Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

หลังจากที่ฉันกับยุยหลุดพ้นออกมาจากเจ้าพวกบ้านั่นได้ก็ปาเข้าไปเย็นกว่าๆแล้ว รู้สึกรำคาญมากๆเลยล่ะนะ จะบอกให้ว่าเกิดอะไรขึ้น
1.พวกมันเรียกฉันว่าลูกพี่
2.มันเดินตามฉันไปทุกที่(จนถึงหน้าห้องน้ำ =_= )
3.ใครเดินชนฉันมันเข้าไปชกเขาทันที =_=!
4.หาขนมมาให้ไม่ขาดสาย(อืมมม....ก็ดีนะ ^_^ )
5.เลวร้ายที่สุดมันประกาศไปทั่วว่าฉันเป็นหัวหน้าแก๊งของมัน(ฉันไปตกลงตอนหนายยยย)
มันทำให้ทุกคนไม่กล้าเข้ามาพูดกับฉันเลยสักคนเดียวฉันทนไม่ไหวเลยพากันหนี หลบ ซ่อน ทุกที่
จนหลุดมาได้ ฉันเลยเดินไปส่งยุยถึงบ้าน
''ขะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ''ยุยว่าพร้อมก้มหัวให้
''ไม่เป็นไรหรอก ฉันสัญญาไว้นี่''ฉันรีบจับหัวเธอขึ้นอย่างเกรงใจ
''ค่ะ คุณลูกพี่นาริ''เธอยิ้มแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
''..........-*-....''ถ้าไม่ใช่ยุยฉันคงเดินเข้าไปถีบแล้วล่ะ
ฉันเดินออกมาจากรั่วบ้านของยุย เดินไปเรื่อยๆตามทางที่เต็มไปด้วยต้นซากุระ
''ดีจ้า''
''หืม?" ฉันมองซ้าย แลขวา แต่ไม่เจอใครสักคนเดียว
''คะ..ใครค่ะ?" ฉันตะโกนถามดู
''ชั้นเอง''เสียงปริศนายังดังต่อไป
''แล้วไอ้ ชั้น น่ะใครกัน!!''
''อยู่ตรงไหนน่ะ?''
''ข้างหน้าเธอไงล่ะ''
ฉันมองไปข้างหน้าไม่พบอะไรนอกจากต้นซากุระ จิ๋ว ที่กำลังสั่นดุ๊กดิ๊กอยู่ พอสังเกตุดีๆก็มีหน้าคนอยู่บนนั้น
''น้องเป็นใครค่ะ''ชุดอะไรน่ารักเชียว
''รีบอร์น''เจ้าตัวพูดด้วยความมั่นใจ
''มีธุระอะไรกับพี่ล่ะ?" ฉันนั่งยองๆกับพื้นแล้่วคุยกับเจ้าหนูซากุระจิ๋ว
''ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ''รีบอร์นสูดหายใจลึกๆแล้วพูด
''นาริ เธออายุเท่าไหร่แล้ว''
''ก็....15''ฉันทวนความคิดก่อนตอบ
''......พลังตื่นนานแล้วสินะ''เขาพูดเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
''พลัง......อะไร'' ฉันถามถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ
''เธอรู้ดีที่สุดล่ะนะ''เขาว่าพร้อมหยิบอะไรบางอย่างในชุดที่เขาใส่อยู่
''เอ้า!....รับไปสิ''เขายื่นสมุดเล่มเล็กๆพอดีมือให้ฉัน
''นี่อะไรน่ะ?" ฉันรับสมุดปกสีชมพูอ่อนประดับด้วยกุหลาบสีบานเย็นด้วยความสงสัย
''ไว้อ่านเอาเองเถอะ''เขาว่าพร้อมกำลังจะเดินจากไปแต่เขากลับหยุดและพูดต่อว่า
''........อยู่ห่างๆผู้ชายไว้ซะ...ถ้าเขาทิ้งเธอ..ความเสียใจของเธออาจฆ่าคนบริสุทธิ์ ได้''แล้วเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว
ฉันยืนขึ้นเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วคิดในใจแต่เผลอพูดออกไป
''ห้าม......อกหักสินะ''ฉันพูดถึงยังไงฉันก็ไม่สนเรื่องรักๆอยู่แล้ว......แต่ทำไมถึง...ต้องนึกถึง....หมอนั่นด้วยนะ...ใช่หมอนั่นก็คือมุคุโร่นั่นเอง
''อ๊าาา หยุดคิด หยุดคิด!!" ฉันสะบัดหัวไปมาเหมือนคนบ้า แล้วเดินไปเรื่อยๆตอนนี่ดึกแล้วแต่ไฟข้างทางยังเปิดอยู่ถึงจะกลัวนิดๆแต่ก็ไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ ใจมันอุ่นขึ้นเมื่อนึกถึงมุคุโร่......แล้วจะไปนึกทำไมเนี้ย
''ไปเดินเล่นที่ห้างดีกว่า~''ฉันจะไปไล่ความคิดแปลกๆที่โซนเกมส์ดีกว่า 
ปึก!!
โอ๊ยย ทำไมคนชอบเดินชนฉันนักนะ
''ขอโทษค่ะ''ฉันพูดไปตามมารยาท แล้วกำลังจะเดินต่อไปแต่
''นาริจัง?"
''อ้าว...จิ..จิคุสะเองเหรอ''ความทรงจำเมื่อตอนที่เขาจูบฉันผุดขึ้นมาในหัว
''เป็นอะไรไปหน้าแดงเชียว''-_-
''ปะ...เปล่านี่..เอ่อ..แล้วนี่จะไปไหนเหรอ''ฉันเปลี่ยนประเด็นทันที
''กลับบ้าน''เขาตอบแบบสั้นๆเหมือนเดิม
''งั้นเราไปเที่ยวกันเถอะ''ไม่พูดเปล่าฉันลากเขาไปทันที ยังไงซะสาวน้อยตัวคนเดียวกลางดึกก็ยังไงอยู่ อ่ะนะ
''...........''เขาไม่ตอบอะไรแล้วเดินตามอย่างว่าง่าย
-----โปรดติดตามตอนต่อไป------