เจอแบบนี้... ฟินเลย!

          @ ห้องปกครอง

          "พวกเธอสองคนยังเป็นนักเรียนกันอยู่หรือป่าว!?! เคยคิดบ้างมั้ยว่าที่ที่พวกเธอยืนอยู่มันคือโรงเรียน พวกเธอสองคนทำเรื่องอุบาทว์ๆแบบนั้นไปได้ยังไงกัน!?! ถ้ายังมีครั้งต่อไป ฉันจะสั่งพักการเรียนพวกเธอ!!! เพราะฉะนั้นแล้วเลิกเรียนเสร็จก็ไปทำความสะอาดโรงยิมกับห้องน้ำซะ!!" เสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดของ 'อาจารย์คิม' หรืออาจารย์ฝ่ายปกครองสุดโหดดังขึ้นมาพร้อมๆกับโทสะที่มีล้นจนเกินลิมิต เธอยกมืออันสั่นเทาชี้หน้านักเรียนชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งกำลังยืนก้มหน้ารับผิดอยู่อย่างโมโห ก่อนจะตวาดไล่ให้ทั้งสองออกไปจากห้องปกครอง

          "ครับ/คะ"

          @ ห้องเรียน 6/5

          "เขื่อน... แกหายไปไหนมาวะ" โทโมะเอ่ยถามทันทีที่เขื่อนเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าเขาดูไม่ค่อยสู้ดีนักเลย เขื่อนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง ก่อนจะใช้มือสองข้างกุมขมับราวกับคนกำลังเครียดจัด 

          "กะ... ก็ไปหาฮันนี่มาไง ทำไมวะ?"

          "ป่าวๆ ฉันแค่สงสัยน่ะ ทำไมไปนานจัง ปกติก็แค่สิบนาทีกว่าเองไม่ใช่เหรอ นี่ล่อไปครึ่งชั่วโมงกว่า -_-"

          "ตัณหา!" ฉันพูดออกมาลอยๆ แล้วเหล่ตาไปมองเขื่อนซึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้างหลังโทโมะ เขาไม่ได้มีสีหน้ากระทบกระเทือนกับคำพูดฉันแม้แต่น้อย เอ๊ะ? ทำไมนะหรือเขาจะไม่ได้ยิน แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากด่าเขาอีกรอบ เขื่อนก็เหงยหน้าขึ้นมาถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจังผิดปกติ

          "แก้ว... เธอบอกเรื่องฉันกับฮันนี่ให้อาจารย์คิมฟังเหรอ"

          "จะบ้าเหรอ! ฉันจะทำไปเพื่ออะไร" ฉันตกใจจนเผลอพูดเสียงดัง ทำให้ยัยมีนและเพื่อนๆอีกหลายคนซึ่งนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของห้องหันมามองด้วยความสนใจ แต่ฉันไม่สนอะไรทั้งนั่นแหละ ยกเว้นเรื่องของเขื่อน... สีหน้าที่เขาแสดงออกมา ท่าทางดูเครียดๆของเขาอาจเป็นผลมาจากที่อาจารย์คิมเข้าไปพบเขากับยัยฮันนี่กำลังคั่วกันอยู่ก็ได้!! แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่อาจารย์คิมจะรู้เรื่องนี้ ถ้าไม่มีคนปากโป้งไปบอก!!!

          "แต่เธอเกลียดฉัน..."

          "แต่ยังไงนายก็เป็นเพื่อนฉัน"

          "นี่มันอะไรกัน? ฉันงงไปหมดล่ะ ช่วยอธิบายด่วนเลย O.o?" โทโมะ

          "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอาจารย์คิมรู้ได้ยังไง... เรื่องของฉันกับฮันนี่ แต่ที่น่าสงสัยคืออาจารย์แกรู้ได้ยังไงว่าฉันกับฮันนี่กำลังนัวเนียกันอยู่ในห้องพยาบาล!!"

          ปึก ! ปากกาที่อยู่ในมือของมีนหลุดร่วงลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอพยายามก้มหน้าเก็บอาการและซ่อนน้ำตาเอาไว้ เธอรู้ดี... ว่าเขาเป็นคนยังไง แต่ทำยังไงได้ในเมื่อเธอกลายเป็นคู่นอนของเขาไปแล้ว เพียงแค่คำท้าของเพื่อนก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเขาและเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล...

          "เป็นไปได้ยังไงวะ" โทโมะเอ่ยขึ้นมาก่อนจะมองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเองอย่างเห็นใจ

          "แล้วนายโดนไปกี่กระทงแล้วล่ะ" ฉัน

          "ครั้งแรกที่โดนจับได้ยังไม่หนักเท่าไหร่หรอก แค่ทำความสะอาดโรงยิม ส่วยฮันนี่ก็แยกไปโซนห้องน้ำ"

          "ฉันว่าต้องมีใครปากโป้งไปบอกแน่ๆ" โทโมะ

          "นายคิดเหมือนฉันเลยโทโมะ" ฉัน

           "ก็มีกันอยู่แค่เนี้ย! ใครมันจะไปปากโป้งได้อีกวะ ยัยมีนก็ไปเข้าห้องน้ำ ก็เหลือพวกแกสองคน..." คำพูดของเขื่อนหยุดลงช้าๆ ก่อนที่เขาจะหันหน้ามาสบตากับฉันราวกับพึ่งนึกอะไรได้ ส่วนโซนสมองของฉันก็เริ่มทำการประมวลผลขึ้นมาอย่างช้าๆ ว่าเมื่อตอนกลางวันมีใครมานั่งร่วมโต๊ะกับเราอีกมั้ยนอกจาก 'ฉัน' 'โทโมะ' 'เขื่อน' แล้วก็...

          "ยัยเฟย์!!!" ทั้งสามเอ่ยปากขึ้นมาพร้อมกันโดนไม่ได้นัดหมาย

          @ โรงยิม ( 4.30 PM. )

          ชายหนุ่มร่างสูงผอมกำลังก้มลงถูพื้นโรงยิมที่มีขนาดใหญ่มหึมาอยู่คนเดียวภายใต้ความเงียบและท้องฟ้าที่มืดลงเรื่อยๆ เขาปาดเหงื่อที่ใบหน้าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ แต่ก็ยังไม่มีอะไรที่จะร้อนไปเท่ากับใจของเขาอีกแล้ว มือของเขากำไม้ถูกพื้นแน่นเมื่อนึกถึงชื่อผู้หญิงนิสัยเสียคนหนึ่งขึ้นมา 'เฟย์' เขาเคยคิดอยู่ว่าจะจีบเธอเพราะเธอเป็นคนที่น่ารักคนนึงเลยล่ะ แต่ทำไมนะ? ทำไมเธอกลับทำลายความรู้สึกของเขาที่มีให้กับเธอลงทั้งหมดอย่างไม่น่าเชื่อ

          "ไงเขื่อน..." เสียงแหลมๆเล็กๆเรียกสายตาเขาให้หันไปมอง

          "เฟย์!"

          "ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ หึ"

          "ยัยแม่มด!"

          "นี่แค่เริ่มต้นนะ! ถ้าเกิดเพื่อนของนายยังไม่เลิกยุ่งกับโทโมะของฉันอีกล่ะก็... เชิญชมละครหลังข่าวชุดต่อไปได้เลย ฉันจะจัดให้หนักกว่าชุดนี้อีกร้อยเท่าพันเท่า!" เฟย์บอกด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความสะใจเป็นอย่างมาก และยิ่งโรงยิมในเวลานี้มันเงียบสงบยิ่งกว่าป่าช้าจึงทำให้เสียงของเธอดังกังวาลไปทั่วเลยล่ะ น่ากลัวชะมัด!

          "เลิกทำตัวเป็นเด็กขี้อิจฉาสักทีจะได้มั้ย ยิ่งเธอทำตัวแบบนี้ไอ้โทโมะมันก้ยิ่งจะเกลียดเธอมากขึ้นมากขึ้น เหมือนกันฉันในตอนนี้ยังไงล่ะ"

          "ฉันไม่แคร์อยู่แล้วว่าคนอื่นจะรู้สึกยังไง แต่คนก็มีความสามารถพอตัวที่จะทำให้โทโมะไม่เกลียดฉัน!"

          "เธอมั่นใจขนาดนั้นเชียว? ดูเหมือนคนอย่างเธอจะยังไม่รู้จักคำว่าผิดหวังล่ะมั้งงงง..."

          "ไม่มีทาง!! นายมันก็แค่ตัวประกอบในแผนการของฉันเท่านั้นแหละ อย่ามาทำเป็นออกความเห็นหน่อยเล้ย แล้วที่ฉันมาหานายในวันนี้ก็เพราะฉันแค่อยากมาเตือนเท่านั้น! บอกให้ยัยแก้วเลิกกับโทโมะซะ!"

          "ไม่ใช่หน้าที่" เหมือนเส้นประสาทของเขาจะค่อยๆบางลงบางลงจนจะขาดในที่สุดกับคำพูดและน้ำเสียงที่สุดแสนจะแทงใจดำเขา

          "อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องของนายกับยัยมีนนะ!!"

          "เธอว่าไงนะ?" เขาถามอีกครั้ง ตัวทั้งตัวรู้สึกชาดิกไปหมด

          "ก่อนที่ฉันจะเข้ามาโรงยิม ฉันได้ยินพวกเคนตะคุยกันว่านายกับยัยมีนได้กันแล้ว!!"

          "...."

          "ไงล่ะ? ฉันถือไผ่เหนือกว่านายทุกอย่าง เพราะฉะนั้นก็ช่วยทำตัวให้น่ารักๆหน่อยนะ ลูกน้อง..."

          "มันจะมากไปแล้วนะ"

          "ทำไม? ไม่พอใจหรือยังไงกัน! อย่างนายจะทำอะไรฉันได้!" เฟย์ตะคอดออกมาอย่างเสียอารมณ์และหันกลับออกไปในที่สุด โดยไม่ลืมหันมามองหน้าเขื่อนเมื่อเขาเอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา แม้เธอจะรู้สึกได้ว่าเขาเอาจริง แต่ก็ใช่ว่าคนอย่างเธอจะกลัว ตราบใดที่เธอยังกุมความลับของเขาอยู่...

          "คิดจะเล่นกันฉันงั้นเหรอ!?! รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว คนอย่างเธอต้องมาก้มสยบลงแทบเท้าฉันไม่วันใดก็วันนึง ใจใส่หัวเอาไว้ให้ดีๆ" 

        To be continue