ปมอดีตก่อรัก

 

 

“เป็นไงบ้างแครอล อยู่ที่นี่ขัดสนอะไรรึเปล่าบอกพี่ได้นะ”ฟางเดินมาทักแครอลที่สวนหลังจากมาพัก

อยู่บ้านของป๊อปปี้ได้2-3วันแล้ว

 

“ก็สบายดีค่ะ ไม่มีอะไรขาดเลย แต่เสียอย่างเดียว เบื่อๆยังไงไม่รู้”แครอลพูด

 

“งั้นวันนี้เราไปดูหนังกันมั้ย ป๊อปปี้ไปประชุมกลับมาดึกโน่นล่ะ”ฟางเสนอความเห็น

 

“แต่พี่ป๊อปปี้ต้องว่าเราแน่ๆ พี่เค้าไม่ให้ออกไปไหนเพราะกลัวไอ้โรคจิตจะทำร้ายเรานะคะ”แครอล

กังวล

 

“เราก็แอบไปไง แล้วก็กลับมาแปปเดียวป๊อปปี้ไม่รู้หรอก”ฟางยังชวนไม่เลิก

 

“น่ะออกไปไหนกันน่ะ แหมๆ เดี๋ยวนี้สนิทกันจังเลยนะ”หวายเดินเข้ามาหาเรื่อง

 

“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยป่ะ วันนี้ชั้นไม่อยากจะทะเลาะด้วย”ฟางว่า

 

“ทำไมจ้ะ เดี๋ยวนี้กลัวไอ้โรคจิตจนตัวสั่นไม่ยอมไปไหน มุดหัวอยู่แต่ในบ้าน”หวายเยาะเย้ย

 

“เอ้ะ ชั้นบอกแล้วไง ถ้าจะมาหาเรื่องกันน่ะก็ออกไปเลยไป”ฟางว่า

 

“เหอะ ชั้นน่ะไม่อยากยุ่งกับแกหรอกนะ ถ้าป๊อปขาไม่ให้ชั้นเอานี่มาให้เธอ”หวายยื่นกล่องของขวัญ

กล่องหนึ่งให้ฟาง

 

 

‘วันนี้กลับบ้านดึกหน่อย แต่ชั้นไปเจอนี่มา แม้จะเป็นกล่องเพลงธรรมดาๆ แต่ก็อยากเก็บไว้ให้เธอฟัง

เวลาไม่เจอกันนะ ยัยตัวแสบ ป๊อปปี้’

 

 

ฟางอมยิ้มกับข้อความในกระดาษแผ่นเล็กๆ ก่อนจะหยิบกล่องเพลงในกล่องมา บนกล่องเพลงสลัก

 

คำว่า Fang ไว้ด้านบนกล่อง ฟางเปิดมันแล้วฟังเพลงในกล่องเพลงนั้น หวายมองตามอย่างหมั่นไส้

 

“ถ้าเป็นชั้น ชั้นจะไม่ทำให้ป๊อปต้องเดือดร้อนไปหาของไร้สาระนี้ให้เธอหรอก กล่องอะไรก็ไม่รู้

เหอะ อีแค่กล่องเพลงราคาถูกๆ”หวายเบ้ปากดูถูกมัน

 

“อิจฉาหรอ ที่ป๊อปปี้ซื้อของให้ชั้น ถึงมันจะเป็นกล่องไม้ราคาถูกแต่มันก็มีค่าทางจิตใจของคน2คน

ที่คนอื่นไม่มีทางเข้ามาแทรกได้ เข้าใจหน่อยนะคะ คุณหวาย”ฟางพูดประชด ทำให้หวายแทบ

เดือดจัด

 

“แก นังฟาง อีคนคนข้างถนน คนอย่างแก ไม่มีวันแย่งป๊อปขาไปจากชั้นได้ ชั้นรอ รอป๊อปขามานาน

แล้ว และชั้นจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งป๊อปขาอีกเป็นอันขาด แม้จะแลกด้วยชีวิตจำไว้”หวาย

แผดเสียงร้องออกมาอย่างเก็บกดก่อนจะเดินขึ้นรถกลับไป

 

 

“อีฟาง ชั้นเกลียดแกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”หวายโมโหพาลทุบพวงมาลัยรถอย่างหัวเสียก่อนจะขับรถออกไป

อย่างรวดเร็ว

 

 

 

“น่ากลัวจังเลยค่ะพี่ฟาง”แครอลมองตามหวายแล้วกลัว

 

“ช่างเถอะ เราไปดูหนังกันดีกว่าเนาะ วันนี้พี่อารมณ์ดี”ฟางพูดจบก็ดึงแครอลไปเที่ยวด้านนอกโดยที่

ลืมคำสั่งของป๊อปปี้ไปโดยสนิท

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะมิณทร์ที่ช่วยถือของมาน่ะ”แก้วขอบคุณมิณทร์หลังจากที่ช่วยถือของเข้ามาในห้อง

ขณะที่ลงมาส่งด้านล่างนั้นเอง

 

“ขอบคุณมากน้าเคนตะ เดี๋ยววันนี้เค้าจะพาเคนตะไปดูหนังน้าอยากดูเรื่องอะไรบอกเลย”พิมเดินควง

ชายหนุ่มคนใหม่ผ่านแก้วไป และคนๆนั้นไม่ใช่โทโมะด้วย

 

“นี่เธอนอกใจโทโมะหรอ ทำแบบนี้ได้ไง”แก้วเดินเข้าไปโวยวายกับพิมและเคนตะ

 

“อะไรยะ ยัยนี่ ชั้นจะไปนอกใจโทโมะทำไมล่ะ”พิมไม่เข้าใจ

 

“ก็วันก่อนชั้นเห็นเธอควงโทโมะซะสวีทกันหน้าโรงหนังไม่ใช่แฟนแล้วเรียกว่าอะไร”แก้วโวยวาย

 

“เดี๋ยวนะ เธอชื่อแก้วใช่มั้ย”พิมถามเพื่อความแน่ใจ แก้วพยักหน้า

 

“เธอนี่เอง หนอย เธอล่ะก็ใช่ย่อย มากับคนอื่นแบบนี้ นี่น่ะหรอแก้ว คนที่ทำให้โทโมะอยากถอด

เขี้ยวเล็บเสือ”พิมมองหน้าแก้ว แก้วงง อะไร เขี้ยวเล็บเสือ

 

“บ้าหรอ ชั้นกับโทโมะน่ะเพื่อนกัน”แก้วบอก

 

“ชั้นกับโทโมะก็เพื่อนกันเหมือนกันย่ะ ถ้าอยากรู้ว่าโทโมะเสียใจไม่เสียใจก็ลองไปดูที่ผับดูสิ โอ๊ย

เสียเวลาสวีทกับเคนตะหมด”พิมเดินบ่นไปหลังจากบอกแก้ว

 

 

 

 

“เอาจริงอ่ะแก้ว มาหาพี่โทโมะอีกแล้วที่เดิมเนี่ยนะ”ฟางที่ออกมากับแก้วที่ผับ หลังจากรู้ว่าป๊อปปี้ยัง

ไม่กลับบ้าน

 

“เอาน่า ชั้นแค่อยากรู้ว่าเรื่องที่พิมบอกมันจริงรึเปล่า”แก้วพูดก่อนจะเดินขึ้นไปโซนด้านบนจากคำ

บอกของเด็กเสิร์ฟว่าโทโมะอยู่ด้านบน แล้วภาพที่แก้วเห็นคือโทโมะกำลังนัวเนียอยู่กับจินนี่โดยที่

มือของเขาอยู่ไม่สุขกำลังลูบไล้ต้นขาของจินนี่อยู่

 

 

เพี้ยะ

 

 

“ไหนว่านายจะไม่ทำแบบนี้อีกไง”แก้วที่ดึงโทโมะไปตบหน้าก่อนจะถามอย่างน้อยใจ โทโมะ

ชำเลืองมองแก้วนิดนึง ก่อนจะกระซิบบอกจินนี่แล้วยื่นเงินให้ก่อนจินนี่จะเดินออกไป โดยใส่เสื้อผ้า

ที่หลุดลุ่ยให้เรียบร้อย

 

“ฟางออกไปก่อน”โทโมะไล่ฟางออกไป ฟางยอมทำตามแต่โดยดี แก้วเหวอจะตามไปแต่โทโมะ

คว้าแขนไว้ได้

 

“วันนี้ไอ้หนุ่มน้อยนั่นไม่มาด้วยหรอ”โทโมะถาม

 

“มิณทร์น่ะหรอ จะตามมาทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย”แก้วพูด

 

“หรอ ขนาดไม่เป็นยังกอดกันกลางโรงหนังเลยเนาะ ถ้าเป็นล่ะจะขนาดไหนเนี่ย”โทโมะดูถูก แก้วจึง

ง้างมือจะตบโทโมะอีกรอบแต่โทโมะจับมือไว้ได้ก่อนจะก้มลงจูบปากแก้วอย่างร้อนแรง ก่อนจะผลัก

แก้วล้มลงที่โซฟาโดยตัวเองขึ้นคร่อม

 

“อย่าทำแบบนี้นะโทโมะ เป็นบ้าอะไรเนี่ย อื้ออ”แก้วร้องโวยวายจึงโดนโทโมะปิดปากด้วยปากเขา

เอง แก้วดิ้นขลุกขลักใต้ร่างโทโมะแต่ก้ไม่เป็นผล จนแก้วต้องยอมให้โทโมะจูบต่อไปเรื่อยๆอย่าง

หื่นกระหาย

 

“แก้ว เอ่อ คือ”โทโมะที่รับรู้ถึงน้ำตของแก้วก็ชะงักแล้วหยุดการกระทำนั้น

 

“พอใจแล้วใช่มั้ย ที่เห็นแก้วเป็นเหมือนผู้หญิงพวกนั้น ไม่ทำต่อล่ะ ไม่ปล้ำแก้วเลยล่ะ”แก้วพูดทั้ง

น้ำตา โทโมะเอื้อมมือจะไปเช็ดน้ำตาแก้วแต่ยั้งมือตัวเองไว้

 

“ออกไปซะ ถ้าไม่อยากให้โทโมะทำอะไรแก้ว”โทโมะพูดก่อนจะหลบหน้าแก้ว แก้วร้องไห้รีบวิ่ง

ออกจากห้องไป เจอฟางที่รอหน้าห้องก็ตกใจ

 

 

“แก้ว เกิดอะไรขึ้น”ฟางถามอย่างตกใจ

 

“ฟาง แก้วอยากกลับบ้าน ฮืออ”แก้วร้องไห้หนัก ฟางจึงพาแก้วกลับมาก่อนที่บ้าน เมื่อเห็นบ้านเงียบ

แก้วกับฟางก็ค่อยๆย่อมขึ้นบ้านไป

 

 

พรึบ

 

 

“ไปไหนมา”ป๊อปปี้เปิดไฟแล้วลุกขึ้นจากโซฟายืนกอดอกถามฟางและแก้ว

 

“พาแก้วไปหาโทโมะมา”ฟางตอบเสียงอ่อยๆ

 

“ทำไมยังขัดคำสั่งชั้นอยู่ห้ะฟาง ชั้นบอกว่าอย่าไปไหนข้างนอกห้ะ ไม่นับวันนี้ที่แอบไปดูหนังกับแค

รอลอีกนะ”ป๊อปปี้ดุ แครอลที่นั่งตรงโซฟาสะดุ้งหน้าเจื่อนทันที

 

“นี่ชั้นไม่ใช่นักโทษนะที่นายจะมาขังไว้ที่บ้าน ชั้นมีสิทธ์ไปไหนก็ได้นะ”ฟางงอแง

 

“แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเธอละจะทำเพื่อใครห้ะ ชั้นไม่อยากให้เธอเป็นอะไรมั้ยเลยห้าม”ป๊อปปี้พูดเจือ

ความเป็นห่วงจนแครอลหน้าเศร้าลงทันที

 

“ชั้นรู้ แต่ไปกับแก้วไม่เห็นเป็นไรเลย”ฟางว่า

 

“บอกว่าไม่ก็ไม่สิ ฟางทำไมไม่เชื่อกัน ได้ต่อไปนี้ถ้าชั้นไปไหนชั้นจะพาเธอไปด้วยจะได้ไม่ต้อง

ออกไปไหนอีก”ป๊อปปี้สั่ง ฟางอึ้งก่อนจะผลักป๊อปปี้ล้ม

 

“นายมันเผด็จชั้นเกลียดนาย”ฟางน้อยใจวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วร้องไห้ก่อนจะผล็อยหลับไป

 

 

 

เช้าวันต่อมา

 

“จะออกไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้กำลังจะออกไปทำงานก็ชะงักเห็นฟางแต่งตัวจะออกไปข้างนอก

 

“ไปหาคุณแม่”ฟางตอบสั้นๆไม่มองหน้าป๊อปปี้

 

“งั้นรอชั้นก่อนเดี๋ยวเย็นนี้จะไปหาด้วยกัน”ป๊อปปี้สั่ง

 

“นี่ ชั้นโตแล้วนะไม่ต้องมาสั่ง นายไปทำงานเลยไป๊”ฟางไล่

 

“เออ อยากจะไปไหนก็ไป โว้ย”ป๊อปปี้หงุดหงิดก่อนคว้ากระเป๋าออกไปทำงานทันที ฟางตอนแรก

มองตามจะไปง้อป๊อปปี้แต่เชิดหน้าไม่สนใจ

 

“พี่ฟางไม่ไปง้อพี่ป๊อปละคะ พี่ป๊อปปี้งอนแล้วเนี่ย”แครอลพูด

 

“คนเผด็จการอย่างหมอนั่นโดนซะบ้างก็ดี”ฟางเชิดขึ้นห้องไป แครอลและแก้วมองฟางกับป๊อปปี้

อย่างเหนื่อยใจ

 

 

 

“อะไรนะคะคุณแม่เป็นลม เฟย์ก็ไปทำงานค่ะๆ เดี๋ยวฟางจะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”ฟางรับโทรศัพท์จาก

แม่บ้านที่บ้านของแม่แล้วรีบร้อนคว้ากุญแจรถออกไป

 

“พี่ฟางจะไปไหนคะพี่ป๊อปปี้ห้ามออกจากบ้านไม่ใช่หรอ”แครอลถาม

 

“พี่ต้องไปหาคุณแม่ก่อนพี่ไปก่อนนะแครอล”ฟางรีบร้อนสตาร์ทรถ

 

“เดี๋ยวแครอลไปด้วย”แครอลรีบขึ้นรถไปพร้อมฟาง ขณะขับฟางเริ่มรู้สึกแปลกๆจู่ๆรถเริ่มขับเร็วไม่มี

ท่าทีผ่อน

 

 

“เห้ย ทำไมรถมันแปลกๆแล้วล่ะเนี่ย”ฟางบ่น แล้วต้องขับรถแล้วเหยียบเบรคแล้วเบรคไม่ทำงาน

 

“ทำไงดีคะพี่ฟาง”แครอลเริ่มร้องไห้ด้วยความกลัว

 

“แครอลเปิดประตูรถฝั่งแครอลเร็ว”ฟางตะโกนบอก แครอลรีบเปิดประตูจังหวะนั้นเอง

 

 

ผลัก

 

 

แครอลกลิ้งตกจากรถ แล้วตอนนั้นฟางก็ขับรถหักหลบไปชนต้นไม้ใหญ่ล้มคว่ำชนกับต้นไม้อย่างแรง

 

 

โครม

 

 

เสียงดังสนั่นของรถที่ฟางขับชนกับต้นไม้อย่างแรง

 

 

“พี่ฟางงงงงงงงงงงง”แครอลร้องตกใจ

 

ตู้มมมมมมม เสียงระเบิดดังสนั่นพร้อมกับไฟที่ไหม้ทั้งคันรถ

 

“พี่ฟางงงงง ฮือออ”แครอลนั่งร้องไห้ตรงนั้นก่อนจะเป็นลมไป

 

 

 

ตรู้ดดด

 

 

“สวัสดีครับ ครับ อะไรนะ”ป๊อปปี้ช๊อคทันทีที่รับโทรศัพท์ก่อนจะปล่อยโทรศัพท์ร่วงหล่นลงพื้น ก่อน

ที่น้ำตาจะไหลออกมาจากตาเอง

 

 

ดราม่าต้อนรับฟิคใหม่นะจ้ะ บอกเลยว่าฟิคไรเตอร์ต่อให้หวานแค่ไหนก็ย่อมมีดราม่านะจ้ะ อย่าลืมเม้นกับโหวตกันด้วยน้าาาาาา