เจอแบบนี้... ฟินเลย!

 

 

          @ Home ( 8.30 AM. / Saturday )

 

          Rrrrrrrrrrrrrr !!!

 

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นลั่นห้องนอนเหมือนแผ่นดินจะไหว ฉันเอื้อมมือไปคว้าไอโฟนที่วางอยู่บนหัวเตียงมารับอย่างหัวเสีย ใครโทรมาวะ!! นี่มันวันเสาร์ เป็นวันพักผ่อนหย่อนใจสำหรับนักเรียนไทยอย่างเราที่เรียนหนัก

 

          "ฮัลโหล..."

 

          (เสียงแบบนี้ยังไม่ตื่นใช่มั้ยคุณแก้ววววว?)

 

          "โทโมะ -_-!!"

 

          (จำกันได้ด้วย ดีใจจังเลยยยย >//<)

 

          "ประสาท!! แค่นี้นะ คนจะหลับจะนอน"

 

          (เฮ้! เดี๋ยวดิ แก่แล้วหัดใจดีกับเด็กซะบ้าง ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านป้าแล้วนะ ลงมารับหลานด่วน)

 

          "ใครใช้ให้เรียกฉันป้ายะ!? แล้วนายจะอยู่ที่ไหนมันก็เรื่องของนะ... เมื่อกี้ว่าไงนะ? หน้าบ้านฉัน O.o?"

 

          (เข้าใจถูกแล้วครับ)

 

          "ไอ้บ้าเอ้ยยยย!!" ฉันตอบกลับอย่างโมโหก่อนจะกระโดดลงจากเตียงแล้วตรงไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่าหมอนั่นมาจริงๆหรือป่าว... สุดท้ายฉันก็แทบจะกัดลิ้นตายเอาเสียง่ายๆ เมื่อตาบ้าโทโมะยืนโบกไม้โบกมือให้ฉันอยู่ เขาอยู่ในชุดลำลองสบายๆ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินรองเท้าแตะ -0- ถึงการแต่งตัวจะเข้าขั้นย่ำแย่ แต่ทำไมเขายังถึงดูดีได้นะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ -///-

 

          เดี๋ยว!! นี่แกมายืนคิดบ้าอะไรอยู่คนเดียวเนี้ย O.o? ฉันหลับตาลงเพื่อลืมเรื่องทั้งหมดก่อนจะเหงยหน้าขึ้นไปมองโทโมะอีกครั้งพลางยกมือขึ้นเสยผมแบบลวกๆ สรุปฉันต้องลงไปเปิดประตูให้หมอนั่นเข้ามาจริงๆใช่มั้ย? ฉันส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ต่อด้วยลงไปเปิดประตูให้เขาเข้ามาในบ้าน ถือว่าเป็นโชคดีของฉันเลยก็ว่าได้ที่วันนี้พ่อกับแม่แล้วก็ยัยมีนไม่อยู่ พวกเขาออกไปทำบุญแต่เช้า จะมีก็แต่ฉันนี่แหละที่นอนขี้เกียจอยู่บ้าน -_____-!! 

 

          "มาทำอะไร" ฉันถามเมื่อเขาเดินมานั่งลงบนโซฟาในบ้าน

 

          "ว่าง ^^"

 

          "ตลกมากมั้ย?"

 

          "ไม่อะ แต่ตลกหน้าเธอมากกว่า ฮ่าๆๆๆ" เขาพูดแล้วขำหน้าฉันอย่างไร้มารยาทเป็นที่สุด!

 

          "ฉันจะไปนอนต่อ รีบกลับบ้านไปเลยไป เดี๋ยวพ่อกับแม่กลับมาเห็นแล้วจะเป็นเรื่อง"

 

          "ไม่อ่ะ... วันนี้ฉันจะไปสมัครเรียนเบสแถวๆสยาม เสร็จแล้วไม่มีอะไรทำเลยจะชวนเธอไปด้วย"

 

          "ชวนฉัน?" ฉันทวนคำถามก่อนจะชี้หน้าตัวเอง

 

          "ก็เออสิ จะให้ฉันไปชวนใครเล่า ผีไง?"

 

          "ปากเสีย!"

 

          "ฉันให้เวลาเธอสิบนาที ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ" อีตาบ้าโทโมะสั่งฉันแล้วโบกมือไล่ฉันให้ไปอาบน้ำราวกับว่าตอนนี้ฉันกำลังอาศัยบ้านเขาอยู่อย่างงั้นล่ะ!! นี่มันบ้านใครหัดดูซะบ้างงงง >O<!!

 

          "อย่ามาสั่ง"

 

          "หรือจะให้ฉันไปอาบให้" ว่าแล้วก็มองฉันด้วยสายตาหื่นกามสุดๆ กรี๊ดดดดดด >< ฉันรีบคว้าหมอมาปาใส่หน้าเขาก่อนจะวิ่งขึ้นมา่บนห้องทันที ไอ้บ้า! ทำใจฉันเต็นแรงอีกแล้วนะ...

 

 

          @ Siam ( 10.00 AM. )

 

          เฮ่ออออออ... ในที่สุดหมอนี่ก็สมัครเรียนเสร็จสักที ไม่รู้จะนานอะไรกันนักกันหนา เห็นบอกว่าครูที่สอนเขาให้ลองจับลองดีดเพื่อดูว่าเราอยู่คลาสไหน คนเรานี่ก็แปลกเนอะ มาสมัครเรียนก็ต้องดีดไม่เป็นดิ ยังจะมาทดสอบอะไรอีกเยอะแยะมากมาย แต่สุดท้ายอีตาโทโมะก็บอกว่าเขาอยู่ในระดับที่สามารถเรียนรู้เองได้แล้ว -..- แล้วจะยังมาสมัครเรียนให้เสียเงินฟรีๆอีก ท่าทางจะโรคจิตเข้าขั้น แต่อย่างว่าล่ะ บ้านหมอนี่ออกจะรวยล้นซะขนาดนั้น เงินแค่นี้คงไม่กระทบอะไรหรอก -_-!

 

          "แล้วจะไปไหนต่อ" ฉันถามเมื่อเดินออกมาจากโรงเรียนสอนดนตรีได้สักพัก

 

          "เธออยากไปไหนล่ะ?"

 

          "กลับบ้าน -_-"

 

          "อะไรกันป้า อยากกลับบ้านลูกเดียวเลยนะ อุสาห์ชวนมาเที่ยวทั้งที"

 

          "เที่ยว?"

 

          "ไม่สิ ต้องเรียกว่าเดทมากกว่า เพราะฉันกับเธอเราเป็นแฟนกัน จริงมะ ^O^" เขาบอกก่อนจะหัวเราะออกมายกใหญ่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันน่าขำตรงไหน แต่หัวใจฉันมันกลับเต้นแรงจนน่าหวาดเสียวเลยน่ะสิ TT นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้านะโทโมะ เชอะ :(

 

          "นายนี่มัน..." พูดไม่ออกเพราะกำลังเขิน

 

          "น่ารักใช่มั้ยล้าาาา แต่ไม่ต้องชมหรอกเพราะฉันฟังจนเบื่อล่ะ" คนหลงตัวเองพูดออกมาอย่างไม่อายปากนั่นทำให้ฉันถึงกับต้องตีแขนเขาไปหนึ่งทีใหญ่ๆ เพราะความหมั่นไส้ที่เกินเหตุ

 

          "เจ็บ TT"

 

          "สมน้ำหน้า!"

 

          "ใจร้าย... เฮ้! อันนี้เหมาะกับเธอมากเลย..." ฉันที่ยังไม่รู้เรื่องอะไรก็ถูกอีตาโทโมะลากเข้ามาในร้านขายของชำน่ารักๆ กระจุ๊กกระจิ๊กเยอะแยะลายตาไปหมด @.@ มันเหมาะกับฉันตรงไหนวะ "... สวยมั้ย ดูสิประกายวาววับเลย ท่าทางจะแพงเอาการ" โทโมะบ่นพึมพำแล้วลูบคางไปมาราวกับกำลังใช้ความคิด แต่สายตาของเขายังมองไปยังแหวนวงนึงซึ่งถูกตั้งโชว์อยู่ในตู้กระจก โดยมีแสงไฟจากหลายๆทิศส่องมากระทบทำให้คริสตัลสีสวยเปล่งออร่าราวกับแหวนเพชรราคาแพงนับล้าน ( เวอร์ )

 

          "สนใจตัวไหนเป็นพิเศษหรือป่าวคะ" แม่ค้าเริ่มทำหน้าที่หาเหยื่อแล้วจ้าาา...

 

          "เออคงไม่..."

 

          "แหวนวงนี้เท่าไหร่เหรอครับ"

 

          "โทโมะ!! =[]=" หมอนี่เอาจริงหรือไงกันนะ

 

          "แหมน้องนี้นอกจากจะหล่อแล้วยังมีรสนิยมที่ดีมากเลยนะคะ คือว่าแหวนวงนี้เนี้ยพี่ไปเจอมันที่อังกฤษตอนที่พี่ไปนั่งจิบกาแฟเย็นๆ ภายใต้แสงไฟสีส้มที่ดูแล้วแสนจะโรแมนติก ต่อจากนั้นก็มีพ่อค้าคนนึงเขาเดินมาหาพี่แล้วก็พูดว่าคุณสวยมากครับ... ผมว่าแหวนวงนี้เหมาะสำหรับคุณ แล้วเขาก็ยืนแหวนมาให้พี่ดู ซึ่งพี่ก็ถูกชะตากับมันมากเลยนะ แต่พอถามราคาเขาก็ไม่ตอบ พี่ก็เลยจ่ายให้เขาไปสองพัน เพราะพี่ดูแหวนออกว่ามันของจริงหรือของปลอม ความจริงแล้วพี่ไม่คิดจะขายหรอกนะ แต่ถ้าน้องอยากจะได้จริงๆพี่ก็ไม่ว่าอะไร เพราะแฟนน้องก็ดูเหมาะกับแหวนวงนี้ดี"

 

          เออ... -0- เจ๊แกเล่ามาเป็นประโยคจนฉันกับโทโมะยืนอึ้งไปสามวิเลยล่ะ ถามแค่ราคาแต่พูดมาซะอย่างกับเรื่องสั้นเลย

 

          "สองพันเหรอครับ?" เขาทวนราคาอีกครั้ง

 

          "ใช่จ้ะ แต่พี่ลดให้ได้นะถ้าน้องอยากได้จริงๆ"

 

          "อยากได้มั้ย 0.0?" โทโมะหันมาถามทำเอาฉันถึงกับตอบไม่ถูกเลยทีเดียว แหวนมันดูสวยมากจริงๆนะ แต่มันก็แพงเกินกำลังเด็กนักเรียนแบบเราอีกอยู่ดี เมื่อกี้เขาก็พึ่งเสียเงินค่าเรียนไปหลายหมื่น ถ้าจะให้มันเสียตังซื้อแหวนอีกก็คงจะไม่ไหว 

 

          "ไม่เป็นไรหรอกแหม... เราไปกันเถอะ" ฉันตั้งท่าเตรียมจะลากเขาออกจากร้าน

 

          "พี่ลดให้เหลือพันเดียวเลยอะ คุ้มสุดๆแล้วนะจ้ะ ^^" เจ๊แกกดเสียงหวานแต่สายตามันไม่ใช่เลย -_-

 

          "งั้นเอาวงนี้ครับ"

 

          "เฮ้ย!! โทโมะนี่นาย..."

 

          "รอแปปนึงนะจ้ะ" เจ็ขายของบอกแล้วเปิดตู้หยิบแหวนออกมาด้วยท่าทางถะนุถนอมแบบสุดๆ ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจัดการกับสินค้า

 

          "เอาน่าาา... เขาลดให้แล้วก็ซื้อไปเถอะ สงสารแม่ค้าเขา"

 

          "รวยมากหรือยังไงยะ? ไม่ต้องเลยนะเดี๋ยวฉันจ่ายเอง"

 

          "เฮ้! ได้ไงอะ ฉันเป็นคนซื้อให้เธอนะ"

 

          "แบร่ :P" ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งเอาเงินไปยัดในมือแม่ค้าก่อนจะคว้าถุงแล้วชิ่งออกมาจากร้านทันที เหอะ! เสียตังจนได้เลยนะ ตั้งพันนึงเลยอะ T^T เสียใจ แต่ทำไงได้ในเมื่อฉันเกรงใจเขานี่!

 

          "ทำแบบนี้ฉีกหน้ากันชัดๆ" โทโมะที่เดินออกมาจากร้านด้วยสีหน้าแบบนี้ (-_-) พูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

 

          "ก็มันแพงนี่!" 

 

          "เชอะ! :("

 

          "เป็นอะไรอีกเล่าาา"

 

          "งอน" ว่าแล้วก็เดินเชิดหน้าหนีไปทันที -0- แปปนึงนะ... ขอทบทวนก่อน ฉันคิดว่าฉันมากกว่าไม่ใช่เหรอที่ต้องเป็นคนงอน หมอนี่มันน่าตบจริงๆเลย

 

          "โทโมะ! มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"

 

          "อะไรครับคุณแก้ว"

 

          "ต้องการอะไร" ฉันถามอย่างรู้ทัน ก็แหง่ล่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ไอ้กิริยาท่าทางแบบนี้อะนะ มีอยู่อย่างเดียวคือเขากำลังต้องการอะไรบางอย่างอยู่ แล้วก็ต้องเอาให้ได้ด้วย

 

          "เอาล่ะ... ในเมื่อเธอเสียตังค์ไปเพราะฉัน ฉันก็จะเลี้ยงเธอเป็นค่าตอบแทบดีมั้ย"

 

          "ถ้าตอบว่าไม่ดีนายคงจะกระโดดถีบฉัน O.o?"

 

          "รู้ก็ดีนี่! ไปกันเถอะ"

 

          และแล้ว... อีตาบ้าโทโมะก็ลากฉันไปโรงหนังเพื่อหาหนังอะไรสนุกๆดู แถมยังพาไปเลี้ยง พาไปเล่น พาไปทำอะไรต่างๆนานาจนฉันคิดว่ามันคงเกินค่าแหวนแล้วล่ะ แต่ฉันขอไม่เล่านะว่าหมอนั่นสติหลุดแค่ไหน -_- คนบ้าอะไร เล่นไอซ์สเก็ตอยู่ดีๆยังจะตามมาแกล้งกันจนตัวฉันเองคะมำไปกองกับพื้นเลยล่ะ มิหนำซ้ำ... คุณพี่โทโมะเขาดันไปเจอเพื่อนที่ร้านคาราโอเกะตอนเดินผ่านครับ เขาลากฉันเข้าไปนั่งร่วมวงกับเพื่อนๆแล้วแหกปากร้องเพลงซะดังลั่นจนหมดภาพพจน์หนุ่มฮอตของอินเตอร์ไฮล์ไปโดยสิ้นเชิง ( นี่ขนาดไม่เล่านะ ) และสุดท้าย ตอนนี้อีตาบ้าโทโมะได้เมาคอพับคอห้อยเป็นผีตองเหลืองอยู่กับเพื่อนๆของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว =[ ]=! สรุปใครพาใครมาเที่ยวกันแน่วะ

 

          "โทโมะ! กลับบ้านได้แล้ว นี่มันหกโมงแล้วนะ"

 

          "เดี๋ยวดิป้า... จะรีบไปหนายยยยยย~"

 

          "ลุกขึ้นเลย! เร็วเข้า!" ฉันบอกแล้วพยายามยกตัวเขาขึ้นมาก่อนจะเอาแขนเขามาพาดบนบ่าฉัน พึ่งรู้สึกว่าความสูงของฉันมีประโยชน์ก็ตรงนี้ล่ะ -__-

 

          "บอกว่ายังไม่กลับงายยยยย~"

 

          "โว้ย! หนวกหู หุบปากไปเลยไป"

 

          "ปล่อยผมมมมมมม...ToT" โทโมะแหกปากลั่นเมื่อฉันลากตัวเขาออกมาจากห้องคาราโอเกะนรกนั่น ให้ตายเหอะ! ฉันต้องเสียค่าแท็กซี่พานายกลับบ้านอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย!!

 

 

          @ Home Tomo ( 7.30 PM. )  

 

          "นี่ยัยบ้า! จะรีบกลับอะไรนักหนา ฉันยังไม่ทันได้สนุกกับเพื่อนเลย..." เมื่ออีตาบ้านี่ได้สติขึ้นมานิดนึง ก็อาละวาดใส่ฉันยกใหญ่จนคนขับแท็กซี่ยังงงเลยล่ะ ส่วนตัวฉันเองก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วหันไปปิดปากหมอนั่นให้เงียบลง พูดมากชะมัด -o-!!!

 

          "ร้อยห้าสิบบาทจ้ะหนู"

 

          "นี่คะ" ฉันยื่นเงินให้แล้วลงจากรถทันที อีตาโทโมะก็เปิดประตูตามลงมาก่อนจะเกาหัวอย่างงงๆ เอาเข้าไป -_-!

 

          "ถึงแล้วเหรอ"

 

          "ก็เออดิ! เข้าบ้านไปได้แล้วไป"

 

          "อ่าว แล้วเธอจะกลับไงอะ"

 

          "บ้านนายมันก็ไม่ได้อยู่ไกลจากฉันนักหรอก เดี๋ยวขึ้นรถเมถ์ไปก็ถึงแล้ว"

 

          "เหรอ... :)"

 

          "ยิ้มอะไร -_-!!"

 

          "ฉันลืมอะไรไปอย่างน่ะ" โทโมะไม่พูดป่าวแต่กลับเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ จนหลังของฉันติดกำแพงบ้าน เขาก้มหน้าลงต่ำจนจมูกของเราแตะกัน O.O อ๊ายยยยยยยย !!!

 

          "ละ... ลืมอะไร! ออกไปเลยนะ"

 

          "คนเป็นแฟนกัน จะบอกลากันต้องทำยังไงน้าาาาา♥"

 

          "ก็จูบ... เอ้ย! ไม่ใช่! ฉันพูดผิดสงสัยจะดูหนังเกาหลีมากไป นายเมามากแล้วนะ รีบกลับเข้าบ้านเลยไป้!"

 

          "งั้นก็..." และแล้วววว เขาก็ก้มหน้าลงมามากกว่าเดิมจน อุ้บ! OxO ริมฝีปากอุ่นๆของโทโมะแตะลงมาบนริมฝีปากของฉันเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มร้อนขึ้นแรงขึ้นจนฉันแทบจะเป็นลมไปตามๆกัน ปลายลิ้นอ่อนนุ่มของเขายื่นเข้ามากระทบกับปลายลิ้นของฉันจนได้รสความขมฝาดของเหล้าที่เขาพึ่งกินไปกับเื่พื่อนๆอย่างดุเดือด ฉันตั้งสติแล้วพลักตัวเขาออกก่อนจะใช้หลังมือถูที่ริมฝีปากหนึ่งครั้งเพื่อลบลอยจูบของเขา โทโมะยิ้มตาหยี๋ก่อนจะเดินโซซัดโซเซเข้ามาหาฉันแล้วดึงฉันเข้าไปกอด แม่เจ้าโว้ยยย =[ ]= ถ้าใครมาเห็นเข้าจะทำยังไงล่ะเนี้ย ดีนะที่บ้านเขาเป็นบ้านสร้างเอง เลยมีเนื้อที่เป็นส่วนตัวค่อนข้างมาก ไม่อย่างงั้นล่ะก็ ได้ลงหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งแน่ ( เวอร์ -*- ) "...บ๊ายบายนะ ที่รักของผม"

 

          "ปล่อยได้แล้ว นายนี่มันเมาแล้วฉวยโอกาสชะมัด!" 

 

          "ฮะๆๆๆๆ... อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกว่าเหงาเลย..." ว่าแล้วก็เดินร้องเพลงเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข ให้มันได้งี้เซ่!! จูบตอนเมามันจะไปมีประโยชน์อะไรฟะ -____- แถมยังเป็นจูบแรกของฉันอีก อ๊ากกกกกก >O<!!! ( สติแตก ) เดี๋ยวแม่จะแหกปากร้องเพลง Baby boy ของ เฟย ฟาย แฟ้ว ให้ฟังซะเลยหนิ ! 

 

          เอาจูบแรกของฉันคืนมาาาาาาาาาาาาาาาาาาา TOT

 

 

 

 

            To be continued 

          เอ่อ... ตอนนี้บ่นเยอะไปหรือป่าวนะ5555 พอดีแต่งหวานๆไม่ค่อยเป็นอะดี้ >< เลยมาแบบชะแม้งชะแม้ง ขอโทษนะคะที่อัพช้า TT วุ่นอยู่กับผลสอบ แหะๆ