรวจโทรมาให้ไปรับ

เฮ้อ..น้องฉันขืนปล่อยไปอีกมีหวังโดนลากเข้าดงกล้วยเเน่ๆก็นี้ละน้าาเกิดมาสวย

เหมือนพี่จะทำไงได้ ฮุๆ

 

 

 

"คุณภาณุคะ..ฉันขอไปส่งน้อง.."

 

 

 

"ไม่ได้!! เธอต้องอยู่ทำงาน"

ฉันยังพูดไม่จบเลย -*-

 

 

 

"เดี๋ยวฉันให้คนของฉันไปส่งให้"

เอ๋ ?? เค้าจะให้คนของเค้าไปส่ง

แล้วทำไมฟางไม่โทรบอกคนขับรถที่บ้านมารับล่ะ ง่ะ =[]= สมองช้าไปนิ๊สส

 

 

 

"นายมาหาฉันที่ห้องหน่อย"

 

 

 

- ไม่ถึง 5 นาทีผ่านไป -

 

 

 

 

ก๊อก ก๊อกๆ

 

 

 

"เข้ามาเลย"

โอ้โฮไวยิ่งกว่าโทรสั่งพิซซ่าอีกอ่ะ

 

 

 

"นี่เขื่อนลูกน้องฉันเอง เขื่อนนายไปส่งน้องเฟย์ที่บ้านทีสิ"

 

 

 

"ครับ"

นายเขื่อนนี่เป็นหุ่นยนตร์ป่ะเนี่ยแข็งสะ

นี่ถ้ามีเสียง ปี๊บ ปี๊บๆ ด้วยเนี่ยใช่เลย55 - -"

 

 

 

 

"แล้วฉันจะไว้ใจได้ไงว่าลูกน้องคุณจะไม่ทำไรน้องฉัน"

 

 

 

"พี่ฟาง เฟย์ไปก่อนนะ"

เฮ้ย !! น้องฉันไปยืนเกาะแขนนายบอดี้การ์ดนั้นได้ไง

 

 

 

"ได้ไม่ได้ก็ไม่รู้แต่น้องเธอไปแล้ว"

ToT น่ากลัว

 

 

 

---

 

 

 

 

"คุณชื่อเขื่อนใช่มั้ยค่ะ"

สาวน้อยแก้มบุ๋มที่นั่งข้างๆผมในรถเอ่ยถาม

หลังจากที่เงียบมาตลอดผมก็นึกว่าเป็นใบ้ -3-

 

 

 

"ครับ..แล้วคุณ.."

 

 

 

"เฟย์คะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ"

เธอพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ผม..น่ารักจริงๆ

 

 

 

"เอ่อ..ว่าแต่บ้านคุณเฟย์อยู่ไหรครับ"

ขับออกมาจากบริษัทได้สักพักและแต่ยังไม่รู้ส่าบ้นอยู่ไหน

นี่ตูขับรถไปไหนฟร่ะ!!

 

 

 

 

 

โอ๊ย !! นี่ฉันก็ไปบริษัทตั้ง2-3วันและคุณภาณุก็ยังไม่ให้ฉันทำไรจริงจังซะที

แต่ก็ดีเหมือนกันนะเหอะๆแล้วจะได้เงินเดือนม้ายยย ToT

 

 

 

 

"เฟย์คุยโทรศัพท์กับใครหรอ"

ตั้งแต่เฟย์กลับมาบ้านก็เห็นนั่งคุยกับใครตั้งนานและ

หรือว่าจะเป็น...

 

 

 

"เขื่อนไงพี่ฟางคนที่เค้ามาส่งเฟย์"

 

 

 

"เฟย์และเบอร์กับนายนั่นด้วยหรอ"

 

 

"ฮึ..ป่าวนะไม่ได้แลก เฟย์ให้เบอร์เค้าเอง"

กำล่ะ..น้องฉัน

 

 

 

"แล้วเฟย์จะให้มันทำไม"

 

 

 

"ก็เขื่อนขอนิค่ะ คนเราต้องมีน้ำใจไม่ใช่หรอ"

ตอบด้วยใบหน้าที่บ๊องแบ๊ว ใสซื่อ

เออ..ก็จริงเราต้องมีน้ำใจแต่ไม่ใช่กับเรื่องแบบนี้ !!!

 

 

 

 

 

 

---

 

" Spacial " 

 

Poppy : นี่ฟาง

Fang   : มีไรค่ะบอส

Poppy : เธอเคยอ่านเรื่อง "please love me มารักกันมั้ยยัยเลขา ป่ะ"

Fang   : ก็เคยบ้างอ่ะคะมีอะไรหรอค่ะ ??

Poppy : นี่และงานแรกของเธอ เธอต้องทำไงก็ได้ให้มีคนมาอ่านมาเม้นท์กันเยอะๆ

Fang   : ง่ะ =[]=

Poppy : ไม่งั้นไล่ออก !!

Fang   : OMG!! ช่วยกันเม้นท์หน่อยนะคะ ฟางไม่อยากโดนไล่ออก ToT