ปมอดีตก่อรัก
9.4
เขียนโดย Chapond
วันที่ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.28 น.
35 ตอน
372 วิจารณ์
97.90K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.47 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22) ช้าไปแล้วใช่ไหมที่จะบอกว่ารักเธอ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“พี่ป๊อปปี้ ฮือออ”แครอลที่ออกมาจากห้องฉุกเฉินหลังทำแผลเสร็จก็โผเข้ากอดป๊อปปี้ทันที
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้แครอล บอกพี่มา”ป๊อปปี้อึ้ง ถามแครอลซ้ำๆอย่างไม่เชื่อ
“เรากำลังจะไปเยี่ยมแม่พี่ฟาง แต่ขณะที่เราขับรถกันไป จู่ๆ รถที่เร่งเร็วขึ้นมันก็ชะลอไม่ได้ พี่ฟาง
เหยียบเบรกไม่ได้ แล้วพี่ฟางเลยผลักแครอลลงรถไป ก่อนตัวเองจะกับรถหักหลบพุ่งชนต้นไม้เต็ม
แรง”แครอลพูดด้วยเสียงสะอื้น ป๊อปปี้อึ้งเหมือนมีคนเอาสายฟ้ามาผ่าลงกลางตัวเขาเอง
“แต่แล้วรถที่ชนก็ระเบิด ไฟลุกท่วมคันรถ ฮืออออ พี่ฟางงง”แครอลร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้เข่าอ่อน
แทบหมดเรี่ยวแรง สาบานได้มั้ยนี่คือความฝัน ใครก็ได้ช่วยปลุกเขาตื่นจากฝันร้ายนี่ที
หลายวันต่อมา
“พี่ป๊อปทานอะไรหน่อยนะคะ”แครอลเดินมาบอกป๊อปปี้ที่นั่งหน้ารูปหน้างานศพฟาง เขามาเฝ้าพี่
ฟางทุกวัน และคืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายแล้ว
“แครอลไปเถอะพี่ไม่หิว”ป๊อปปี้บอกก่อนจะนั่งตรงที่เดิม แก้วมองเจ้านายตัวเองด้วยความสงสาร ยัง
ไม่ทันจะมีความสุขต้องมาจมในความเศร้าแบบนี้อีกแล้ว
“ไหนแกจะดูพี่ฟางเป็นอย่างดีไง แกทำแบบนี้ได้ยังไง”ธามไทพรวดพราดเข้ามากระชากป๊อปปี้ไป
ต่อยเต็มแรง
“นี่ เลิกบ้าซักที อย่าทำร้ายพี่ป๊อปนะ”แครอลเข้าไปห้ามพร้อมว่าธามไท
“ยัยฝรั่ง หลบไปเลย”ธามไทอาละวาด
“ธาม หยุดได้แล้ว ตั้งสติ ในที่นี้ไม่มีใครเค้าอยากให้ฟางจากไปแบบนี้หรอกนะ เท่านี้คุณป๊อปปี้เค้า
ก็เสียใจจะแย่อยู่แล้ว”โทโมะล๊อคตัวธามไทไว้ก่อนจะพูดให้ธามไทสติ
“ธาม ชั้นขอโทษ ที่ชั้นดูแลฟางไม่ดี”ป๊อปปี้พูดออกมาก่อนจะเงยหน้าไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“พี่ฟางงงงง ฮืออออ”ธามไททรุดลงร้องไห้อย่างไม่อาย
“ผมช่วยนะครับ”โทโมะเดินมาช่วยแก้วเก็บของ แก้วตอนแรกจะทำท่าหนีโทโมะ แต่เห็นแววตาเศร้า
ของโทโมะก็เลยไม่เดินไปไหน
“คุณโอเคนะคะโทโมะ”แก้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เวลานี่มันผ่านไปไวเหมือนกันเนาะ ยังเห็นกันวันก่อนอยู่เลย”โทโมะเศร้า แก้วจึงเอามือแตกไหล่
โทโมะเพื่อปลอบใจ
“ฟางเป็นเด็กที่น่ารักนะ ทำไมพระเจ้าต้องใจร้ายกับฟางด้วย มาเอาฟางไปไวทำไม”โทโมะระบาย
อารมณ์ออกมา แก้วเห็นจึงโอบปลอบโทโมะไว้
“โทโมะ เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้มันเกิดกับฟางหรอกค่ะ คุณต้องเข้มแข็งไว้นะ”แก้วปลอบ จู่ๆ
โทโมะก็เอาหัวซบไหล่แก้ว
“อยู่เป็นเพื่อนผมหน่อยนะ ถึงแม้ในโลงนั่นมันจะไม่มีฟางแต่ผมก็เศร้าอยู่ดี”โทโมะพูดถึงเหตุการณ์
ที่ฟางรถคว่ำแล้วรถระเบิด เมื่อตำรวจไปค้นตามซากรถ กลับไม่พบศพฟางเลย คนที่รู้มีเขา และแก้ว
เท่านั้นที่รู้ว่าในโลงนั้นไม่มีฟางอยู่
“ช่วยบอกได้มั้ยว่านี่คือความฝัน”เฟย์นั่งลงหน้าโลงศพฟางก่อนจะพูดออกมา
“เธอมันใจร้ายฟาง คุณแม่เค้ารักเธอมากแค่ไหน เธอยังมาทิ้งคุณแม่อีก เธอมันใจร้าย”เฟย์พูดต่อ
หน้ารูปฟาง เขื่อนที่นั่งด้านหลังเฟย์ก็ขยับมานั่งข้างๆแล้วพบว่ายัยตัวร้ายของเขากำลังร้องไห้
“ถ้าเสียใจไม่ต้องปาดน้ำตาทิ้ง ร้องไห้ออกมาเถอะเฟย์ น้ำตามันไม่ได้แสดงออกว่าเราอ่อนแอเสมอ
ไปนะ”เขื่อนพูด เฟย์นิ่งซักพักก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้ออกมาแล้วกอดเขื่อนตรงนั้น ป๊อปปี้มองเฟย์ที่
ร้องไห้ก่อนกลับไปมองรูปฟางแล้วเศร้า ไหนบอกกันว่าจะไม่ทิ้งกันไปไหนไง
แอ้ดด
ป๊อปปี้เดินเข้าห้องมาหลังจากทุกคนกลับมาจากงานฝังศพฟางที่สุสาน ป๊อปปี้กลับมานั่งที่ปลายเตียง
มองเตียงที่เคยมีฟางนอนข้างๆอยู่ทุกคืนฉายเข้ามา ภาพที่เขาอุ้มฟางหรือหยอกล้อกับฟางก็แวบเข้า
มาในหัว ป๊อปปี้เงยหน้ามองรูปที่ถ่ายจากสตูอิโอถ่ายรูปงานแต่ง เป็นภาพที่เขาและฟางถ่ายรูปกัน
เขาหอมแก้มฟางแล้วฟางทำตาโต ซึ่งเขาดูกี่ทีก็อดขำกับท่าทางเหวอๆของยัยตัวดีคนนี้
ป๊อปปี้หันไปมองส้นสูงที่เขาเคยซื้อให้ฟางใส่แต่รองเท้าดันกัดแล้วฟางต้องขี่หลังเขากลับมาที่บ้าน
จากนั้นฟางก็ไม่ยอมใส่มันอีกเลย
“ชั้นอยากให้มันเป็นแค่ความฝันจังเลยฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างเศร้าๆ ก่อนจะเดินไปหยิบรูปถ่ายของฟาง
ที่หัวเตียงมาดู
“กลับมาจู้จี้ มาบ่นใส่ชั้นได้มั้ยฟาง เห้อ ตลกดีเนาะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่มีเธอชั้นก็ยังอยู่ได้ แต่ทำไม
เดี๋ยวนี้ทำไมมันเหงาแบบนี้นะ”ป๊อปปี้หัวเราะกับตัวเองอย่างเศร้าๆ ก่อนจะหันไปเห็นกีต้าร์ของเขา
ป๊อปปี้หยิบมันมาเล่นก่อนจะร้องเพลงออกมา
“เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ” ภาพที่เขานั่งทำแผลให้ฟางตรงนี้ตอน
กลับมาจากผับ
“เผื่อวันพรุ่งนี้เธอ ใม่เหลือใคร และนึกขึ้นได้ว่ามีฉัน”ภาพที่ถึงแม้จะทะเลาะกันก็กลับเป็นเขาเองที่
ต้องรีบไปง้อยัยตัวดีของเขาถึงที่บ้าน
“เผื่อวันพรุ่งนี้ฉันกลายเป็นเขา ได้กลับไปยืนที่เดิมตรงนั้น”ภาพที่ป๊อปปี้ถูกฟางหอมแก้มในวันที่เขา
เซอร์ไพร์วันเกิดฟางก็ผุดเข้ามาในหัว
“เผื่อวันพรุ่งนี้เรื่องที่ฉันคิดมันเป็นจริง”ภาพที่ป๊อปปี้และฟางอยู่ด้วยกันแล้วฟางเฝ้าถามมาตลอดว่า
ชอบเธอรึเปล่า รักเธอรึเปล่า แต่ป๊อปปี้ก็ไม่ยอมบอกมันไป ผุดเข้ามาในหัว
“อย่าทิ้งฟางไปไหนนะ ฟางกลัว”ฟางกอดป๊อปปี้แน่นเหมือนเด็กๆ
“ครับ ไม่อยู่กับเมียแล้วป๊อปจะไปอยู่กับใครล่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะผละออกจากฟาง ทั้งคู่สบตากันนิ่ง
ก่อนที่ป๊อปปี้จะโน้มหน้าลงไปจูบฟางอย่างอ่อนโยน
คำบอกของฟางครั้งสุดท้ายว่าขออย่าให้เขาทิ้งเธอไปไหนผุดเข้ามาในหัวป๊อปปี้อีกครั้ง
ป๊อปปี้เดินไปหยิบกล่องเพลงไม้ที่เขาเอาให้ฟางเมื่อวันก่อน เปิดออกมาเพื่อฟังเพลงในกล่องนั้น
‘วันนี้กลับบ้านดึกหน่อย แต่ชั้นไปเจอนี่มา แม้จะเป็นกล่องเพลงธรรมดาๆ แต่ก็อยากเก็บไว้ให้เธอฟัง
เวลาไม่เจอกันนะ ยัยตัวแสบ ป๊อปปี้’
ป๊อปปี้อ่านข้อความที่เขาเขียนไว้ให้ฟางแล้วยัดไว้ในกล่องนั้นขึ้น
“ทำไมเธอต้องทิ้งชั้นไปด้วยฟาง”ป๊อปปี้พูดกับตัวเองอย่างเศร้าใจ
ป๊อปปี้เห็นกระดาษอีกแผ่นนึง ป๊อปปี้คลี่มันออกมาอ่านทันที
‘แม้มันเป็นกล่องเพลงราคาไม่แพงมากแต่มันมีค่าทางจิตใจมากๆเลยนะ เพราะคนที่ชั้นรักที่สุดเป็น
คนซื้อให้ เค้าบอกเอาไว้ให้ชั้นฟังเวลาชั้นกับเค้าไม่เจอกัน โธ่ งั้นก็คงไม่ได้ใช้หรอก เพราะชั้นจะไม่
ไปจากนายแน่นอนป๊อปปี้ คนบ้า ถึงแม้ชั้นจะถามนายตลอดว่านายรักชั้นรึเปล่าๆ แล้วนายไม่เคย
บอกชั้นซักครั้งเลย แต่ชั้นก็ไม่โกระนะ เพราะชั้นพอใจแล้วที่ได้รักนายแล้วมีนายอยู่ข้างๆในทุกวันนี้
ชั้นรักนายนะป๊อปปี้ รักๆๆๆๆๆ รักมากที่สุดเลย ฟาง.’
“ฟาง ชั้นขอโทษที่ชั้นไม่ยอมบอกเธอไปเอง ฟาง ชั้นรักเธอ ฮืออ ชั้นรักเธออ”ป๊อปปี้ถึงกับกลั้น
น้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ออกมาแล้วกอดกล่องเพลงไม้ไว้กับตัว ก่นจะเปิดเพลงในกล่องเพลงนั้นซ้ำๆ
หลายๆครั้งอยู่อย่างนั้นคนเดียว
ดราม่ากันซักนิดชีวิตแจ่มใสนะจ้ะ มาเม้นกับโหวตเยอะ บางเม้นเยอะๆอาจจะลดตอนดราม่าลงก็ได้นะ อิอิ อย่าลืมฟิคเรื่งใหม่ด้วยน้าาาา ฝากหน่อยๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ