Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

              ตอนนี้ฉันอยู่บนรถของป๊อปปี้ ตลอดทางเงียบกริบ ทำให้ชายหนุ่มเริ่มบทสนทนาขึ้นมา

          "คุณหนูอยากทานอะไรครับ" 

          "อะไรก็ได้"

          "งั้นผมเลือกนะ ร้านเนี่ยบรรยากาศดี อาหารอร่อย ส่วนลดเพียบ ร้านของเพื่อนผมเอง"เขาพูดและจ้องหน้าฉันในขณะที่ขับรถโดยไม่มองทาง

          "ตั้งใจขับหน่อยสิ" บ้าชะมัดชนขึ้นมาจะทำไง

.

.

.

          "เชิญครับ" ชายหนุ่มเมื่อถึงร้านอาหาร ก็รีบวิ่งไปอีกฝั่งของรถเพื่อเปิดประตูให้หญิงสาว

          "รีบไปกันเุถอะ"

          "ขอ 2ที่ เอาที่ริมกระจกนะ" จากนั้นพนักงานต้อนรับก็พาทั้งคู่ไปที่ โต๊ะที่อยู่ริมกระจกทำให้เห็นวิวของเเม่น้ำเจ้าพระยายามค้ำคืน สวยและโรแมนติกมากๆ

          "คุณหนูสั่งเลยย ผมเอา สลัดปูนิ่ม กับน้ำเปล่า ที่นึงครับ" เขาสั่งอาหารของตัวเอง

          "ฉันเอา แซลมอลสเต็ก ไส้กรอกรวม กับ มันบด ส่วนน้ำก็ขอเป็นน้ำส้มละกันคะ" 

          "โหคนไม่อยากมา กินเยอะขนาดนี้เลยย" เขาแซวตามประสา

          "นายทานแค่นั้นอิ่มหรอ ไหนว่าหิวนักหิวหนา"

          "เอ้่อ ผมไดเอ็ทอยู่อะ แหะๆ" เขาตอบอายๆ

          "ผู้ชายที่ไหนกลัวอ้วนกันเล่า นายใช่ผู้ชายแท้หรือเปล่าเนี่ย" เธอแซวเขากลับ

          "บ้าหรอผมน่ะผู้ชายแท้นะครับ ว่าแต่คุณเถอะสั่งซะเยอะแยะเลย" 

          "ฉันทานหมดละกันน่ะ"

.

.

.

          "อ้าววว ไอป๊อป มาไงเนี่ย เป็นไงบ้าง ไม่เจอซะนาน พาแฟนมาดินเนอร์หรอวะ ฮ่าๆ" โทโมะซึ่งเป็นเจ้าของร้าน เมือเห็นป๊ิอปปี้มาก็ทักทายตามประสาเพื่อน

          "เห้ยไม่ใช่ นี่คุณหนูฟาง เป็นเจ้านายกู ส่วนนี่โทโมะเพื่อนผมครับ"เขารีบปฏิเสธก่อนจะเเนะนำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกัน

          "อ่าว ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมโทโมะ/เช่นกันคะ ฉันฟาง"

          "ไอโมะกินข้าวด้วยมะ คุณหนูจะว่าอะไรไหมครับบ" เขาชักชวนเพื่อนและขออนุญาตเจ้่านายที่ทานอยู่ด้วยตามมารยาท

          "ตามสบายคุณโทโมะเลยค่ะ ฟางไม่ีมีัปัญหา" 

          "ฮ่าาๆไม่ดีกว่าครับ คุณฟางกับไอป๊อปทานอาหารให้อร่อยนะครับ" โทโมะยิ้มรับ

          "ไอป๊อปพอดีกูต้องรีบไปง้อแก้ววะ งอนอะไรกูไม่รู้เนี่ยย ไปก่อนนะรีบๆ"พูดจบโทโมะก็รีบวิ่งหายไป สงสัยจะรีบไปง้อแฟนจริงๆ ว่าแต่แก้วนี่จะใช่ยัยแ้ก้วเพือนฉันหรือเปล่านะ เพื่อนคนนี้มีแฟนทั้งทีไม่มีบอกกันเลย 

          และอาหารก็มาเสริฟ 

ทั้งคู่ก็ทานอาหารกันเรื่อยๆจนชายหนุ่มเริ่มบทสนทนาขึ้นอีกครั้ง

          "เออว่าแต่คุณหนูจำผมได้มั้ยครับ"

          "จำนาย? ฉันไปรู้จักกับนายตั้งแต่เมื่อไร่กัน"

          "แหมก็ตอนนุ้นไงครับประมาน 15 ปีที่แล้ว ตอนนั้นคุณหนูเด็กมากๆเลย ผมไปเล่นที่บ้านคุณบ่อยๆ " เขาพูดอย่างอารมณ์ดีในขณะที่เล่าถึงอดีตที่ผ่านไปนานมากๆ 

          "โอวตั้ง15ปีใครจะไปจำได้" เธอพยายามนึกเท่าไร่ก็นึกไม่ค่อยออกแต่เธอก็พอจำได้ว่าเคยมีพี่คนนึงมาเล่นด้วยตอนเด็กๆ

          "แล้วอยู่ๆนายหายไปไหนล่ะ" 

          "ก็หลังจากนั้นปีนึง ครอบครัวผมก็ย้ายไปทำงานที่ฝรั่งเศส ก็เลยย้ายไปอยู่ถาวรเลย จนคุณพ่อคุณหนูเรียกให้ผมกลับมาช่วยงานเนี่ยแหละครับ ฮ่าๆ" เขาพูดไปเคี้ยวตุ่ยๆไป น่ารักไปอีกแบบ

          "อ๋อ"

          "คุณหนูรู้มั้ยตอนนั้นอะ คุณหนูยิ้มเก่งมากๆเลยนะ ใจดี อ่อนโยน น่ารัก เรียกผม พี่ป๊อปๆด้วยแหละ แล้วดูตอนนี้สิ.." เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เมื่อคนตรงหน้าที่เขารุ้จักในสมัยก่อนเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง แต่ใบหน้าของเธอ นี่ยอมรับได้ว่า ยิ่งโตยิ่งสวย จริงๆ

          "คนเราก็เปลี่ยนกันได้" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าลง เมื่อมีคนพูดถึงอดีตที่สดใสของเธอ มันก้คงจะเป็นแบบนั้นมาจนถึงตอนนี้ถ้า 3ปีที่แล้ว ไม่มีเหตุการณ์แย่ๆแบบนั้น เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ารอยยิ้มนั่นหายไปไหน 

          "นั่นไงเอาอีกแล้ว อย่าทำหน้าเศร้าสิ คุณมีอะไรไม่สบายใจก็เล่าให้ผมฟังได้นะ จะไดสบายใจขึ้น"เขาถามด้วยความเป็นห่วง ห่วงมากจนอีกคนรู้สึกได้ 

-----เม้น+โหวตให้เราหน่อยน้าาาา ขอบคุนมากๆๆคะ-----