ปมอดีตก่อรัก

 

 

 

“จะออกไปไหนน่ะ”พ่อฟางทักเมื่อเห็นฟางสะพายกระเป๋าแล้วกำลังผูกเชือกรองเท้าอยู่หน้าบ้าน

 

“ก็ออกไปหางานทำไงพ่อ”ฟางบอก

 

“ไม่ได้ แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น วันนี้แกต้องไปลองชุดแต่งงานกับคุณป๊อปปี้ เพราะคุณหญิงสั่งไว้แล้ว”พ่อฟางสั่ง

 

“พ่อเชื่อฟังคุณหญิงมากดีจังเลยนะคะ พ่ออย่าลืมสิ คนเรามันต้องดิ้นรนหางานทำมันถึงจะอยู่รอด”ฟางบอก

 

“จะไปดิ้นรนทำไมกันเล่า ในเมื่ออีกไม่กี่วันแกก็จะเป็นเมียเศรษฐีอยู่แล้ว จะได้สบายทั้งชาติไม่ต้องออกไปหางานทำ”พ่อฟางพูด

 

“สบายอย่างที่พ่อขายฟางให้กับเค้าน่ะหรอ เงินที่ได้มาจากการขายตัว ฟางไม่อยากได้”ฟางว่า

 

 

เพี้ยะ

 

 

“เงินที่ได้มาก็ช่วยพ่อแกแท้ๆ แต่แกมันมีแต่เรื่องเห็นแก่ตัว เออ ใช่สิ คงจะสะสิท่าถ้าชั้นโดนเจ้าหนี้รุมฆ่าตายน่ะ แกนี่มันคนเห็นแก่ตัว”พ่อฟางด่าฟาง ฟางเอามือกุมแก้มที่โดนตบรีบวิ่งหนีออกไป

 

“ฮึก ฮือ”ฟางสะอึกสะอื้นร้องไห้ออกมา

 

“ฟาง ทะเลาะกับพ่ออีกแล้วหรอ”โทโมะกลับเข้ามากำลังจะเข้าบ้านก็ตกใจที่เห็นฟางร้องไห้

 

“พี่โมะ ฮืออ”ฟางร้องไห้กอดโทโมะแน่นอย่างหาที่พึ่ง

 

“ไม่เป็นไรนะฟาง พ่อเค้าทำไปเพราะอารมณ์เท่านั้นล่ะ ไม่มีพ่อคนไหนเค้าเกลียดลูกได้ลงหรอกนะ”โทโมะพาฟางมานั่งที่ชิงช้าที่บ้านตัวเองแล้วลูบผมอย่างอ่อนโยน

 

“แต่พ่อ พ่อไม่เคยพูดดีๆกับฟางเลย จะพูดดีก็เฉพาะมาเอาตัง แล้วครั้งนี้พ่อกลับขายฟางให้คนอื่น ฮือ พ่อไม่รักฟาง”ฟางร้องไห้เป็นเด็กไป โทโมะเห็นแล้วสงสารจึงกอดปลอบฟาง

 

“ไม่มีใครรักฟาง แต่พี่อยากให้ฟางรู้ไว้นะ ฟางไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว พี่ยังอยู่ข้างๆฟางไม่ทิ้งฟางไปไหน พี่สัญญา”โทโมะบอก

 

“พี่โทโมะ”ฟางตื้นตันกอดโทโมะแน่น

 

 

ปี้นนนนนนนนนนนนนนนนน

 

 

“เสียงอะไรน่ะ”โทโมะถาม

 

“นอกบ้านกลางวันแสกๆก็ไม่เว้นเลยนะ แม่สาวเสน่ห์แรง”ป๊อปปี้ลงจากรถแล้วว่าใส่ฟางที่กอดกับโทโมะจนทั้งคู่ต้องผละออกจากกันไป

 

“เอ้า มานั่งอะไรตรงนี้อีกล่ฟาง คุณป๊อปปี้มารับแล้ว รีบออกไปเลือกชุดเจ้าสาวสิ ชักช้าทำไม”พ่อฟางพูด ฟางค่อยๆลุกออกจากโทโมะไปหาป๊อปปี้

 

 

“ลูกสาวชั้นกำลังจะแต่งงาน เลิกยุ่งกับลูกชั้นซักที”พ่อฟางกระซิบบอกโทโมะ

 

“นี่จะแต่งตัวมอมแมมแบบนี้อีกแล้วหรอ ละเสื้อผ้าที่ชั้นซื้อให้ทำไมไม่ใส่”ป๊อปปี้ดุ

 

“ไม่ มันไม่ใช่ตัวชั้น ชั้นจะใส่แบบนี้แล้วะทำไม”ฟางเมื่อรู้ว่าป๊อปปี้ไม่ชอบก็พูดยั่ว

 

“ไปเปลี่ยนซะ”ป๊อปปี้สั่ง

 

“อย่ามาสั่งชั้น ชั้นไม่ทำ”ฟางดื้อ

 

“ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นชั้นจะเปลี่ยนให้เธอเอง”ป๊อปปี้ขู่

 

“เออ ก็ได้ๆ”ฟางฮึดฮัดแล้วขึ้นห้องไป 10นาทีต่อมาฟางลงมาพร้อมกับชุดเดรสสีหวาน

 

“ป่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มพอใจเมื่อเห็นฟางแต่งแบบนี้ก่อนจะคว้ามือฟางขึ้นรถไป

 

“อ้าว คุณป๊อป มาพอดีเลยแก้วว่าจะโทรตามอยู่พอดี”แก้วทักเมื่อป๊อปปี้พาฟางมาที่ร้าน

 

“20นาทีพอมั้ยสำหรับเปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้าทำผมให้ยัยนี่”ป๊อปปี้พูด พนักงานเมื่อเห็นสายตาดุของป๊อปปี้ก็รีบกุลีกุจอพาฟางไปที่ห้องแต่งตัวทันที ส่วนป๊อปปี้ก็เดินไปที่ห้องแต่งตัวชายแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเจ้าบ่าว

 

 

 

“คุณก็น่าจะไปดูแลฟางหน่อยนะคะ อย่างน้อยเธอก็ได้ชื่อว่าจะแต่งงานมาเป็นสะใภ้บ้านเราแล้ว”แก้วพูดขณะช่วยเอาสูทใส่ให้ป๊อปปี้

 

“เหอะ คลุมถุงชน ได้ยัยนั่นจากการดูตัว เป็นคนของแม่ชั้น ไม่ใช่ของชั้นจะดูจะสนทำไม”ป๊อปปี้พูด

 

“เห้อ แต่แก้วว่าสาเหตุที่คุณหญิงเลือกฟางอาจเป็นเพราะว่าฟางหน้าเหมือนคุณโรส”แก้วพูด

 

“ก้แค่เหมือนแต่ยัยนั่นไม่ใช่ และยัยนั่นไม่มีวันแทนที่โรสได้เด็ดขาด”ป๊อปปี้รีบพูดตัดหน้าแก้วแล้วเดินออกปากห้องแต่งตัว แก้วมองตามแล้วส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

“เจ้าบ่าวช่วยโอบเจ้าสาวแบบชิดๆกันหน่อยนะครับ”ช่างภาพบอกป๊อปปี้กับฟางที่ใส่ชุดเจ้าบ่าวสาวถ่ายรูปกัน

 

“นี่นายห่างๆก็ได้นะ”ฟางกระซิบบอก

 

“ช่างภาพสั่งไม่ได้ยินรึไง อย่าเรื่องมากน่ารีบๆจะได้จบๆ”ป๊อปปี้บอก

 

“เอาล่ะครับ เดี๋ยวผมขอช็อตที่เจ้าบ่าวหอมแก้มเจ้าสาวหน่อยนะครับ”ช่างภาพบอกอีกครั้ง

 

“หา”ป๊อปปี้และฟางร้องพร้อมกัน

 

“เอ้า เอาละนะครับ”ช่างภาพให้สัญญาณ

 

 

ฟอด

 

 

แชะ

 

 

“อ๊ะ นาย”ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้หอมแก้มตัวเอง ป๊อปปี้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินหนีไป

 

 

 

“เอ้าชักช้าอะไรอีกล่ะ ไม่เปลี่ยนชุดอีก”ป๊อปปี้ที่เปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วถามฟางที่นั่งตรงห้องแต่งตัว

 

“ชั้นต้องแต่งงานแล้วจริงๆหรอเนี่ย”ฟางพูดกับตัวเองหน้ากระจก

 

“ทำไม เสียดายหรอฮะ ที่ไม่ได้สวีทอี๋อ๋อกับพี่ข้างบ้านน่ะ”ป๊อปปี้ถาม

 

“เออ ใช่ เสียดายมาก เพราะพี่เค้าน่ะน่ารักนิสัยดีกว่าคนที่ชั้นจะแต่งงานเยอะ”ฟางย้อน

 

“เอ้าะหรอ งั้นก็จำไว้เลยนะ ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นชั้นไม่มีวันแต่งงานกับเธอเป็นอันขาดจำไว้ อ้อ เร็วๆด้วยล่ะชั้นมีงานต่อไม่มีเวลามาไร้สาระกับเธอ”ป๊อปปี้ย้อนกลับก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฟางมองตามอย่างฮึดฮัด

 

 

 

“โอ๊ย ตายแล้วๆ ดึกป่านนี้แล้วหรอเนี่ย กุญแจๆ”แก้วที่ทำงานที่บริษัทจนดึกเดินบ่น ยามไปไหนหมดนะ ทำไมบริษัทยิ่งดึกยิ่งเปลี่ยวแบบนี้

 

“ดึกๆดื่นๆไม่กลัวหรอจ้ะน้องสาว”จู่ๆก็มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาแก้ว

 

“ออกไปนะ ยามๆ”แก้วพูดก่อนจะร้องเรียกยามแถวนั้นมาช่วย

 

“แหม หยิ่งซะด้วยพี่ชอบ เร้าใจดี”หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดขึ้น แก้วเอาส้นสูงปาใส่หน้าแล้ววิ่งหนี แต่โดนดักไว้

 

 

เพี้ยะ

 

 

“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอกพี่ มาม้ะเดี๋ยวพี่จัดให้”หนึ่ในผู้ชายกลุ่มนั้นตบหน้าแก้วก่อนจะคร่อมแก้วไว้แล้วจัดการถอดเสื้อนอกของแก้วโยนทิ้ง

 

 

ปึก

 

 

“รังแกผู้หญิงหรอมึงน่ะ”จู่ๆก็มีคนมาช่วยแก้วไว้

 

“กรี้ด นาย”แก้วร้องสุดเสียงเมื่อพวกชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นเอาไม้ฟาดกลางหัวพลเมืองดีคนนั้น

 

 

ปี้ดๆ

 

 

“เห้ย หนีเร็ว”ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นรีบหนีไปเมื่อยามวิ่งมา

 

“คุณๆ อย่าเป็นอะไรนะคุณ”แก้วเรียกพลเมืองดีคนนั้นไว้

 

เม้นกะโหวตเรื่องนี้เยอะๆหน่อยน้า