ปมอดีตก่อรัก

 
 
“นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยย”ฟางทั้งร้องทั้งทุบตีป๊อปปี้ที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ตัวเอง
 
“เป็นเมียชั้นแต่กล้าปากดีใส่สามีตัวเองเนี่ยมันใช้ไม่ได้เลยนะ มันต้องสั่งสอนหน่อย”ป๊อปปี้พูด
 
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะชั้นไม่ตลก”ฟางพยายามดันป๊อปปี้ไปแต่ก็ไม่เป็นผล
“ใครว่าชั้นตลกล่ะ นี่ล่ะของจริง”ป๊อปปี้พูด
 
“กรี้ดดดด อื้อ”ฟางกรี้ดแต่โดนป๊อปปี้จูบปิดปากตัวเองไปก่อน ฟางทั้งดิ้นจนนผมที่เกล้าสวยงามนั้นยู่ยี่จนผมหลุดลุ่ย ป๊อปปี้ที่ยังไปหยุดกับการจัดการหาความหวานากโพรงปากสวยก็เลื่อนมือสอดเข้าไปด้านหลังและจัดการรูดซิปหลังชุดเจ้าสาวของฟางออก ฟางที่ถูกรูดซิปออกก็ยิ่งดิ้นเพื่อเอาตัวรอดแต่ไม่เป็นผลเพราะแรงผู้ชายมีมากกว่าผู้หญิงฟางจึงได้แค่ทุบป๊อปปี้ให้หยุดแต่ไม่เป็นผล
 
 
พรืด
 
 
ป๊อปปั้ดการรูดชุดเจ้าสาวฟางลงก่อนะเลื่อนลงมากปากซุกไซร้คอลงมาถึงอกสวยของฟาง
“ฮึก ฮือ”ฟางสะอึกสะอื้นด้วยความกลัวจนตัวสั่นไปตามแรงสะอื้นจนป๊อปปี้รู้สึกก็เงยหน้ามาพบว่าฟางร้องไห้อยู่ก่อนจะได้สติปล่อยฟางเป็นอิสระ
 
“ชั้นไม่ทำอะไรแล้ว หยุดร้องไห้แล้วไปอาบน้ำเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขยับตัวออกห่างฟางที่เห็นป๊อปปี้ขยับก็รีบกระชับชุดเจ้าสาวแน่น ป๊อปปี้ชะงักก่อนจะลุกออกจากห้องไปที่ห้องทำงานตัวเองที่อยู่ประตูถัดไป
 
 
“โรส ผมไม่น่าเผลอไปเลย ผมขอโทษ”ป๊อปปี้โมโหกับการกระทำตัวเองที่เผลอทำอะไรฟาง ถ้าเขาคุมสติไม่อยู่แล้วเผลอมีอะไรเกินเลยกว่านั้นล่ะ
 
 
ปึกๆ
 
 
ป๊อปปี้เอามือชกกับผนังตัวเองจนมือแตกชุ่มไปด้วยเลือดก่อนะหันไปดื่มเหล้าที่อยู่ในห้องทำงานตัวเองต่อ
 
 
 
“หมอนั่นหายไปไหนนะ”ฟางที่อาบน้ำเสร็จแล้วอกมาไม่เห็นป๊อปปี้ก็แปลกใจ แม้ใจเธอจะกลัวป๊อปปี้จากเหตุการณ์เมื่อกี้นี้แต่ก็แอบอดห่วงไม่ได้
 
“ฮือ โรส ผมคิดถึงคุณ โรส”เสียงของป๊อปปี้ดังมาจากห้องทำงานทำให้ฟางเดินไป เพราะประตูที่ปิดไม่แน่นทำให้ฟางเข้าไปได้ก็พบว่าป๊อปปี้ตอนนี้กำลังเมาเพ้อเรียกหาคนรัก
 
“นายๆ คุณป๊อปปี้”ฟางพยายามเดินไปเรียกป๊อปปี้แล้วต้องชะงัก นี่เขาร้องไห้ด้วยหรอ และฟางหันไปเห็นที่โต๊ะ ภาพป๊อปปี้กับโรสถ่ายคู่กัน
 
“ทำไมคุณกับชั้นถึงหน้าเหมือนกันขนาดนี้คะ”ฟางหยิบกรอบรูปมาพูดแต่พลันสายตาหันไปเห็นมือป๊อปปี้ที่มีแต่เลือดนี่เขาทำร้ายตัวเองขนาดนี้เลยหรอ
 
“ป๊อปปี้นาย มีสติหน่อยสิ ตื่นมาทำแผลก่อน”ฟางเขย่าตัวเพื่อพยายามเรียกป๊อปปี้ แต่ชายหนุ่มยังร้องไห้เพ้อไม่หยุดฟางหมดหนทางจึงเดินไปหยิบกล่องพยาบาลมาเพื่อทำแผลให้ป๊อปปี้
 
“นายป๊อปปี้ตื่นก่อนๆ”ฟางเมื่อทำแผลเสร็จก็เรียกป๊อปปี้อีกครั้งแต่ชายหนุ่มไม่มีสติแล้ว เอาก็เอาวะ ฟางค่อยๆให้แรงทั้งหมดลากป๊อปปี้มาถึงห้องนอนตัวเอง
 
 
ตุบ
 
 
“โอ๊ย หนักชะมัด”ฟางนอนแผ่หลาก่อนจะพลิกตัวเองมาดูป๊อปปี้แต่เกิดเสียหลักทำให้ล้มลงไปซบอกป๊อปปี้
 
“ระ โรส คุณใช่มั้ย”ป๊อปปี้ปรือตาพูด
 
“ไม่ใช่นะ ว้าย”ฟางปฎิเสธแต่ถูกป๊อปปี้รวบตัวไปกอด
 
“โรส ฮือ ผมคิดถึงคุณเหลือเกินโรส คุณกลับมาหาผมแล้ว อย่าหายไปไหนอีกนะโรส”ป๊อปปี้กอดฟางแน่น ฟางพยายามดิ้นแกะตัวเองให้หลุดแต่ไม่เป็นผลจนตัวเองเหนื่อย
 
“นายคงคิดถึงแฟนนายมากสินะ”ฟางพูดก่อนจะกอดตอบป๊อปปี้ด้วยความสงสาร ป๊อปปี้กระชับกอดฟางแน่น
 
“อ๊ะ นาย”ฟางต้องเหวอเมื่อป๊อปปี้พลิกตัวเองกลับมาคร่อมร่างฟาง ฟางกลัวเป็นเหมือนเมื่อกี้นี้ก็ขืนตัวป๊อปปี้สุดแรง
 
“ผมคิดถึงงคุณนะโรส”ป๊อปปี้พูดจบก็กอดฟางต่อ ฟางเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ไม่ทำอะไรก็กอดป๊อปปี้และลูบหลังด้วยความสงสาร
 
“ผมรักคุณนะโรส”ป๊อปปี้พูดจบก็จูบที่หน้าผากไล่ลงมาที่เปลือกตาของฟาง จมูกก่อนจะจูบฟางอย่างอ่อนโยนผิดกับเมื่อกี้ ฟางตอนแรกที่ขืนก็เริ่มเคลิ้มตามสัมผัสของป๊อปปี้เผลอเอามือโอบรอบคอ
 
“อือ”ป๊อปปี้เริ่มหายใจไม่ออก ถอนปากออกมาหอมแก้มฟางก่อนจะวูบหลับไป ฟางมองป๊อปปี้
 
“ชั้นสงสารนายจัง”ฟางมองแล้วจัดการปลดประดุมเชิ้ตของป๊อปปี้ออกและถอดถุงเท้าออกให้ป๊อปปี้ก่อนจะจัดให้ป๊อปปี้นอนท่าที่นอนได้สะดวกก่อนตัวเองจะล้มตัวนอนของชายหนุ่มไปด้วยความเพลีย
 
 
 
“เช้าละหรอเนี่ย”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ จริงสิ นี่เขาแต่งงานกับฟางไปแล้วนิ ละยัยนั่นหายไปไหนเนี่ย
 
“นายตื่นละหรอ”ฟางค่อยๆเดินถือถาดข้าวต้มร้อนๆเข้ามาในห้องนอน
 
“เธอเอาเข้ามาทำไมเนี่ย”ป๊อปปี้งงที่เห็นฟางถือถาดข้าวต้มเข้ามา
 
“ก็เมื่อคืนนายดื่มหนักชั้นก็เลยลงไปทำข้าวต้มให้นายกิน นายจะได้สร่างๆไง”ฟางวางถาดข้าวต้มใกล้ๆเตียงนอน
 
“ทีหลังไม่ต้องล่ะนะ ความหวังดีของเธอชั้นไม่ต้องการ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะลุกออกไปก็ชะงักที่เห็นมือที่เป็นแผลถูกฟางทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว
 
“นี่เธอฝีมือเธอใช่มั้ย”ป๊อปปี้ชูมือมาถามฟาง
 
“เอ่อ ก็ใช่ ก็นายมือมีแต่เลือด ชั้นทำแผลให้มันผิดด้วยหรอ”ฟางงว่า
 
“มันไม่ผิดหรอก แต่ชั้นไม่ต้องการมันจำไว้”ป๊อปปี้พูดจบก็เดินชนไหล่ฟางล้มแล้วเข้าห้องน้ำไป
 
 
ปัง
 
“ไอ่คนใจร้าย บ้าที่สุด”ฟางตะโกนไล่หลังป๊อปปี้ก็จะปาดน้ำตาตัวเอง บ้าจริง ทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาด้วยนะ
 
 
 
“จะมายุ่งอะไรกับชั้นนักหนาเนี่ย”ป๊อปปี้เข้ามาในห้องน้ำแล้วจัดการถอดเสื้อเพื่ออาบน้ำแล้วบ่นถึงฟาง พลันสายตาหันไปเห็นแปรงสีฟันของเขาถูกบีบยาสีฟันเอาไว้ให้
 
“ทำไมเธอต้องมาทำอะไรแบบนี้เหมือนกับโรสด้วยนะ ยัยบ้า”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นแปรงสีฟันนั้น ก่อนจะหันไปแกะผ้าพันแผลเพื่ออาบน้ำ
 
 
หลาบสิบนาที
 
 
“ยัยนั่นหายไปไหนเนี่ย”ป๊อปปี้เดินเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำสอดสายตามองหาฟางก่อนจะใส่เสื้อผ้าตัวเอง
 
“อร่อยดีเหมือนกันแฮะ”ป๊อปปี้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วมานั่งกินข้าวต้มฝีมือฟาง แม้จะเย็นแล้วแต่ฝีมือยัยนี่ก็ใช้ได้นะ
 
“ค่ะพี่โทโมะ ฟางสบายดี ละพี่ละคะ ค่ะไม่ต้องห่วงฟางหรอกนะคะ ฟางอยู่นี่ดูแลตัวเองได้ ฟางฝากพี่ดูแลพ่อฟางด้วยนะคะ ค่า ขอบคุณนะคะพี่โทโมะ พี่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”ฟางวางสายจากโทโมะแล้วหันหน้ากลับเข้าห้องต้องตกใจเมื่อเจอป๊อปปี้ยืนกอดอกมองหน้าฟางด้วยสายตาหงุดหงิด
 
“จะมาหาเรื่องอะไรอีกล่ะ”ฟางพูดปัดๆ
 
“ห่วงกันจริงเลยนะโทโมะๆเนี่ย”ป๊อปปี้แขวะ
 
“นี่ อย่ามาเรื่องกันแต่เช้าดีกว่าป่ะ”ฟางเดินหนีแต่ป๊อปปี้คว้าแขนไว้
 
“จะไปไหน”ป๊อปปี้ถาม
 
“ก็ไปในที่ที่ไม่ต้องเจอนายไงล่ะ คนใจร้าย”ฟางว่า
 
“’งั้นคงยากล่ะเพราะถ้าเธออยู่ไหนชั้นนี่ล่ะจะตามไปทุกที”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะ
 
“นี่ เมื่อกี้ยังว่าชั้นอยู่เลยจะตามมายุ่งกับชั้นทำไม ชอบชั้นหรอ”ฟางย้อน
 
“เหอะ ชอบเธอชั้นชอบลิงดีกว่าอีก ยัยเตี้ย”ป๊อปปี้แขวะอีกครั้งฟางหงุดหงิดจึงผลักป๊อปปี้ก่อนจะเดินหนีไป
 
“ทำกับข้าวอร่อยดีนิ พรุ่งนี้ทำให้กินอีกนะ”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางชะงัก
 
“เมื่อกี้นายว่าไงนะ”ฟางหันไปถามอีกครั้ง
 
“ของดีมีครั้งเดียว ไปทำงานดีกว่า”ป๊อปปี้พูดจบเดินหนีไปทิ้งให้ฟางยืนอึ้ง นี่แสดงว่านายนั่นกินข้าวต้มฝีมือเราน่ะสิ เยส ฟางดีใจก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไปอย่างมีความสุข
 
 
“อ้ะ ขอบคุณค่ะ อ้าวคุณโทโมะ”แก้วที่เอื้อมเอาหนังสือที่ชั้นไม่ถึงจู่ๆก็มีคนหยิบให้เธอและเมื่อหันมาก็พบว่าเป็นโทโมะนั่นเอง
 
“วันก่อนที่งานแต่งผมเห็นคุณแก้วที่งาน ยังไม่ทันได้ทักคุณก็หายไปซะแล้ว”โทโมะยิ้มอย่างอ่อนโยน
 
“เอ่อ พอดีวันนั้นแก้วรีบกลับอ่ะค่ะ ละเอ่อ ทำไมคุณถึงไปงานนั่นละคะ เป็นอะไรกับฟางหรอคะ”แก้วถาม
 
“อ่อ ฟางเป็นน้องสาวข้างบ้านผมน่ะครับ สนิทกันแต่เด็กจนผมรักเหมือนน้องสาวแท้ๆคนนึงเลยก็ว่านะ”โทโมะยิ้มให้แก้ว แก้วถึงกับเคลิ้ม น้องสาวหรอ ฮิฮิ
 
“แต่คืนนั้นคุณแก้วสวยดีนะครับ”โทโมะพูดขึ้นขณะที่เดินกับแก้ว
 
 
“ค้ะ อะไรนะคะ”แก้วอึ้งไม่แน่ใจกับคำพูดโทโมะจึงถามอีกครั้ง
 
“ผมบอกว่าคุณแก้วสวยดีนะครับคืนนั้น เสียดายที่เราเจอกันแค่แปปเดียว”โทโมะย้ำอีกครั้งแก้วอึ้งแทบยืนกรี้ดในใจตรงนั้นจนโทโมะเอะใจว่าทำไมไม่เดินพลางเอามือโบกไปมาเรียกสติแก้ว
 
“เอ่อ ใช่ๆ นั่นสิคะเจอกันแปปเดียวเอง เอ่อ คุณโทโมะทานอะไรรึยังคะ”แก้วได้สติจึงถามโทโมะต่อ
 
“ยังเลยครับว่าจะชวนแก้วเหมือนกัน งั้นพอดีผมรู้จักร้านอาหารญี่ปุ่นตรงนั้น เราไปทานกันนะครับ”โทโมะพูด แก้วยิ้มด้วยความเขินก่อนจะเดินไปกับโทโมะ
 
อัฟแล้วขอเม้นเรื่องนี้เยอะๆหน่อยจิ