ปมอดีตก่อรัก

 
 
 
“นี่ นายไปทำงานบ้างก็ได้นะ ไม่เห็นจะต้องเอาเอกสารมาทำงานที่บ้านเลย”ฟางพูดขณะเอากาแฟ
มาให้ป๊อปปี้ที่นั่งทำงานอยู่
 
“ก็เธอโดนทำร้าย ชั้นไม่อยากให้เธอเป็นอะไรนิ”ป๊อปปี้พูด ฟางหน้าแดงขึ้นทันที
 
“นายเป็นห่วงชั้นใช่มั้ย”ฟางถามยิ้มๆ
 
“ฟาง หลับตานะ”ป๊อปปี้พูดจบฟางก็หลับตาพริ้ม
 
 
จึกๆ
 
 
“นี่แน่ะๆ ยัยต๊อง ถ้าชั้นไม่ห่วงเธอแล้วชั้นจะห่วงใครล่ะห้ะๆๆๆ”ป๊อปปี้หยิกแก้มฟาง2ข้างอย่างหมั้น
ไส้
 
“พอแล้ววว เจ็บนะ นายน่ะ รักชั้นแล้วใช่มั้ยล่ะ เลยห่วงแบบนี้”ฟางจับแก้มตัวเองด้วยความเจ็บก่อน
ถาม
 
“มานี่มะๆ เอาหูมานี่”ป๊อปปี้เรียกฟางเขยิบมาใกล้ๆแล้วเอาหูมาใกล้ๆ ฟางตื่นเต้นรีบเขยิบเข้าใกล้
ป๊อปปี้
 
 
“ไม่ บอก หรอก”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงทุบป๊อปปี้อย่างหมั่นไส้
 
 
“พอแล้วๆ ไม่หยุดชั้นปล้ำนะ ไหนๆ ตอนนี้บ้านเราก็มีกันแค่2คน เรามาเปลี่ยนบรรยากาศเป็นที่โซ
ฟาดีมั้ยจ้ะเมียจ๋า”ป๊อปปี้ทำหน้าหื่นก่อนจะรวบตัวฟางแล้วดันลงโซฟา
 
“จะบ้าหรอ นี่มันโซฟาห้องรับแขกน้า”ฟางหน้าแดงรีบร้องบ้า คนบ้าอะไรหื่นได้ทุกนาที
 
 
 
ตรู้ดดด
 
 
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางชะงัก หยุดการกระทำทุกอย่างก่อนที่ป๊อปปี้จะลุกขึ้นมารับ
 
“อะไรนะแครอล พี่จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”ป๊อปปี้รับโทรศัพท์อย่างตกใจ
 
“เกิดอะไรขึ้นคะ”ฟางถาม
 
“แครอลโดนไอ้โรคจิตเมื่อวันเกิดส่งของมา ขู่จะฆ่าน่ะ เดี๋ยวชั้นไปหาแครอลก่อนนะ”ป๊อปปี้รีบลุกขึ้น
ออกไปก่อนจะกลับหันมาคว้ามือฟางไปด้วยกัน
 
“มีอะไรหรอคะ”ฟางยังงงกับเรื่องทั้งหมด
 
“ตอนนี้แครอลกับเธอตกอยู่ในอันตรายถ้าชั้นปล่อยคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้หรอก”ป๊อปปี้จูงมือฟางไป
ที่รถ ฟางยิ้มดีใจที่ป๊อปปี้ไม่ทิ้งเธอ
 
 
 
 
 
“โทโมะขา เดี๋ยววันนี้ดูหนังจบแล้วไปทานข้าวด้วยกันนะคะ”พิมควงโทโมะออกมาจากซื้อตั๋วด้วยกัน
 
“เอาสิครับ วันนี้ต้องขอบคุณพิมมากเลยนะที่มาช่วยผมซื้อของน่ะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มให้กับพิม พิม
บิดไปมาด้วยความเขิน
 
“เปลี่ยนจากขอบคุณไปต่อกันที่ห้องไม่ได้หรอคะ”พิมสบตาปิ๊งๆให้โทโมะ โทโมะลูบหัวด้วยความ
เอ็นดู
 
“ดูหนังกินข้าวเนี่ยล่ะดีแล้วพิม”โทโมะพูด ไม่รู้เหมือนกันแฮะ พิมเป็นคนน่ารัก เป็นลูกค้าประจำของ
ผับที่เค้าร่วมหุ้นกับเพื่อนอยู่ ไม่แปลกหรอกที่พิมจะมาติดพันกับเขา แล้วไปค้างกับเขาบ่อยๆ แต่ไม่
เข้าใจทำไมหลังๆมานี่เขาถึงไม่อยากกลับไปทำนิสัยเดิมๆอีกก็ไม่รู้
 
“แหม ใครกันน้อ มาทำให้เสืออย่างโทโมะอยากจะถอดเขี้ยวเล็บได้เนี่ย”พิมพูดแซวโทโมะ โทโมะ
ยิ้มนิดๆก่อนจะเดินเข้าไปในโรงหนัง จังหวะนั้นเอง
 
 
“ขอบคุณพี่แก้วมานะครับที่มาดูหนังเป็นเพื่อนมิณทร์วันนี้เนี่ย ตั้งแต่กลับมาจากอังกฤษนะ มิณทร์
ไม่ค่อยได้มาเที่ยวแบบนี้เลย”มิณทร์เดินพูดกับแก้วขณะเดินออกมาจากโรง
 
“ไม่เป็นไรหรอกจ้า กับน้องคนนี้ต่อให้พี่ยุ่งเท่าไหร่นะพี่สละเวลาได้หมดแหละ”แก้วพูดจบก็กอดคอ
มิณทร์ด้วยความคุ้นเคย แต่โทโมะเห็นเหมือนกับแก้วกอดผู้ชายก่อน ทำเอาโทโมะอึ้ง
 
“โทโมะ มีอะไรหรอคะ”พิมเดินเข้าไปคล้องแขนโทโมะถามเป็นจังหวะเดียวที่แก้วหันหน้ามาเห็น
พอดี แก้วอึ้ง
 
“พี่แก้วมีอะไรหรอครับ”มิณทร์ถามแก้ว
 
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก มิณทร์หิวรึยังไปกินข้าวกันเถอะ”แก้วที่เห็นพิมคล้องแขนอยู่กับโทโมะก็ทำ
เป็นไม่สนใจเดินคล้องแขนมิณทร์ไปหาอะไรกินทันที
 
“ไปดูหนังกันเถอะพิม หนังจะเข้าแล้วนิ”โทโมะพูดก่อนจะเดินเข้าไปดูหนังกับพิม ภายในโรงเขา
แทบไม่ได้ดูหนังเลย มัวแต่ครุ่นคิดเรื่องแก้วกับหนุ่มหน้าอ่อนที่แก้วควงมาดูหนังด้วยนั้น หมอนั่นเป็น
ใครทำไมแก้วถึงสนิทด้วยนะ แล้วไหนบอกว่าชอบเขาล่ะ ทำไมถึงมาเดินควงมากอดกันแบบนี้ แก้ว
เธอเป็นคนยังไงเนี่ย
 
 
 
 
 
“แครอลเป็นยังไงบ้าง”ป๊อปปี้ขึ้นไปบนห้องนอนแครอลพร้อมกับฟาง แครอลพอเห็นป๊อปปี้ก็รีบโผ
เข้ากอดป๊อปปี้แน่นแล้วร้องไห้
 
“มันมาอีกแล้วค่ะ มันมาอีกกล่องแล้ว”แครอลชี้กล่อง2กล่องให้ป๊อปปี้ดู ฟางหยิบมากล่องหนึ่งแล้ว
ต้องร้องกรี๊ด ป๊อปปี้รีบผละออกจากแครอลไปดูฟาง
 
 
“ป๊อปปี้ หนูตาย ฮืออ”ฟางกอดป๊อปปี้แน่น
 
“มันส่ง ครั้งที่แล้วเป็นมือปลอมค่ะ มันบอกว่าถ้าไม่เลิกยุ่งกับพี่อีกมันจะตัดมือแครอลทิ้งฮืออ”แค
รอลร้องไห้
 
“แล้วจะทำยังไงต่อล่ะ คุณลุงคุณป้าล่ะ”ป๊อปปี้ถามถึงพ่อแม่แครอล
 
“บินไปอเมริกาแล้วค่ะ บอกติดธุระด่วน ทำไงดีคะ แครอลไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว”แครอลร้องไห้
จนตัวสั่น ฟางเอื้อมเอามือไปแตะแครอล
 
“แครอลไม่ต้องกลัวนะ เอางี้มั้ย แครอลมาอยู่บ้านเดียวกับพวกพี่ก่อน”ฟางพูด
 
 
“แต่ว่า”แครอลอึกอัก
 
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยบ้ายพวกพี่ยังมีคนเข้าออกอยู่ แต่บ้านเราสิ มันอยู่ในซอยเปลี่ยวด้วย
จริงมั้ยป๊อปปี้”ฟางหันไปถามป๊อปปี้ ชายหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วย
 
“เดี๋ยวแครอลไปเก็บของใช้แต่ของที่จำเป็นมานะแล้วจะได้มาบ้านพวกพี่ได้”ฟางพูด แครอลวิ่งขึ้น
ไปบนบ้าน
 
 
 
“ห่วงแต่คนอื่นอย่าลืมดูแลตัวเองละยัยต๊อง”ป๊อปปี้เดินมาลูบผมฟางอย่างหมั่นเขี้ยวแต่ฟางนิ่ง
แปลกๆ
 
 
“ฟาง เป็นอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ถาม
 
 
“ป๊อปปี้ ฟางกลัว ไอ้โรคจิตมันทำร้ายพี่โรสไม่พอ ยังทำร้ายฟางไหนจะแครอลที่ไม่รู้เรื่องแบบนี้ด้วย
ฟางกลัว”ฟางโผเข้ากอดป๊อปปี้แน่น
 
 
“ไม่ต้องกลัวนะฟาง ชั้นอยู่ข้างๆเธอตรงนี้เสมอนะ อย่ากลัวไปเลย”ป๊อปปี้กอดตอบฟางเพื่อปลอบใจ
 
“อย่าทิ้งฟางไปไหนนะ ฟางกลัว”ฟางกอดป๊อปปี้แน่นเหมือนเด็กๆ
 
“ครับ ไม่อยู่กับเมียแล้วป๊อปจะไปอยู่กับใครล่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะผละออกจากฟาง ทั้งคู่สบตากันนิ่ง
ก่อนที่ป๊อปปี้จะโน้มหน้าลงไปจูบฟางอย่างอ่อนโยน
 
 
“พี่ป๊อป พี่ฟาง แครอลเสร็จแล้วค่ะ ว้าย”แครอลเดินลงบ้านมาแล้วต้องรีบเอามือปิดตา
 
 
“เอ่อ ป่ะเสร็จแล้วใช่มั้ย ไปกันเถอะแครอล”ฟางรีบพูดก่อนจะรีบจูงมือแครอลไปที่รถแก้เขินทันที
ป๊อปปี้เกาหัวตัวเอง งงกับฟาง หึ เดี๋ยวคืนนี้เจอจัดหนักแน่ยัยต๊องเอ้ย ป๊อปปี้คิดในใจก่อนจะเดินตาม
ฟางและแครอลออกไป โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองการกระทำทั้ง3อย่างน่ากลัว
 
 
เม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้า เดี๋ยวเย็นนี้อัฟอีกตอน ไม่อยากค้างฟิค555 รับรองตอนต่อไปมันส์แน่