Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้และนั่งคิดกับสิ่งที่ผมเคยทำ
'คุณมันก็แค่เครื่องระบายอารมณ์เท่านั้นล่ะ'ผมพูดคำนั้นงั้นเหรอใบหน้าเธอตอนนั้นดูเจ็บปวดมากและผมก็รู้แล้วว่าจิคุสะชอบเธออยู่ดูเธอไม่ขัดขืนเลยสักนิดเขาพูดอะไรกับเธอนะเธอร้องไห้ทำไม ผมหลับไประหว่างผมนั่งคิดอยู่
''มุคุโร่.....มุคุโร่''มีเสียงใสๆเรียกชื่อผมอยู่ใครกัน?
''เช้าแล้วนะ..นี่!!"
''อืม...''ผมลืมตามองเจ้าของเสียงใสๆแล้วพบว่า....
''ทำไมนอนตรงนี้ล่ะ?"นี่มันชุดนักเรียนโกคุโยนี่?
''อืม......ครับ?"ผมมองร่างบางตรงหน้าช้าๆชุดนักเรียนโกคุโยกับผมทรงทวินเทลยาวสีดำสลวยดวงตาสีฟ้าที่ดูหงุดหงิดแต่งดงามจนสะกตผมไว้มันเข้ากันมากจนผมตกใจ
โป้กก!!
''โอ้ย!!"ผมร้องออกมาหลังจากโดนฝ่ามือพิฆาตฟาดเข้าตรงหัว
''เหม่ออยู่ได้เรียกก็ไม่ตอบอีก!!''เธอคุกเข่าลงตรงหน้าผม
''หรือว่า.....นายไม่สบาย?''เธอเอามือแตะหน้าผากผมช้าๆมือเธอเย็นแต่ให้ความรู้สึกดีมาก
''ไม่นี่.......เห้ย!!เป็นใบ้รึไง!!"
''คึหึหึหึ อารมณ์เสียแต่เช้าเลยนะครับ''
''ก็นายอยากนั่งมองหน้าฉันแล้วไม่พูดทำไมล่ะ''
''แค่คิดว่าน่ารักดีน่ะครับ''
''ชะ เชอะ!!คนโกหก''เธอเดินออกไปจากห้อง ผมแอบเห็นว่าเธอหน้าแดงด้วย
''หึหึหึ เด็กซึน''เด็ก?เธอบอกว่าเธออายุ15สินะ ตอนนี้ผมก็18แล้วล่ะนะเคน จิคุสะและโคลมด้วยสิบแปดทุกคน ผมเลิกคิดและแต่งตัวเสร็จพอดี ผมเดินไปที่ประตูทางออกก็เจอเธอยืนอยู่
''มารอรึครับ''
''แล้วแต่จะคิด เอ้า!!"เธอยื่นกล่องสีน้ำเงินให้ผม
''ยาพิษ?''
''ไอ้บ้า!!ข้าวกล่องตะหาก''
''ให้ผมเหรอ?''
''อืม ไหนๆก็ทำแล้วเลยทำเผื่อน่ะ''เธอยิ้มให้ผมก่อนจะวิ่งไป
''มาวิ่งแข่งกันเถอะ!!"ว่าพร้อมวิ่งต่อ
''เป็นเด็กเหรอครับเนี้ย''ผมเดินตามไปเพราะถ้าวิ่งคงแซงได้ง่ายๆค่อยวิ่งตอนใกล้ถึงล่ะกัน......คิดดูอีกทีผมไปดักหน้าโรงเรียนดีกว่า ชายหนุ่มหายไปพร้อมสายหมอก
ตึกๆตึกๆ
ฉันวิ่งออกไปก่อนมุคุโร่ แต่ระหว่างที่คิดว่าต้องชนะแน่ฉันก็ชนเข้ากับอะไรบางอย่าง
ปึก!!
''อูยย....''ฉันลุกขึ้นมองคนตรงหน้า
''ยามะจัง!!!?''ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ
''นาริจัง!?''ว่าพร้อมพยุงฉันขึ้น
''เจ็บไหม?''
''ไม่เลยจ๊ะ^_^''ฉันตอบเสียงใสก็คนมันดีใจอ่ะแถมหล่อด้วย(นอกเรื่องแล้ว)
''555 ไม่เปลี่ยนเลยนะ''
''ยามาโมโตะคุงนี่ใครเหรอ?''ผู้ชายผมฟูๆถาม และมีคนผมเงินเดินตามมาอีก
''อ๊ะ!....คือฉันนาริจ๊ะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของยามะจังน่ะ''ฉันแนะนำตัว
''ฉันสึนะ นะ ซาวาดะ สึนะโยชิ''เขายิ้มแล้วพูด
''ฉันโกคุเดระ ฮายาโตะ''คนผมเงินพูดด้วยใบหน้าหงุดหงิด
''นาริจังเรียนที่โกคุโยเหรอ?''
''อื้ม ใช่''
''555 มิน่ามุคุโร่ถึงวิ่งตามไปทำอะไรเขาเหรอ''
''ทะ ทะเลาะกันนิดหน่อย''
''ยัยบ้า!! อย่าไปหาเรื่องกับคนพันฐ์นั้นสิฟ่ะ!!''
''ว่าใครบ้า!!ห๊ะ!!"
''ก็แกไงฟ่ะ!!"
''หน่อย...ไอ้ปลาหมึกบ้า!!!"
''พะ..พูดอีกทีสิ!!"
''ไอ้หูหนวกเอ้ย!! ฉันพูดว่าไอ้-ปลา-หมึก ชัดยัง!!'
''หน็อย!!''
ฟึบ!!!
ฉันกับโกคุเดระถูกจับไว้ไม่งั้นได้ตีกันแน่
''555 อย่างนี้สินะมุคุโร่ถึงโกรธเอา''
''ฉันไม่ผิดนะ''
''สุมหัวแล้วยังเสียงดัง น่ารำคาญจริง''เสียงปริศนาแทรกขึ้นมา
''คะ คุณฮิบาริ!!"สึนะพูดT_Tตายแน่ๆ
''เชอะ!!''โกคุเดระ
''555มาจนได้''
''นายอีกแล้วเหรอ?"
''หืม?''
เขาเดินมาจับหน้าฉันไปใกล้เขา
''ทะ ทำอะไรน่ะ!!"
''หน้าคุ้นๆที่แท้ก็กระเทยเมื่อตอนนั้นนี่เอง''
''ฉันเป็นผู้หญิงเฟ้ย!!"
ปัง!!
ฉึก!!
''อ๊ะ!!"ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรปักที่หลังฉัน จู่ๆฉันก็หน้ามืดแต่ยังไม่สลบ
ตุบ!
ร่างฉันร่วงลงบนพื้น แต่ฉันยังไม่หลับเกิดอะไรขึ้นเนี้ย
''นาริจัง!!"
''รีบอร์น!!!!ทำอะไรน่ะ!!!?"
''ก็หน้าคุ้นๆเลยกะจะเก็บไปดูที่บ้าน''เสียงเล็กแต่กวนๆพูดขึ้นมา
''นี่....มัน...อะไร...กัน''ฉันยันตัวเองขึ้นจากพื้น
''โอ้ ยังลุกได้นี่เก่งเหมือนแม่เลยนะ''เอ๊ะ เขาพูดว่าแม่งั้นเหรอ
''งั้นฉันไปล่ะเจ้าตัวเล็ก''ฮิบาริพูดแล้วเดินจากไป
''นี่มันยาสลบที่ขนาดผู้ชายยังหลับทันที แต่เธอยังลุกได้นี่ดีจริงๆนะ''ไอ้เด็กที่ใส่ชุดแปลกๆเหมือนก้อนหินพูด
''คุฟุฟุฟุ ก็ว่าแล้วทำไมถึงช้า''มุคุโร่เดินมาทางฉัน
''มุ..คุ..โร่''โอย ตาลาย
''หืม?เป็นอะไรครับ''
''ทำไม....นาย..มี...สี่..ตา..เนี้ย''ว่าพร้อมเอามือทั้งสองมาจับหน้าเขา
''คึหึหึ พูดอะไรของคุณน่ะ''
''ไอ้สัปประรดแกมาไงเนี้ย!!''โกคุเดระพูด
ฟึบ!!
ร่างบางร่วงลงกับพื้นแต่ยังไม่ทันถึงพื้นก็ได้มุคุโร่จับตัวไว้ทัน
''เกิดอะไนขึ้นเนี้ย..........วองโกเล่''เขาหันมาพูดกับสึนะด้วยสายตาที่หน้ากลัวอย่างแรง
''อะ เอ่อ คือ ยาสลบน่ะ''
''ว่าไงนะ....''ผมรีบฟังเสียงหายใจของร่างบาง เธอยิ่งแพ้ยาอยู่นี่สิ
''ระ รีบอร์น ทำอะไรสักอย่างสิ''
''ZzzzzzZzz''มันหลับไปนานแล้วล่ะ
''ถ้านาริเป็นอะไรไป.......''
หันไปมองพวกสึนะ
''ผมเอาถึงตายแน่''พูดแล้วอุ้มร่างบางเดินหายเข้าไปในหมอก
''ตายแน่เรา''สึนะพูดก่อนจะเดินคอตกไป