Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

หลังจากที่ฉันกับยุยหลุดพ้นออกมาจากเจ้าพวกบ้านั่นได้ก็ปาเข้าไปเย็นกว่าๆแล้ว รู้สึกรำคาญมากๆเลยล่ะนะ จะบอกให้ว่าเกิดอะไรขึ้น

1.พวกมันเรียกฉันว่าลูกพี่

2.มันเดินตามฉันไปทุกที่(จนถึงหน้าห้องน้ำ =_= )

3.ใครเดินชนฉันมันเข้าไปชกเขาทันที =_=!

4.หาขนมมาให้ไม่ขาดสาย(อืมมม....ก็ดีนะ ^_^ )

5.เลวร้ายที่สุดมันประกาศไปทั่วว่าฉันเป็นหัวหน้าแก๊งของมัน(ฉันไปตกลงตอนหนายยยย)

มันทำให้ทุกคนไม่กล้าเข้ามาพูดกับฉันเลยสักคนเดียวฉันทนไม่ไหวเลยพากันหนี หลบ ซ่อน ทุกที่

จนหลุดมาได้ ฉันเลยเดินไปส่งยุยถึงบ้าน

''ขะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ''ยุยว่าพร้อมก้มหัวให้

''ไม่เป็นไรหรอก ฉันสัญญาไว้นี่''ฉันรีบจับหัวเธอขึ้นอย่างเกรงใจ

''ค่ะ คุณลูกพี่นาริ''เธอยิ้มแล้วเดินเข้าไปในบ้าน

''..........-*-....''ถ้าไม่ใช่ยุยฉันคงเดินเข้าไปถีบแล้วล่ะ

ฉันเดินออกมาจากรั่วบ้านของยุย เดินไปเรื่อยๆตามทางที่เต็มไปด้วยต้นซากุระ

''ดีจ้า''

''หืม?" ฉันมองซ้าย แลขวา แต่ไม่เจอใครสักคนเดียว

''คะ..ใครค่ะ?" ฉันตะโกนถามดู

''ชั้นเอง''เสียงปริศนายังดังต่อไป

''แล้วไอ้ ชั้น น่ะใครกัน!!''

''อยู่ตรงไหนน่ะ?''

''ข้างหน้าเธอไงล่ะ''

ฉันมองไปข้างหน้าไม่พบอะไรนอกจากต้นซากุระ จิ๋ว ที่กำลังสั่นดุ๊กดิ๊กอยู่ พอสังเกตุดีๆก็มีหน้าคนอยู่บนนั้น

''น้องเป็นใครค่ะ''ชุดอะไรน่ารักเชียว

''รีบอร์น''เจ้าตัวพูดด้วยความมั่นใจ

''มีธุระอะไรกับพี่ล่ะ?" ฉันนั่งยองๆกับพื้นแล้่วคุยกับเจ้าหนูซากุระจิ๋ว

''ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ''รีบอร์นสูดหายใจลึกๆแล้วพูด

''นาริ เธออายุเท่าไหร่แล้ว''

''ก็....15''ฉันทวนความคิดก่อนตอบ

''......พลังตื่นนานแล้วสินะ''เขาพูดเหมือนรู้อะไรบางอย่าง

''พลัง......อะไร'' ฉันถามถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ

''เธอรู้ดีที่สุดล่ะนะ''เขาว่าพร้อมหยิบอะไรบางอย่างในชุดที่เขาใส่อยู่

''เอ้า!....รับไปสิ''เขายื่นสมุดเล่มเล็กๆพอดีมือให้ฉัน

''นี่อะไรน่ะ?" ฉันรับสมุดปกสีชมพูอ่อนประดับด้วยกุหลาบสีบานเย็นด้วยความสงสัย

''ไว้อ่านเอาเองเถอะ''เขาว่าพร้อมกำลังจะเดินจากไปแต่เขากลับหยุดและพูดต่อว่า

''........อยู่ห่างๆผู้ชายไว้ซะ...ถ้าเขาทิ้งเธอ..ความเสียใจของเธออาจฆ่าคนบริสุทธิ์ ได้''แล้วเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ฉันยืนขึ้นเก็บหนังสือใส่กระเป๋าแล้วคิดในใจแต่เผลอพูดออกไป

''ห้าม......อกหักสินะ''ฉันพูดถึงยังไงฉันก็ไม่สนเรื่องรักๆอยู่แล้ว......แต่ทำไมถึง...ต้องนึกถึง....หมอนั่นด้วยนะ...ใช่หมอนั่นก็คือมุคุโร่นั่นเอง

''อ๊าาา หยุดคิด หยุดคิด!!" ฉันสะบัดหัวไปมาเหมือนคนบ้า แล้วเดินไปเรื่อยๆตอนนี่ดึกแล้วแต่ไฟข้างทางยังเปิดอยู่ถึงจะกลัวนิดๆแต่ก็ไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อก่อนแล้วล่ะ ใจมันอุ่นขึ้นเมื่อนึกถึงมุคุโร่......แล้วจะไปนึกทำไมเนี้ย

''ไปเดินเล่นที่ห้างดีกว่า~''ฉันจะไปไล่ความคิดแปลกๆที่โซนเกมส์ดีกว่า 

ปึก!!

โอ๊ยย ทำไมคนชอบเดินชนฉันนักนะ

''ขอโทษค่ะ''ฉันพูดไปตามมารยาท แล้วกำลังจะเดินต่อไปแต่

''นาริจัง?"

''อ้าว...จิ..จิคุสะเองเหรอ''ความทรงจำเมื่อตอนที่เขาจูบฉันผุดขึ้นมาในหัว

''เป็นอะไรไปหน้าแดงเชียว''-_-

''ปะ...เปล่านี่..เอ่อ..แล้วนี่จะไปไหนเหรอ''ฉันเปลี่ยนประเด็นทันที

''กลับบ้าน''เขาตอบแบบสั้นๆเหมือนเดิม

''งั้นเราไปเที่ยวกันเถอะ''ไม่พูดเปล่าฉันลากเขาไปทันที ยังไงซะสาวน้อยตัวคนเดียวกลางดึกก็ยังไงอยู่ อ่ะนะ

''...........''เขาไม่ตอบอะไรแล้วเดินตามอย่างว่าง่าย

-----โปรดติดตามตอนต่อไป------