Change!เปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูเย็นชา

 

 

 

 

 

“ขอผมดูกล้องวงจรปิดหน่อยได้ไหมครับ”

 

 

 สักครู่พนักงานก็พาภาณุไปที่ห้องควบคุม

 

 

“นี่ละครับ ผู้ชายที่บอกว่าเป็นเลขา แล้วฝากของให้คุณผู้หญิง” พนักงานพูดแล้วชี้ไปที่กวินที่มากับลูกน้อง

 

 

“นายกวิน จริงๆด้วย” เขานิ่งไปสักพัก

 

 

”ขอบคุณมากครับ” พูดจบเขาก็เดินออกไป กลับไปที่ห้องของมิสเตอร์โรเบิร์ต

 

 

แต่ละย่างก้าวที่เขาเดินไปนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ความกลัว ความรู้สึกมากมายตรงมาที่หัวของเขา

 

 

หญิงสาวที่เขารักอย่างสุดหัวใจ ตอนนี้ถูกนายกวินลักพาตัวไป ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง แล้วเขาจะไปตามตัวเธอได้ที่ไหน ผิดที่เขาคิดน้อยเกินไปปล่อยให้เธอลงไปคนเดียว ...

 

 

                     -อย่าเป็นอะไรไปนะฟาง รอป๊อปก่อนนะ..-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไอบ้า ที่นี่ที่ไหนปล่อยชั้นนะ ปล่อย!” หญิงสาวที่ถูกมัดติดกับเสา ร้องสุดแรง กวินที่ยืนกับลูกน้องยืนหัวเราะเยาะอย่างสะใจ

 

 

“บอกก็โง่สิ พี่จะทำอะไรกับเราดีนะอืมม สวยๆแบบนี้” กวินลูบหน้าฟาง

 

 

“จะบ้าหรอ ชั้นแต่งงานมีสามีแล้ว นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะ” เธอเบือนหน้าหนี แล้วพูดทุกอย่างที่หัวเธอตอนนี้จะคิดได้

 

 

“นายต้องการอะไร จับชั้นมาทำไม ชั้นเคยไปทำอะไรนายห้ะ”

 

 

“ทำอะไรหรอ อย่ามาแกล้งทำไม่รู้หน่อยเลย! พ่อแกทำให้ครอบครัวชั้นล้มละลาย ทำให้ชั้นต้องทนลำบากหนีไปกลบดานที่อเมริกา ส่วนพวกแกอยู่กินสุขสบาย เลว”

 

 

กวินตะคอกเสียงดัง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อารมณ์แปรปรวนแบบนี้ ป่านนี้เป็นบ้าไปแล้วมั้งเนี่ย

 

 

“จะบ้าหรอ พ่อชั้นไปโกงครอบครัวนายตั้งแต่เมื่อไร่ เข้าใจผิดแน่ๆ”

 

 

เธอพูดอย่างหนักแน่น พ่อของเธอไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่นอน ที่ครอบครัวกวินล้มละลายเพราะวางแผนการตลาดผิดพลาด

 

ตอนนั้นพ่อของเธอยังเคยเล่าให้ฟังอยู่เลย นายบ้านี่ไปเข้าใจแบบนั้นได้ยังไงนะ

 

 

“หุบปาก! พวกแกต้องรับผิดชอบ ไหนเมื่อกี้บอกว่ามีผัว แล้วใช่มั้ย ดี อย่างรู้เหมือนกันว่าผัวแกจะทำยังไง จู่ๆเมียก็หายไป” กวินหัวเราะลั่น ก่อนหันไปสั่งลูกน้องให้โทรหาป๊อปปี้

 

 

“เมียมึงอยู่กับกุที่คอนโด ถัดจากโรงแรมที่มึงอยู่ห้าซอยรีบมา อ้อมาคนเดียวด้วยละถ้าไม่อยากให้เมียสึกหลอ อ้อชั้นต้องการเงินสด 200ล้านบาท หวังว่าเมียมึงคงมีค่าพอนะ”

 

 

พูดจบกวินรีบตัดสาย แล้วไปนั่งจิบกาแฟอย่างมีความสุข

 

 

“โรเบิร์ต เขาต้องการ200ล้านบาท ผมขอตัวก่อนต้องรีบไป” เขาไม่ลังเลที่จะตัดสินใจ เงินสดแค่200ล้านบาทแค่ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก ชีวิตของเธอสิสำคัญที่สุด

 

 

“ดะเดี๋ยว ป๊อปปี้ ป๊อปปี้ เห้ เห้ออ วัยรุ่นไทย ใจร้อนจริงๆ” โรเบิร์ตส่ายหน้ากับความใจร้อนของเขา

 

 

โรเบิร์ตตะโกนห้ามป๊อปปี้แต่ไม่เป็นผลเพราะเขาวิ่งออกไปแล้ว  มิสเตอร์โรเบิร์ตจึงยกหูโทรศัพท์แล้วกดหมายเลขหนึ่ง ..

 

 

 

 

 

 

 

“มาแล้วหรอ มาเร็วดีนิ” กวินหันไปมองหน้าลูกน้อง แทนคำสั่ง ลูกน้องสามคนตรงเข้าไปจับตัวป๊อปปี้ไว้ ส่วนอีกครั้งก็เตะขาจนเขาล้มลงไปที่พื้น

 

 

“ฟางงงง !! / กรี๊ดด ป๊อปป” เธอร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นเขาโดนทำร้าย ส่วนเขาก็ร้องเพราะกวินกำลังลากฟางที่ถูกมัดอยู่ไปที่เตียง

 

 

“แต้งกิ้วนะ ไหนๆก็มาเร็วแบบนี้ทันดูของเด็ดพอดีเลยเนอะ” กวินนำเงินที่ป๊อปปี้เอามาให้ มาพัดเล่นอย่างสะใจ ก่อนจะสะบัดทิ้งแล้ว มุ่งตรงไปที่ฟาง

 

 

กวินถอดเสื้อของตัวเองออก ส่วนป๊อปปี้ที่ได้แต่นั่งมองเพราะถูกลูกน้องสามคนล้อคตัวไว้

 

 

“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว อย่าทำอะไรฟางนะ ปล่อยสิโว้ยยย 200ล้านชั้นก็เอามาให้แล้วไง” น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา

 

 

ปวดใจที่เห็นเธอโดนทำร้าย เจ็บใจที่เห็นแต่ทำอะไรไม่ได้ ..

 

 

“ก็กูแค่บอกให้มึงเอามา ใครบอกว่า 200ล้านละพวกมึงจะได้กลับบ้านกันเล่า ฮ่าๆๆ” กวินพูดจบก็ก้มไปไซร้ซอกคอขาวของฟาง

 

 

“ฮือออ ปล่อยยนะ ปล่อยย ป๊อปช่วยฟางด้วยย” เธอทั้งดิ้นทั้งร้องไห้ด้วยความกลัว

 

 

งับ!

 

 

“โอ้ยยยย ฤทธิ์เยอะนักนะมึง” กวินร้อง เพราะถูกฟางกัดหูสุดแรง จนต้องผละตัวออกมา กวินชกท้องฟางเต็มแรง แล้วผลักเธอจนหล่นจากเตียง ตอนนี้เธอนอนที่พื้น

 

 

“ฟางไม่นะ !” ภาณุเห็นภาพนั้น สติทั้งหมดกระเจิงหายไป ความรู้สึกนี้มันเกินจะทนจริงๆ ทำให้เขาสะบัดลูกน้องกวินหลุดหมด

 

 

เขาหันไปชกทั้งสามเต็มแรง รีบวิ่งไปดูอาการภรรยาสาวที่นอนที่พื้น จนลืมดูว่ายังมีกวินอยู่อีกคน

 

 

 

“อย่าอยู่เลยมึง” เสียงดังของกวินมาจากข้างหลัง มือที่ถือมีดกำลังจะแทงเขา

 

 

แต่โชคดีที่ป๊อปปี้เทควันโดสายดำ หันไปจับแขนกวินทันแล้วสะบัดมีดทิ้ง ก่อนจะเตะกวินเต็มๆจนลงไปนอนที่พื้น

 

 

 

 

สักครู่ตำรวจก็เข้ามาในห้อง

 

 

“เซฟแล้วนะป๊อปปี้ ซอรี่ที่ ไอมาช้าไปหน่อย” มิสเตอร์โรเบิร์ตเป็นคนโทรแจ้งตำรวจให้มาช่วย ตำรวจจับกวินและลูกน้อง ใส่กุญแจมือ และพาไปที่โรงพัก แล้วก็ต้องดำเนินคดีต่อตามกฎหมาย

 

 

“แต้งกิ้วนะครับโรเบิร์ต”

 

 

 

“ฟางครับ ปลอยภัยแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้วนะครับ” เขาลูบหัวฟางเบาๆ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา สายตาคมสะดุดกับบางอย่างที่เรียวขาของเธอ ... เลือด

 

 

 

 

 

 

----อัพแล้วววว ดึกหน่อยนะ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนด้วยย----

 

----เม้น โหวตด้วยเน้ออ รักรีดเดอร์ทุกคน----