Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

"คุณสามี วันนี้เรา สองคน จะไปไหนกันดีค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้น และตั้งใจเน้นไปที่คำว่า สองคน เพราะไม่อยากให้สามีตัวดี พ่วงเพื่อนจินนี่มาด้วย


"เมื่อวานนี้เราเบี้ยวนัดจินนี่นะที่รัก" เขาว่า


"เบี้ยวนัด? เราไปนัดอะไรกับจินนี่ตอนไหน" เมื่อได้ยินชื่อที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุด สีหน้าและน้ำเสียงก็เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว


"ก็จินนี่เขาอาสาเป็นไกด์นำเที่ยวให้เราไง แต่ฟางอยากพัก ป๊อปเลยเลื่อนนัดไป" เขาตอบโดยที่ยังไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังทำหน้าไม่พอใจแค่ไหน


"..."


"ฟางรีบแต่งตัวนะคร้าบ" เขาพูดอย่างอารมณ์ดี ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิด


"...." เธอไม่ตอบอะไร แล้วเดินเท้ากระแทกพื้นเสียงดัง เข้าห้องอย่างหัวเสีย


"ฟางเป็นอะไรอีกแล้วว ป๊อปทำอะไรผิดหรอ ตั้งแต่มานี่ฟางดูไม่สนุกเลย" เขาถาม ทำให้เธอหมดความอดทน


"ก็จนเจอเพื่อนสนิทของป๊อปนั่นแหละ!" เธอพูดงอนๆ มือทั้งสองกอดอกแน่น ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา แล้วทาโลชั่นอย่างไม่สนใจ


"จินนี่ ทำไมหรอ" ยิ่งเขาทำเป็นไม่รู้ ยิ่งทำให้อารมณ์โกรธเธอพุ่งขึ้นไปอีก


"นี่! ป๊อปไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ห้ะว่า ฟางรู้สึกไง หรือต้องให้เอาปากกามาเขียนที่หน้าผากว่า หึง ห้ะ เข้าใจมั้ยว่า หึง!!" เธอพูดเสียงดัง ทำเอาเขาเหวอจนหลุดขำออกมา


"ป๊อป! หัวเราะอะไรหยุดเลยนะ" เธอมองค้อน


"ก็ขำอะ ตอนฟางหึงอะน่ารักดีนะ" เขาพูดแล้วเดินเข้าไปนั่งข้างๆ


"แต่ฟางไม่ขำ ป๊อปจะชอบมั้ยถ้าฟางไปสนิทกับผู้ชายคนอื่น เกินหน้าเกินตา ต่อหน้าป๊อปอะ" เธอพูด น้ำเสียงจริงจัง


"งะ ไม่เอานะ เค้าไม่ยอมจริงๆด้วย ป๊อปขอโทษนะที่ลืมคิดถึงความรู้สึกฟาง ป๊อปกับจินนี่เป็นแค่เพื่อนกันนะ เราเล่นกันจนคุ้นเคยเฉยๆ จินนี่เค้าก็เป็นคนแบบนี้แหละ อีกอย่างจินนี่มีแฟนแล้วด้วย"

เขาพยายามอธิบายให้เธอฟัง จนเธอเข้าใจและเริ่มเย็นลง


"เด็กนอกเค้าเฟรนลี่กันแบบนี้ งี้ป๊อปก็มีเพื่อนสนิทหลายคนล่ะสิ" เธอพูดเหน็บๆ


"ไม่มีแล้วคร้าบบบ แหมม เมียป๊อปนี่ขี้หึงจริงๆเลย" เขาพูดแล้วหยิบแก้มเธอเบาๆ

"เมียจ๋า ป๊อปบอกจินนี่แล้วนะ เขาเข้าใจแล้วก็ฝากขอโทษฟางด้วย" เขาว่าขณะที่เธอนั่งฟังเพลงอยู่


"ฉันก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ และก็ไม่รู้มาไกลแค่ไหน บนทางที่เราสองคนเดินผ่านไป.." เสียงหวานจู่ๆก็ร้องเพลงขึ้นมา 

"เอะอะไรน่ะ" เขาถามด้วยความงง

"รู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยบอก รู้แค่ว่า ฉันนั้นไม่เคยหลอก ความรู้สึกนั้นถ้าจะบอก ไม่รู้ต้องพูดตอนไหน" เธอไม่ตอบอะไร  นิ้วชี้เรียวยื่นไปแตะที่ปากชายหนุ่มที่กำลังเอ่ยคำถาม 

"ไม่รู้ว่าต้องคบกันไปกี่ปี ต้องมีเรื่องราวดีๆ มากมายเท่าไหร่ถึงจะควรพูดมันออกไปคำสั้นๆ คำเดียวนี้

ไม่รู้ว่าเธอนั้นรออยู่ไหม หรือจะปล่อยไปให้เป็นอย่างนี้ แต่คิดดูอีกทีเก็บไว้ก็ไม่ดี.." แววตาหวานสบตากับสามีตรงหน้า

"อาจจะพูดไม่ค่อยถูก พูดไม่ค่อยออก แต่จะบอกให้เธอได้ฟังเบื้องหลัง ทุกๆ อย่างที่เก็บอยู่ในหัวใจ สิ่งที่ฉันนั้นรู้สึก ลึกถึงข้างใน

รวมได้เป็นความหมายคำเดียวเท่านั้น วันนี้ฉันพร้อมให้เธอฟัง รออยู่ไหม.." 

"ป๊อปรู้ป่าว 1ปีที่เราแต่งงานกันมา มีอย่างนึงที่ฟางยังไม่เคยบอกป๊อปเลย"


"หืมม"


"ฟางรักป๊อปนะ" ยังไม่ทันมีเสียงตอบกลับใดๆของชายหนุ่ม เธอพูดน้ำเสียงหนักแน่น แววตาหวานมองทะลุเข้าไปในเเววตาคม สองสายตาประสานกันอย่างเป็นหนึ่ง


มือเรียวเล็กโอบคอของคนรักตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มก้มลงจูบสามีอย่างอ่อนโยน



คนอื่นอาจจะฟังดูแปลกว่า เหตุใดคู่แต่งงานที่อยู่กันอย่างมีความสุขมาเป็นเวลา1ปีแล้ว เธอยังไม่เคยได้เอ่ยคำว่า รัก กับเขา แต่เขาก็ไม่เคยเก็บเอาเรื่องเล็กๆแค่นี้มาใส่ใจ


เพราะเขาคิดเสมอว่า การกระทำนั้นสำคัญกว่าคำพูดมากนัก ตลอดเวลา1ปี แม้จะไม่เคยได้ยินคำว่า รัก จากเธอ แต่เขาก็รู้ดีว่า เธอคิดอย่างไร


"ป๊อปก็รักฟาง รักคนเดียว รักตลอดไป" น้ำใสๆไหลจากดวงตาคม อย่างห้ามไม่อยู่ ไม่ใช่เสียใจ ไม่ใช่เศร้าใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขใจต่างหาก


จะบอกว่าประโยคนี้คือของขวัญให้เขาก็ไม่เชิง ทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอก็รักเขา แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากเธอจริงๆ เว้นก็แต่วันแต่งงานตอนนั้น


"ถ้าฟางขี้หึง ป๊อปก็ขี้แง แล้วล่ะ" เธอพูดขำๆ แล้วปาน้ำตาที่แก้มเขาออก


"ฟางขอบคุณป๊อปนะที่ทำให้ฟางได้รู้จักคำว่ารักจริงๆ ทำให้ชีวิตของฟางมีค่ามีความหมาย" เธอพูดจบก็บ่อน้ำตาแตกพอๆกับสามี


"คุณหนูขี้แงของป๊อป" เขาบีบจมูกเธอเบาๆ













1เดือนผ่านไป






"พี่ฟาง เฟย์ทำแกงกะหรี่ไก่ของโปรดมาเผื่อ" เสียงน้องสาวสุดที่รักดังมาแต่ไกล


"อ้าวเฟย์ มานี่เร็วพี่กำลังทานข้าวเย็นพอดีเลย" เธอพูดขณะที่นั่งอยู่บนโต้ะอาหารกับสามี


"เขื่อนไม่มาด้วยหรอ ปกติเห็นตัวติดกันตลอดเลย" ป๊อปปี้แซวน้องภรรยา


"แหมม คุณสามีของพี่ว่าที่เมีย คิดถึงเขื่อนหรอครับบ" เฟย์ยังไม่ทันอะไรเสียงเขื่อนก็ดังมาแต่ไกล เฟย์หันมองแทนคำตอบ


"นี่ของบำรุงครับ คุณลุงคุณป้า ฝากมาให้พี่ฟาง พวกท่านฝากบอกว่าอยากอุ้มหลานแล้ว" ทุกคนขำ ฟางรับของทั้งหมดแล้ว ชวนเฟย์กับเขื่อนให้มาทานข้าวด้วยกัน


"ยัยแสบ ไหนดูสิ อร่อยรึป่าว แหวะะ เหม็นอะเฟย์ เสียหรือเปล่าเนี่ย" เธอยกจานแกงกะหรี่เข้าใกล้จมูก แล้วรีบวางลงทันที


"เหม็นที่ไหน เฟย์ทำสดๆเมื่อเช้าเองนะ" เฟย์พูด


"ไม่เห็นจะเหม็นเลยนิฟาง อร่อยดีออก" ป๊อปปี้พูดหลังจากชิมแกงกะหรี่แล้ว


"เอ่อสงสัยฟางจะไม่สบายมั้ง ไม่เป็นไร ทานกันต่อเถอะ" ฟางว่าแล้วก็ตักข้าวผัดปู ยังไม่ทันได้เอาเข้าปาก จู่ๆก็เกิดอาการคลื่นใส้ รีบลุกจากโต้ะอาหารไปห้องน้ำทันที


"เห้ย ฟางเป็นอะไร" ทุกคนตกใจรีบวิ่งตามไปดู


"หรือว่า !!" ทุกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน


"เดี๋ยวไปเฟย์ไปเอามาให้ เฟย์ซื้อมาให้พี่ฟางพอดี" เฟย์รู้งานรีบวิ่งไปหยิบ .. ที่ตรวจครรภ์








"ฟางเป็นไงบ้าง กี่ขีด.." ฟางที่เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ พบกับสามี เฟย์ และ เขื่อนที่นั่งรออย่างจดจ่อ


"..." เธอไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินมานั่งลงตรงข้ามทั้ง3


"เร็วๆสิพี่ฟาง เฟย์ลุ้นจะตายอยุ่แล้ว/เขื่อนด้วยยๆ"


"1" เธอตอบนิ่งๆ ทุกคนที่นั่งลุ้นหน้าเจื่อน


"ไม่เป็นไรเนอะ ป๊อปฟิตจะตายกี่รอบก็ไหว" เขายิ้มแห้งๆแล้วพูดปลอบใจภรรยา


"1+1" เธอพูดต่อ แล้วยิ้มแก้มปริ พร้อมกับชูที่ตรวจครรภ์ที่ขึ้น2ขีด ให้ทุกคนดู



"เมียตัวแสบ แกล้งป๊อปนะ นี่แน่ะๆ" เขายิ้มออก แล้วตีฟางเบาๆ

"อย่าตีฟางนะ ฟางท้องอยู่นะแบร่" เธอยิ้มยั่ว


"เย้ๆๆๆ เฟย์ดีใจที่สุดเลยย เฟย์จะได้เป็นน้าเฟย์แล้ว" เฟย์กระโดดกอดพี่สาว


"เฟย์ระวังๆหน่อยสิ ลูกพี่อยู่ในท้องฟางนะ" ป๊อปปี้รีบห้ามแล้ว เอามือลูบท้องฟางอย่างตื่นตัน


"แหมม คุณสามีของพี่ว่าที่เมีย นี่นะ" เขื่อนแซว


"คุณว่าที่สามีของน้องเมีย เมื่อไร่จะเรียกชื่อพี่สั้นๆครับ" ป๊อปปี้กวนกลับ ทั้งบ้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข


"งั้นเฟย์กับเขื่อนกลับก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆน้าพี่สาว เดี๋ยวมาหาบ่อยๆ บ้ายบาย" เฟย์และเขื่อนโบกมือลา









"ปะ ที่รักขึ้นห้องกัน" ป๊อปปี้พูดแล้วอุ้มฟางขึ้นห้องทันที


"ว้ายป๊อป ฟางท้องอยู่นะ" เธอร้องเสียงดัง


"อะไรเนี่ย ป๊อปแค่จะพาฟางไปนอน คิดไรน่ะๆๆ" เขายิ้มกวนๆ


"โอ้ยไม่คุยด้วยแล้ว" เธอล้มตัวนอนที่เตียง


"โอ๋ๆ ดื่มนมอุ่นๆก่อนนอนนะครับว่าที่คุณแม่" เขายื่นนมอุ่มให้เธอ


"ป๊อปสัญญานะว่าจะดูแลฟางกับลูกคนนี้ให้ดีที่สุด จะไม่ให้เกิดเรื่องซ้ำรอยแน่นอนนะครับคนดี" เขาพูดแล้วจูบหน้าผากเธอ


"ฮึกๆ ฟางก็จะดูแลลูกให้ดีที่สุดเหมือนกัน" เธอพูดเสียงสะอึ้นก่อนจะร้องไห้ยกใหญ๋



"โอ้เมียท้องแล้วอารมณ์แปรปรวน" เขาขำ แล้วรีบโผไปกอดปลอบ


"นอนนะคนเก่ง ไม่ร้องๆ" สักพักไม่นานภรรยาสาวก็หลับไป


           เขาล้มตัวนอนข้างๆแล้วจูบภรรยาที่หลับอยู๋อีกครั้งก่อนนอนเหมือนเช่นทุกๆคืนที่ทำมาตลอดเวลา1ปี

                    สัญญาด้วยขีวิตว่าจะไม่ยอมให้ลูกน้อยและภรรยาที่รักเป็นอะไรไปอีกเด็ดขาด

----อีกตอน มาแล้วว ช่วงนี้ไรเตอร์เรื่องอื่นก็เห็นยุ่งกับกีฬาสี ซึ่งตัวไรเตอร์เองก็เปนหนึ่งในนั้นด้วยย :3----

-----เม้น โหวต ด้วยนะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะค้าา----