Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

 

 

          "........." ชายหนุ่มทำหน้าลุ้นๆ เห้อตาบ้านี่อยากรู้ซะจริง

 

 

           "นายอยากรู้มากเลยหรอเนี่ย ดูทำหน้าซะ" 

 

 

 

          "ใช่สิครับ แหมคุณหนูก็ ถ้าไม่อยากรู้จะถามทำไมเล่า"

 

 

 

           ชายหนุ่มตอบกวนๆอีกครั้งก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

 

 

           

          "ผมรู้ว่าคุณหนูมีเรื่องไม่สบายใจ แต่คุณหนูก็เขื่อใจผมได้นะครับ เล่ามันออกมาเถอะอย่าเก็บมันไว้คนเดียว ถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งเจอกันแค่วันเดียว แต่ผมน่ะ ..... ผมก็เป็น เป็นห่วง" 

 

 

 

          "นาย...."

 

 

 

          เห้อก็จริงอย่างที่นายนั่นว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องฉันก็ไม่เคยเล่าหรือระบายความรู้สึกไห้ไครฟังเลย ไม่เคยกล้าแม้จะตั้งคำถามว่าทำไม หรือ เพราะอะไรคนเลวนั่นถึงทำแบบนั้น ทั้งๆที่ลึกๆในใจมันก็มีคำถามอยู่มากมาย นอกจากครั้งนั้นที่เล่าให้ยัยเฟย์ฟัง แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีใครถามถึงเรื่องนั้นอีกเลย 

 

 

 

          และเพียงเพราะฉันกลัวที่จะเจ็บปวด และกลัวจะอ่อนแอ เลยเลือกที่จะทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีกว่า บางทีถ้าฉันเล่าให้นายฟัง ได้ระบายสิ่งที่เก็บมาตลอด3ปี มันจะดีกว่าไหมนะ บางทีฉันอาจจะไม่ได้ต้องการ มาดนิ่งๆ ที่ดูเย็นชาแบบนี้ก็ได้ 

 

 

 

          ฉันจ้องไปที่นัยน์ตาของเขา ที่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร แต่แววตาของเขามันมีแต่ความสงสัย ความจริงใจ และ เต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น 

 

 

 

          "คือว่า ................."

 

 

 

          และสุดท้ายฉันก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ผู้ชายคนนั้นฟัง แต่คราวนี้มันไม่เหมือนกับตอนที่เล่าให้เฟย์ฟัง ตอนนั้นฉันไม่มีน้ำตาเลยสักนิด เพราะอดทนกลั้นมันไว้ ฝืนยิ้มต่อหน้าทุกคนๆ

 

 

          แต่วันนี้ตอนนี้ ฉันกลับ ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร ความอึดอัดทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมา ต่อหน้าคนที่เพิ่งรู้จักกันวันเดียว น่าขำเนอะ ฉันรัวคำถามไปเป็นชุด ราวกับว่า เรื่องมันเพิ่งเกิดเมื่อวาน 

 

 

          ป๊อปปี้เห็นแบบนั้นเขารีบลุกเดินแล้วย้ายฝั่ง มานั่งข้างๆฉัน แล้วค่อยๆกอดฉันไว้ เอามือลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน 

 

 

 

          "โธ่ คุณหนูของผม ร้องซะร้องไห้พอนะครับ ร้องจนกว่าคุณจะสบายใจ ปล่อยมันออกมาให้หมด ป๊อปจะอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูเอง" 

 

 

 

          "เอ้ย คุณหนูของผม ของผมหรอ ?? เราพูดไรไปเนี่ยย" ป๊อปปี้คิดในใจ ป๊อปปี้งงอีกแล้วครับ

 

 

 

          ผ่านไปซักพักพอฉันเริ่มหยุดร้อง เขาค่อยๆเอามือปาดน้ำตาออกจากแก้มฉัน 

          

          "เป็นไง สบายใจขึ้นบ้างไหม" 

 

 

 

          "ฮึก ฉันขอบใจนายมากนะ" แปลกจัง ทำไมรู้สึกโล่งใจขึ้นเยอะเลย เป็นเพราะกอดอุ่นๆของนายนั่นรึป่าวนะ โอ้ยไม่ๆ คิดไรบ้าๆยัยฟาง 

 

 

 

          "คุณหนูอย่าเสียใจอีกต่อไปเลย สวย ฉลาด จิตใจดี อ่อนโยน ขาว หมวย แถมยัง...เซ็กซี่ แบบคุณหนูน่ะใครเห็นใครก็รักนะ สามปีแล้วอย่าจมปลัก กับความทุกข์ เพราะแค่ไอ้หน้าตัวเมียนั่นเลย ฟางน่ะมีค่ามากกว่านั้นนะ เชื่อป๊อปสิ" 

 

 

          ชายหนุ่มพูดติดตลก แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง ทำเอาหญิงร่างเล็กเขินและตระหนักได้ถึงความจริงว่าเธอไม่ควรจมปลักอีกต่อไป

 

 

          แต่จะให้ทำยังไงล่ะก็เธอหน้านิ่งแบบนี้มาสามปี จนติดไปแล้วจะให้มาเปลี่ยนเลยก็คงไม่ไหวหรอกนะ

 

 

 

          "ฉันน่ะหรอ อ่อนโยน เซ็กซี่ น่ะ?" ร่างเล็กถามด้วยความสงสัย เธอเย็นชาซะขนาดนี้เขาน่ะเหรอจะมองเห็นความอ่อนโยนในตัวเธอ

 

 

 

          "ใช่สิ ผมรู้นะว่าลึกๆคุณหนูเป็นคนใจดีแค่ไหน ถึงนั่นจะเป็นเมื่อหลายสิบปีที่แล้วก็เถอะ แต่ผมรู้ว่าคุณหนูก็ยังเป็นคนๆเดียวกับเด็กหญิงฟางผู้ใจดีและอ่อนหวานคนนั้น" 

 

 

 

          ร่างแกร่งตอบกลับอย่างไม่ต้องคิดเพราะ ฟางเมื่อยังเด็กก็เป็นเด็กน้อยที่น่ารักชอบชวนพี่ป๊อปคนนี้เล่นอยู่บ่อยๆไป

       

 

 

 

 

            -'เธออาจจะจำมันไม่ได้ ... แต่ฉันไม่เคยลืมเลยนะฟาง'- 

 

 

 

 

 

          "เอ่อ นายดูอินกว่าฉันเสียอีกนะ คิดอะไรหรือเปล่าน่ะ" 

 

 

 

          ร่างบางถึงกับอึ้งในคำพูดของร่างแกร่ง อะไรกันนี่เขา คิดแบบนั้นจริงหรือเปล่า หรือแค่จะพูดเอาใจกันแน่

 

 

 

          "ก็เอ่อ คือเปล่าครับบ แหมก็คนมันห่วง คุณหนูน่ะเจ้านายผมนะ...."

 

          

          ร่างสูงรีบบ่ายเบี่ยงเพราะยังไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง 

 

 

 

          "ร้องไห้ไปซะเยอะ อาหารย่อยหมดละมั้ง ทานไรอีกป่าวครับ ฮ่าาๆ555" 

 

 

 

          "ตาบ้า ฉันไม่ย่อยเร็วขนาดนั้น กลับกันเถอะ ดึกแล้ว"