ปริศนา ความรัก มิตรภาพ ความผูกพันธ์

     "พ่อคะ"
     เสียงหวานใสของเด็กสาววัย 18 ปี ขานเรียกพ่อของตนที่กำลังเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ยามมองลูกสาว
     "มีอะไรหรอ ฟางลูกพ่อ" ชายวัยกลางคนถามลูกสาว
     "ฟางดูเป็นยังไงบ้างค่ะพ่อ" เอ่ยถามพ่อของตน แล้วหมุนตัวไปมาในชุดนักศึกษา
     "แหม ตื่นเต้นใหญ่เลยนะ พรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้วนิ"
     "พ่ออย่าเปลี่ยนเรื่องสิคะ" หญิงสาวบอกพ่อเสียงอ่อย
     "อย่างอนสิลูก ลูกพ่อก็ต้องหน้ารักอยู่แล้ว" พูดพร้อมกับดึงลูกสาวเข้ามากอด
     "จริงนะคะ แต่ฟางไม่ค่อยหมั่นใจเลยว่าจะมีเพื่อนคบกับฟางรึเปล่า"
     "ทำไมล่ะลูก" เอ่ยถามคนที่อยู่ในอ้อมกอด
     "ก็ดูอย่างโรงเรียนเก่าสิค่ะไม่มีใครคบฟางสักคน"
     "ไม่ต้องกังวลหรอกลูก ไม่มีใครคบก็ไม่เป็นไร"
     "ฟางนี่นิสัยแย่จังเลยนะ ไม่น่าเล่าเรี่องพลังให้เพื่อนฟังเลย"
     "ก็พ่อบอกแล้ว ว่าเล่าไปก็ไม่มีใครเชื่อหรอก"
     "ทำไมล่ะค่ะ" เอ่ยถามคนเป็นพ่ออย่างสงสัย
     "ก็เพราะว่าน้อยคนนักที่จะมีพลังเหมือนพวกเราน่ะสิครับ และในเมื่อเรามีโอกาสที่ได้มันมาแล้ว เราต้องใช้มันในทางที่ถูก และใช้ช่วยเหลือคนที่เดือดร้อนนะลูก"
     "ค่ะ" ตอบรับพ่อโดยง่ายเพราะเธอก็เห็นด้วยกับความคิดของพ่อเช่นกัน
     "แล้วแหวนไปไหนแล้วล่ะครับ" ถามเมื่อไม่เห็นแหวนที่เขาให้ลูกสาวใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลา
     "อยู่นี่ค่ะ ว่าแต่ทำไมพ่อต้องให้ฟางใส่ไว้ตลอดเวลาล่ะคะ" ตอบผู้เป็นพ่อพร้อมดึงสร้อยที่มีแหวนหนึ่งวงคร้องอยู่ออกจากเสื้อนักศึกษา ก่อนจะหันไปถามคำถามที่ถามมาแล้วหลายครั้งแต่ผู้เป็นพ่อก็ไม่เคยตอบเธอเลยสักครั้ง
     "ไว้ถึงเวลาแล้วพ่อจะบอกนะครับ" พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มลูกสาว
     "คุณจองเบครับ คุณจองเบ"
     "อะไรหรอ" หันไปถามลูกน้องที่รีบวิ่งกระหืดกระหอบมาทางเขาและลูก
     "มีปัญหาเกี่ยวกับการขยายพันธุ์กล้วยไม้และการส่งออกเครื่องเพชรชุดใหม่นิดหน่อยครับ"
     "โอเค ไปรอฉันที่ห้องทำงานล่ะกันนะเดี๋ยวตามไป"
     "ครับ" พูดจบแล้วรีบวิ่งออกไป
     "พ่อไปทำงานก่อนนะครับ ฟางขึ้นไปนอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้จะได้สดชื่น" หันไปบอกลูกสาว
     "ค่ะ พ่อก็อย่าทำงานดึกนะคะ ฝันดีค่ะ"
     "ครับ ฝันดีเช่นกันนะครับ" รับคำลูกสาวก่อนจะรับเดินขึ้นห้องทำงานที่ตอนนี้ลูกน้องได้ ขึ้นไปรออยู่ก่อนแล้ว
     หลังจากที่ฟางยืนดูพ่อวิ่งขึ้นไปชั้นบนจนรับตา เธอก็เดินตามขึ้นไปบ้าง พร้อมคิดถึงเรื่องที่คอยถามพ่ออยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยได้คำตอบเลย เธอจึงได้แต่คิดว่าสักวันพ่อจะเล่าให้ฟังสักที และภาวนาว่าพรุ่งจะได้เจอเพื่อนที่ดีและไม่เห็นเธอเป็นตัวประหลาดเหมือมเพื่อนคนอื่นๆของเธอ...
 
 .................................................................................................................
นิยายเรื่องแรก หากเพื่อนๆคนไหนมีคำติชมเชิญตามสบายเลยนะคะ
ป.ล.อ่านบทนำกันด้วยน่าค่า