Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้และนั่งคิดกับสิ่งที่ผมเคยทำ

'คุณมันก็แค่เครื่องระบายอารมณ์เท่านั้นล่ะ'ผมพูดคำนั้นงั้นเหรอใบหน้าเธอตอนนั้นดูเจ็บปวดมากและผมก็รู้แล้วว่าจิคุสะชอบเธออยู่ดูเธอไม่ขัดขืนเลยสักนิดเขาพูดอะไรกับเธอนะเธอร้องไห้ทำไม ผมหลับไประหว่างผมนั่งคิดอยู่

''มุคุโร่.....มุคุโร่''มีเสียงใสๆเรียกชื่อผมอยู่ใครกัน?

''เช้าแล้วนะ..นี่!!"

''อืม...''ผมลืมตามองเจ้าของเสียงใสๆแล้วพบว่า....

''ทำไมนอนตรงนี้ล่ะ?"นี่มันชุดนักเรียนโกคุโยนี่?

''อืม......ครับ?"ผมมองร่างบางตรงหน้าช้าๆชุดนักเรียนโกคุโยกับผมทรงทวินเทลยาวสีดำสลวยดวงตาสีฟ้าที่ดูหงุดหงิดแต่งดงามจนสะกตผมไว้มันเข้ากันมากจนผมตกใจ

โป้กก!!

''โอ้ย!!"ผมร้องออกมาหลังจากโดนฝ่ามือพิฆาตฟาดเข้าตรงหัว

''เหม่ออยู่ได้เรียกก็ไม่ตอบอีก!!''เธอคุกเข่าลงตรงหน้าผม

''หรือว่า.....นายไม่สบาย?''เธอเอามือแตะหน้าผากผมช้าๆมือเธอเย็นแต่ให้ความรู้สึกดีมาก

''ไม่นี่.......เห้ย!!เป็นใบ้รึไง!!"

''คึหึหึหึ อารมณ์เสียแต่เช้าเลยนะครับ''

''ก็นายอยากนั่งมองหน้าฉันแล้วไม่พูดทำไมล่ะ''

''แค่คิดว่าน่ารักดีน่ะครับ''

''ชะ เชอะ!!คนโกหก''เธอเดินออกไปจากห้อง ผมแอบเห็นว่าเธอหน้าแดงด้วย

''หึหึหึ เด็กซึน''เด็ก?เธอบอกว่าเธออายุ15สินะ ตอนนี้ผมก็18แล้วล่ะนะเคน จิคุสะและโคลมด้วยสิบแปดทุกคน ผมเลิกคิดและแต่งตัวเสร็จพอดี ผมเดินไปที่ประตูทางออกก็เจอเธอยืนอยู่

''มารอรึครับ''

''แล้วแต่จะคิด เอ้า!!"เธอยื่นกล่องสีน้ำเงินให้ผม

''ยาพิษ?''

''ไอ้บ้า!!ข้าวกล่องตะหาก''

''ให้ผมเหรอ?''

''อืม ไหนๆก็ทำแล้วเลยทำเผื่อน่ะ''เธอยิ้มให้ผมก่อนจะวิ่งไป

''มาวิ่งแข่งกันเถอะ!!"ว่าพร้อมวิ่งต่อ

''เป็นเด็กเหรอครับเนี้ย''ผมเดินตามไปเพราะถ้าวิ่งคงแซงได้ง่ายๆค่อยวิ่งตอนใกล้ถึงล่ะกัน......คิดดูอีกทีผมไปดักหน้าโรงเรียนดีกว่า ชายหนุ่มหายไปพร้อมสายหมอก

ตึกๆตึกๆ

ฉันวิ่งออกไปก่อนมุคุโร่ แต่ระหว่างที่คิดว่าต้องชนะแน่ฉันก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง

ปึก!!

''อูยย....''ฉันลุกขึ้นมองคนตรงหน้า

''ยามะจัง!!!?''ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ

''นาริจัง!?''ว่าพร้อมพยุงฉันขึ้น

''เจ็บไหม?''

''ไม่เลยจ๊ะ^_^''ฉันตอบเสียงใสก็คนมันดีใจอ่ะแถมหล่อด้วย(นอกเรื่องแล้ว)

''555 ไม่เปลี่ยนเลยนะ''

''ยามาโมโตะคุงนี่ใครเหรอ?''ผู้ชายผมฟูๆถาม และมีคนผมเงินเดินตามมาอีก

''อ๊ะ!....คือฉันนาริจ๊ะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของยามะจังน่ะ''ฉันแนะนำตัว

''ฉันสึนะ นะ ซาวาดะ สึนะโยชิ''เขายิ้มแล้วพูด

''ฉันโกคุเดระ ฮายาโตะ''คนผมเงินพูดด้วยใบหน้าหงุดหงิด

''นาริจังเรียนที่โกคุโยเหรอ?''

''อื้ม ใช่''

''555 มิน่ามุคุโร่ถึงวิ่งตามไปทำอะไรเขาเหรอ''

''ทะ ทะเลาะกันนิดหน่อย''

''ยัยบ้า!! อย่าไปหาเรื่องกับคนพันฐ์นั้นสิฟ่ะ!!''

''ว่าใครบ้า!!ห๊ะ!!"

''ก็แกไงฟ่ะ!!"

''หน่อย...ไอ้ปลาหมึกบ้า!!!"

''พะ..พูดอีกทีสิ!!"

''ไอ้หูหนวกเอ้ย!! ฉันพูดว่าไอ้-ปลา-หมึก ชัดยัง!!'

''หน็อย!!''

ฟึบ!!!

ฉันกับโกคุเดระถูกจับไว้ไม่งั้นได้ตีกันแน่

''555 อย่างนี้สินะมุคุโร่ถึงโกรธเอา''

''ฉันไม่ผิดนะ''

''สุมหัวแล้วยังเสียงดัง น่ารำคาญจริง''เสียงปริศนาแทรกขึ้นมา

''คะ คุณฮิบาริ!!"สึนะพูดT_Tตายแน่ๆ

''เชอะ!!''โกคุเดระ

''555มาจนได้''

''นายอีกแล้วเหรอ?"

''หืม?''

เขาเดินมาจับหน้าฉันไปใกล้เขา

''ทะ ทำอะไรน่ะ!!"

''หน้าคุ้นๆที่แท้ก็กระเทยเมื่อตอนนั้นนี่เอง''

''ฉันเป็นผู้หญิงเฟ้ย!!"

ปัง!!

ฉึก!!

''อ๊ะ!!"ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรปักที่หลังฉัน จู่ๆฉันก็หน้ามืดแต่ยังไม่สลบ

ตุบ!

ร่างฉันร่วงลงบนพื้น แต่ฉันยังไม่หลับเกิดอะไรขึ้นเนี้ย

''นาริจัง!!"

''รีบอร์น!!!!ทำอะไรน่ะ!!!?"

''ก็หน้าคุ้นๆเลยกะจะเก็บไปดูที่บ้าน''เสียงเล็กแต่กวนๆพูดขึ้นมา

''นี่....มัน...อะไร...กัน''ฉันยันตัวเองขึ้นจากพื้น

''โอ้ ยังลุกได้นี่เก่งเหมือนแม่เลยนะ''เอ๊ะ เขาพูดว่าแม่งั้นเหรอ

''งั้นฉันไปล่ะเจ้าตัวเล็ก''ฮิบาริพูดแล้วเดินจากไป

''นี่มันยาสลบที่ขนาดผู้ชายยังหลับทันที แต่เธอยังลุกได้นี่ดีจริงๆนะ''ไอ้เด็กที่ใส่ชุดแปลกๆเหมือนก้อนหินพูด

''คุฟุฟุฟุ ก็ว่าแล้วทำไมถึงช้า''มุคุโร่เดินมาทางฉัน

''มุ..คุ..โร่''โอย ตาลาย

''หืม?เป็นอะไรครับ''

''ทำไม....นาย..มี...สี่..ตา..เนี้ย''ว่าพร้อมเอามือทั้งสองมาจับหน้าเขา

''คึหึหึ พูดอะไรของคุณน่ะ''

''ไอ้สัปประรดแกมาไงเนี้ย!!''โกคุเดระพูด

ฟึบ!!

ร่างบางร่วงลงกับพื้นแต่ยังไม่ทันถึงพื้นก็ได้มุคุโร่จับตัวไว้ทัน

''เกิดอะไนขึ้นเนี้ย..........วองโกเล่''เขาหันมาพูดกับสึนะด้วยสายตาที่หน้ากลัวอย่างแรง

''อะ เอ่อ คือ ยาสลบน่ะ''

''ว่าไงนะ....''ผมรีบฟังเสียงหายใจของร่างบาง เธอยิ่งแพ้ยาอยู่นี่สิ

''ระ รีบอร์น ทำอะไรสักอย่างสิ''

''ZzzzzzZzz''มันหลับไปนานแล้วล่ะ

''ถ้านาริเป็นอะไรไป.......''

หันไปมองพวกสึนะ

''ผมเอาถึงตายแน่''พูดแล้วอุ้มร่างบางเดินหายเข้าไปในหมอก

''ตายแน่เรา''สึนะพูดก่อนจะเดินคอตกไป