Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

ฉันรู้สึกง่วงนิดๆแต่ก็พยายามตื่นขึ้นมาภาพแรกที่เห็นคือมุคุโร่
''ตื่นแล้วเหรอครับ?''เขาถามพร้อมเอาหัวมาไว้ใกล้หน้าฉัน
''ทะ ทำอะไรน่ะ''ฉันเอียงตัวหนี
''คึหึหึหึ ผมพยายามฟังเสียงหายใจคุณน่ะ''ปกติดี สงสัยไม่แพ้ยานี่ ไม่สิอังโกบาเลโน่คงรู้อยู่แล้วล่ะ
''ที่นี่ที่ไหน'' ฉันนี่เอะอะ ก็สลบจริงยัยคนแต่งขี้เกียจใส่บทพูดรึไง (เกลียดจังคนรู้ทัน)
''ห้องพยาบาล''
''อืม ฉันหลับไปนานเท่าไหร่?''
''ต้องทึ่งในตัวคุณเลย แค่15นาที''
''เอาล่ะฉันไปล่ะ''
ร่างบางลุกเดินจากไปแต่
หมับ!
''คุฟุฟุๆ จะไปไหน?''เขาดึงแขนฉันไว้
''ห้องเรียนไง''
''เดี๋ยวก่อนครับ''เขาเดินมาใกล้ๆฉันแล้ว
ดึงๆ
''โอ้ย!! ทำบ้าอะไรน่ะ''เขาดึงผมฉันแล้วตบมือแล้วไหว้ฉัน
''ขอพรไง''
''ผมฉันไม่ใช่ระฆังนะ!!''ไอ้บ้านี่ชอบแกล้งฉันจริง
''เดี๋ยวผมให้พรคุณด้วย''เขาเดินมาใกล้แล้วก้มหน้าจูบแก้มฉัน
''โชคดีนะครับ''
''อะ อะ อะ ไอ้บ้าา!!''วิ่งหนีไป
''คึหึหึหึ น่าแกล้งจริงๆเลยนะครับเนี่ย''
ฉันวิ่งไปจนถึงห้องเรียนฉัน ฉันเลือกนั่งใกล้ยุยแต่เธอเหมือนจะจำฉันไม่ได้ของมันแน่อยู่แล้วล่ะก็วันนี้ฉันเป็นผู้หญิงนี่ =_=
''เฮ้อ......''ฉันถอนหายใจไม่ได้ฟังที่ครูสอนด้วยซ้ำ ทำไมเวลาอยู่ใกล้มุคุโร่พลังฉันถึงได้ตื่นนะ และทำไมใจถึงเต้นแรงนักนะ ฉัน.......ชอบ......มุคุโร่...งั้นเหรอ
ฉันนั่งคิดเพลินๆก็เที่ยงซะแล้วล่ะ ฉันเก็บของจะกินข้าวเที่ยงแต่
''ยุยจัง เอาข้างกล่องมาสิ'นร.1
''ตะ ตะ แต่มันของฉันนี่ค่ะ''
''เดี๋ยวนี้กล้าดื้อเรอะ เดี๋ยวก็ต่อยให้หายสวยซะเลย''นร.2
''รีบๆเอามาซะ!!!!''นร.3
''ยุยไปกันเถอะ''ฉันลุกขึ้นขว้าแขนยุยลากตามมา
''อะ เอ่อ คุณคือ''
''เฮ้ยยย!!!หยุดนะเฟ้ยยย!!!''พวกนั้นวิ่งตามมาดักข้างหน้าฉัน
''หลบ-ไป-ซะ''ฉันพูดอย่างเย็นชาจะว่าไปนี่มันพวกที่มีเรื่องครั้งก่อนนี่นา
''นะ หน็อยจะมากไปแล้วนะน้องสาว!!!''
หมับ!!
มันจับแขนฉันแน่นแล้วลากไปใกล้ๆ
''หน้าสวยนี่เอางี้เธอมากับเราส่วนยัยนั้นจะปล่อยไปก่อน''มันพูดพร้อมมองฉันด้วยสายตาหื่นกระหาย
''ปล่อยฉันนะ!!!''ฉันตะคอกใส่มัน
''วุ้ว! ดุซะด้วย''ว่าพร้อมก้มหน้ามาใกล้
พลั่ก!!
''ฉันเตือนนายแล้วนะ''ฉันต่อยหน้ามันจนมันล้มไป
''แก!!!!ตาย!!!"มันพุ่งเข้ามาแต่ฉันหลบได้
ฉันสู้มันจนมันกับฉันน่วมพอๆกัน
''แฮกๆแฮกๆใช่ได้นี่น้องสาวแต่เราไม่หยุดหรอก''มันวิ่งมาทางฉันแต่ฉันหลบและตรงที่เราสู้กันมันมีระเบียงด้วยมันที่ตัวสูงเลยตกลงไป
''เห้ยย!!''มันร้อง
หมับ!!
ร่างบางรีบวิ่งไปจับข้อมือของหัวหน้าอันธพาลไว้
''อูยยย.....หนักจัง''มันหนักมากตัวฉันจะหล่นลงไปด้วยแล้ว
หมับ!!
ยุย และพวกนร.ที่เหลือเข้ามาจับตัวฉัน
''เอ้า ดึงเลย!!''ฉันสั่งพวกนั้นให้ดึงจนเราช่วยเจ้าลูกพี่นั่นขึ้นมาได้
''คะ คุณเป็นอะไรไหมค่ะ''ยุยวิ่งมาหาฉัน
''จริงๆแล้วไม่ต้องช่วยฉันก็ได้นี่ค่ะ''
''ฉันบอกแล้วไงว่าจะปกป้องเธอเอง''ฉันยิ้มให้
''ทะ ทะ ทีก้า!!!!ซัง!!!''ยุยร้องอย่างตกใจ
''จุ๊ๆนาริจังตะหาก''
''ขอบคุณมากครับลูกพี่!!!''พวกนั้นก้มลงขุกเข่าให้ฉัน
''อะ เอ่อ คือ''งงอ่ะ ฉัน?ลูกพี่?ตอนไหน?
''ต้องขออภัยด้วยครับลูกพี่นาริ''
''..............''=_=
โปรดติดตามตอนต่อไป