Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

          3ปีผ่านไป

 

 

          "ยัยฟาง ลูกก็ทุ่มเททำงานให้ ns group ของเรามาปีนึงแล้วพ่ออยากแบ่งเบางานของแกลงบ้าง แกจะได้ไม่เหนื่อย พ่อก็เลยหาผู้ช่วยมาให้แกคนนึง" ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยความเป็นห่วงลูกสาว

 

 

 

          "แต่พ่อคะ ฟางทำได้คะ อีกอย่างฟางก็มีเลขาอยู่แล้วด้วย แล้วคนนั้นเขาเป็นใครจากไหนไม่รู้ ฟางไม่ไว้ใจ" 

 

 

           

          "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกลูก เขาชื่อ ป๊อปปี้ เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อเอง จบมาจากฝรั่งเศส ด้านการตลาด"

 

 

 

          "ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็แล้วแต่คุณพ่อละกันคะ"  เอ้ะป๊อปปี้ ป๊อปปี้ไหนนะ ทำไมชื่อคุ้นๆ

 

 

          "พรุ่งนี้เขาจะเริ่มงานนะลูก"

          

 

          "ค่ะ"

 

 

 

 

 

วันต่อมา

 

 

ณ ns group

 

 

          "สวัสดีครับ คุณหนู ผม ภาณุ จิระคุณ เรียกผม ป๊อปปี้ ก็ได้ครับ^^" ชายหนุ่มยิ้มร่า ส่งตาหวานให้ หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต้ะทำงาน ซึ่งกำลังมองเขาอย่างพิจารณา

 

 

 

          "นายเป็นผู้ช่วยของฉันสินะ อืม งั้นก็เอานี่เช็คดูหน่อยละกัน" หญิงสาวพูดหน้านิ่งๆ พร้อมยื่นกองเอกสารให้ป๊อปปี้

 

 

 

          "โอ้โห คุณหนูผมมาไม่ถึง20นาทีจะทำงานหมดนี่เลยหรอเนี่ย" 

 

 

 

          "จะทำ หรือ ไม่ทำ" เธอถามด้วยหน้านิ่งๆเหมือนเดิม

 

 

 

          "ทำครับทำ แหมม คุณหนูหน้าตาออกจะสวย ยิ้มบ้างก็คงน่ารักกว่านี้เยอะเลยนะครับบ ^^" เขาพูดกวนๆแล้วเดินออกไปอย่างอารมดี

 

 

 

          คนอะไรอารมณ์ดีตลอดเวลา จะว่าไปเธอก็เคยเป็นแบบเขานินะ เธอคิดพลางถอนหายใจเบาๆ

 

 

          จากนั้นเขาก็แบกกองเอกสารออกไปอย่างลำบาก ตลกดีจังเหมือนหมีแบกโถน้ำผึ้งเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          4 ชั่วโมง ผ่านไป

 

 

 

          "งานเสร็จแล้วค้าบบบ" เขาแบกกองเอกสารทั้งหมดกลับมาอีกครั้ง

 

 

 

          "ขอบใจ นายก็ไปนั่งพักก่อนสิ" เธอพูดจบก็ทำงานต่อไป

 

 

 

 

          "เลิกงานแล้ว ไม่กลับบ้านหรอ" เธอพูดขึ้นหลังจากเลยเวลาเลิกงานมาเกือบชั่วโมงแล้วชายหนุ่มก็ยังคงนั่งที่เดิมไม่ไปไหน

 

 

 

          "รอชวนคุณหนูไปทานข้าว แล้วคุณหนูไม่กลับบ้านหรอ"

 

 

 

          "ไม่อะ ปกติฉันก็อยู่ดึกอยู่แล้ว บางทีก็นอนนี่เลย งานเยอะ" เธอพูดปัดๆโดยไม่ใส่ใจเท่าไร่

 

 

 

          "ไปทานข้าวกัน หิวมากๆเลย" เขาอ้อน

 

 

 

          "ฉันไม่หิว นายไปเถอะ"

 

 

 

          "ผอมขนาดนี้ไม่ต้องไดเอทหรอกครับ แหม ไปทานข้าวกันเย็นแล้วนะ จะทุ่มนึงแล้ว"

 

 

 

          "...." ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

 

 

 

          "ถือว่าเลี้ยงต้อนรับผมทำงานวันแรกละกันน้าา ผมเลี้ยงเอง"

 

 

 

          "นายหิวก็ไปทานคนเดียวสิ"

 

 

 

 

          "คนเดียวมันเหงาจะตาย นะนะนะนะ" เขายังคงตื้อต่อไป ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก!!

 

 

 

 

 

          เห้อตาบ้านี่อะไรของเขานะ อายุเท่าไร่แล้วเนี่ย แต่จะว่าไปก็หิวเหมือนกันแห้ะ ไปซะหน่อยคงไม่เป็นไร เธอคิดในใจก่อนจะตอบตกลง

 

 

 

 

          "อีม ไปก็ไป"