Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

 

 

 

 

 

"ละเลือดด อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะฟาง" ชายหนุ่มที่อุ้มร่างภรรยาสาวพูดอย่างเสียขวัญ

 

"เรียกรถพยาบาล ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที" เขาพูดเสียงสั่น เลือดที่เห็นนั่นมันคืออะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คุณหมอครับ ได้โปรด ช่วยเมียผมด้วยนะ" เขาพูดกับหมอที่กำลังพาฟางเข้าไปตรวจเช็คอาการ

 

 

ร่างแกร่งนั่งทรุดลงที่เก้าอี้ มือหนาถูกยกขึ้นมากุมขมับตัวเองอย่างวิตก เวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง ขอนั่งยังที่เดิม ท่าเดิม ไม่ไปไหน .. เฝ้ารอฟังอาการของคนตัวเล็กที่อยู่ในห้องห้องนั้น

 

 

"หมอครับ เมียผมเป็นยังไงบ้างครับบ" เสียงเปิดประตูดังขึ้น ชายหนุ่มที่นั่งก้มหน้านิ่ง รีบลุกทันที มุ่งตรงไปหา หมอที่เดินออกมาจากห้องนั้น เร่งถามอาการภรรยาด้วยความใจร้อน

 

"ภรรยาของคุณ ปลอดภัยดีครับ ช้ำนิดหน่อยจากการถูกทำร้าย พักไม่นานก็จะดีขึ้น" หมอตอบ

 

"ขอบคุณ ขอบคุณมากๆครับหมอ" เสียงของชายหนุ่มจากที่เคยฟังดูมีเรื่องกังวลใจ เมื่อได้ฟังอาการของภรรยาก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่โล่งใจทันที

 

รอยยิ้มถูกแต่งแต้มที่เรียวปากหนาอีกครั้ง แววตาของเขามองตรงไปห้องที่ร่างเล็กกำลังนอนหลับไม่ได้สติอยู่ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

 

"แต่.." เสียงของหมอที่ถูกเปล่งขึ้นทำ้เอา ขาที่กำลังจะก้าวเดินนั้นหยุดชะังัก

 

"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ภรรยาของคุณ เธอแท้ง หมอพยายามอย่างเต็มที่แล้ว"

 

สิ้นเสียงของหมอ ทำเอาชายหนุ่มยิ้มหุบ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ กลับมาที่ใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง

 

"ว่าไงนะครับ เมียผม แท้ง?" เขาถามตะกุกตะกัก ก็เธอท้องตั้งแต่เมื่อไร่เขายังไม่รู้เลยนิน่า

 

"ครับ เธอตั้งครรภ์ได้สองเดือนแ้ล้ว แต่ด้วยเหตุที่โดนทำร้ายที่ท้ิองอย่างรุนแรง แล้วช่วงนี้เป็นระยะอันตราย ทำให้เด็กหลุดครับ" ชายหนุ่มตะลึง ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจะยืนต่อ เขาทรุดตัวลงบนเก้าอี้อีกครั้ง

 

น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาอย่างไม่อาย เขาจะทำยังไงดี จะบอกเรื่องนี้กับเธอยังไง ถ้าเธอรู้ว่า เธอแท้ง ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองท้อง เธอจะรู็สึกอย่างไร

 

"โธ่ฟาง ..." เขาเข้ามาในห้อง นั่งลงข้างๆเธอที่นอนหลับอยู่มือหนากุมมือเธอเอาไว้ ส่วนอีกมือก็ลูบที่ท้องเธอเบาๆ เปลือกตาปิดลง

 

 

เขากำลังคิดอะไรบางอย่าง และสิ่งที่เขาตัดสินใจได้ก็คือ เขาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเสียดีกว่า

 

 

 

 

 

 

 

"ปะ ป๊อป" หญิงสาวพูดเบาๆหลังจากเพิ่งได้สติลืมตาขึ้นมา เธอเห็นสามีหนุ่มที่นอนกุมมือเธอเอาไว้

 

พลันมองเห็นห้องที่ไม่คุ้นตา เสื้อผ้าแบบนี้ก็คงไม่พ้นโรงพยาบาลสินะ ความทรงจำครั้งสุดท้ายของเธอก็คือ โดนกวินทำร้าย ป๊อปเข้ามาช่วย และ เธอเลือดออก ..

 

"ฟื้นแล้ว ฟางโอเคมั้ย ป๊อปเป็นห่วงฟางแทบแย่" ชายหนุ่มรีบเงยหน้าขึ้นมานั่งตรงๆทันทีหลังจากได้ยินเสียงของเธอแม้จะเป็นเสียงเบาๆ แต่มันดังไปถึงหัวใจของเขาจริงๆ

 

"แล้วฟางเป็นอะไรทำไมต้องมานอนโรงบาลแบบนี้ จำได้ว่าฟางเลือดออก แล้วฟางก็สลบไป" เขาถามเรื่องราวจากเขาด้วยความสงสัย

 

"อ๋อ เอ่อ .. ก็ฟางโดนกวินผลักตกเตียง ขาฟางเลยไปกระเเทกกับขอบเตียงจนเลือดออก" เขาตอบตะกุกตะกัก ลืมคิดข้ออ้างไว้เลยว่าทำไมต้องพาเธอมาโรงพยาบาล ก็เขามัวแต่คิดมากเรื่องนั้นอยู่นี่

 

"ขากระแทกกับขอบเตียงจนเลือดออก" เธอพูดซ้ำ แบบงงๆ แค่นั้นเลือดออกถึงกับต้องมาพาโรงพยาบาลเลยหรอเนี่ย

 

"ใช่จ้ะ ป๊อปว่าฟางพักผ่อนเถอะนะ จะได้กลับบ้านไวๆ ป๊อปไปซื้อข้าวต้มมาให้ทานเนอะ" พูดจบเขาก็ไม่รอช้าที่จะรีบออกจากห้อง ก่อนที่หญิงสาวบนเตียงจะถามอะไรมากกว่านี้

 

"ดะเดี๋ยวก่อน" เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเขาก็ออกจากประตูไปเสียแล้ว นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมรีบจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ข้าวต้มร้อนๆนะครับคนเก่งทานเยอะๆนะ" เขาเป่าข้าวต้มแล้วป้อนเธอช้าๆ จนเธอทานหมด

 

"ป๊อปฟางโดนกระแทกเป็นแผลเลยเลือดออก ทำไมถึงต้องมานอนโรงพยาบาลเลยล่ะ ฟางไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" เธอถามอีกครั้ง ก่อนจะสำรวจร่างกายตัวเอง

 

"แหมป๊อปหวงห่วงเมียนิครับ กลัวจะเป็นอะไรไป น่ารักแบบนี้มีอยู่คนเดียวบนโลกซะด้วยสิ นอนดีกว่าเนอะพรุ่งนี้จะไปบินกลับกรุงเทพกัน" เขาพูดขำๆ รีบประคองเธอนอนลง ห่มผ้าแล้วปิดไฟนอนทันที และไม่ลืมที่จะจูบหน้าผากเธอเบาๆก่อนจะล้มตัวนอนที่โซฟาข้างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

กรุงเทพ

 

 

"ยัยฟาง เป็นยังไงบ้างลูก พ่อกับแม่เพิ่งได้ข่าวจากป๊อปว่าเราโดนกวินลักพาตัว" ทรงพลถามลูกสาวอย่างเป็นห่วง

 

"ฟางไม่เป็นไรค่ะ สบายใจหายห่วง" เธอยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วกอดพ่อกับแม่ด้วยความคิดถึง

 

"ตาป๊อป ลูกโอเคไหม" วีนุกูลถามลูกเขยที่ยืนอยู่ข้างๆ

 

"ผมก็สบายใจหายห่วง เหมือนกันครับคุณแม่" เขาตอบ

 

"มาเถอะ พ่อให้แม่บ้านเตรียมอาหารไว้เต็มเลย วันนี้ยัยเฟย์กับตาเขื่อนก็จะมาทานด้วยนะ" ทรงพลว่า

 

 

"พี่ฟางง เฟย์คิดถึงที่สุดที่สุดเลย" เฟย์รีบที่เพิ่งมาถึงบ้าน เมื่อเห็นพี่สาวก็รีบวิ่งตรงเข้าไปกอดทันที

 

"ยัยตัวแสบ เป็นไงบ้างเรา เรียนจบแล้วนี่" เธอบีบจมูกน้องสาวด้วยความเอ็นดู ไม่เจอกันเสียนาน

 

"ใช่แล้ว รอรับปริญญาเดือนหน้าค่าา" เฟย์ตอบอย่างอารมณ์ดี

 

"ผมล่ะดีใจสุดๆเลย จะได้รีบมาขอเฟย์เย่กับคุณลุงคุณป้า" เขื่อนที่ตามมาสบทบ ยกมือไหว้ผู้ใหญ๋ตามมารยาทแล้วก็พูดขึ้น

 

"เด็กพวกนี้นี่นะ จริงๆเลย เอ้ามาเร็วทานข้าวๆ" วีนุกูลพูด

 

 

 

เมื่อทุกคนทานอาหารเย็นเสร็จ ป๊อปปี้กับฟางก็กลับบ้าน ที่อยู่ถัดจากบ้านฟางอีกเพียงซอยเดียว บ้านที่ภานิณีและนริศ ปลูกไว้เป็นของขวัญแต่งงาน

 

 

 

 

 

"คิดถึงบ้านจังเลยย" หญิงสาวที่เพิ่งถึงบ้านก็รีบวิ่งไปล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างสุขใจ

 

"ป๊อปป ฟางมีอะไรจะบอก" เธอที่จู่ๆนึกถึงบางเรื่องได้ จริงๆก็ว่าจะบอกเขานานแล้วแต่ก็ไม่ได้บอกเสียที

 

"ครับผม" เขาเดินเข้ามานั่งข้างๆเธอ

 

"ก็คือ รอบเดือนฟางไม่มาสองเดือนแล้วว แต่ว่าฟางก็ไม่แน่ใจนะ ยังไม่ได้ตรวจสักที พรุ่งนี้ว่าจะไปซื้อเครื่องตรวจซะหน่อย" หญิงสาวยิ้มตาหยี เอ่ยอย่างมีความสุข

 

"อ่าวทำไมป๊อปทำหน้างั้น ป๊อปไม่ดีใจหรอ.." เธอถามจ่อยๆ เพราะเห็นเขานั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จา ปกติแล้วถ้าเป็นเขาก็ต้อง ดีใจออกนอกหน้าสิ

 

"ปะเปล่า ป๊อปดีใจสิ ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเนี่ย บอกแล้วว่าเชื้อป๊อปมันแรง" เขายิ้ม ตอบตะกุกตะกัก ทำให้คนตัวเล็กสงสัยในความผิดปกติ

 

"นี่ป๊อปเป็นอะไรกันแน่ ตั้งแต่ตอนอยู่โรงพยาบาลที่กระบี่แล้ว บอกฟางมานะว่าฟางไม่ได้โดนกระแทกเป็นแผลจนเลือดออกใช่มั้ย ขาฟางไม่เห็นมีแผล มีรอยเย็บเลย แค่รอยถลอกยังไม่เห็นจะมี" เธอถามจริงจัง

 

"ฟะ ฟาง .. ฮึก" จู่ๆน้ำใสๆก็ไหลลงมาอีกครั้ง เขาช่างอ่อนไหวกับเรื่องนี้เสียจริง คงเพราะเป็นเธอ เธอที่เขารัก รักสุดหัวใจ

 

"ป๊ิอปร้องไห้ทำไมน่ะ เกิดอะไรขึ้น เล่าให้ฟังฟางเดี่ยวนี้เลยนะ" เธอย้ำคำถามอย่างคาดคั้น ยังไงซะวันนี้ก็ต้องรู้ความจริงให้ได้

 

"ป๊อปขอโทษ..ลูกของเรา.." เขาจำใจตอบทั้งน้ำตา ให้ปิดต่อไปคงไม่ได้อีกแล้ว

 

"ลูก?" เมื่อได้ยินคำว่า ลูก เธอก็อุทานด้วยความตกใจ

 

"ป๊อปหมายความว่าไง" เธอทำหน้าตาตื่น

 

"ฟางท้อง..แต่โดนกวินชกท้องอย่างรุนแรง ลูกเราก็เลยจากไป.."

 

 

 

 

 

 

 

-----กวินนี่ทำชั่วไม่รู้ตัวจริงๆเนอะว่า ฟางท้องอยู่เห้ออ----

-----เม้น โหวต นะค้าา ขอบคุณทุกเม้นเลยนะ จุ้บๆ----

X