Reborn Kiseki ( เรื่องของมุคุโร่)

ต้องขอบคุณยามาโมโตะฉันรอดมาได้สักที เฮ้อ~ กรรมอะไรของฉันเนี้ยหมอนั้นตื้อจริงเลยนะ

ถ้าอยู่กับยุยต่อไปยุยต้องโดนลูกหลงแน่ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหายุย

:ฮัลโหลค่ะทีก้า อ้ะ!! นาริจัง:

"ขอโทษนะยุย แต่ฉันคงอยู่ด้วยไม่ได้แล้วล่ะ"

::ทำไมล่ะค่ะ หรือเพราะบ้านฉันแคบเกิน?::

''ไม่ใช่ๆแต่เพราะฉันมีที่อยู่แล้วน่ะ''

::จริงเหรอค่ะ อืม.......งั้นก็ได้ค่ะ::

''จ้า บ๊ายบาย''

ฉันวางสายแล้วเดินต่อ เฮ้อ....ไปไหนดีเนี้ย ฉันเดินต่อโดยที่ไม่รู้จุดหมายจนมาถึงต้นซากุระต้นหนึ่ง

''สวยจังเลย''ฉันมองต้นซากุระด้วยสายตาอ่อนโยน คิดถึงตอนเด็กเลยนะฉันมักทะเลาะกับเพื่อนแล้ววิ่งหนีออกมาตลอดแล้วมักจะขอให้ยามาโมโตะช่วยกันไว้ตลอด ฉันนี่ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆสินะ

หมับ!!

''ว้าย!!''

มีมือปริศนามารวบฉันไปกอดจากด้านหลัง

"คึหึหึ มาอยู่นี่เองรึครับ"

"มะ มุคุโร่!!"มุคุโร่รัดฉันแน่นเพื่อไม่ให้หนี

"คุฟุฟุฟุ หนีไม่พ้นหรอกครับ"

"ไอ้บ้า!!!ปล่อยนะ!!"ฉันดิ้นไปมาไม่หยุด

"ไม่ง่วงเหรอครับ ดูรอบๆสิมืดแล้วนะครับ" ผมเป็นคนดับไฟกันเธอหนีเอง

''เอ่อ...."มืดจริงๆด้วย สาวน้อยเงียบนิ่งและเริ่มตัวสั่น

"คึหึหึ ''ผมก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมแล้วต้องชะงัก เธอหน้าซีดน้ำตาคลอเบ้าอีกแล้ว

''เป็นอะไรไปครับ''

''มะ มืดจังเลย แม่....''ผมงงกับสิ่งที่เธอพูดแต่ดูเธอกลัวน่าดู

''แม่!!ค่ะ!! ช่วยด้วย!!!"เธอร้องออกมาพร้อมน้ำตา

''ปะ เป็นอะไรไปครับ''ผมจับเธอหันหน้ามาทางผม ใบหน้าหวานๆนั่นกลับมีความกลัวตื่นตระหนกอยู่ดูน่าสงสารมาก

''แม่ค่ะ!!!!พ่อค่ะ!!!!''เธอร้องออกมากดังแล้วร้องไห้หนักเข้าไปอีก

หมับ!!

ผมอุ้มเธอแล้วเดินกลับบ้านผมเดินเพราะอยากอุ้มเดินนานๆเธอซบ อกผมแล้วกอดผมแน่นจนถึงบ้านผมเดินเข้าไปในห้องผมแล้ววางเธอลงบนเตียง แต่เธอกลับไม่ยอมนอนแล้วลุกขึ้นนั่งแววตาเธอดูปกติแล้วสงสัยจะหายกลัวแล้วสินะ

''คุฟุฟุฟุ เป็นอะไรไปครับ''

''เปล่านี่-*-"

''ร้องไห้จนเสื้อผมเปียกเลยนะ คุณบอกผมหน่อยเถอะ''ผมคุกเข่าลงข้างเตียงแล้วจับมือเธอ เธอมองตาผมแวบนึงแล้วเริ่มเล่า

''คือ...ฉันกลัวที่แคบกับความมืดน่ะ ตอนเด็กๆฉันเคยถูกลักพาตัวน่ะ''ระหว่างเธอพูดตัวเธอสั่นผมเลยลุกขึ้นไปนั่งข้างเธอ

''แล้วถูกจับใส่กล่องพร้อมกับเด็กคนอื่นๆกล่องมันเล็กแล้วมืดแต่โชคร้ายจังนะ''เธอร้องไห้ออกมาแล้วพูดต่อ

''...มันเหมือนมาก..ถนนมืด..แล้วมีมือมาฉุดฉันไป..เรียกค่าไถ่..มันบีบจมูกฉัน..''หัวใจผมกระตุก จู่ๆผมก็เจ็บใจเพราะอะไรกันนะ

''ฉัน...หาย..ใจ...ไม่ออกเลย...ฉันกลัว''

หมับ!!

ผมกอดเธอเบาๆแล้วพูด

''พอแล้วครับ อย่าไปนึกถึงมัน''

''...............''

''อย่าไปคิดถึงมันเลยครับ''

''นี่...แม่ฉันน่ะไม่ใช่มนุษย์...นะ''

''!!!!!!!!!"เธอยอมพูดแล้ว

''ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไรแต่แม่มีลูกได้แต่คนเดียว''

''แล้วน้องชายคุณล่ะ?"

''....พ่อบอกว่า....ถ้ามีคนที่สอง....จะต้องตาย...''

''............."ผมดึงเธอเศร้าเข้าไปอีกเหรอเนี้่ย

''พอโนอาคลอด....แม่ก็อยู่ได้....แค่เดือนเดียว....แล้วจากไป''

''พอครับ!!!!"ต้องหยุดไม่งั้นต้องร้องไห้ไม่หยุดแน่ๆ

''นอนเถอะครับ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะครับ จิคุสะอธิบายหมดแล้วเขาบอกว่าเขาเมาน่ะครับ''แน่นอนผมไม่เชื่อหรอกแต่ทำไมผมต้องยอมขนาดนี้ด้วยนะ

''.............''ผมมองร่างบางนอนอยู่ในอกผมอย่างพิจราณา หน้าเธอหวานยังกับตุ๊กตา แก้มแดง ปากสีชมพูอ่อนๆขนตายาวเป็นแพ ผมรีบวางเธอลงบนเตียงแล้วรีบออกไปก่อนที่จะทำอะไรลงไปอีก