ปมอดีตก่อรัก

 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
 
โครม
 
 
“โรส ทำใจดีๆไว้นะโรส”เสียงของป๊อปปี้ที่วิ่งมาตามเตียงคนไข้ ก่อนที่เตียงจะถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉิน ป๊อปปี้มองภาพภรรยาตัวเองถูกเข็นเข้าไปในนั้นแล้วทรุดนังงกับเก้าอี้ข้างนอก
 
 
“โรส อย่าเป็นอะไรนะ”ป๊อปปี้มองผ่านช่องเห็นหมอและพยาบาลที่กำลังพยายามช่วยชีวิตภรรยาสุดที่รักสุดความสามารถ โรส ถ้าไม่เพราะผมที่ทำแต่งาน วันนี้เราคงไปฉลองครบรอบแต่งงานของเราแล้ว คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
 
 
 
“ป๊อปคะ พาโรสมาที่นี่ทำไมหรอคะ”โรสหันไปมองคนรักที่พาเธอมาที่ริมดาดฟ้าเรายอร์ชที่เขาชอบพาเธอไปดำน้ำ ป๊อปปี้เดินยิ้มเข้ามา
 
“โรส แต่งงานกับผมนะ”ป๊อปปี้คุกเข่าขอคนรักแต่งงาน
 
“ค่ะ”โรสยิ้มรับด้วยความตื้นตัน ป๊อปปี้สวมแหวานที่นิ้วนางข้างซ้ายก่อนจะลุกขึ้นมาจูบโรสอย่างดูดดื่ม
 
“สัญญานะคะว่าจะดูแลโรสตลอดไป”โรสยิ้มอย่างอ่อนโยน ป๊อปปี้กระชับกอดเพื่อเป็นสัญญายืนยันว่าจะดูแลผู้หญิงคนนี้ตลอดชีวิตของเขา
 
 
 
 
“คุณป๊อปปี้ คุณโรสเป็นยังไงบ้างคะ”แก้ว เลขาของป๊อปปี้วิ่งกระหืดหอบมาพร้อมกับแครอล รุ่นน้องของป๊อปปี้สมัยเรียน มหาลัยแล้วรีบถามอาการของโรสทันทีที่ทราบข่าว
 
 
“หมอยังไม่ออกมาเลยแก้ว พี่จะทำยังไงดี เพราะพี่ มัวแต่ทำแต่งานจนลืมวันครบรอบแต่งงาน จนโรสต้องออกมาจากร้าน จนโดนรถชนแบบนี้”ป๊อปปี้เอามือทุบกำแพงระบายอารมณ์ตัวเองอย่างเจ็บใจ
 
“พอเถอะค่ะ พี่ป๊อป อย่าทำร้ายตัวเองเลย ถ้าพี่ยังทำแบบนี้มันก็ไม่ได้ช่วยให้พี่โรสดีขึ้นหรอกค่ะ หยุดเถอะ”แครอลรีบเอามือเข้าไปห้ามป๊อปปี้ พลางดูแผลที่มือป๊อปปี้อย่างเป็นห่วง
 
ผลัก
 
 
“หมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ”ป๊อปปี้ผละออกจากแครอลแล้วรีบวิ่งไปถามอาการโรสที่หมอทันที
 
“ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เราพยายามสุดความสามารถแล้ว”หมอพูดจบก็เดินจากไป ป๊อปปี้ทรุดลงไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
 
“พี่ป๊อปคะ”แครอลก็ช๊อคกับเหตุการณ์ สงสารป๊อปปี้เอื้อมมือไปแตะป๊อปปี้
 
“โรส ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!”ป๊อปปี้รวบตัวแครอลไปกอดแน่นแล้วระบายร้องไห้ออกมา แครอลเอากอดปลอบป๊อปปี้ด้วยความสงสารจับใจ
 
 
 
“ว่าไงจ้ะโรส ป๊อปยังติดงานอยู่กับลูกค้าอยู่เลยอ่ะ”ป๊อปปี้รับสายภรรยาสาว
 
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวโรสรออีก20นาที ถ้าป๊อปไม่มา โรสกลับบ้านละนะ”โรสเริ่มงอน
“ครับๆ แล้วผมจะรีบไปนะ รักโรสนะครับ”ป๊อปปี้บอก
 
“ค่า โรสก็รักป๊อปนะคะ”โรสตอบก่อนวางสายไป
 
 
 
และนั่นก็คือคำบอกรัก ครั้งสุดท้ายของคนที่ป๊อปปี้รักมากที่สุด
 
 
 
 
 
2ปีต่อมา
 
“หลับให้สบายนะครับโรส”ป๊อปปี้วางช่อกุหลาบสีขาวลงตรงหน้าหลุมศพของโรส ภรรยาที่เขารักที่สุดในทุกๆวันครบรอบวันแต่งงานของเขา หลังจากเสียโรสไป ป๊อปปี้ก็กลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บความรู้สึก ปิดกั้นตัวเองไม่อยากรับรักใครใหม่ได้อีก
 
 
“กะแล้วต้องอยู่ที่นี่”แครอลเดินออกมาจากด้านหลังต้นไม้ แล้วเดินเอาช่อดอกไม้มาไว้ที่หลุมศพโรสข้างๆป๊อปปี้
 
“สวัสดีค่ะพี่โรส วันนี้แครอลมาเยี่ยมค่ะ หนูเรียนจบแล้วนะคะได้เกียรตินิยมอันดับ1เหมือนพี่โรสเลยด้วย”แครอลพูดแล้วยิ้มแย้มอย่างสดใสจนป๊อปปี้ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดูน้องสาว
 
“แล้วแครอลมาได้ยังไงน่ะ”ป๊อปปี้ถามขณะเดินออกมาด้วยกัน
 
“ก็แครอลรู้จากพี่แก้วค่ะเลยลงจากเครื่องแล้วก็รีบมาที่นี่ไงคะ”แครอลยิ้มหวาน
 
“จ้า ละหิวรึยังเนี่ย เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกินนะ”ป๊อปปี้ยิ้ม ก่อนจะเดินนำแครอลไปขึ้นรถ
 
“เป็นไง เราน่ะไปอยู่โน่นมีแฟนรึยัง”ป๊อปปี้ถามแครอลขณะขับรถออกมาจากสุสาน
 
 
“ยังหรอกค่า ฮัดชิ้ว สงสัยกลับมาอากาศเปลี่ยนไวแน่ๆ จามไม่หยัดเลยวันนี้”แครอลตอบและจาม ทำให้ป๊อปปี้ก้มไปเอาทิชชู่ให้แครอลโดยออกจากสุสานมาละไม่มองทางด้านหน้า
 
 
โครม
 
“ว้ายย”แครอลร้องเมื่อป๊อปปี้หักหลบรถอย่างแรงเข้าข้างทาง
 
“นี่เธอ ปั่นจักรยานยังไงของเธอเนี่ย”ป๊อปปี้เดินลงรถไปโวยวายใส่คนที่ล้มตรงหน้าทันที
 
 ฝากเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจกันด้วยนะจ้ะ