ปมอดีตก่อรัก

 
 
 
 “อืออ”ฟางที่เหนื่อยจากบทรักที่พึ่งเสร็จก็ปรือตามองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาตี2กว่าแล้ว เธอเข้ามา
ในห้องนี้ตอน4ทุ่มแล้ว จองเบล่ะ
 
“จะไปไหน”ป๊อปปี้ที่กอดฟางอยู่ก็คว้าตัวฟางมากอดแนบอก
 
“ฟางต้องรีบกลับเดี๋ยวคนมาเห็นเข้า”ฟางบอกแต่ป๊อปปี้ไม่ปล่อยพอฟางดิ้นพลิกตัวหนีป๊อปปี้ก็พรม
จูบทั่วแผ่นหลังร่างเล็กแล้วกระชับกอดฟางแน่น
 
“แล้วลุกไหวหรอ หืมม”ป๊อปปี้ยังซนไม่เลิกไม่ยอมปล่อยฟางและซุกไซร้ทางซอกคอขาว
 
“เพราะใครล่ะ ป๊อปอ่ะ ฟางต้องไปจริงๆ”ฟางงอแงเริ่มดิ้น
 
“ก็ได้ๆ แต่ป๊อปของไปด้วยได้มั้ย ป๊อปอยากรู้ว่าฟางไปอยู่ไหน กับใคร นะครับนะ”ป๊อปปี้อ้อน ฟาง
นิ่งก่อนจะพยักหน้า ป๊อปปี้ดีใจรีบลุกใส่เสื้อผ้าก่อนจะมาช่วยฟางใส่เสื้อผ้า
 
 
“หยุดเลย แล้วรอฟาง ขืนให้ป๊อปช่วยไม่ต้องได้ออกห้องไปพอดี”ฟางดุ ป๊อปปี้ยิ้ม พอฟางใส่เสื้อผ้า
เสร็จป๊อปปี้ก็ยื่นมาให้ฟางจับ
 
“อ๊ะ”ฟางที่กำลังจะลุกต้องทรุดลงจะล้มป๊อปปี้รีบไปประคองฟาง
 
“แทบหมดแรงกันเลยทีเดียว”ป๊อปปี้แซว จึงโดนฟางตีไปทีนึง
 
“ใครทำล่ะ”ฟางว่า
 
“งั้นขออุ้มนะครับ เพราะปล่อยเดินเองเดี๋ยวไม่ถึงพอดี”ป๊อปปี้พูดจบก็อุ้มฟางขึ้นแล้วเดินออกไปที่รถ
จองเบที่จอดไว้ข้างบ้าน
 
 
 
“นี่อย่าบอกนะฟางจะพาสามีฟางกลับไปด้วย”จองเบมองป๊อปปี้ที่อุ้มฟางมา
 
“ผมก็ต้องมาดูแลเมียผมสิ ไปกับใครไม่รู้2ต่อ2แบบนี้ผมหึงนะ”ป๊อปปี้บอกว่าหึงทำเอาฟางเขินหน้า
แดงรีบเอาหน้าซุกลงในแผงอกป๊อปปี้
 
“คนบ้า เอาไงได้ล่ะจองเบ เลยตามเลย”ฟางดุป๊อปปี้ก่อนจะบอกจองเบแล้วป๊อปปี้ก็ขึ้นรถไปโดยไม่
ปล่อยฟางจากอ้อมกอดเลย
 
“ผมมีแฟนอยู่แล้วครับหายห่วง”จองเบยิ้มขำกับท่าทางหวงเมียของป๊อปปี้
 
“ดีมากเลยครับ ไม่งั้นผมกับฟางเคลียยาว”ป๊อปปี้ตอบ
 
“นี่ขนาดไปเจอกันยังแทบเดินไม่ได้ขนาดนี้อย่าให้ได้เคลียเลย ยาวววจริงๆ”จองเบแซว
 
“อ๊ายยย จองเบ พูดมาก ขับรถไปเลยย”ฟางหน้าแดงก่อนจะซบอกป๊อปปี้ที่กอดเธอไว้ด้วยความ
เพลีย
 
 
 
จองเบขับรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุนี้ซักเท่าไหร่
 
“เอาล่ะ ถึงแล้วว”จองเบเดินมาไขกุญแจบ้านแล้วเปิดให้ฟางและป๊อปปี้เข้าไป
 
 
พรึบ
 
 
“ตี3แล้วพึ่งกลับบ้าน ไป ไหน มา”ไฟในบ้านสว่างขึ้นพร้อมกับคำถามที่จองเบแทบกลืนน้ำลาย
ทันที
 
“โธ่ หนมจีนน วันนี้จองเบแค่ไปทำความดีมานะ เนี่ยแล้วกลับมาจากเกาหลีตั้งแต่เมื่อไหร่จ้ะ”จองเบ
รีบเข้าไปกอดขนมจีนแฟนสาวทันที
 
“กลับมาก็ไม่เห็นเขียนโน้ตบอกว่าจะไปไหน แล้วนี่อะไรกัน มีคนไข้ทำไมไม่พาไปหาหมอที่โรง
พยาบาลแล้วจะมารักษาเองทำไม รู้นะคะว่านี่บ้านหมอแต่เครื่องมือและอุปกรณ์มันมีไม่ครบเท่าโรง
บาล ทำไมดื้อจัง”ขนมจีนบ่นยาวเหยียดจนจองเบหูชา
 
“มันมีเหตุจำเป็นจริงๆนะครับที่รักก คนไข้เข้าขอ หมอก็ไม่อยากขัดศรัทธา”จองเบสารภาพขนมีน
ค้อนจองเบวงใหญ่
 
 
“อะไรนะฟาง เธอไม่ไปรักษาตัวที่โรงบาลแล้วอยู่ที่บ้านนี่แทนงั้นหรอ ถ้าเธอเป็นอะไรมากกว่านี่ล่ะ
จะทำไงห้ะ”ป๊อปปี้ได้ยินเรื่องก็เปิดฉากดุฟางต่อจากขนมจีนที่ดุจองเบทันที
 
“ก็ ก็ ฟางน่ะแค่ฟกช้ำนิดๆ หัวแตกก็แตกแบบถลอกๆ เลยอยู่นี่รักษาตัวดีกว่า ปลอดภัยเยอะ
เลย”ฟางสารภาพเสียงอ่อยๆ
 
“นี่มันคุณป๊อปปี้เจ้านายแก้วใช่มั้ยคะ”ขนมจีนมองหน้าป๊อปปี้แล้วถามทันที
 
“เอ่อ ใช่ครับ ทำไมถึงรู้จักกับแก้วล่ะ”ป๊อปปี้งง
 
“ชั้นน่ะ เพื่อนสมัยเรียนยัยแก้วเค้าน่ะค่ะ แล้วนี่หวังว่าคงจะไม่ใช่คุณโรสนะคะ”ขนมจีนหันไปมอง
ฟาง
 
“นี่ล่ะจ้ะที่รัก คนไข้ของจองเบที่ไม่ยอมไปโรงพยาบาล คนนี้นี่ล่ะจ้า”จองเบบอกขนมจีนมองหน้า
ฟางซักพักก่อนจะพาทุกคนไปพักผ่อนแล้วค่อยตื่นมาคุยกันกับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น
 
 
 
 
 
“คุณน้าอาการเป็นยังไงบ้างครับคุณป้า”เขื่อนเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกระเช้าของฝากถามอาการแม่
เฟย์จากป้าแม่บ้าน
 
“เพิ่งหลับไปแล้วค่ะคุณเขื่อน ตอนนี้ก็ได้คุณเฟย์มาอยู่เฝ้าแทบทุกวันเลยค่ะ”แม่บ้านบอกเขื่อนก่อน
จะขอตัวเอาของไปเก็บเขื่อนจึงเดินผ่านมาถึงห้องของเฟย์ จึงแอบเข้าไปในห้องพบว่ากำลังหลับอยู่
พร้อมกับกอดตุ๊กตาเคโรโระที่เฟย์เคยขอเขามาจากคอนโดแน่น เขื่อนมองเฟย์ที่หลับไม่พูดอะไร
ก่อนจะสอดสายตาไปเห็นกรอบรูปที่ซ้อนด้านหลังรูปของเฟย์ เขื่อนหยิบมาก็พบว่าเป็นกรอบรูปคู่เขา
กับเฟย์ถ่ายด้วยกัน เขื่อนอึ้ง
 
 
 
“วางมันลงซะ มันก็แค่ความทรงจำโง่ๆของคนโง่ๆคนนึง”เฟย์ตื่นมาพร้อมกับพูดทำให้เขื่อนหันไปพบ
ว่าเฟย์มองอยู่
 
“แล้วทำไมถึงคิดว่ามันเป็นความทรงจำโง่ๆล่ะ ในเมื่ตอนนั้นเธอก็มีความสุขที่เธอได้ทำอะไรกับคนที่
เธอรักไม่ใช่หรอ”เขื่อนถาม
 
“แค่เคยรักเท่านั้น จำไว้ ว่าชั้นลืมมันไปหมดแล้ว”เฟย์บอกก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วจะลุกออกจาก
ห้องไปแต่เขื่อนกลับผลักเฟย์ล้มลงนอนกับเตียงตามเดิมโดยที่ตัวเองคร่อมร่างเฟย์ไม่ให้เธอหนีไป
ไหน
 
 
“ลืมงั้นหรอ ทำไมเธอลืมอะไรง่ายๆล่ะ ทั้งที่เป็นคนบอกเองว่าจะจดจำเรื่องราวดีๆของเรา2คนตลอด
ไป”เขื่อนพูด
 
“เพราะความรักของคุณที่มีให้ชั้นมันเป็นความรักจอมปลอมไงล่ะ พอที ชั้นไม่ใช่เงาของพี่โรส
นะ”เฟย์ดิ้นโวยวายเขื่อนเห็นท่าไม่ดีก็รวบเฟย์มาจูบปิดปาก เฟย์ทั้งดิ้นทั้งทุบแต่ก็ไม่เป็นผล จน
ร่างกายเริ่มโอนอ่อนไปตามแรงสัมผัสของเขื่อน
 
“อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ถ้าเราไม่ได้รักกัน”เฟย์พูดขึ้นหลังจากที่เขื่อนถอนจูบออกมา เขื่อนค่อยๆ
ปล่อยเฟย์จนเป็นอิสระ
 
“ออกไปจากห้องซะ เดี๋ยวใครจะเห็นเข้าแล้วมองมันดี”เฟย์บอกกับเขื่อน เขื่อนจะยอมออกจากห้อง
ไป
 
 
ปัง
 
 
“ฮือออ”เฟย์ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เธอไล่ออกจากห้องเมื่อกี้ก็
เศร้าใจเช่นกัน
 
 
“บอกป๊อปมาว่าทำไมถึงไม่ยอมกลับไปหาป๊อปที่บ้าน แถม ให้ทุกคนเชื่อว่าฟางตายไปแล้ว”ป๊อปปี้
หลังจากตื่นมาในวันต่อมาก็นั่งสอบสวนภรรยาสาวทันที
 
“คือเรื่องเป็นเป็นอย่างงี้ค่ะ คือตอนที่รถคว่ำ ฟางเปิดประตูรถคลานออกทันพอดีก่อนรถจะระเบิด
ฟางพาตัวเองไปเรื่อยๆจนเดินต่อไม่ไหว ล้มลงที่ตรงหลังพุ่มไม้ เป็นที่เดียวกับหมอจองเบเค้าออก
มาจากบ้านมาดูเหตุการณ์รถชน หมอเลยพาฟางมารักษาตัวที่บ้าน เพราะฟางขอให้เค้าไม่ไปโรง
พยาบาลเพราะว่า ฟางไม่รู้ว่าไอ้โรคจิตมันจะยังตามมาฆ่าฟางอีกรึเปล่า ฟางเลยซ่อนตัวเองทำทีว่า
ตายไปแล้วเพื่อจะหลอกไอ้โรคจิตนั่นไงคะ”ฟางบอกทุกคน ซึ่งรวมกับโทโมะและแก้วที่ตามมาหลัง
จากรับโทรศัพท์ของป๊อปปี้ไปด้วยเช่นกัน
 
“แต่คนที่น่าสงสัยตอนนี้น่าจะเป็นหวาย เพราะหวายคือคนเดียวที่อยู่กับป๊อปปี้แล้วไม่โดนโรคจิต
ทำร้าย”แก้วบอก
 
“แถมตอนที่ป๊อปปี้พามาที่บ้านก็ออกพิรุธเหมือนกลัวฟางยังไงไม่รู้”ป๊อปปี้พูด
 
“พวกเราเลยสงสัยว่าหวายคือโรคจิตที่ทำร้ายแครอลกับฟางเพราะหวายกับฟางชอบมีปากเสียงกัน
มาก่อน”โทโมะบอก
 
“เออ แล้วแครอลเป็นไงบ้างคะ ยังโดนโรคจิตตามอยู่รึเปล่า”ฟางนึกขึ้นได้เมื่อนึกถึงแครอล
 
 “เออ ใช่ หลังจากงานศพฟางไป แครอลก็ไม่มาหาพวกเราที่บ้านเลยนิ”แก้วพูด
 
“น้องเค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ”ฟางพึมพำ
 
“งั้นคืนนี้ทุกคนก็ไปหาแครอลที่บ้านสิ จะได้รู้ว่าแครอลเป็นยังไงบ้าง”โทโมะออกความเห็น
 
“ได้ แต่ขอฟางไปหาพ่อก่อนได้มั้ย”ฟางขอร้องทุกคน ทุกคนจึงพาฟางมาที่บ้าน ฟางเดินเข้ามาใน
บ้านแล้วพบว่าบ้านปิดตัวเงียบ ฟางจึงเดินเข้าไปในบ้าน
 
 
 
“ลุงงง ทานข้าวหน่อยสิลุง”เสียงของธามไทขอร้องให้พ่อฟางทานข้าวดังมาจากบนห้องนอนฟางรีบ
ขึ้นไปดูแล้วพบว่าธามไทกำลังดูแลพ่อฟางแทนตัวเองอยู่ฟางเห็นพ่อก็ถึงกับน้ำตาซึม
 
“เอ็งไปกินข้าวเถอะธาม ลุงไม่เป็นไร”พ่อฟางพูดเศร้าๆก่อนกอดรูปลูกตัวเองไว้ ฟางไม่อาจทนเห็น
พ่อเป็นแบบนี้ก็เดินเข้าไปในห้องทันที
 
 
“ถ้าพ่อไม่กินอะไรพ่อจะอาการแย่เอานะคะ”ฟางพูดออกมาแล้วร้องไห้
 
“ฟาง ฟางจริงๆด้วย”พ่อฟางคว้าฟางไปกอดแน่น
 
“ฟางขอโทษนะคะที่ฟางต้องแกล้งบอกว่าฟางตายไปแล้ว”ฟางบอกก่อนะเปลี่ยนธามไทเป็นคนป้อน
ข้าวพ่อเองก่อนจะเดินลงมาล้างจาน
 
“พี่ฟางจริงๆด้วย ผมดีใจมากเลยนะที่พี่ไม่เป็นไร”ธามไทกอดฟางแน่น
 
 
 
“เห้ยๆ ปล่อยเมียชั้นได้แล้วๆ”ป๊อปปี้และทุกคนเข้ามาในห้องก็รีบคว้าตัวฟางมากอดแทนธามไท
ทันที
 
 
 
 
“สรุปเรื่องมันเป็นอย่างงี้เองหรอ”ธามไทถามหลังจากที่ทุกคนเล่าเรื่องราวให้ธามไทฟัง
 
“นั่นล่ะ ตอนนี้ฟางจำเป็นต้องซ่อนตัวไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย”โทโมะพูด
 
“แต่ผมว่า ป้าหัวทองนั่นไม่ใช่โรคจิตหรอก”ธามไทพูดทุกคนชะงัก
 
“ทำไมคิดงั้นล่ะ”ฟางถาม
 
“ก็ธามอ่ะชอบเอาดอกไม้ไปไว้ที่หลุมศพพี่ฟางทุกวัน ธามก็จะเห็นหวายเอาดอกไม้ไปให้พี่ฟางทุก
วัน ไม่สิทั้งหลุมศพพี่ฟางแล้วก็พี่โรสด้วยนะ คนโรคจิตที่จะฆ่าพี่ฟางเค้าไม่สำนึกผิดแบบนี้หรอมั้
งง”ธามไทบอก ทุกคนอึ้ง ไม่คิดว่าหวายจะไปที่หลุมศพของโรสกับฟางทุกวัน
 
“บางทีเค้าอาจจะกลัวแล้วรู้สึกผิดก็ได้มั้งที่ทำไป”ป๊อปปี้พูด
 
“แต่คืนก่อนตอนธามไปหาเพื่อนแถวบ้านเพื่อน ธามเจอยัยฝรั่งไฮโซทำลับๆล่อๆเอาอะไรไม่รู้มาทิ้ง
ที่ถังขยะหน้าบ้านด้วยนะ”ธามไทบอกก่อนจะวิ่งหายไป ซักพักก็เอากล่องใบหนึ่งมาให้ทุกคนดู
 
“นี่มันถุงเลือด กระดาษที่เขียนขู่ฆ่าแครอลนิ”แก้วบอก
 
“ผมว่าเรื่องมันเริ่มจะปะติดปะต่อแล้วล่ะ เอาเป็นว่าเราต้องหาความจริงจากบ้านแครอลกันคืนนี้
ล่ะ”ป๊อปปี้บอกก่อนจะจับมือฟางไว้แน่น เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ฟางเป็นอะไรอีกเป็นอันขาด
 
เอ จะเป็นแครอลทำทั้งหมดจริงๆรึเปล่าน้ออออ เม้นกับโหวตให้เราเรื่องนี้ด้วยน้าาาา